บทที่ 2  ทะลุมิติ

บทที่ 2  ทะลุมิติ

“กรี้ด!! นี่...มันอะไรกัน ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้กับฉัน” เสียงกรี้ดร้องของเสี่ยวอิงดังขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นภาพบาดตา ชายหญิงเปลือยผ้ากำลังติดสัตว์นัวเนียเร้าร้อน ทันทีที่ได้เห็นเสี่ยวอิงเข้าไปใบหน้าของมีมี่ซีดเซียวรีบดันกายของหยางเจี้ยนออกจากตนเองพร้อมดึงผ้ามาปกปิดร่างกาย

“ไหนพี่บอกว่าภรรยาพี่ไม่อยู่กลับค่ำ ๆ ทำไมถึงมาตอนนี้ละ” เธอกระซิบพลางตำหนิชายหนุ่มที่ทำตัวไม่ถูกแทนที่เขาจะรู้สึกผิดต่อภรรยาแต่ไม่เลยเขากลับโมโหใบหน้าแดงฉาน ต่อว่าเสี่ยวอิงที่เข้ามาไม่ดูอะไรเลย

“เธอเป็นอะไรของเธอโวยวายทำไมกัน เข้ามาไม่รู้จักมารยาท อีกอย่างตอนนี้เธอสมควรเกี่ยวข้าวอยู่ที่ทุ่งไม่ใช่หรือไง น่ารำคาญจริง ๆ”

“เฮอะ ! พี่พูดแบบนี้กับฉันได้ยังไงกัน นี่มันห้องของเราเป็นฉันมากกว่าที่จะถามพี่ พี่พามีมี่เข้ามาทำอะไรน่าเกลียดในห้องของเราได้ยังไง พี่เห็นฉันโง่หลอกลวงฉันมาตลอดสินะ อึก อึก เธอเองก็เหมือนกันทำตัวใสซื่อไม่คิดเลยว่าเธอจะแอบเล่นชู้กับสามีชาวบ้าน ไร้ยางอายจริง ๆ”  น้ำเสียงสั่นเครือต่อว่าสามีพลางต่อว่ามีมี่ที่หญิงหน้าด้านน้ำตาของเธอที่พยายามกลั้นเอาไว้บัดนี้ไหลรินออกมาอย่างเจ็บปวด

เพี๊ยะ !!  สิ้นคำพูดของเสี่ยวอิงใบหน้าของเธอร้อนผ่าวล้มลงกับพื้นเมื่อถูกมือหนาของชายหนุ่มที่เธอรักตบที่ใบหน้าเธอด้วยความโกรธแค้นที่เธอต่อว่ามีมี่หญิงสาวที่เขารัก

“มันจะเกินไปแล้วนะ ที่ฉันยอมเอาเธอมาอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ใช่ว่ารักเธอเสียหน่อย ผู้หญิงที่ฉันรักคือมีมี่และฉันก็รักกันมาก่อนที่เธอจะเข้ามาอยู่ที่นี่ จำใส่กะโหลกเอาไว้เธอมาอยู่ที่นี่ก็เป็นได้แค่ภรรยาในนามต้องทำงานใช้หนี้ตอบแทนที่ตระกูลของฉันเมตตาผู้หญิงที่ไร้ทางไปแถมยังมีน้องติดตูดมาด้วยตั้งสองคน เมื่อรู้แล้วก็ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้ไม่เห็นหรือไงว่ามีมี่ตกใจขวัญเสียหมดแล้ว”  คำพูดวาจาถากถางราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจเสี่ยวอิงทนรับความเจ็บปวดไม่ไหว ยันกายขึ้นวิ่งกรู่เข้าไปตบตีชายชั่วและหญิงโฉดแต่ทว่ากลับสู้แรงของหยางเจี้ยนไม่ไหว

“พวกแกตายซ่ะ หลอกลวงฉันไม่พอยังมาหน้าด้านหน้าหนาว่าฉัน เออฉันมันโง่เองโง่ที่ไปหลงเชื่อคำว่ารักจากคนหลอกลวง อึก อึก ”

“เธอกล้าลงไม้ลงมือกับฉันเหรอห่ะ !! นังนี่ตบสั่งสอนยังไม่หลาบจำอย่างนี้ต้องทำให้รู้หน่อยแล้วว่าสมควรสงบปากสงบคำอยู่เงียบ ๆ เช่นเคย” หยางเจี้ยนดึงตัวของมีมี่เอามาหลบไว้ด้านหลังตนก่อนจะดันตัวของเสี่ยวอิงสุดกำลังไม่ให้เธอเข้ามาทำร้ายพวกเขาได้ ครั้นนั้นเองที่เสี่ยวอิงถลาล้มท้องของเธอชนมุมโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างประตู ความเจ็บปวดในร่างกายถาโถมเข้ามา เสี่ยวอิงใช้มือกุมที่ท้องระหว่างขาของเธอเริ่มมีของเหลวสีแดงฉานไหลรินออกมาอย่างช้า ๆ ร่างเล็กสะอึกสะอื้นไห้ดวงตาเบิกโพลงโตรู้ดีว่าที่มีเลือดออกเนื่องจากอะไร

“กรี้ด !! ไม่จริง ลูก ลูก อึก อึก พี่หยางเจี้ยนพี่ทำอะไรลูกของเรา ” เธอร้องเสียงหลงสติแตกทำให้น้อง ๆ ที่อยู่ด้านล่างได้ยินเสียงผู้เป็นพี่รีบขึ้นมาด้านบนเห็นพี่สาวนั่งขดอยู่ที่พื้นบนพื้นห้องมีเลือดไหลออกมา จิ่งเหยารีบเข้าไปประคองพี่สาวพร้อมถามด้วยความตื่นตระหนก

“พี่เสี่ยวอิงเกิดอะไรขึ้น ทำไมทำไมเลือดถึงได้ออกเยอะขนาดนี้พี่หยางเจี้ยนรีบพาพี่เสี่ยวอิงไปหาหมอเร็ว ๆ สิ” แต่เมื่อหันไปเห็นพี่เขยที่ไม่สวมใส่เสื้อผ้าพร้อมทั้งหญิงสาวอีกคนที่ยืนแสยะยิ้มอย่างสะใจทำให้เธอเข้าใจอะไร หลาย ๆ อย่าง ก่อนจะหันมามองพี่สาวของตนเองยามนี้ความเสียใจปวดร้าวไม่ว่าจะเป็นสามีนอกใจหรือเจ็บปวดที่ร่างกายทำให้เธอรับไม่ไหวหมดสติไปในที่สุด...

              ภายในห้องบนคอนโดใจหลางเมืองหญิงสาวกำลังนั่งดูซีรี่ย์เมามันทว่าจู่ ๆ ท้องฟ้าเกิดมืดครึ้มแสงสว่างจากสายฟ้าสาดส่องลงมาเป็นสาย ๆ เธอจึงหยิบรีโมทกดหยุดซีรี่ย์เพื่อไปปิดหน้าต่างจะได้กลับมาดูซีรี่ย์ต่อ

“ไม่เห็นพยากรณ์อากาศแจ้งเตือนเลยว่าพายุเข้า วันหยุดทั้งทีตั้งใจว่าจะดูซีรี่ย์ทั้งคืนจนจบเสียหน่อย…ชีวิตนางเอกก็น่าสงสารจังเลย ขอให้เธอปลอดภัยและเอาคืนชายชั่วหญิงเลวพวกนี้ด้วยเถอะ แถมยังนังแก่แม่สามีที่ใช้งานเธอยังกับทาสอีกด้วย ชีวิตช่างน่าสงสารจริง ๆ แต่เธอจะสู้ได้ยังไงนะ จะมีทางหรือเปล่าถ้าเป็นฉันเองก็คงคิดไม่ออกเหมือนกัน แต่ที่แน่ ๆ ฉันจะไม่ยอมทนอยู่ในบ้านหลังนี้แน่ ๆ นรกบนดินดี ๆ นี่เอง ”เธอวิจารณ์หนังที่เธอดูอย่างหงุดหงิดสองเท้าเดินไปปิดหน้าต่างและเมื่อกำลังกำลังจับผ้าม่านปิดไม่ให้เห็นแสงสายฟ้าจู่ ๆ ประกายไฟของสายฟ้าได้ผ่าลงที่หน้าจอทีวีของเธอ  ทำให้เกิดเรื่องราวไม่คาดคิดขึ้นเมื่อทีวีของเธอเกิดภาพเลื่อนไปอย่างรวดเร็วและดึงร่างของเธอเข้าไปในทีวีตอนนั้นเธอตกใจกรี้ดร้องออกมาสุดเสียง

“กรี้ด !! ช่วยด้วยยยยย  ” เมื่อร่างของเธอถูกดูดเข้าไปในทีวีแสงสว่างของห้องมืดสนิททีวีเองก็ปิดเองอัตโนมัติราวกับว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ท้องฟ้ากลับแจมใสเช่นเคย

“ฮื้อ ฮื้อ พี่เสี่ยวอิงเมื่อไหร่พี่จะฟื้นนี่ก็หลายวันแล้วนะ ”

“นั่นสิ พี่เสี่ยวอิงฉันกับจ้าวเหวินเฝ้ารอให้พี่ฟื้นขึ้นมานะ ฉันอยากเอาผิดคนที่ทำกับพี่อย่างนี้จริง ๆ แต่ฉันมันเป็นแค่เด็กจะทำอย่างนั้นได้ยังไง พี่รีบฟื้นมาเสียทีจะได้ทวงความยุติธรรมให้ตัวเองและหลานน้อยที่ไม่ทันได้ลืมตาดูโลก คนตระกูลโจวช่างใจร้ายใจดำขนาดเป็นคนทำให้พี่นอนเป็นผักเป็นปลายังไม่เคยมาสนใจใยดีพี่เลย ฮื้อ ๆ  ” เสียงเด็กน้อยร้องห่มร้องไห้กระซิก ๆ ช่างรบกวนเวลานอนของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงเธอค่อย ๆ ลืมตามเมื่อถูกรบกวน

“นี่พวกเธอช่วยเงียบ ๆ เสียงหน่อยได้มั้ยคนนอนอยู่ไม่เห็นหรือไง” ร่างบางบ่นพึมพำก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งแต่ทว่าจู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังดูซีรี่ย์อีกอย่างห้องของเธอไม่มีเด็กนี่น่า แถมช่วงท้องปวดร้าวจนไปถึงขาทำให้เธอตกใจลืมตาขึ้นกวาดมองสิ่งรอบข้างอีกครั้ง ใบหน้าของหญิงสาวถอดสีอย่างเห็นได้ชัด เมื่อตอนนี้เธอลืมตาขึ้นมานอนอยู่ในโรงพยาบาลแถมของใช้ต่าง ๆ ยังล้าสมัยอีกด้วย เด็กทั้งสองเห็นพี่สาวลืมตาขึ้นมาทั้งสองดีใจรีบกรู่เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

“พี่เสี่ยวอิง พี่เป็นอย่างไรบ้างเจ็บมากหรือเปล่า จ้าวเหวินรีบไปตามหมอมาเร็ว” สมองของเธอเริ่มคำนวณเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า เธอจ้องมองเด็กทั้งสองและยังได้ยินชื่อที่เด็กหญิงเรียกเมื่อครู่เหมือนซีรี่ย์ที่เธอกำลังดูอยู่อย่าบอกนะว่าตอนที่ฟ้าผ่าลงทีวีได้ดึงร่างของเธอเข้ามาอยู่ในซีรี่ย์แถมยังให้เธอมาเป็นเสี่ยวอิงนางเอกของเรื่องอีกด้วย

‘ฮึ ฮึ บ้าไปแล้วแน่ ๆ ไม่จริงหรอกฉันคงอินมากเกินไปเลยฝันสินะ ’ เธอคิดในใจก่อนจะยกมือตบที่ใบหน้าของตัวเองเบา  ๆ จนจิ่งเหยาตกใจจู่ ๆ พี่สาวของเธอเสียสติรีบจับมือของพี่สาวไม่ให้ทำร้ายตัวเอง

“พี่เสี่ยวอิงอย่าทำร้ายตัวเองเลยค่ะ ฉันรู้ว่าพี่เจ็บปวดที่ถูกทำร้ายและยังเสียหลานแต่อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะคะแค่นี้พี่ก็เจ็บปวดมากพอแล้ว อึก อึก ถึงคนอื่นไม่รักพี่เราสองคนยังรักพี่เสมอนะคะ  จ้าวเหวินอย่ายืนนิ่งสิรีบไปตามหมอมาตรวจร่างกายพี่เดี๋ยวนี้”

“ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย” จ้าวเหวินตั้งสติวิ่งออกไปนอกห้องเพื่อตามหมอมาตรวจร่างกายพี่สาวตัวเอง

          ตอนนี้ซิ่งผิงสาวน้อยที่มาอยู่ในร่างของเสี่ยวอิงเริ่มเข้าใจทุกอย่าง เธอเข้ามาอยู่ในซีรี่ย์ที่มีสามีเลวทรามแม่สามีที่เอารัดเอาเปรียบทุกอย่าง แถมเธอยังเสียลูกที่อยู่ในท้องเพราะสามีปกป้องชู้รัก ทำให้เธอหัวเราะออกมาไม่ใช่ว่าเพราะเสียใจแต่ดีใจที่ได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้ต่างหาก ในเมื่อนางเอกคนเดิมอ่อนแอยอมให้ครอบครัวสารเลวทำร้ายแต่ไม่ใช่กับซิ่งผิงสาวมั่นคนนี้ เธอจับมือของจิ่งเหยายิ้มบาง ๆ ให้เธอก่อนจะเอ่ยปากบอกน้องสาว

“พี่ไม่เป็นอะไร ที่ตบหน้าตัวเองแค่อยากตั้งสติเท่านั้นเมื่อครู่เธอบอกว่าพี่เสียลูกไปแล้วใช่มั้ย? ” ดวงตาที่เคยเศร้าหมองบัดนี้ไม่มีอีกแล้วมีเพียงความแน่วแน่เท่านั้น

“ใช่ค่ะพี่เสี่ยวอิง เพราะคนชั่วสองคนนั้นแถมสามวันมานี้ครอบครัวสามีพี่ไม่เคยมาดูดำดูดีพี่เลย ฉันสงสารพี่จริง ๆ เราออกจากบ้านหลังนี้ดีมั้ย ฉันไม่อยากให้พี่ต้องทุกข์ทรมานอีกต่อไป”

“นั่นคือสิ่งที่เราต้องทำอยู่แล้ว แต่พี่ขอคิดก่อนว่าจะทำยังไงให้ตระกูลโจวยอมปล่อยเราไป” ซิ่งผิงกำลังครุ่นคิดเพราะไม่ว่ายังไงแม่สามีอย่างเหม่ยฉีคงไม่มาทางปล่อยเธอออกจากบ้านไปง่าย ๆ เพราะไม่มีใครทนทำงานให้พวกเขากินและใช้นะสิ จู่ ๆ ซิ่งผิงก็คิดอะไรออกอาการเจ็บปวดจากการแท้งลูกเมื่อนึกถึงคนที่สูญเสียความเจ็บปวดย่อมมีมากอยู่แล้วอาจถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้า เมื่อนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเริ่มปรากฏขึ้น ครั้นนั้นเสียงเอะอะดังโวยวายเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยและจำได้ดีกำลังเดินเข้ามาใกล้ ซิ่งผิงรีบบอกกับจิ่งเหยาให้ช่วยเธอแสดงละครเสียหน่อย

“พี่รู้แล้วว่าจะทำอย่างไรต่อไปถึงจะออกจากบ้านตระกูลโจวได้ จิ่งเหยาช่วยพี่เล่นละครได้มั้ย พี่จะแกล้งทำเป็นไม่ได้สติ คนบ้านนั้นเห็นแก่ตัวคงไม่อยากรับคนเสียสติไปเลี้ยงให้เสียข้าวสุกหรอก” แม้จิ่งเหยาจะงงงวยเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าทำตามทคำพูดของพี่สาว