บทที่ 9 ขายดิบขายดี

บทที่ 9 ขายดิบขายดี

เวลานี้เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนในโรงงานกำลังเดินทางกลับบ้านโชคดีที่บ้านของฟางเซียนไม่ไกลจากโรงงานเท่าไหร่นัก เธอมาถึงได้ยืนชะเง้อมองหาซิงเยียน เห็นเธอโบยมือร่ำลาลูกน้องในโรงงานเมื่อหันมาเห็นฟางเซียนเธอรีบเดินเข้ามาทักทายทันที

"สวัสดีค่ะป้าฟางเซียนมารับพี่ลู่หลินหรือคะ?"

"อ้อ…ไม่ใช่จ้ะ ป้ามาที่นี่เพราะต้องการเจอหนูซิงเยียนมาคุยกับป้าสักหน่อยได้มั้ย " ซิงเยียนคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยแต่ก็ยอมเดินตามฟางเซียนไปยืนคุยไกล ๆ ผู้คน

"คุณป้ามีเรื่องอะไรหรือคะ? "

"ป้าอยากจะถามหนูอย่างจริงใจ หนูซิงเยียนชอบลูกชายของป้าหรือเปล่าจ้ะ " เมื่อถามขึ้นใบหน้าของเธอแดงระเรื่อราวมะเขือเทศ ยืนบิดอายไปมาเผยให้ฟางเซียนเห็นโดยที่เธอไม่ต้องตอบก็รู้ว่าเธอคิดยังไงกับเหวินเทียน

"ป้าฟางเซียนถามอย่างนี้จะให้ฉันตอบยังไงคะ หากจะว่าชอบก็คงตรงไป "

"ไม่เลยเพราะป้ามาหาหนูวันนี้เพราะมีความจริงจะบอก จริงสิวันนี้ลู่หลินเล่าให้ป้าฟังแล้วว่าหนูรู้แล้วเรื่องที่เหวินเทียนหย่ากับภรรยา ตอนนี้เขาโศกเศร้าเสียใจมากจนไม่ได้สติ หากตอนนี้หนูซิงเยียนเข้าไปปลอบใจอยู่เคียงข้างเขาคงจะมีกำลังใจขึ้นมา วันนี้หนูมีเรื่องจะต้องทำหรือเปล่า?"

"น่าสงสารพี่เหวินเทียนจังเลยนะคะ แล้วทำไมเขาถึงเลิกกับภรรยาล่ะคะ หากพี่เหวินเทียนรักเธอขนาดนั้น" ซิงเยียนดีใจแต่พยายามรักษาหน้าตัวเองไว้ไม่ให้แสดงออกมากเกินไปแสร้งทำเป็นถามถึงเรื่องที่เหวินเทียนเลิกกับภรรยาเก่า

"เพราะว่าลูกสะใภ้คนนั้นไม่ได้รักเหวินเทียนยังไงล่ะ หลอกล่อให้เหวินเทียนรักจนหมดใจ จนแกล้งฆ่าตัวตายและเรียกร้องให้เหวินเทียนหย่า นั่นยังไม่พอแถมยังขู่เข็นเอาค่าเสียหายจากครอบครัวเราด้วย เหวินเทียนรักเธอเสียจนยอมจ่ายเงินให้เธอห้าสิบหยวน เจ้าเล่ห์นัก" ฟางเซียนเอ่ยออกมานึกทีไรก็โมโหไม่หายที่จะต้องเสียเงินจำนวนมากให้เหม่ยหลิง

"หากเป็นอย่างนั้นฉันจะไปปลอบใจพี่เหวินเทียนค่ะ " ซิงเยียนไม่รู้ถึงความเจ้าเล่ห์ของว่าที่แม่สามีจึงยอมตามเธอไปที่บ้าน จากนั้นเธอได้วางยานอนหลับให้ซิงเยียนก่อนที่จะเข้าไปหาเหวินเทียนที่ห้อง ยามนั้นเองที่เหวินเทียนได้สติแต่ยังคงเมาไม่สร่างเห็นซิงเยียนเป็นภรรยาของตัวเองนึกดีใจที่เธอกลับมาหา โอบกอดเธอแน่นก่อนจะร่วมหลับนอนด้วยกัน ฟางเซียนแอบมองอยู่เห็นว่าแผนสำเร็จเธอยิ้มนอนยิ้มใหญ่ออกมาอย่างพึงพอใจ เพราะต่อจากนี้ชีวิตครอบครัวของเธอจะได้สุขสบายไปตลอดชาติ

รุ่งเช้าวันต่อมา

บ้านตระกูลฟ่ง

วันนี้เหม่ยหลิงตื่นแต่เช้าจัดหน้าร้านวางซาลาเปาตั้งโต๊ะขายอย่างทุกวันมีลูกค้าที่เดินผ่านมาเรียกซื้อ

"ซาลาเปาลูกละเท่าไหร่ครับ"

"ซาลาเปาลูกละสองเจี่ยวค่ะ รับเท่าไหร่ดีคะ"เหม่ยหลิงรีบตอบลูกค้าทันทีที่มาถาม

"งั้นเอามาห้าลูก " เหมยหลิ่งดีใจนาน ๆ ครั้งที่จะมีคนมาซื้อทีเดียวห้าลูกอย่างนี้เธอรีบหยิบซาลาเปาใส่ถุงยื่นให้ทันที

"นี่ค่ะซาลาเปาห้าลูกเป็นเงินหนึ่งหยวนค่ะ"เขาควักเงินออกมายื่นให้เธอก่อนจะเดินจากไป

"วันนี้วันดีจริง ๆ เลยรับเงินหนึ่งหยวนแต่เช้า เวยอันหิวหรือยังพี่ทำซุปไว้ในครัวหากหิวแล้วยกออกมากินได้เลยนะ "

"ครับพี่เหม่ยหลิง" เวยอันช่วยเหลืองานเหม่ยหลิงกำลังเช็ดถูบ้านอยู่อย่างขะมักเขม้นตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่กันสองคนพี่น้องเขาไม่โดนทุบตีอีกเลย เหม่ยหลิงนำเงินไปเก็บในกระปุกเงิน เห็นว่าตอนนี้กิจการของตัวเองกำลังไปได้ดี เมื่อไม่นานมานี้ก็มีเจ้าของโรงงานใกล้ ๆ ให้ช่วยทำซาลาเปาหลายสิบลูกเพื่อนำไปเลี้ยงฉลองการเปิดกิจการใหม่ทำให้เธอมีความคิดที่จะรับทำซาลาเปางานมงคล เพราะรสชาติและความสดใหม่ทำให้ซาลาเปาของเหม่ยหลิงเลื่องลือไปไกล เธอพอเก็บเงินได้บ้างแล้วจึงคิดจะส่งน้องชายกลับไปเรียนหนังสือตามที่เหม่ยหลิงคนเก่าต้องการแต่ทำไม่ได้

"เวยอันพี่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย? ความฝันขอเราเมื่อโตขึ้นอยากจะเป็นอะไร " เด็กชายวางมือจากการถูพื้นเดินเข้ามาหาพี่สาวใบหน้าครุ่นคิดดวงตาเป็นประกายก่อนจะปรากฏรอยยิ้ม

"ความฝันหรือ? ฉันอยากเป็นนายทหารแต่ไม่ใช่ทหารเหมือนพี่เหวินเทียนนะ ฉันอยากมียศมีอำนาจจะได้ปกป้องพี่เหม่ยหลิงได้ และยังไม่มีเงินเดือนให้พี่ใช้ทุกเดือนตอบแทนที่พี่ดูแลฉันอย่างไงล่ะ" ทันทีที่ได้ยินความคิดของเด็กชายวัยเพียงสิบขวบทำให้เหม่ยหลิงชุ่มชื่นหัวใจ เธอเองที่เคยมีความฝันอยากเป็นเชฟแต่ตอนนี้ได้เป็นแม่ค้าขายซาลาเปาแต่ก็ยังดีที่ได้มีชีวิตกลับมาทำ หากน้องชายต้องการอย่างนั้นเธอจะสนับสนุนเต็มที่

"ได้สิพี่จะช่วยให้เราทำตามฝันเอง อย่างนั้นวันนี้หลังจากขายซาลาเปาหมด เมื่อไหร่พี่จะพาเราออกไปเดินหาที่เรียนอยากเรียนใช่มั้ย" เด็กชายเบิกตาโพลงโตรอบดวงตาแดงก่ำเอ่อนองของน้ำตาแห่งความดีใจ วิ่งเข้ามากอดพี่สาวแน่น

"พี่เหม่ยหลิงฉันสัญญาจะตั้งใจเรียนไม่ทำให้พี่ผิดหวังแน่นอน ฉันดีใจจนน้ำตาไหลออกมาเลย ไม่คิดเลยว่าพี่จะรักฉันมากขนาดนี้ตอนนั้นที่พี่หมดลมหายใจฉันคิดว่าพี่เบื่อฉันรำคาญฉันจนไม่อยากมีชีวิตปกป้องฉันอีกต่อไป ไม่คิดเลยว่าพี่รักฉันมากถึงเพียงนี้" เหม่ยหลิงโอบกอดเด็กชายไว้ในอ้อมกอดแน่นพลางลูบหลังเบา ๆ เธอเองก็อดไม่ได้ที่จะไม่ร้องไห้ออกมา

"ผู้ใดบอกว่าพี่รำคาญหรือเบื่อเวยอันเล่า เวยอันไม่เคยทำให้พี่ทุกข์ใจเลย ตอนนั้นเป็นพี่เองที่คิดน้อยเกินไปรักแต่ตัวเองจนไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของน้องเลย พี่ขอโทษนะต่อจากนี้พี่จะดูแลเวยอันเป็นอย่างดีอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้" ทั้งสองพี่น้องกอดกันร้องไห้แต่ทว่ากลับอบอุ่นหัวใจมากเหลือเกิน

ไม่ถึงช่วงสายซาลาเปาของเหม่ยหลิงก็ขายจนหมดเธอเก็บร้านปิดประตูบ้านจับมือน้องชายเดินออกหาโรงเรียน การสัญจรของคนยุคนี้ยังคงไม่สะดวกสบายนัก ยังคงต้องเดินเป็นส่วนมากจะมีบ้านที่มีจักรยานก็เป็นคนมั่งคั่งที่สามารถซื้อหาได้ แต่หากผู้ใดอยากได้ก็ไม่อยากเพราะที่นี่มีตลาดมืดอยู่แต่ทว่าราคาสูงมาก หากจะเดินทางไปที่ไกล ๆ หรือต่างเมืองยังคงใช้รถไฟในการเดินทางอยู่ดี