บทที่๗ ฉันจะเป็นเศรษฐีนี!

แม้เธอจะรู้ว่ามีชาวบ้านหลายคนมองเธออย่างสงสัยใคร่รู้ ว่าเพราะอะไรหญิงสาวถึงได้เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน แต่หนิงเหมยก็ไม่ได้ให้ความสนใจแล้วค่อยๆ เดินขึ้นเขา

จนกระทั่ง…

“นั่นหนิงเหมยรึ?! ”

หนิงเหมยหันไปตามทิศทางของเสียงเรียก ก็เห็นว่าเป็นป้าหม่าที่อยู่ข้างบ้านของเธอนี่เอง

ซึ่งป้าหม่าก็คือหญิงชราที่สร้างบ้านดินเหนียวอยู่ข้างๆ บ้านเธอ อ๊ะ! ต้องบอกว่าเธอไปสร้างบ้านข้างป้าหม่าสิถึงจะถูก

ส่วนความเป็นอยู่ของป้าหม่านั้นก็ถือว่าดีกว่าหนิงเหมย (คนเก่า) กับสามีอยู่มากโขเลยทีเดียว ป้าหม่าอาศัยอยู่เพียงคนเดียวไม่มีสามี แล้วก็ลูกหลานแม้แต่คนเดียว!

ทำให้ป้าหม่าที่เป็นหญิงชรารู้สึกเหงาอยู่บ้าง เมื่อได้ยินเรื่องของเธอกับสามีที่มาอยู่บ้านข้างๆ ของแก ก็เลยรู้สึกสงสารเวทนาในโชคชะตา

แต่พอได้รู้จักนิสัยใจคอของหนิงเหมยจริงๆ ก็ยิ่งทำให้ป้าหม่ารู้สึกรัก แล้วก็เอ็นดูเธอมากขึ้นไปอีก เสียก็แต่ว่าหนิงเหมยคนเก่าค่อนข้างที่จะเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แล้วก็เป็นคนเงียบๆ เสียด้วยสิ

“อ้าว! ป้าหม่านี่เอง มีอะไรกับฉันหรือคะ? ”

“อ้อ พอดีว่าป้าเห็นเธอแต่ไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือเปล่าน่ะสิ ก็เลยลองเรียกดู

เธอเปลี่ยนไปจนยายแก่อย่างฉันจำแทบจะไม่ได้เลยเชียว” นางหม่าเอ่ยถามอย่างจริงจัง

“อ่อค่ะ แล้วป้ามีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ? พอดีฉันต้องรีบขึ้นเขาน่ะค่ะ ถ้าขืนช้ากว่านี้คงได้กลับมืดค่ำแน่ๆ”

“อ้อไม่มีอะไรหรอก ป้าก็แค่นำไข่ไก่มาฝากเธอกับตงหยางน่ะสิ อ่ะนี่! เก็บเอาไว้ดีๆนะระวังจะแตกเล่า” ป้าหม่าพูดจบก็ยื่นไข่ไก่ใส่ตะกร้าของหนิงเหมยทันที ให้เดาคงเป็นไข่ไก่ที่บ้านป้าหม่าเลี้ยงเองแล้วก็คงเพิ่งจะออกไข่สะด้วยสิ

หนิงเหมยไม่ได้เอ่ยปฏิเสธน้ำใจของป้าหม่า ก่อนจะเอ่ยขอบคุณป้าหม่าด้วยน้ำเสียงยินดี

“ขอบคุณค่ะป้าหม่า! ให้มาหลายฟองเชียว ป้าหม่าได้เก็บไว้กินบ้างหรือเปล่าคะเนี่ย?” หนิงเหมยพูดจากระเซ้าแหย่หญิงชราตรงหน้า เพราะไข่ที่ป้าหม่าหยิบใส่ตะกร้าให้เธอนั้นเกือบ10ฟองเลยทีเดียวล่ะ!

“เพ้ย! ฉันก็ต้องเก็บไว้แล้วน่ะสิ ถึงได้เอามาแบ่งให้เธอน่ะ เอาล่ะๆ…เธอรีบไปเถอะ ช้ากว่านี้เดี๋ยวจะมืดค่ำเอา” ป้าหม่าเอ่ยพร้อมกับสะมือโบกไล่เธอ

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

ทันทีที่เท้าของหนิงเหมยเหยียบเข้ามาถึงเขตป่าชั้นนอกแล้วเธอก็ม่ลืมที่จะลองนำน้ำจากบ่อในมิติออกมาหยดใส่พื้น1หยด เพราะเธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าน้ำวิเศษนี้มันจะมีสรรพคุณช่วยทำให้สัตว์มาติดเหมือนกันกับในนิยายที่เธอเคยอ่านรึเปล่า แล้วก็รีบปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจุดที่เธอหยุดน้ำวิเศษไว้!

แต่ใครจะไปคาดคิดว่านอกจากหมูป่าที่หนิงเหมยสนใจแล้วคาดขนาดน้ำหนักตัวคร่าวๆว่านะจะน้ำหนักตัวไม่เกิน150กิโลแล้ว! ยังจะมีสัตว์ป่ามากมายพากันเดินมารุมกินน้ำวิเศษที่เธอหยดเอาไว้อีกด้วย!

หนิงเหมยจึงได้เรียกหน้าไม้ที่พ่ออวิ๋นสั่งทำไว้ให้ในมิติออกมา ก่อนที่จะเล็ง แล้วก็ยิงหน้าไม้ในมือไปทางหมูป่าท่าทางหิวโหยตัวนั้นทันที!

ทันทีที่หมูป่าล้มลง พวกสัตว์ป่าก็ตื่นตกใจจนพากันวิ่งหนีออกไปคนละทิศละทางอย่างเอาชีวิตรอด

ฟิ้ว ฉึก!

หากใครมาเห็นการฆ่าหมูป่าของหนิงเหมยเมื่อกี้แล้วต้องมีตกใจกันบ้างแหละ เพราะเธอเพียงแค่เล็งแล้วก็ยิงหน้าไม้ทีเดียวก็โดนจุดตายของหมูป่าเลยทันที!

‘หึ! ทีนี้ก็ได้ข้ออ้างหาเงินแล้วล่ะ ต่อไปทุกคนจะต้องเรียกฉันว่าเศรษฐีนีแห่งยุค70 วะฮ่าฮ่า

ทว่า

เหมือนที่เธอเคยอ่านนิยายทะลุมิติมาเขาจะต้องหาสมุนไพรหายากไปขายด้วยหรือเปล่านะ?! อ่าใช่สิ ต้องมีสมุนไพรหายากด้วยถึงจะครบสูตร ฮี่ๆ …’

หนิงเหมยพูดคุยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมาก ก่อนที่จะเรียกโสมคนอายุ500ปี กับโสมคนอายุ1,000 ออกมาจากมิติอย่างละ1ต้น! แล้วใส่ตระกร้า ก่อนที่จะปีนแล้วค่อยๆ กระโดดลงจากไม้ด้วยความระมัดระวัง

เมื่อลงจากต้นไม้ได้แล้วหนิงเหมยก็ไม่รอช้ารีบนำหมูป่าเก็บเข้ามิติทันที แล้วเดินเท้ากลับทางเดิมที่เธอเคยเดินมา

เพราะเวลานี้ใกล้จะมืดค่ำแล้วจริงๆ หากเธอลงไปช้ากว่านี้อาจจะหลงทาง ไม่ก็อาจจะเจอกับพวกสัตว์ป่าที่ดุร้ายจริงๆก็ได้

พอใกล้ลงจากเขาแล้วหนิงเหมยก็ไม่ลืมที่จะนำหมูป่าออกมาจากมิติ ก่อนที่จะค่อยๆ ลากลงจากเขามาเรื่อยๆ!

แต่เหมือนเธอจะลืมไปว่าตอนที่เธอเป็น ‘อวิ๋นฟาง’ ร่างกายของเธอนั้นจะแข็งแรงกว่าคนทั่วไป แต่ตอนนี่กลับไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว เพราะร่างที่เธอเข้ามาอาศัยอยู่นั้นอ่อนแอมากกว่านัก!

แต่ร่างกายของร่างนี่ก็ยังถือว่าแข็งแรงกว่าคนปกติในยุคนี้ เพราะด้วยความที่เธอกินน้ำวิเศษไปนั่นเอง!

‘การที่ฉันต้องเหนื่อยลากหมูป่าลงจากเขาก็เพราะเพื่อที่ต้องการจะสร้างหลักฐานที่มาของเงินที่เธอจะนำออกมาใช้ได้โดยสะดวกนั่นเอง

…แต่อ๊า! หนักชะมัดยาด’