บทที่๕ พบหน้ากัน

ซึ่งความทรงจำที่อวิ๋นฟางนั้นได้รับมาก็คือ เจ้าของร่างที่เธออาศัยอยู่ตอนนี้ก็คือ ‘หนิงเหมย’ หญิงสาวอายุ18ปี ที่เพิ่งจะแต่งเข้ามาในตระกูลอี้ได้ไม่ถึงปี แต่หลังจากที่แต่งงานได้ไม่นานสามีของเธอที่ชื่อว่า ‘ตงหยาง’ ซึ่งชายหนุ่มอายุ21ปี ที่แต่งงานกับหนิงเหมยได้ไม่ถึง3วันก็ต้องกลับไปเป็นทหาร

แต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่ถึง3เดือนด้วยซ้ำชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอก็ถูกหามกลับมาด้วยสภาพที่บาดเจ็บสาหัสกับเงินชดเชิดอีก200หยวน!

ทว่าทันทีที่คนบ้านอี้รู้ว่าตงหยางสามีของหนิงเหมยได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่มีท่าทางที่จะกลับมาเดินได้ พวกเขาจึงได้ยึดเงินชดเชยที่ทางค่ายทหารได้ให้สามีเธอมาแล้วก็ขับไล่ทั้งสองคนออกจากผังตระกูลบ้านทันที!

“หึ! ไอพวกเห็นแก่ตัวเอ้ย! ยังดีนะที่สามีของเจ้าของร่างคนเก่ายังพอมีหัวคิดบ้างที่เก็บเงินไว้กับตัวเองถึง300หยวน! ไม่อย่างนั้นละก็ฉันไม่อยากจะคิด… ”

อวิ๋นฟางบ่นก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างปลดปลง

“แต่ฉันเนี่ยทะลุมิติมาที่ยากจนข้นแค้นแบบนี้ยังไม่พอ พระเจ้ายังใจดีส่งสามีพิการมาให้ฉันอีกเหรอเนี่ย!?

เอาวะ!!! เป็นไงเป็นกัน ต่อไปฉัน ‘อวิ๋นฟาง’ คนนี้จะเป็น ‘หนิงเหมย’ คนใหม่เอง!”

❃ต่อไปจะเรียก ‘อวิ๋นฟาง’ เป็น ‘หนิงเหมย’ แทนนะคะ ทุกคนจะได้ไม่งง❃

อันดับแรกเธอต้องเข้าไปตรวจสอบมิติเสียก่อนว่าของที่ซื้อตุนไว้มันได้ตามเธอมาด้วยหรือไม่!

‘เข้ามิติ ’

ทว่าเมื่อลองเข้ามิติมาแล้วเธอก็ต้องแปลกใจเพราะเหมือนว่ามิติของเธอจะมีความเปลี่ยนแปลงไปหรือเปล่านะ?

เหมือนว่าจะมีบ่อน้ำกับแปลงสมุนไพรเพิ่มมาด้วยนี่นา หรือว่าจะเป็นเหมือนกับนิยายที่เธอเคยซื้อมาอ่าน…!

‘ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลองชิมน้ำในบ่อนี้ดูก่อนแล้วล่ะ! ว่ามันจะเป็นน้ำวิเศษที่มีสรรพคุณเหมือนกับนิยายหลายๆ เรื่องที่เธอเคยอ่านมาหรือเปล่า’ หนิงเหมยเอ่ยพูดออกมาเบาๆ ราวกับพูดคุยกับตัวเอง

อึ้ก!

ทันทีที่หนิงเหมยลองกวักน้ำในบ่อเข้าปาก ไม่นานเธอก็รู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างราวกับกระดูกของเธอกำลังจะแยกออกเป็นเสี่ยงๆอย่างไงอย่างงั้นแหละ

‘กรี๊ด! ทำไมถึงได้ทรมานอย่างนี้ล่ะ ฉันจะตายแล้ว อึก!’ หลังจากที่เธอนอนดิ้นทุรนทุรายกับความเจ็บปวดที่ได้รับไม่นานเธอก็สลบไปด้วยความทรมาน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป…

‘อึก! นี่ฉันหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย โคตรทรมานเลยแหะ…ไม่เห็นในหนังสือนิยายจะบอกมาก่อนว่ามันจะทรมานขนาดนี้! ยังดีนะที่รอดมาได้ถ้าขืนตายอีกรอบนะต้องแย่แน่ๆ

แต่อี๋!? กลิ่นเหม็นอะไรฟะเนี่ย เหม็นเน่าชะมัด เหม็นเหมือนรถเก็บขยะคว่ำหน้าจมูกฉันเลยนะเนี่ย!

หรือนี่จะเป็นเหมือนกับการเปลี่ยนแปลงของร่างกายเหมือนกับในนิยายที่เธอเคยอ่านมานะ อืม…ก็เหมือนจะใช่นะ เพราะรู้สึกว่าร่างกายจะเบาขึ้นมากว่าเดิมจริงๆด้วย’

แต่ทันทีที่หนิงเหมยลุกขึ้นเธอก็รู้ได้ทันทีว่ากลิ่นเหม็นที่เธอได้กลิ่นนั้นมาจากที่ไหน มาจากตัวเธอนี่ไงเล่า! แหวะ ไอเมือกดำๆนี่มันจะเหม็นอะไรขนาดนี้ฟะเนี่ย?! ทนไม่ไหวแล้วเว้ย รีบไปอาบน้ำก่อนดีกว่า!

………

เมื่ออาบน้ำล้างตัวทำความสะอาดคราบเมือกสีดำออกหมดแล้ว เธอก็เดินมาส่องกระจก

ก่อนที่จะต้องตกใจกับภาพที่สะท้อนในกระจก ตกลงนี่ฉันใช่หนิงเหมยคนเดียวกันกับในความทรงจำของเธอจริงๆ หรือเนี่ย?!

ทำไมเธอถึงได้งดงามราวกับเทพธิดาบนดินอย่างนี้เล่า ใบหน้างดงามสะคราญโฉมของหญิงสาวกับดวงตาคมกล้าแวววับที่ปรากฎต่อสายตา ผิวขาวอมชมพูราวกับหยวกกล้วย ไหนจะฟันขาวราวไข่มุกอีก นี่… นี่มันช่าง!

หนิงเหมยเลิกสนใจเรื่องหน้าตาแล้วหันหลังออกมาแต่งตัว ซึ่งเสื้อผ้าที่มีนั้นก็เรียกว่ามีแทบทุกยุคทุกสมัยเลยก็ว่าได้ ต้องขอบคุณพ่ออวิ๋นแม่อวิ๋น แล้วก็ซูหนี่ที่ช่วยกันซื้อ แล้วก็สั่งตัดเสื้อผ้าทุกยุคสมัยแบบนี้มาเผื่อให้เธอจริงๆ

ซึ่งตอนนี้เธอก็ต้องเลือกเสื้อผ้าที่ไม่เด่นมากจนเกินไปเพราะเธอยังไม่มีลู่ทางทำเงินอาจจะทำให้ผู้คนสงสัยกันได้ หนิงเหมยจึงได้แต่จำใจเลือกเสื้อผ้าธรรมดาๆ ออกมาชุดหนึ่ง เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วเธอจึงได้ออกจากมิติทันที

‘ออกจากมิติ’