บทที่ 6 อยากเรียน

บทที่ 6 อยากเรียน

"ฉันรู้ว่านายเป็นนายอำเภอที่ดี แต่ตอนนี้ปล่อยฉันก่อนได้มั้ย มันอึดอัดจนหายใจไม่ออก อีกอย่างฉันคือหญิงสาวที่เลิกลากับสามีนายไม่ควรมากอดฉันแบบนี้ " เหมือนเสวียนเฉินจะรู้สึกตัวรีบปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน

"ฉันขอโทษที่ลืมตัว ไปกันเถอะป่านนี้คุณแม่กับน้อง ๆ คงรอกินข้าวกันอยู่"

หลังจากที่สองคนเดินเข้ามาทุกคนพากันกินข้าวถามไถ่ชีวิตที่ผ่านมาของเสี่ยวอิงและต่อจากนี้เธอจะทำอะไรต่อไป จนกระทั่งกินอิ่มเสี่ยวอิงจึงขอตัวกลับบ้านเพราะไม่อยากจะอยู่ที่นั้นนาน ไม่ใช่ว่าไม่ดีแต่ทว่าเธอกลับรู้สึกเกรงใจและทำตัวไม่ถูกเมื่อรู้ว่าตอนนี้กงเสวียนเฉินไม่มีภรรยาและเขาไม่เคยแต่งงานมาก่อน ทำให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาแสดงต่อหน้าเธอทั้งหมดนั้นคือความรู้สึกของเขา

"วันนี้ฉันต้องขอบคุณป้าเสวียนหนี่อีกครั้ง กับข้าวของป้าอร่อยอย่างไม่เคยกินมาก่อน ไว้วันหลังฉันจะทำกับข้าวมาตอบแทนป้าบ้างนะคะ"

"แหม ๆ ไม่ต้องเกรงใจหรอกป้ายินดีต้อนรับเสมอ จิ่งเหยา จ้าวเหวินหากอยู่บ้านแล้วเบื่อ ๆ มาเล่นบ้านป้าก็ได้นะ ป้าเองก็อยู่คนเดียวตอนกลางวันไม่ค่อยมีอะไรทำนักหรอก ถ้ามีเด็ก ๆ มาเล่นด้วยคงจะดีไม่น้อย"

"ได้ครับ ถ้าวันไหนเราช่วยพี่เสี่ยวอิงทำงานเสร็จจะมาเล่นกับป้านะครับ "

"เอ่อ..พี่เสวียนเฉินคะ หนูอยากอ่านหนังสือออก อยากลองอ่านมันดูพี่ช่วยสอนมันให้หนูหน่อยได้มั้ยคะ " จิ่งเหยาเห็นหนังสืออยู่ในบ้านของเสวียนหนี่มากมาย เธอเห็นพี่สาวลำบากมาตั้งแต่เธอจำความได้เธอเองก็มีความฝันที่อยากจะเรียนหนังสือ จะได้มีงานดี ๆ ทำแต่ติดที่ว่าฐานะทางบ้านและพี่เสี่ยวอิงต้องหาเงินใช้หนี้ให้กับตระกูลโจวจึงไม่สามารถเจียดเงินมาให้พวกเธอได้เรียนหนังสือ แต่เธอก็ไม่เคยน้อยใจเลยและเข้าใจพี่สาวด้วยซ้ำ แต่ทว่าตอนนี้เธอใกล้ชิดกับนายอำเภอแถมเขายังมีความรู้มากมาย หากให้เขาสอนพออ่านออกเขียนได้คงดีไม่น้อย

"จิ่งเหยาสนใจหนังสือเล่มไหนเหรอ เลือกเอาสิฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ"

"คือว่าเรื่องหนังสือหนูก็สนใจแต่หนูอ่านไม่ออกไม่รู้ตัวอักษรเลยค่ะ" เสี่ยวอิงเห็นท่าทีน้องสาวที่ยืนก้มหน้าลงด้วยความอายเธอจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เรื่องการเรียนของน้องต้องมาก่อนและเรื่องการสอนหนังสือเธอเองก็ทำได้เช่นเดียวกัน

"ไม่ต้องรบกวนพี่เสวียนเฉินหรอกนะแค่หน้าที่ที่เขาทำก็มากพอแล้วอย่าไปสร้างปัญญาอีกเลย เด็ก ๆ กลับบ้านไปพักผ่อนกันเถอะ" จิ่งเหยาหน้าเศร้าหงอยเมื่อผู้เป็นพี่ไม่เห็นด้วย ทั้งสามเดินกลับบ้านพร้อมกันระหว่างทางเสี่ยวอิงสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางของจิ่งเหยาที่เงียบขรึมตั้งแต่เดินหันหลังกลับจากบ้านป้าเสวียนหนี่ เธอก็พอรู้ว่าจิ่งเหยาคงจะน้อยใจที่เธอพูดเช่นนั้นออกมา

"จิ่งเหยาพี่รู้นะว่าเราอยากเรียนหนังสือ พี่เองก็สอนให้ได้แต่ทางที่ดีคือการที่พวกเธอไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนจะดีกว่า" จิ่งเหยาเงยหน้ามองพี่สาวด้วยความตื่นเต้น

"พี่อ่านหนังสือออกด้วยเหรอคะ"

"อ่านออกเขียนได้เลยล่ะ พี่ได้เรียนตอนที่พ่อกับแม่ยังอยู่จิ่งเหยาสนใจอยากเรียนหนังสือใช่มั้ย เอาไว้ร่างกายพี่แข็งแรงกว่านี้เราจะไปหาโรงเรียนกันนะ จ้าวเหวินเองก็ด้วยการเรียนคือการมีวิชาติดตัวไปทางไหนจะได้ไม่ลำบาก"

"แต่ว่าตอนนี้เราไม่มีเงินพี่ก็ไม่สามารถเกี่ยวข้าวได้เหมือนเมื่อก่อน อย่างนี้เราจะมีเงินไปโรงเรียนเหรอคะ ไหนจะค่าเรียนอีก"

"จิ่งเหยาพี่สัญญาเรื่องนั้นพี่จะจัดการให้เราทั้งสองเอง ไม่ต้องกังวลเอาล่ะตอนนี้ถึงบ้านแล้วทั้งสองเข้านอนกันเถอะ"

"พี่เสี่ยวอิง ของพวกนี้มีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ว๊าววว ^ ^ใหม่ ๆ ทั้งนั้นเลย " จ้าวเหวินที่ไม่ค่อยสนใจเรียนเท่าไหร่นักเขาเดินเร็วกว่าทั้งสองคนเมื่อเดินเข้ามาถึงในบ้านเห็นของใช้มากมาย ทั้ง ๆ ที่ก่อนจะออกจากบ้านยังไม่มีด้วยซ้ำ ทำให้เขาตื่นเต้นพูดเสียงดัง

"ของพวกนี้พี่เสวียนเฉินให้มานะ เขาบอกว่าที่บ้านมีของที่ต้องเปลี่ยนใหม่ เป็นนายอำเภอก็ดีอย่างนี้นี่เองถ้าจ้าวเหวินอยากมีของใช้ดี ๆ มีเงินทองต้องตั้งใจเรียนและเป็นข้าราชการรู้มั้ย ถ้าเป็นหนุ่มน้อยโรงงานเงินเดือนเพียงไม่กี่หยวนไม่เพียงพอหรอกนะ" เสี่ยวอิงรีบคิดหาคำโกหกน้องทั้งสองแต่เหมือนว่าจ้าวเหวินจะเชื่อคำพูดของเธอจากเด็กที่ไม่อยากเรียนเมื่อเห็นว่าของใช้มากมายแถมยังดี ๆ ทั้งนั้นแต่เสวียนเฉินทิ้งและเปลี่ยนใหม่ทำให้เด็กอายุ 7-8ปี คิดว่าเงินเดือนของข้าราชการคงมากเหลือเกิน

หลังจากส่งน้อง ๆ เข้าห้องของตัวเอง เธอเองก็มาที่เตียงนอนตอนนี้ได้จัดแจงใหม่เพราะใช้ของในระบบทำให้ห้องของเธอเป็นระเบียบน่าอยู่มากกว่าเดิม แถมยังไม่ต้องทนนอนเจ็บหลังกับเตียงยุคนี้อีกด้วย วันนี้เธอเหน็ดเหนื่อยมากจริง ๆ พอหัวถึงหมอนตาก็หลับทันที

ฝั่งด้านตระกูลโจว

หลังจากวันนั้นที่พวกเขาทิ้งเสี่ยวอิงกับน้องของเธอไว้ที่โรงพยาบาล มีมี่ก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของหยางเจี้ยนอย่างเต็มตัว เซี่ยเหมยหลงดีใจไม่น้อยที่เธอมีเพื่อนเป็นพี่สะใภ้ทั้งสองพากันเที่ยวเล่น ใช้เงินซื้อของฟุ่มเฟือยงานบ้านไม่เคยจะแตะ ส่วนหยางเจี้ยนก็ยังคงหน้ามืดตามัวหลงมีมี่หัวปักหัวปำ แต่ทว่าเหม่ยฉีกลับไม่คิดแบบนั้นเพราะตอนนี้ข้าวสารในถังใกล้จะหมด เสื้อผ้าของเหมยหลงมากมายก็กองพะเนินเทินทึกที่รอการซัก แต่ไม่ใช่มีเพียงแค่เหมยหลงแต่มีของมีมีอีกด้วย

"เฮ้อ ...! นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันกันนะ ตั้งแต่วันนั้นที่ทิ้งนังเสี่ยวอิงไว้ที่โรงพยาบาลบ้านหลังนี้เหมือนรังหนูขึ้นทุกที ไหนจะข้าวสารที่อยู่ในถังคงกินได้แค่สองเวลา ไม่ได้การแล้วเรื่องนี้ฉันจะต้องไปคุยกับหยางเจี้ยนเจ้าลูกชายตัวดีเสียหน่อย วัน ๆ ไม่ทำอะไรเอาแต่คลุกตัวอยู่ในห้องเริงรักกับนังมีมี่ไม่รู้จักพอ จะมานั่งกินนอนกินให้ฉันเลี้ยงสู้ฉันเอานังเสี่ยวอิงกับน้องมันกลับมาอยู่ด้วยไม่ดีกว่าหรือไง ยังไงเด็กสองคนนั้นก็ยังทำงานช่วยได้แถมยังเบาแรงอีกด้วย" เหม่ยฉีเริ่มคิดถึงลูกสะใภ้คนก่อนพลางเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน เมื่อเดินขึ้นไปจนถึงประตูห้องได้ยินเสียงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนพูดคุยจ้ะจ๋าเออออไปกับมีมี่ แต่เมื่อเหม่ยฉีได้ยินถึงกับโมโหเพราะตอนนี้มีมี่เธอขอให้หยางเจี้ยนซื้อสร้อยคอให้ เพื่อนบ้านต่างพากันเอามาโอ้อวดหากใครมีสร้อยเงินใส่ถือว่าสามีเลี้ยงดูเป็นอย่างดี

"พี่หยางเจี้ยนคอของฉันมันว่างเปล่าเหลือเกิน เวลาออกไปข้างนอกก็อับอายชาวบ้านที่เขามีสร้อยคอใส่ ฉันรู้ว่าครอบครัวพี่ไม่ได้จนตรอกขนาดซื้อสร้อยให้ฉันไม่ได้ พี่คงไม่อยากให้ฉันอายคนอื่นหรอกใช่มั้ย"

"ได้สิแค่สร้อยเอง มีมี่ของพี่ไม่ต้องอับอายน้อยใจน้อยหน้าคนอื่นหรอกนะเอาอย่างนี้พรุ่งนี้พี่จะพามีมี่สุดที่รักของพี่ไปซื้อเลยแต่ว่าตอนนี้เรามาทำเรื่องของเราให้จบก่อนเถอะนะ "

"จะตามใจกันอย่างนี้ต้องรู้จักทำงานสิ งานบ้านไม่รู้จักทำข้าวกรอกหมอจวนจะไม่มีแล้ว นี่คิดยังไงจะไปซื้อสร้อยหัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่อนุญาต" ทันทีที่ได้ยินเสียงของเหม่ยฉี ทั้งสองรีบผละออกจากกันทันทีมีมี่รีบดึงผ้ามาห่มกายเอาไว้ ส่วนหยางเจี้ยนเองก็รีบจับกางเกงมาใส่

"โธ่ แม่เข้ามาห้องคนอื่นทำไมไม่รู้จักเคาะ "

"นี่มันบ้านฉัน ฉันจะต้องมีมารยาทกับลูกไม่เอาไหนอย่างแกด้วยเหรอ ออกมาคุยกันฉันข้างล่าง" พูดจบเหม่ยฉีเดินลงไปรอด้านล่างส่วนมีมี่ดวงตาแดงก่ำเมื่อได้ยินคำพูดของแม่สามี จนหยางเจี้ยนสงสารรีบเข้าไปปลอบเธอ

"มีมี่เมื่อครู่คุณแม่ก็พูดไปอย่างนั้นเธอก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่าคุณแม่นะปากร้ายใจดี พี่ลงไปคุยกับแม่ก่อนนะส่วนเรื่องสร้อยยังไงพี่ซื้อให้มีมี่ของพี่อยู่แล้ว อย่าพึ่งหลับล่ะรอพี่ก่อนนะเราจะได้มาต่อเรื่องของเรา" หยางเจี้ยนเดินออกด้านนอกพร้อมปิดประตู มีมี่ใบหน้าบูดบึ้งโยนข้าวของอย่างไม่พอใจ

"ขี้งกเหลือเกิน ฉันอุตส่าห์เปลืองเนื้อเปลืองตัวเพราะเห็นว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในละแวกนี้หรอกนะ ไม่คิดเลยว่าจะมีแม่สามีหงำเหงือกขี้งกสงสัยจะเก็บเงินไว้ฝังตัวเอง ฉันไม่ยอมนะ ฉันอุตส่าห์ทำเรื่องผิดศีลธรรมขนาดนี้ฉันจะต้องได้ทุกอย่างที่ฉันอยากได้ " มีมี่เห็นว่าเพื่อนสนิทของตัวเองล้วนมีทุกอย่างและเป็นผู้นำเทรนเสมอเลยคิดว่าครอบครัวตะกูลโจวมีเงินทองมากมาย จึงเข้าหาหวังจับพี่ชายแต่เมื่อรู้ว่าเขามีภรรยาอยู่แล้วเธอก็ยังไม่ยอมแพ้ ความจริงนั้นเธอไม่รู้เลยว่าการที่เพื่อนสนิทมีเงินมีของใช้หรู ๆ นั้นได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของเสี่ยวอิง ที่ต้องหาเงินใช้หนี้เพื่อให้คนในครอบครัวสุขสบายและตามใจเหมยหลงมาตลอด