บทที่๕ พบหน้ากัน

ทันทีที่ออกจากมิติหนิงเหมยก็เริ่มเดินสำรวจภายในบ้าน ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่หนิงเหมยคนเก่านั้นเป็นคนขยันทำความสะอาดบ้านมากๆ

ทุกซอกทุกมุมในบ้านไม่มีตรงไหนสกปรกเลยแม้แต่น้อย เธอจึงได้เดินเข้าไปยังห้องครัวทันที

‘อืม… ห้องครัวก็ถือว่าสะอาดดี มีระเบียบเรียบร้อยมากเลยทีเดียว แต่พวกข้าว กับเครื่องปรุงทำไมมันเหลือเพียงเท่านี้เล่า?!’

หนิงเหมยนนี้จะไม่ยอมอดยากหรอกนะ! ไม่รอช้าเธอก็รีบนำข้าวหอมมะลิ แล้วก็เครื่องปรุงจากในมิติมาเทใส่กระปุกต่างๆ จนเต็มทันที

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว หนิงเหมยก็เริ่มลงมือทำข้าวต้มหมูสับเลยทันที เพื่อที่จะนำไปให้ตงหยางสามีของเธอได้กินก่อนที่จะกินยา

ทันทีที่ทำอาหารเสร็จแล้วเธอก็ยกถ้วยข้าวต้มออกมาจากห้องครัวทันที แต่ก่อนที่จะออกเธอก็เหมือนจะคิดอะไรได้…

‘หึ เอาพวงกุญแจมาล็อกด้วยดีกว่า ขืนพวกบ้านเก่ามาขโมยของอีกจะแย่เอา!’

เมื่อจัดการล็อกประตูเรียนร้อยแล้วก็เดินถือถ้วยข้าวต้มไปให้สามีอย่างมีความสุขทันที จนสามีที่นอนติดเตียงอยู่ก็ถึงกับแปลกใจ เพราะหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าภรรยาของตนเองแม้ว่าจะดูแลตนเองอย่างดีแต่ก็มักจะมีสีหน้าอมทุกข์อยู่ตลอด ไม่รู้ว่าวันนี้ไปเจออะไรดีๆ มาหรือเปล่า ถึงได้ดูอารมณ์ดีถึงขนาดนี้?!

แล้วไหนวันนี้เขาเองก็รู้สึกเหมือนว่าภรรยาของเขาออกจะ… สวยมากเป็นพิเศษ?

…

ส่วนหนิงเหมยที่เห็นบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งสะท้อนเข้ามาในสายตาของเธอ ร่างกำยำแม้จะได้รับบาดเจ็บมานานกว่า5เดือนแล้ว วงหน้าของเขาถูกล้อมรอบไปด้วยเส้นผมสีดำเงางามที่ปลิวน้อย ๆ ตามแรงลมที่พัดผ่านบานหน้าต่าง ราวกับถูกสะกดเมื่อพินิจใบหน้านั่นได้อย่างเต็มตา

ทว่าเมื่อถูกสายตาของผู้ได้ชื่อว่าสามีจ้องกลับเธอจึงรู้สึกราวกับได้สติว่าที่เห็นเบื้องหน้านั่นคือสามีของเธอจริงๆ

“ข้าวต้มค่ะสามี” หนิงเหมยเรียกแทนชื่อตงหยางผู้เป็นสามีว่าสามี แทนที่จะเรียกว่าคุณอย่างที่เจ้าของร่างเดิมเคยเรียก

ตงหยางได้ยินหนิงเหมยเรียกตัวเองว่าสามีก็ถึงกับต้องแสดงอาการแปลกใจออกมาเป็นรอบที่สองของวันนี้

หนิงเหมยที่เห็นว่าชายตงหน้าของตัวเองนั้นแปลกใจกับการกระทำที่เปลี่ยนไปของเธอ แต่แล้วอย่างไรเล่า จะให้เธอฝืนทำตัวเป็นคนอื่นเธอก็คงจะทำไม่ได้เช่นกัน!

“มาค่ะเดี๋ยวฉันจะป้อนสามีเอง” หนิงเหมยไม่รอให้สามีได้เอ่ยปฏิเสธออกมา รีบตักข้าวต้มขึ้นมาจ่อปากผู้เป็นสามีเลยทันที

“เดี๋ยวผมกินเองก็ได้ครับ ว่าแต่คุณกินข้าวหรือยังครับ?”

หนิงเหมยที่ได้ยินคำถามของคนเป็นสามีก็ถึงกับยิ้มกริ่ม ก่อนที่จะเอ่ยตอบ

“เดี๋ยวฉันจะป้อนข้าวสามีให้เสร็จก่อน แล้วเดี๋ยวฉันค่อยไปกินค่ะ” เธอเอ่ยพร้อมกับขยับปลายช้อนไปจ่อใกล้ๆ ปากของชายหนุ่ม

“อ้าปากเร็วสิคะ อ้ามๆ!”

ตงหยางที่เห็นหญิงสาวทำท่าทางจะป้อนอาหารเขาราวกับเด็กน้อยใบหน้าของเขาก็แสดงอาการเหยเกออกมา

แต่เขาก็ต้องจำใจอ้าปากกินอาหารที่หญิงสาวตรงหน้าป้อน อย่างเลือกไม่ได้

“คุณไปกินข้าวเถอะครับ เดี๋ยวผมกินต่อเองก็ได้ครับ”

…หนิงเหมยที่ตั้งใจจะป้อนอาหารสามี แต่เห็นว่าสามีของเธอเอาแต่เอ่ยปากไล่เธอถึงสองรอบก็เลยได้แต่ยอมแพ้

“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะเข้ามาเก็บถ้วยข้าวต้มที่สามีกินเสร็จแล้ว แล้วอีกสักพักฉันจะมาเช็ดตัวให้คุณนะคะ!”

“ครับ”

หลังจากที่เดินออกจากห้องมาแล้ว เธอก็อดที่จะรู้สึกหมั่นไส้แล้วก็บ่นออกมาไม่ได้

‘ชิ ตาบ้าเอ้ย ขี้เก๊กชะมัดเลย ถ้าไม่ติดว่าหล่อน่ะนะแม่จะตบบ้องหูให้! แต่เอ ถ้าฉันกินข้าวเสร็จก็ต้องไปเช็ดตัวให้สามีน่ะสิ!

ทว่านี่ไม่เท่ากับว่าเธอจะต้องเห็นไอจ้อนของสามีหรอกเหรอ!? แต่ว่ามันก็เรื่องปกติของคนเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือไง ฉันจะมาเขินอายทำไมเนี่ย!’

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเธอก็เลิกคิดอะไรพิลึกๆ แล้วไปตักข้าวต้มมากินก่อนดีกว่า ตั้งแต่ฟื้นมายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอมาเลยนี่นา!