บทที่ 7 แจกซาลาเปา

บทที่ 7 แจกซาลาเปา

หยางเจี้ยนเดินตามแม่ลงมาด้านล่างตอนนี้แม่ของเขานั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้ไม้มือทั้งสองกอดอกอย่างไม่พอใจ

“คุณแม่ครับทำไมมีสีหน้าแบบนั้นมีเรื่องอะไรให้ทุกข์ใจขนาดนั้นกัน ”

“ก็เพราะว่าแกนะสิเลือกภรรยาน่าจะเลือกคนขยัน ๆ หน่อย ๆ นี่อะไรกันวัน ๆ เอาแต่กินแล้วก็นอนแถมยังเรียกร้องอยากได้ของราคาแพงอีกด้วย นี่แกไม่ได้บอกให้เธอรู้หรือไงว่าบ้านเราไม่ได้ร่ำรวยขนาดนั้น ตอนนี้หนี้สินจนจะท่วมหัวตายอยู่แล้ว”

“คุณแม่ครับเรื่องแค่นี้เองไม่เห็นตั้งบ่นต่อหน้ามีมี่เลยคุณแม่จะให้คนน่ารักมือนุ่ม ๆ อย่างมีมี่ไปทำงานลำบากได้ยังไงขนาดเซี่ยเหมยหลงยังไม่เห็นจะทำอะไรเลย วัน ๆ เอาแต่แต่งตัวแต่งหน้าอยู่บ้าน ภรรยาคนเดียวผมเลี้ยงได้อยู่แล้ว”

“อย่างนั้นพรุ่งนี้แกก็รีบไปเกี่ยวข้าวที่เสี่ยงอิงเกี่ยวไม่เสร็จนั่นสิ ฉันจะคอยดูว่าแกจะทำได้แค่ไหนกัน ”

“ทำงานเหรอ ได้ถ้าคุณแม่ให้ผมไปทำคุณแม่ต้องให้เงินผมไปซื้อสร้อยคอก่อน คุณแม่รู้มั้ยตอนนี้มีมี่เสียใจขนาดไหนที่เห็นเหมยหลงได้ใส่แต่เธอไม่ได้ใส่นะ แม่อย่าลำเอียงนักสิ”

“ฮึ ทีกับเสี่ยวอิงที่ขยันทำงานทุกอย่างแกไม่เห็นเอาอกเอาใจขนาดนี้เลย แม่นางมีมี่วัน ๆ ไม่ทำอะไรรอแต่แกประเคนอย่างเดียวที่น้องแกได้ใส่และต้องแต่งตัวสวย ๆ ในทุกวันนะ เพราะฉันคิดว่าต้องได้ค่าตอบแทนนะสิ คิดดูผู้ชายบ้านรวยเมื่อเห็นผู้หญิงขี้เหร่จะเลือกไม่ล่ะ แกนี่โง่หรือไง ”

“ไม่รู้ล่ะอย่างไรมีมี่จะต้องได้สร้อยถ้าคุณแม่ให้เงินต่อจากนี้ผมจะหาเงินเข้าบ้านเอง ”

“เฮอะให้มันจริงเถอะ ฉันจะรอดูว่าคนขี้เกียจอย่างแกจะทำได้สักเท่าไหร่กัน บอกภรรยาของแกช่วยรออีกสักสองสาวันฉันจะไปหาเงินมาให้ ”แม้ปากของเหม่ยฉีจะบ่นแต่ก็ยอมหาเงินให้ลูกชายของเธอ ไม่อยากจะมีปากมีเสียง เมื่อหยางเจี้ยนได้ยินว่าแม่รับปากที่จะให้เงินเขาเข้ามากอดจูบแม่ด้วยความดีใจก่อนจะรีบขึ้นไปหามีมี่ที่รออยู่บนห้อง

3 วันต่อมา

บ้านของเสี่ยวอิงตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเป็นที่เป็นทางตอนนี้ร่างกายของเธอแข็งแรงขึ้นมาก ไม่ว่าจะเดินเหินก็ไม่ค่อยเจ็บที่แผลเท่าไหร่แล้วมีเพียงความเสียวจี้ด ๆ เป็นครั้งคราว เธอเริ่มคิดจะหาของมาขายจนคิดว่าในยุคนี้ถ้าจะขายอย่างอื่นผู้คนคงไม่ค่อยนิยมและไม่ยอมล้วงเงินมาซื้อแน่ ๆ เสี่ยวอิงจึงคิดจะขายซาลาเปา วันนี้เช้าตรู่จึงทำการเปิดระบบนำของออกมาจากมิติ แต่ทว่าของที่เธอนำออกมานั้นเป็นของสำเร็จที่แช่แข็งไว้ ไม่ต้องลงมือทำให้ยุ่งยากแต่เธอกลัวว่าจะถูกน้องจับได้จึงแอบตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อมาจัดการ นึ่งซาลาเปาเมื่อไหร่ที่จิ่งเหยากับจ้าวเหวินตื่นเธอจะให้น้อง ๆ นำซาลาเปาร้อน ๆ ไปแจกจ่ายให้ทุกคนได้ชิมเสียก่อน จะได้ดูด้วยว่าคนยุคนี้ชอบที่จะกินมันหรือไม่ ?

วันนั้นหลังจากที่กลับจากบ้านของเสวียนเฉิน เสี่ยวอิงตะหนักถึงการเรียนของน้อง ๆ เธอจึงนำหนังสือตัวหนังสือฉบับเริ่มต้นออกมาจากมิติให้น้องของเธอเรียนรู้เธอมักจะสอนน้องในเวลากลางคืน จิ่งเหยาตั้งใจเรียนรู้เพียงแค่สองวันเธอก็เรียนรู้ตัวอักษรได้หลายตัว ทำให้เสี่ยวอิงดีใจที่เห็นน้อง ๆ ใฝ่เรียนอย่างนี้ เลยวางแผนที่ต้องหาเงินเพื่อให้น้องไปเรียนที่โรงเรียนมีเพื่อนมีสังคม วันนี้เธอจึงนำซาลาเปาถั่วดำสูตรดั้งเดิมมานำทดลองแจกกินฟรีเพื่อหาฐานลูกค้า

ตึง ตึง เสียงฝีเท้าดังลงมาจากด้านบน บ้านตระกูลหวังเป็นบ้านสองชั้น เสี่ยวอิงสำรวจดูแล้วข้างบนมีสามห้องจึงให้น้อง ๆ คนละห้องกันส่วนเธอนอนห้องที่ใหญ่ที่สุดในบ้านและนั่นคงเป็นห้องนอนเก่าของพ่อกับแม่

“พี่เสี่ยวอิงตื่นแต่เช้าตรู่ขนาดนี้ได้นอนหรือเปล่าคะ” จิ่งเหยาใช้มือถูตาไปมาก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นพี่ ท่าทางงัวเงีย

“พี่นอนไม่ค่อยหลับนะ เราตื่นมาก็ดีแล้วตอนนี้ทุกคนยังไม่ออกไปทำงาน ไปล้างหน้าล้างตาเร็วเข้าพี่จะเตรียมซาลาเปาใส่ตะกร้าให้เธอลองเอาไปแจก ลุงป้าที่อยู่ใกล้ ๆ แถวนี้หรือว่าจะเป็นคนที่เดินผ่านหน้าบ้านเราก็ได้ เมื่อแจกแล้วอย่าลืมบอกฝากให้เขากลับมาอุดหนุมเราด้วยนะ”

“พี่เสี่ยวอิงจะไม่กลับไปทำนาแล้วเหรอคะ ต่อจากนี้พี่จะขายของใช่มั้ย”

“ใช่นะสิ ถ้ามัวแต่ทำนาพี่จะเอาเงินที่ไหนมาส่งน้อง ๆ เรียน เอาล่ะอย่าถามมากรีบไปล้างหน้าเถอะ”

“จริงสิในเมื่อพี่บอกไม่มีเงินแล้วของทุกอย่างนี้พี่เอามาจากไหนกัน ห้องนอนที่แสนสบายของใช้มากมายที่อยู่ในบ้านรวมทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ ๆ ที่อยู่ในตู้อีกด้วย ” เพราะจิ่งเหยาเป็นเด็กขี้สงสัยตั้งแต่พี่สาวของเธอนอนโรงพยาบาลตื่นขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นการพูดนิสัย และของมากมายที่เธอเห็นนั้นไม่เหมือนพี่สาวของเธอเลยด้วยซ้ำ เพราะพี่สาวของเธอเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ร่าเริงเหมือนตอนนี้แม้จะดีใจที่พี่สาวไม่ได้ทุกข์ทรมานใจกับเรื่องราวที่ผ่านมาแต่เธอก็รู้สึกแปลกใจอยู่ดี

เสี่ยวอิงเริ่มคิดหนักหากโกหกว่าเสวียนเฉินเอามาให้จิ่งเหยาคงไม่มีทางเชื่อแน่นอน เธอจึงเลือกที่จะบอกความจริงแม้จะเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ

“เอ่อ..เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบายเอาไว้เธอกลับมาจากแจกซาลาเปาพวกนี้ก่อนได้มั้ยพี่จะเล่าให้ฟังทุกอย่าง ”

“ทั้งสองคุยอะไรกันอยู่เหรอครับ หื้ม..กลิ่นหอมนี่มันอะไรกันทำให้กระเพาะของผมเริ่มปั่นป่วนแล้ว” จ้าวเหวินเดินลงมายกฝาหม้อนึ่งเห็นซาลาเปาก้อนขาวโตพอดีมือ เขารีบคว้าออกมาเป่า ๆ ก่อนจะกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

“โห่ แค่กลิ่นก็คิดว่ามันก็หอมมาก ๆ แถมมันอร่อยมากจริง ๆ เหมือนหมั่นโถวแต่มีไส้” จิ่งเหยาส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นท่าทีของจ้าวเหวินที่มาไม่ถูกเวลาและไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย เธอจึงหันไปตอบกลับเสี่ยวอิงว่าจะไปทำตามที่เธอพูดเมื่อครู่

“พี่เสี่ยวอิงฉันจะทำตามที่พี่บอกพี่ต้องรักษาสัญญาด้วยนะ ”

“ได้สิพี่พูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว จ้าวเหวินอร่อยขนาดนั้นเอาอีกลูกมั้ย”

“อร่อยมากครับ อย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับว่าแต่เมื่อครู่พี่กับจิ่งเหยาพูดเรื่องอะไรกันแล้วต้องไปทำอะไรเหรอครับ”

“พี่จะให้เราสองคนนำซาลาเปาที่พี่นึ่งไปแจกชาวบ้านนะ ถ้ามีคนชมว่าอร่อยพี่จะลองขายซาลาเปาจะได้มีเงินส่งพวกเธอเรียนหนังสือ เอาล่ะตอนนี้จิ่งเหยาไปล้างหน้าล้างตาเราเองก็รีบกินให้เสร็จจะได้ไปล้างหน้าล้างตาเตรียมเอาซาลาเปาไปแจก”

“ได้ครับ ผมว่าคนที่ได้กินซาลาเปาของพี่ต้องติดใจมาก ๆ แน่เลย ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีนะครับจิ่งเหยาจะได้เข้าเรียนอย่างที่เธอต้องการ ”

“ไม่ใช่แค่จิ่งเหยาแต่เราด้วยต่างหาก และเมื่อกลับมาพี่มีเรื่องสำคัญจะบอกแก่เราทั้งสองคน” จ้าวเหวินคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรเพราะตอนนี้เสี่ยวอิงหันหลังไปคีบเอาซาลาเปาใส่ตะกร้าเพื่อให้ทั้งสองไปแจกชาวบ้าน