เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่๑๐ จะเข้าเมืองล่ะ!
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-22 05:02:54‘นี่แค่วันแรกฉันก็เหนื่อยขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย?! เห้อ… รีบไปอาบน้ำพักผ่อนบ้างดีกว่า เหนียวตัวไปหมดแล้ว’
เมื่อหนิงเหมยเดินไปเข้าห้องน้ำแล้ว เธอก็ตัดสินใจเข้าไปอาบน้ำในมิติดีกว่า เธอไม่คุ้นชินกับห้องน้ำในยุคนี้เลยจริงๆ!
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง…
หนิงเหมยก็ออกจากมิติมาด้วยสภาพที่อาบน้ำสระผม ตัวหอมฟุ้งออกมาแล้วแต่เมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนแล้ว เธอก็แทบจะเดินถอยหลังกลับออกมาทันที!
นี่มันเรียกว่าห้องนอนได้อยู่เหรอเนี่ย? ทำไมถึงได้คับแคบแล้วก็เหม็นอับอย่างนี้เล่า!!!
สงสัยคืนนี้เธอจะต้องกลับเข้าไปนอนในมิติแล้วล่ะสิ ก็ดี… ถ้าอย่างนั้นฉันจะนอนตากแอร์ให้ฉ่ำปอดเลย หึหึ!
เมื่อคิดได้แล้วเธอก็รีบกลับเข้ามิติอย่างไว ก่อนจะล้มตัวนอนบนที่นอนอย่างสบายตัวอีกทั้งมีอากาศเย็นๆ ของเครื่องปรับอากาศก็เหมือนกับการปัดเป่าความเหนื่อยล้าของเธอ จนกระทั่งเธอก็ผล็อยหลับไปอย่างสบายใจ
[05:45 น.]
หนิงเหมยที่ตื่นนอนแล้วก็ค่อยๆ ลุกจากเตียงอย่างอ้อยอิ่ง เธอไม่อยากจะลุกออกจากเตียงนอนเลยจริงๆ! นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า ‘เตียงดูดวิญญาณ’
แต่สุดท้ายเธอก็ต้องลุกมาล้างหน้าแปรงฟัน เพื่อที่จะได้ไปทำอาหารเช้าไว้ให้สามีเพราะเดี๋ยวเธอจะต้องเข้าเมืองไปขายสมุนไพรกับหมูป่าล่ะ
เวลาผ่านไปไม่นานหนิงเหมยก็ทำอาหารเสร็จ ก่อนที่จะต้มยาให้สามีต่อแต่ก็ต้องไม่ลืมที่จะหยดน้ำวิเศษในตอนทำอาหารไป1หยด!
แต่ก็ไม่ลืมที่จะต้มน้ำอุ่นผสมใส่กะละมังเช็ดตัวให้สามีซึ่งหนิงเหมยเธอก็ทำทุกอย่างอย่างที่เคยทำ
ส่วนอาหารเช้าเธอก็ไม่ได้ยกอาหารเข้าไปเลยทันที เธอเข้าห้องไปดูเปลี่ยนแพมเพิสเช็ดตัวให้สามีก่อน
“สามีทำไมคุณตื่นเช้าล่ะคะ? หรือเพราะฉันทำอะไรเสียงดังเลยทำให้คุณตื่นหรือเปล่า” นิงเหมยที่เข้าห้องมาก็ถึงกับแปลกใจที่เห็นสามีตื่นนอนแล้วจึงได้เอ่ยถามออกมาด้วยความแปลกใจ
“เปล่าหรอกครับ ผมนอนไม่ค่อยจะหลับน่ะครับ”
“อ้อค่ะ ถ้าอย่างนั้นนี่ค่ะน้ำอุ่นคุณแปรงฟันแล้วก็ล้างหน้าก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะได้เช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ”
ตงหยางไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกมา ทำเพียงแค่พยักหน้ารับแล้วหันไปตั้งใจแปรงฟันล้างหน้าทันที
“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะเริ่มเช็ดตัวให้คุณเลยนะคะ?”
“ครับ”
หนิงเหมยแม้จะยังไม่ค่อยชินการการที่ต้องมาคอยดูแลสามีแบบนี้ แต่เธอก็พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ละล่ะ!
แต่เมื่อเธอเริ่มปลดแพมเพิสออก เธอก็เห็นไอจ้อน อ่า! ไม่ใช่สินะต้องเรียกอนาคอนด้าถึงจะถูก นั่นแหละ! เธอเห็นอนาคอนด้าของสามีตั้งชันสู้หน้าเธอมาก!
แต่พอหนิงเหมยเงยหน้าขึ้นไปมองสามีเธอก็เห็นว่าทั้งแก้ม ทั้งหูของสามีนั้นเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีแดงด้วยความเขินอายเสียแล้ว!
เธอจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ค่อยๆ ดึงแพมเพิสออกจากตัวสามีแล้ว หยิบผ้าในกะละมังบิดน้ำแล้วเช็ดตัวทำความสะอาดให้สามี ก่อนที่จะค่อยแต่งตัวทุกอย่างให้เหมือนเดิม
“เดี๋ยวฉันเอากะละมังออกไปเก็บ แล้วจะยกถาดอาหารกับยามาให้คุณนะคะ” พูดจบหนิงเหมยก็สาวเท้าเดินออกจากห้องไปเลยไม่รอให้สามีพูดอะไรอีก
เมื่อจัดการเทน้ำในกะละมังทิ้งล้างกะละมังเก็บเสร็จ หนิงเหมยก็มาล้างไม้ล้างมือ ก่อนที่จะยกถาดอาหารกับยาไปให้สามี
“นี่ค่ะ คุณรีบกินเข้าเถอะค่ะ” พูดจบหนิงเหมยก็ไม่ลืมที่จะเทน้ำเปล่าไว้ให้สามี
“อ้อ วันนี้ฉันจะเข้าเมืองนะคะ คุณอยู่บ้านคนเดียวไปก่อนนะคะ”
ชายหนุ่มที่กำลังตักอาหารเข้าปาก ก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอด้วยสายตามีคำถามทันที
“คุณจะไปเมืองทำไมหรือครับ?”
“อ้อ! เมื่อวานฉันเก็บสมุนไพรได้น่ะค่ะ ก็เลยว่าจะลองไปขายดู เผื่อจะซื้อพวกเครื่องปรุงเข้ามาด้วย”
หนิงเหมยตัดสินใจว่าจะบอกสามีแค่เรื่องสมุนไพร ส่วนเรื่องที่เธอล่าหมูป่าได้นั้นเธอไม่บอกน่าจะดีกว่า ขืนบอกไปละก็สามีคงไม่ยอมให้เธอขึ้นเขาอีกเป็นแน่!
“ครับ ถ้าอย่างนั้นคุณก็รีบไปเถอะครับ อีกไม่นานเกวียนก็น่าจะออกแล้วนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันเดินเท้าไปเองก็ได้ ฉันอยู่ดูแลคุณก่อนเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันค่อยไปค่ะ!”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ค่ะ คุณรีบกินเถอะค่ะเดี๋ยวอาหารจะเย็นชืดสะก่อน”
“ครับ” ชายหนุ่มได้แต่เอ่ยตอบภรรยาอย่างจนใจ
บทล่าสุด
ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70! บทที่๗๒ ปลายทาง
“ขนมจ้ะกระต่ายน้อยของแม่” หนิงเหมยว่างจานขนมกับนมลงบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ลูกสาว“ขอบคุณค่ะคุณแม่ อี้เออร์จะกินแล้วน้า~” พูดจบก็รีบยื่นมืออวบอ้วนของตัวเองไปหยิบคุกกี้ในจานเข้าปาก ก่อนจะหลับตาพริ้มราวกับว่ากำลังขึ้นเคลิ้มอย่างไงอย่างงั้นแหละ หึๆการกระทำของเด็กสาวทำเอาคนเป็นแม่กับย่าอดจะยิ้มขำด้วยความเอ็นดู และรักใคร่ไม่ได้ นับวันยิ่งแก่นแก้วและรู้ความนัก“ง่ำๆ อาหย่อยมากเยยค่า อิอิ” เด็กสาวเคี้ยวขนมตุ้ยๆ จนแก้มพอง“หนิงอี้ไม่เอาไม่ทำแบบนี้นะคะ ตอนนี้หนูโตแล้ว เวลาที่กินอะไรอยู่ในปากต้องเคี้ยวให้หมดปากก่อนแล้วถึงค่อยพูด” นางหม่าที่เป็นย่าคนแล้วก็เอ่ยดุหลานสาวคนโปรดออกมา หากหล่อนไปทำแบบนี้ที่อื่นจะทำให้คนอื่นมองไม่ดีเอาได้แต่ทว่าเมื่อเจ้ากระต่ายน้อยที่โดนคนเป็นย่าดุก็ถึงกับยู่ปากอย่างน้อยอกน้อยใจ “คุณย่าดุอี้เออร์…”“อี้เออร์ลูกไม่ร้องนะจ้ะ การที่คุณย่าดุก็ไม่ใช่เพราะว่าหวังดีกับหนูหรือจ้ะ? ไหนลองบอกแม่สิว่าที่คุณย่าดุหนูเมื่อกี้เพราะหนูทำอะไร?”“ฮึก! …เพราะอี้เออร์เคี้ยวขนมไม่หมดปากแล้วพูดค่ะ” เด็กน้อยตอบพร้อมกับเช็ดน้ำตาป้อยๆ“ใช่ แล้วที่คุณย่าดุหนูมันสมควรไหมจ้ะ?”
ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70! บทที่๗๑ จัดการ[2]
“แล้วตกลงว่าคุณต้องการจะเอาเรื่องจริงๆ ใช่ไหมครับสหายหนิงเหมย?”“ใช่ค่ะ ครั้งนี้ฉันรับกับการกระทำอุกอาจของแม่สามีไม่ได้จริงๆ ค่ะ คิดจะมาปล้นขโมยของในบ้านฉันทั้งๆ ที่ฉันกำลังตั้งครรภ์อยู่แบบนี้ ถ้าเกิดครั้งนี้ไม่มีแม่หม่าอยู่ด้วยฉันก็คง…” หนิงเหมยไม่ได้กล่าวประโยคอะไรออกมาอีก ได้แต่ปล่อยให้คนคิดกันเองต่อไป“ถ้าอย่างนั้นผมก็คงจะต้องขอเชิญคุณไปที่สถานีตำรวจเพื่อให้ปากคำเพิ่มเติมด้วยนะครับ ไป! จับตัวหล่อนไป!”“ไม่! ฉันไม่ไป! กรี๊ด! ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ส…สามีคุณช่วยฉันด้วย ฮือๆ” นางโม่วโฉวกรีดร้องออกมาอย่างไม่อาย“นี่พวกคุณจะจับตัวภรรยาของผมไปไหน?” ตำรวจหนุ่มที่ได้ยินคำถามของชายชราด้านหลังก็ได้แต่ทอดถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันมาตอบ“พวกเราต้องขอจับกุมตัวคนร้ายไปที่สถานีตำรวจเพื่อดำเนินคดีต่อไปครับ! หากคุณอยากไปขอยื่นเรื่องประกันตัวก็ให้ไปทำเรื่องที่สถานีตำรวจ” ตำรวจหนุ่มตอบก็เดินออกไปทิ้งให้ชายชราได้แต่ยืนตะลึงงันอยู่เพียงลำพังและหลังจากที่จบเรื่องจากสถานีตำรวจแล้วตงหยางก็รีบพาภรรยากับนางหม่ากลับบ้านพักผ่อนทันที เพราะกลัวว่าภรรยาจะเหนื่อยจนเกินไป โดยที่ในหัวไม่ได้คิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเก
ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70! บทที่๗๐ จัดการ[1]
“อะไรนะ?! รออะไรกันอยู่รีบเข้าไปจับตัวนางโม่วโฉวกันสิ!” เขาตะคอกใส่ผู้ชายในกลุ่มชาวบ้านอย่างโกรธเกรี้ยว นางกล้าดีถึงขั้นกระทำการข้ามหน้าข้ามตาเขาถึงขนาดนี้!“ปล่อยข้านะ! พวกแกกล้าดียังไงถึงได้มาจับตัวฉันแบบนี้ คอยดูเถอะฉันจะให้ตาเฒ่าอี้เอาเรื่องพวกแกแน่!” ทันทีที่ได้ยินคำพูดของหญิงชราพวกเขาก็อดที่จะกรอกตาขึ้นอย่างรำคาญใจแต่ทว่าเมื่อโดนหิ้วออกมาจากบ้าน ก็ต้องตกใจแม้กระทั่งเสียงที่กำลังโวยวายก็ยังเปล่งไม่ออก“ทะ…ท่านผู้นำมาที่นี่ได้ยังไง?” นางพยายามเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะตวัดสายตาคมมองไปยังทางหนิงเหมยอย่างไม่พอใจ “นี่แกถึงขั้นกล้าเรียกท่านผู้นำหมู่บ้านมาจับฉันเลยหรือนังลูกสะใภ้ไร้ประโยชน์?!”“หล่อนหยุดก่อเรื่องแล้วมันจะตายหรือไง!”“ท่านผู้นำ… แต่นี่มันเรื่องในครอบครัวของฉัน ท่านผู้นำจะมายุ่งอะไร?” นางโม่วโฉวพูดออกมาอย่างไม่ยินยอม อย่างไรวันนี้เธอก็ต้องได้สิ่งที่เธอต้องการกลับไปให้ได้!“นะ…นี่หล่อนกล้า!” เขายกมือกร้านแดดขึ้นมาชี้หน้าของหล่อนอย่างไม่พอใจ “หล่อนพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง นี่คิดว่าฉันอยากจะสอดมือเข้าไปยุ่งเรื่องของหล่อนงั้นรึ? ถ้าหากหล่อนไม่มาก่อเรื่องวุ่นวายที่บ
ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70! บทที่๖๙ ขโมยของแล้ว
ทันทีที่ตรวจอาการให้หญิงสาวตรงหน้าเสร็จ ก็หันไปหาชายหนุ่มที่เอาแต่เดินวนเวียนไปมาจนเขาแทบจะมึนหัวไม่ได้“พ่อหนุ่มเลิกเดินแล้วใจเย็นก่อนเถอะ ภรรยาของเอ็งไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ก็แค่ตั้งครรภ์ได้12สัปดาห์แล้วก็เท่านั้น” หมอชราประจำหมู่บ้านกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงติดจะยินดีกับสองสามีภรรยา“อ้อก็แค่ตั้งครรภ์เท่านั้น ห๋า! ภรรยาของผมกำลังท้องอยู่หรือครับ?!” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แค่พอทวนคำตอบแล้วก็ถึงกับต้องร้องตกใจออกมาอย่างตื่นเต้น“ใช่แล้วล่ะ ส่วนเรื่องอาหารการกิน หรือการดูแลภรรยาของเอ็ง เดี๋ยวข้าจะจดเอาไว้ให้ ส่วนเรื่องเทียบยาบำรุงเอ็งก็ไปหาซื้อในเมืองเอาก็แล้วกัน”“ดะ…ได้ ขอรับ!” ชายหนุ่มตอบรับอย่างตื่นเต้น เพราะตัวเขาเองกำลังจะมีลูก จนหนิงเหมยที่นั่งมองอยู่ก็อดส่ายหัวอย่างขำขันสามีไม่ได้ อะไรจะตื่นเต้นปานนั้น?“เอาล่ะ เทียบยาบำรุง อาหารที่ควรจะเลี่ยง หรือการดูแลต่างๆ ข้าก็จะเอาไว้ให้หมดแล้ว ก็คงหมดหน้าที่หมอเท้าเปล่าอย่างข้าสักทียังไงคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อน หากมีอะไรก็ไปหาที่บ้านหมอเฉียวได้”“ได้ครับ รบกวนแล้ว ยังไงเดี๋ยวผมขับล่อออกไปส่งที่บ้านครับหมอเฉียว” หลังจากนั้นชายหนุ่ม
ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70! บทที่๖๘ อาการแปลกๆ
หนิงเหมยลูบปลายจมูกด้วยความเจ็บ“ภรรยาเจ็บมากไหมครับ ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณเจ็บตัวแบบนี้” ชายหนุ่มกล่าว พร้อมกับจับปลายคางภรรยาให้เชิดขึ้นเพื่อดูจมูกของภรรยา“มะ…ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อีกไม่นานก็คงจะหายแล้ว ว่าแต่คุณมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” หญิงสาวเงยหน้าถามพร้อมกับใบหน้าฉงนสงสัย“เอ่อ ผมก็เพิ่งจะเดินมาไม่นานครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราเข้าบ้านไปกินข้าวกันดีกว่า ป่านนี้ป้าหม่าคงจะนั่งรอแย่แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยตอบออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องชวนคนเป็นภรรยาเข้าบ้าน“อ๊ะ! จริงด้วยค่ะ ถ้าอย่างนั้นเรารีบเข้าบ้านกันดีกว่า” ทั้งสองคนปิดประตูก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านพร้อมกันนี่ก็เป็นเวลาหลายวันแล้วหลังจากที่ผ่านพ้นวันปีใหม่มา ตอนนี้หนิงเหมยกับตงหยางก็มีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเองแล้ว ซึ่งหนิงเหมยทำแผงลอยขายแป้งย่างราคาไม่กี่เฟินเท่านั้นเอง และถึงแม้ว่าแผงลอยนี้จะไม่ใช่ร้านที่ใหญ่โตอะไรแต่ก็พอมีกำไรรายได้เข้ากระเป๋าให้คนทั้งคู่ได้ไม่เว้นแต่ละวันเชียวส่วนนางหม่าก็มาช่วยทั้งสองคนบ้างเป็นบางครั้งบางคราวแต่ทว่าก็ไม่ได้บ่อยนัก เพราะหนิงเหมยเองก็ไม่ค่อยอยากจะให้นางหม่าออกมาตากแดดตากลมยืนหล
ทะลุทุมิติมาเพื่อดูแลสามียุค70! บทที่๖๗ ตัดใจ
“เห้อตาเฒ่าอี้ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะสอดมือเข้าไปยุ่งเรื่องภายในครอบครัวของแกหรอกนะ แต่อย่างไรหนิงเหมยก็ได้ชื่อว่าเป็น ‘บุตรสาวบุญธรรม’ ของฉัน แล้วจะให้ฉันนางหม่าคนนี้ทนเห็นบุตรสาวโดนคนในครอบครัวอี้ของแกมารังแกอีกก็อย่างไรอยู่”“บุตรสาวบุญธรรม?” อี้จางหย่งสบถขึ้นมาด้วยความฉงนใจ“อ้อใช่ตอนนี้หนิงเหมยเป็นบุตรสาวบุญธรรมของฉันแล้ว หากคนบ้านอี้ยังคิดที่จะมาก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่ไม่เลิกฉันก็คงไม่คิดจะไว้หน้าใครอีก!” นางหม่าพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุดัน“ป้าหม่าครับนี่ก็ได้เวลากินข้าวแล้วพวกเรากินข้าวกันเลยดีไหม อ้อแล้วนี่คุณพ่อมีอะไรที่นี่อีกหรือเปล่าครับ?” ตงหยางเอ่ยโดยที่ไม่ได้คิดจะสนใจคนเป็นพ่อเลยสักนิด“...” อี้จางหย่งไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกมา ก่อนจะถอนหายใจฟืดฟาดแล้วกระทืบเท้าปึงปังออกจากบ้านไปด้วยความโมโหกับการกระทำของเจ้าลูกชายไม่ได้ความคนนี้ ช่างเป็นคนที่อกตัญญูจริงๆ!เมื่อคนนอกออกไปตอนนี้ภายในบ้านจึงเหลือเพียงแค่สองสามีภรรยา กับนางหม่าเท่านั้น“เอ่อถ้าอย่างนั้นฉันจะเข้าไปเตรียมอาหารออกมาขึ้นโต๊ะเลยก็แล้วกันนะคะ” หนิงเหมยเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าพ่อสามีเดินออกจากบ้านไปแล้วแต่ทว่ายังไม่ทันท
บางทีคุณอาจจะชอบ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง34.3K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง29.8K viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่20.5K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน664.5K viewsฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ31.0K viewsลิขิตรักใต้เงาร้าย
คุณธิดา668 viewsใครจะอยากเป็นนางร้ายที่ต้องตายกัน
คุณหนูหยางเอิน2.2K viewsหลงกลิ่นลีลาวดี
ิิิิดอกบุหงา-2537386 views
