พลิกชะตามาทวงแค้น

เสียงไชโยโห่ร้องแสดงความยินดีดังกึกก้องไปทั่วทั้งจวน ผ้าสีแดงผูกประดับตกแต่งหรูหราสมฐานะขุนางชั้นสูงและเชื้อพระวงศ์ผู้สูงส่ง แขกผู้มีเกียรติต่างส่งเสียงแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวที่กำลังทำพิธีสำคัญ ทุกคนยืนเรียงเป็นแถวยาวจนสุดเส้นถนนหน้าวังหลวงมาถึงจวนอ๋อง ดอกไม้มงคลโปรยปรายลงมาไม่ขาดสายแสดงถึงความยิ่งใหญ่ของงานมงคลบ่งบอกว่าเจ้าของงานนี้มีความสำคัญมากเพียงใด จวบจนพิธีการเสร็จสิ้นลงในตอนค่ำก็เป็นช่วงเวลาของคู่บ่าวสาวเพียงสองคน

แสงไฟจากเชิงเทียนสว่างไปทั่วห้องที่ตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม ไม่ต่างจากหญิงสาวในชุดสีแดงมงคลมีผ้าคลุมใบหน้าปกปิดความงดงามเอาไว้ นางยังคงนั่งนิ่งรอคอยช่วงเวลาสำคัญที่ใกล้เข้ามาในอีกไม่ช้า สิ่งที่วาดฝันมาเนิ่นนานกำลังจะเกิดขึ้นจริงในคืนนี้

เพียงแค่จินตนาการมือเล็กที่วางทับซ้อนกันบนตักพลันสั่นน้อย ๆ ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทั้งหวาดหวั่นตื่นกลัวระคนยินดีอย่างสุขสม คิดถึงตรงนี้ปากรูปสวยก็อดเผยอยิ้มออกมาไม่ได้

กว่านางจะฝ่าฟันเข้ามาอยู่จุดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย หญิงสาวในแคว้นซีหนานต่างมุ่งหวังในตำแหน่งสูงสุดของจวนอ๋องแห่งนี้ทว่าในที่สุดแล้วก็ตกเป็นของหยางเฉี่ยวชิวเพียงหนึ่งเดียว

เสียงฝีเท้าหนักก้าวเดินช้า ๆ แต่มั่นคงใกล้เข้ามาทุกฝีก้าวท่ามกลางความเงียบสงัดของบริเวณห้อง หยางเฉี่ยวชิวหัวใจเต้นแรงขึ้น มือเรียวเผลอกำชุดเจ้าสาวเอาไว้แน่น นางรอคอยให้อีกคนก้าวเข้ามาถึงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเตรียมพร้อมสำหรับค่ำคืนแห่งความสุขสมหวัง อีกไม่นานตำแหน่งของนางก็จะสมบูรณ์แล้ว

ร่างสูงใหญ่หยุดฝีเท้าลงตรงหน้านางเอื้อมมือดึงผ้าคลุมหน้าออกไร้ซึ่งความอ่อนโยนพร้อมกับโน้มใบหน้าคมสันลง ดวงตาคมกริบจ้องมองสตรีงามเบื้องหน้าฉายประกายวาววับ หยางเฉี่ยวชิวนับได้ว่าเป็นสตรีงามล่มเมืองแห่งแคว้นซีหนาน มีบุรุษมากมายต้องการเกี่ยวดองกับตระกูลหยางอันเลื่องชื่อ ทว่านางไม่ถูกใจใครเพราะคนที่อยู่ในใจของนางมีเพียงบุรุษสูงส่งผู้งามสง่าตรงหน้า ดวงตากลมโตสุกสว่างช้อนขึ้นมองสบตาตอบ ยามนี้แววตาของนางระยิบระยับราวกับดวงดาวที่ส่องประกายอยู่ทั่วท้องฟ้าเผยรอยยิ้มน้อย ๆ ออกมาจากริมฝีปากสีแดงชาดอันงดงาม

เจิ้นหย่วนละมือที่เชยคางของนางขึ้นเมื่อสักครู่หยิบสุราขึ้นมาถือเอาไว้ อีกจอกยกให้หยางเฉี่ยวชิว ทั้งคู่นั่งลงบนเก้าอี้ไม้แลกจอกสุราดื่มจนหมด ถือว่าความเป็นสามีภรรยาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เจิ้นหย่วนลุกขึ้นปลดเข็มขัดออกอย่างไม่รีบร้อนขณะที่หยางเฉี่ยวชิวนั่งมองด้วยอาการประหม่าเล็กน้อย สักครู่ใบหน้างามก็เปลี่ยนเป็นเขินอายขึ้นมาแทนที่ ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นสามีแต่นางก็มิเคยพบบุรุษใดเปลื้องผ้าต่อหน้ามาก่อน ได้แต่คิดในใจที่กำลังสั่นระรัวว่าอีกหน่อยก็คุ้นชินไปเอง

"เจ้าอายหรือ?"

เจ้าของใบหน้าคมคายหันมองนางยกยิ้มมุมปากแววตาแฝงเร้นบางอย่าง หยางเฉี่ยวชิวเพียงพยักหน้าเล็กน้อยยิ้มเขินอายหลบหน้าเขา

"เจ้าค่ะ"

เจิ้นหย่วนไม่รอช้าเอื้อมมือจับชุดเจ้าสาวแล้วกระชากออกอย่างแรง โถมตัวเข้าหานางอย่างเร่งร้อน ร่างกายแข็งแรงผลักร่างนางลงบนเตียงฉีกชุดที่เหลือขาดวิ่น ขึ้นคร่อมเอาไว้พลางโน้มตัวลงมาอย่างรวดเร็ว หยางเฉี่ยวชิวเข้าใจไปว่าบุรุษต่างก็เป็นเช่นนี้ เจิ้นหย่วนอาจจะทำรุนแรงไปบ้างนั่นเป็นเพราะเก็บกดความต้องการมานาน นางไม่ขัดขืนแต่อย่างใดตรงกันข้ามกลับตอบสนองอารมณ์ของชายหนุ่มอย่างเอาใจ

"เจ้าชอบหรือ "

เขาถามคนใต้ร่างพร้อมแสยะยิ้มร้ายออกแรงกระแทกตัวอย่างหนักหน่วงเป็นเวลานาน หยางเฉี่ยวชิวรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกายแต่นางยังคงอดทนเพื่อความสุขของผู้ที่ครอบครองนางในเวลานี้

การกระทำของเจิ้นหย่วนรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เขายกร่างของนางขึ้นมากระทำเยี่ยงสัตว์ป่าไร้ความปรานีต่อสตรีตรงหน้ายิ่งนางทำหน้าบิดเบี้ยวเขายิ่งรู้สึกสะใจ หยางเฉี่ยวชิวเจ็บปวดมากขึ้นนางเริ่มดิ้นรนขัดขืนไม่ยินยอมอีกต่อไปและเปล่งเสียงเบาออกมา

"พอ...พอแล้ว"

คำร้องขอของนางไม่เป็นผลตรงกันข้ามเจิ้นหย่วนยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีกยิ่งเห็นนางดิ้นรนเอาตัวรอดเขาก็ยิ่งออกแรงกดร่างงามของนางมากขึ้น สีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปทำให้หยางเฉี่ยวชิวเข้าใจแล้วว่าไม่ใช่อารมณ์รักใคร่หากแต่เป็นแววตาของความชิงชัง

กว่าเจิ้นหย่วนจะปล่อยนางให้เป็นอิสระหยางเฉี่ยวชิวก็ทรมานแทบขาดใจเมื่อนางหลุดออกจากกรงเล็บของเจิ้นหย่วนมาได้ก็รีบกระถดตัวถอยห่างออกจากเขา พาร่างกายที่ร้าวระบมเดินไปนั่งที่เตียงไม้ด้านข้างอย่างทุลักทุเลและถามในสิ่งที่นางสงสัย

"ท่านพี่ไยท่านถึงได้ทำกับข้ารุนแรงยิ่งนัก"

เจิ้นหย่วนปรายตามองสตรีที่เพิ่งผ่านศึกรักมาด้วยกันเมื่อครู่ ปากรูปสวยแค่นยิ้มเย็นชาครั้งหนึ่ง

"เจ้าต้องการอย่างนี้ไม่ใช่หรือ ข้ามอบความสุขให้แล้วไม่ชอบหรือไร หรือเจ้ายังไม่พอใจ"

ทั้งคำพูดน้ำเสียงและท่าทีของเจิ้นหย่วนต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง เขาเคยเป็นคนที่อ่อนโยนกับนางให้เกียรติและปกป้องนางมาตลอด เหตุใดยามนี้ถึงดูต่างกันราวกับเป็นคนละคน

"ท่านคือเจิ้นหย่วนจริงหรือ"

ในเมื่อเขาทำตัวราวกับนางเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งไยต้องพูดจาต่อกันดี ๆ ถึงจะไม่เข้าใจที่เจิ้นหย่วนดูเปลี่ยนไปภายในชั่วพริบตาแต่จากการกระทำเมื่อครู่ทำให้นางไม่อยากเอาใจเขาอีกแล้ว

"แล้วคิดว่าข้าเป็นใครล่ะ ตอนนี้ข้าได้เป็นสามีของเจ้าแล้วยังมีสิ่งใดที่เจ้าต้องการอีกหรือไม่"

เจิ้นหย่วนจ้องมองร่างงามที่มีเพียงผ้าคลุมกายหลวม ๆ ผืนหนึ่งยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ท่านพูดอะไรข้าไม่เข้าใจ"

นางทำหน้างุนงงเอ่ยถามในสิ่งที่นางไม่เข้าใจที่สุด เจิ้นหย่วนผู้อ่อนโยนมาตลอดจู่ ๆ ก็กลับกลายเป็นคนละคนภายในช่วงเวลายังไม่ทันข้ามคืนเป็นสิ่งที่นางมึนงงถึงที่สุด

"สิ่งที่ข้ามอบให้เจ้าก็สมใจเจ้าแล้ว คราวนี้เจ้าควรมอบบางอย่างให้ข้าด้วย"

"ท่านหมายถึงอะไร"

ยิ่งพูดนางก็ยิ่งสับสนและทวีความสงสัยในตัวเจิ้นหย่วน

"เจ้ามันเลือดเย็นใจดำอำมหิต สิ่งที่ข้าจะมอบให้เจ้าต่อจากนี้จงจำเอาไว้ว่าเจ้าสมควรได้รับที่สุด"

หยางเฉี่ยวชิวลุกขึ้นยืนเริ่มมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีนักเอ่ยถามเจิ้นหย่วนด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเช่นเดียวกัน

"เจิ่นหย่วน ท่านมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาข้า ข้าทำสิ่งใดให้ท่านเจ็บช้ำน้ำใจอย่างนั้นหรือ"

"เจ้าทำร้ายหยุนเอ๋อ ยังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่"

เจิ้นหย่วนลุกขึ้นชี้หน้านางด้วยความไม่พอใจ เสียงแข็งกระด้างแววตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว หยางเฉี่ยวชิวตกตะลึงในภาพที่ฉายชัดอยู่เบื้องหน้าของนาง หยุนเอ๋อเกี่ยวข้องกับนางและเขาได้อย่างไร

"ข้า...ไม่...ได้"

นางเปล่งเสียงกระท่อนกระแท่นออกมา เขาเอ่ยถึงไป๋หยุนเอ๋อขึ้นมาเพื่ออะไรอีกทั้งยังเรียกอย่างสนิทสนมราวกับเป็นคนคุ้นเคยกันมาช้านาน

"เจ้าไม่ต้องแก้ตัว มันฟังไม่ขึ้นหรอก"

"จางไห่ เข้ามานี่"

ไม่รอให้นางตั้งคำถามเขาเรียกคนรับใช้ส่วนตัวเข้ามาทันที จางไห่วิ่งเข้ามาทันทีที่พบหน้าหยางเฉี่ยวชิวที่คลุมผ้าผืนบางเอาไว้หลวม ๆ ก็ต้องก้มหน้ารู้สึกกระดากที่จะมองดู

"ขอรับนายท่าน"

เจิ้นหย่วนไล่สายตามองดูหยางเฉี่ยวชิวยกยิ้มแล้วพูดกับจางไห่

"ข้ายกนางให้เจ้า"

ทั้งจางไห่และหยางเฉี่ยวชิวต่างตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน เขาเหลือบมองนางไปทั่วร่างพลันนึกได้ว่านางคือฮูหยินของเจ้านายก็ก้มหน้าลง หยางเฉี่ยวชิวส่งสายตารังเกียจกลับไปมองสลับกับจ้องมองเจิ้นหย่วนด้วยความผิดหวังรุนแรง นางมองเขาราวกับเป็นคนแปลกหน้า ไม่รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานางทำสิ่งใดผิดพลาดไปถึงมองคนผู้นี้ไม่ออก

"ท่านพ่อต้องไม่ละเว้นท่านแน่"

ความรักที่เคยมีท่วมท้นแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังในบัดดล ตระกูลของนางยิ่งใหญ่มากพอที่เชื้อพระวงศ์ต้องเกรงใจ เมื่อเจิ้นหย่วนทำเรื่องชั่วช้าตามอำเภอใจเช่นนี้ท่านพ่อและตระกูลของนางย่อมไม่ยินยอม

เจิ้นหย่วนได้ฟังคำขู่จากเสียงเล็ก ๆ ก็หัวเราะเย้ยหยันออกมาเสียงดัง ราวกับเสียงของนางเป็นแค่ลมพัดผ่าน

"ป่านนี้ทุกคนในตระกูลของเจ้าคงไม่เหลือสักคนแล้ว ยังหวังลม ๆ แล้ง ๆ อะไรอยู่อีก"

หยางเฉี่ยวชิวหัวใจกระตุกวูบ ตกตะลึงพรึงเพริดกับสิ่งที่ได้ยิน

"ท่านว่าอย่างไรนะ ไม่มีทาง!"

เจ้าของร่างแกร่งลุกขึ้นเดินเข้ามาหานางเอื้อมมือบีบรัดคางเล็ก ๆ จับจ้องนางเค้นเสียงพูดเสียงต่ำ

"ป่านนี้คงตายทั้งโคตรแล้ว"

น้ำตาของหยางเฉี่ยวชิวร่วงพรู นางผิดเองใช่หรือไม่ที่ไม่เชื่อฟังบิดา เจิ้นหย่วนมิใช่คนที่นางสมควรจะเป็นพันธมิตรด้วยแต่นางก็ไม่เคยเชื่อฟังจนในวันนี้ คำพูดของท่านพ่อและพี่ใหญ่ถึงสะเทือนสมองของนางให้คิดได้

"ไอ้สารเลว!"

ถึงเสียงจะฟังอู้อี้ทว่าเปี่ยมล้นไปด้วยความเคียดแค้นแสนสาหัส เจิ้นหย่วนแสยะยิ้มอย่างไม่รู้สึกเจ็บปวดสะบัดหน้านางออกไปแล้วออกคำสั่งเฉียบขาด

"จะเอาไปไหนก็ไป นางเป็นของเจ้าแล้วจะหาคนมาร่วมเสพสุขข้าก็ไม่ว่า ไป!"

"ขอรับ"

จางไห่ที่คราแรกนึกหวั่นกลัวแต่เมื่อเจ้านายเน้นย้ำเป็นคำรบสองเขาก็ไม่ลังเลออกจะดีใจเป็นล้นพ้นที่จะได้ลิ้มชิมรสของสาวงามอันดับหนึ่งของแคว้นซีหนาน จางไห่มุ่งตรงไปหาหยางเฉี่ยวชิวนางไม่ยินยอมง่ายดายถีบเขาล้มลงเริ่มวิ่งหนีเอาตัวรอด ฉับพลันเจิ้นหย่วนเอื้อมมือคว้าเอาไว้ได้ทันกระชากผมของนางจับตรึงเอาไว้แน่น

"เจิ้นหย่วนข้าต้องเอาคืนเจ้าแน่"

นางกัดฟันกรอดพูดกดเสียงต่ำความคับแค้นใจแน่นเต็มอก

"ถ้าคิดว่ามีโอกาสก็เชิญ ข้าจะรอ"

เขากระซิบตอบนางอย่างไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกันพร้อมสะกดจุดสำคัญแล้วให้จางไห่แบกออกไปให้พ้นสายตา

จางไห่แบกนางออกมาพาไปที่ห้องหนึ่งที่เจิ้นหย่วนใช้เป็นสถานที่กักขังและทรมานทาส บัดนี้เขาได้นางมาดูแลหาได้เกรงใจอีกต่อไป เขาวางร่างนางลงถอดเสื้อผ้าออกขึ้นคร่อมเอาไว้มองดูความงามของหญิงสาวอย่างหลงใหล

"อันที่จริงข้าก็ชื่นชอบท่านมานาน ครั้งนี้ข้าจะทำให้ท่านมีความสุขที่สุด"

เขาโน้มใบหน้าลงมาอย่างย่ามใจหยางเฉี่ยวชิวที่ยังปวดร้าวระบมไม่หายนอนตัวแข็งทื่อขยับเขยื้อนไม่ได้เพราะถูกสกัดจุดสำคัญเอาไว้ นางได้แต่มองจางไห่กระทำเรื่องต่ำช้าอย่างเคียดแค้น เขาก็ไม่ต่างจากเจ้านายของเขา กลืนกินนางเหมือนสัตว์ป่าที่หิวโหยมาเป็นสิบปีก็มิปาน

น้ำตาของหยางเฉี่ยวชิวไหลพรากนางกล้ำกลืนความอัปยศอดสูลงไปในลำคออย่างยากลำบากแววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง สายตาอาฆาตของนางที่จ้องมองจางไห่ทำให้เขานึกหวาดกลัวอยู่บ้างแต่ไม่อาจทำให้เขาหยุดการกระกระทำชั่วช้าลงไปได้

ร่างกายบอบบางถูกกระทำชำเราอย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางเริ่มชาไปทั้งตัวไร้ความรู้สึกใด ๆ อีกต่อไป สมองพร่าเบลอหัวใจเต้นผิดจังหวะ เฮือกสุดท้ายก่อนสิ้นลมนางจดจำทุกการกระทำในคืนนี้ของเจิ้นหย่วนพร้อมทั้งจางไห่สองนายบ่าวคนเลวทรามเอาไว้แม่นยำ

หากชาติหน้ามีจริงข้าจะฆ่าล้างแค้นพวกเจ้าให้จงได้!

ร่างของนางนอนแน่นิ่งไปจางไห่เห็นถึงความผิดปกติเขาหยุดการกระทำป่าเถื่อนทันที เอื้อมมือแตะที่จมูกของนางก็ต้องสะดุ้งตกใจรีบสวมใส่เสื้อผ้าแล้วจัดการเอาศพของนางไปหาที่ฝังยังที่ห่างไกลไร้ผู้คนพบเห็น หาไม่แล้วในภายหน้าหากเรื่องนี้มีคนรู้เพิ่มขึ้นอาจสาวมาถึงท่านอ๋อง แน่นอนว่าเขาก็ไม่มีทางรอดชีวิตเช่นกัน