บทที่ 11 เพิ่งเริ่มต้น (1)

"เดิมทีข้าเองก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยว แต่ในเมื่อหลายคนต้องการให้ข้าอยู่เป็นพยาน เช่นนั้นข้าจะเมตตาดูสักครั้ง" 

เมิ่งเหยียนซินเบ้ปาก "เช่นนั้นเริ่มเลยดีหรือไม่เจ้าคะ อยากสอบสวนอย่างไรดีเล่า"

"ท่านกั๋วกง... เช่นนั้นเชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ" เริ่นอี้หร่านผายมือเชื้อเชิญ 

ส่วนเมิ่งเว่ยทำได้เพียงถอนหายใจอย่างนึกปลดปลง คาดไม่ถึงว่ายามนี้ ต้องพึ่งพากั๋วกงมาอยู่พิพากษาร่วมด้วย ช่างขายหน้าจริง ๆ 

สาวใช้สองนางนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น จากนั้นชี้นิ้วไปยังถังไม้ซึ่งใช้บรรจุน้ำที่นอนแอ้งแม้งโดยมิได้รับการเหลือบแลหรือแตะต้องให้เสียรูปคดีแต่อย่างใด  "นั่นหลักฐานเจ้าค่ะ นายท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับบ่าวนะเจ้าคะ" 

เมิ่งเหยียนซินยืนกอดอกแค่นยิ้มในใจ ส่วนเมิ่งเว่ยเหลียวมองบุตรสาวคนรองที่ดูไม่เป็นทุกข์ร้อนใด "ซินเอ๋อร์ เจ้าทำอย่างนั้นจริงหรือไม่" 

"จริงเจ้าค่ะ" 

หลิวซือเหว่ยเลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบของเมิ่งเหยียนซิน มุมปากของเขายกโค้งจาง ๆ นางช่างไม่รู้จักแก้ตัวหรือใช้คำพูดให้สวยหรูกว่านี้เอาเสียเลย 

องครักษ์โจวฉ