บทที่๖ ฉันเห็นไอจ้อนของสามี!

เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว หนิงเหมยก็รีบต้มน้ำอุ่นแล้วนำมาเทผสมกับน้ำเย็นในกะละมังเพื่อจะนำไปเช็ดตัวให้สามี และเธอก็ไม่ลืมที่จะหยดน้ำจากบ่อในมิติไปถึง3หยด!

“สามีมาค่ะเดี๋ยวภรรยาจะช่วยเช็ดตัวให้ค่ะ!”

“ครับ”

หนิงเหมยที่ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน เธอก็อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ออกมา

ทันทีที่หนิงเหมยค่อยๆปลดกางเกงของชายหนุ่มจนล่นตกลงมาถึงปลายขา ใบหน้าขาวเนียนปลี่ยนเป็นสีซับเลือดอย่างเก้อกระดาก เพราะสายตาของเธอเผลอไปจ้องไอจ้อนของสามีน่ะสิ!

อีกอย่างขนาดของไอจ้อนนี้นี่มันแทบจะไม่เรียกว่าไอจ้อนแล้วมั้ย?! นี่มันอนาคอนด้ายักษ์ชัดๆ เธอจะเป็นตากุ้งยิงไหมเนี่ย ฮือๆ …! น่าอายชะมัดเธอเขินจะตายแล้ว

จะไม่ให้เธอเขินได้อย่างไรก็นี่มันครั้งแรกในชีวิตของเธอเลยนะที่ต้องมาเห็นมาทำอะไรแบบนี้ แต่เธอก็ไม่อยากจะมัวโยกโย้เสียเวลาจึงได้แต่กลั้นใจเช็ดตัวให้ชายหนุ่มตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี (จำเป็น!) อย่างเก้ๆ กังๆ

จนชายหนุ่มที่เห็นท่าทีแปลกๆ ของหญิงสาวผู้เป็นภรรยาก็ถึงกับมุมปากกระตุก

และทันทีที่เธอเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้สามีอย่างเรียบร้อยแล้วก็ถึงกับต้องกรีดร้องในใจอย่างดีใจ!

ชายหนุ่มที่หลังจากเช็ดตัวเสร็จแล้ว ก็รู้สึกแปลกๆ กับร่างกายเพราะจากที่เคยขยับขาไม่ได้ วันนี้ตงหยางกับรู้สึกว่ามันมีอาการเจ็บอยู่นิดหน่อย!?

แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา ทำได้แค่สงสัยว่าความรู้สึกแปลบๆ ที่ขาเมื่อกี้คือเรื่องจริงหรือไม่?!

“อ่ะ! เสร็จสักที ถ้าอย่างนั้นสามีก็พักผ่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะนำถ้วยข้าวต้มไปเก็บแล้วก็จะขึ้นเขาไปหาอะไรมาทำอาหารด้วยค่ะ ”

ทันทีที่ชายหนุ่มได้ยินคำพูดของภรรยาก็รู้สึกตัวแล้วหันมาถามผู้เป็นภรรยาทันที

“คุณจะขึ้นเขาจริงๆ เหรอครับ? เงินเก็บของเราก็ยังมีเหลืออยู่ไม่ใช่เหรอครับ คุณไม่ต้องขึ้นไปบนเขาก็ได้ มันอันตรายมากเกินไป… ”

เงินเก็บ300หยวน ตอนนี้เหลือ250หยวน! จะว่ามากก็มาก แต่สำหรับเธอที่เคยร่ำรวยมีเงินใช้ไม่ขาดมือมาก่อน การมีเงินแค่เพียงเท่านี้ทำให้เธอรู้สึกไม่อุ่นใจเลยจริงๆ

ไหนจะบ้านดินเหนียวหลังเล็กๆ ที่ชาวบ้านพากันมาช่วยกันสร้างให้เธอกับสามีด้วยความสงสารเวทนานี่อีก!

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันดูแลตัวเองได้ อีกอย่างฉันก็ยังไม่อยากแตะต้องเงินส่วนนี้ด้วย ”

“ถึงคุณจะไม่อยากใช้แต่ก็ช่วยเก็บเงินพวกนี้เอาไว้เถอะครับ เอาไว้ใช้ยามจำเป็นก็ได้ แล้วก็คุณไม่ต้องประหยัดขนาดนั้นก็ได้นะครับหากป่วยไข้ขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะครับ ”

หนิงเหมยเอื้อมมือออกไปรับซองปึกเงินจากชายหนุ่มมาถือไว้ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มเผลอสะอึก!

“ค่ะ ฉันรู้แล้วค่ะ สามีไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกค่ะ แต่หากฉันไม่ประหยัดต่อไปเงินเก็บพวกนี้เกิดหมดขึ้นมาเราจะทำอย่างไรล่ะคะ?

เอาเป็นว่าสามีไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะเรื่องพวกนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง สามีก็ตั้งใจกินข้าวกินยาที่ฉันเตรียมให้ก็พอจะได้รีบหายไวๆ ”

“ผมขอโทษนะครับที่ดูแลคุณได้ไม่ดี แถมตอนนี้ผมยังมาเป็นภาระให้คุณอีก ”

หนิงเหมยที่เห็นท่าทางหางตก เหมือนหมาหงอยของคนเป็นสามีก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างเอ็นดู ปนสงสาร

“สามี… คุณอย่าเสียใจไปเลยนะคะ เชื่อฉันนะคะว่าอีกไม่นานสามีจะต้องหายดีแล้วก็กลับมาเดินได้เหมือนเดิมอย่างแน่นอน! ”

“ครับ! ผมเชื่อคุณ คุณจะขึ้นเขาก็เดินทางปลอดภัยนะครับแล้วก็อย่าเข้าไปลึกนะครับสัตว์ในป่ามีแต่สัตว์อันตรายทั้งนั้น ”

เมื่อได้ยินคำอวยพรของสามีเธอก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นยิ้มออกมา จนทำให้คนเป็นสามีถึงกับมองด้วยความหลงใหลไปชั่วครู่เลยทีเดียว!

“ค่า แล้วฉันจะรีบกลับมานะคะ ”

“ครับ

เมื่อออกจากบ้านมาแล้วหนิงเหมยก็ตัดสินใจที่จะเดินขึ้นเข้าเลยทันที แต่ในขณะเดินขึ้นก็มีชาวบ้านหลายคนมองเธอด้วยสายตาตกใจ แปลกใจ สงสัย

ซึ่งเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเพราะอะไร! หึ ก็เพราะเธอลอกคราบจากเงาะป่าน่ะสิ