ตอนนักสืบที่จ้างให้ติดตามแก้วแจ้งข่าวว่ามีคนลักพาตัวเธอไป เขาก็แทบสิ้นสติ
ภาพตอนที่คนรักโดนไล่ล่าหมายเอาชีวิตยังคงติดตา ทว่าถึงจะรีบยังไงก็เกือบจะมาช่วยไม่ทัน
“อดทนไว้นะแก้ว มันจะไม่เป็นไร” คำพูดปลอบอันคุ้นเคยส่งผลให้แก้วกัลยาน้ำตาซึม เขาแกะเชือกที่ล่ามตรงขา กับที่มัดตรงมือ ผ้าเปียกชุ่มน้ำที่ติดตัวมาด้วยโป๊ะลงจมูกคนตัวเล็ก ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง
“แก้วได้ยินพี่ไหม”
“ฮึก…พี่วิน…มาทำไม?”
“พี่ต้องมาซิ…ครั้งเดียวพอแล้ว..พอแล้วจริงๆ” เขาพูดทั้งน้ำตา มือหนาอุ้มร่างเล็กขึ้น ดวงตาคมกวาดมองหาทางออก ทั้งรู้ในใจแต่แรกแล้วว่า..ไฟมันรุนแรงเกินไป
“พี่วิน…หนีไป…ไม่ต้องห่วงแก้ว”
“ไม่มีวัน!!” เสียงเข้มดุ ก่อนจะโอบคนตัวเล็กแนบอก หญิงสาวกลั้นสะอื้น…มือโอบเขาแน่น
หล่อนเริ่มกลัว…เป็นความกลัวเหนือกว่าความตาย
“พี่วินไม่ดื้อ”
“เลิกพูด…แล้วไม่ต้องกลัว พี่จะอยู่ต
“นายเป็นใครกันแน่?” ว่าที่พ่อตาส่งคำถามเย็นชาออกไป ตัววโรดมเองไม่อยากโกหกจึงเลือกจะเงียบ พาลให้ชายวัยกลางคนหงุดหงิดใจไม่น้อย“หึ ฉันจะให้นายแต่งงานกับยัยพิศ แต่นายเองต้องเซ็นสัญญาก่อนแต่ง” ไม่อยากให้แต่ง แต่คุณภรรยากับคุณลูกสาวก็ไม่ฟัง..เขาทำอะไรไม่ได้..ทำได้เพียงแต่ปกป้องผลประโยชน์ให้ลูกสาว“ครับ ท่าน”“การแต่งงานครั้งนี้ นายจะได้ไม่ผลประโยชน์อะไรเลย นายจะยินดีแน่นะ?”“ขอ..แค่มีคุณหนูอยู่เคียงข้าง..ผมยินดีครับ” เสียงเข้มตอบสุภาพ ดวงตาดำสนิทเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจริงจัง“อือ แต่การเป็นลูกเขยฉันไม่ง่ายนะ ฉันอนุญาตให้นายแต่งได้…แต่..หลังจากนี้นายเองก็ต้องรับบททดสอบด้วย”“คุณท่าน…จะให้ผมทำอะไรครับ?”“หลังแต่งเดี๋ยวก็รู้เอง แต่ตอนนี้นายต้องเซ็นสัญญาก่อนแต่งเป็นอันดับแรก” เสียงนุ่มเรียบเรื่อย แต่เนื้อคำเต็มไปด้วยความระแวดระวังเพราะรักลูกสาวตัววโรดมเองก็เข้าใจจึงยอมเซ็นโดยง่าย ลายเซ็นลงน้ำหนักสวยงามสมกับบุคลิกเจ้าตัว ส
ณ คฤหาสน์ตระกูลจิรมณีภายในห้องรับแขกสองสามีภรรยากำลังนั่งหน่าเครียดรอคอยลูกสาวสุดที่รัก จนงามพิศเดินเข้ามาพร้อมกับคนขับรถสุดหล่อจึงมองไปที่ท่านทั้งคู่แปลกใจไม่น้อย ด้วยปกติเวลานี้ท่านทั้งสองมักไม่อยู่บ้านร่างเล็กตัดสินใจวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ก่อนจะถลาเข้าไปออดอ้อนทว่ารอบนี้เหมือนหล่อนจะทำเรื่องใหญ่ เพราะบิดาที่เคยยิ้มอยู่ตลอดเวลา วันนี้กลับมีสีหน้าบึ้งตึง“แก้วมีอะไรจะสารภาพกับคุณพ่อ คุณแม่ไหมคะ” คุณแม่ยังสวยตั้งคำถามขึ้นทันที ดวงตาที่ผ่านโลกมาระดับหนึ่งเจือผิดหวังเล็กน้อย นั่นทำให้งามพิศเริ่มกระวนกระวายใจ“คะ…คุณแม่หมายความว่ายังไงคะ?”“ก็วันนี้มาร์ชมาเยี่ยมหาพิศนะสิ ไหนหนูพิศบอกคุณแม่ว่ามีนัดกับพี่เขาค่ะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ ตั้งแต่เล็กจนโตลูกสาวไม่เคยโกหกแม้แต่ครั้งเดียวหล่อนทั้งเสียใจปนไม่สบายใจจนถึงขณะโทรเรียกสามีให้รีบกลับบ้าน“คือ…”“ฮึก..คุณแม่..ผิดอะไร..ทำไม..หนูพิศต้องโกหกคุณแม่ด้วย” ห
เดิมชายหนุ่มเข้าใจว่ามีหน้าที่มาส่งคุณหนูถึงห้างเท่านั้น ทว่าเจ้าหล่อนกับลากเขาไปเป็นคนขนของด้วย...บอกตามตรงเขาไม่อยากไปเจอภาพบาดตาบาดใจ ด้วยรู้ในชาติภพนี้ทั้งเขาและเธอต่างก็มีฐานะสลับกันความรู้สึกเหมือนกรรมตามสนองคงจะเป็นแบบนี้นี่เองเขาพึ่งเข้าใจความรู้สึกต่ำต้อยที่แก้วเคยรู้สึกอย่างเด่นชัดก็ตอนนี้'ตอนที่เขามีสถานะเดียวกันกับที่เธอเคยเป็น'ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังแผ่นหลังบาง มือเล็กไขว้ด้านหลัง พร้อมก้าวเดินนำอย่างคนอารมณ์ดีแม้แต่ท่าเดินเวลาร่าเริงของเธอยังเหมือนเมียเขาอย่างกับแกะ ถ้าไม่ใช่แก้วจะเป็นใครได้ล่ะ?วโรดมลอบทอดถอนหายใจด้วยกำลังมึนงงกับสถานการณ์ ครั้นจะเอื้อมมือหมายเด็ดดอกฟ้าก็ดูราวจะเกินเอื้อม“พี่วิน..ช้าจัง”“เอ่อ..คุณหนูนัดเพื่อนไว้ตรงไหนครับ” เขาถามสุภาพ พร้อมกับก้าวเท้าเร็วขึ้น ในขณะที่เจ้าหล่อนยังยืนรออยู่ที่เดิม ศีรษะเล็กเอียงข้าง พร้อมส่งรอยยิ้มหวานๆ ชวนให้ใจไหววูบขี้อ่อยฉิบหาย“พิศไม่ได้นัดใครเลยค่ะ&rd
ชายวัยใกล้เกษียณไม่รู้จะจัดการยังไงกับปัญหาชายไร้บ้านดี ถ้าเจ้าหนุ่มรับเงินไปเรื่องคงจบแต่นี่พอไอ้หนุ่มจำอะไรไม่ได้อันเกิดจากอุบัติเหตุที่เขาก่อ..การชดใช้จึงมากกว่าการใช้เงินในแก้ปัญหา เขาจึงปรึกษาหมอต่อ‘จากการวินิจฉัยความทรงจำที่หายไปเกิดจากการกระทบกระเทือนที่สมองอย่างรุนแรงครับ’ หมอเจ้าของไข้ตอบ‘อีกนานไหมครับ เจ้าหนุ่มนี่ถึงจะกลับมาจำได้’‘ตอบไม่ได้เลยครับคุณพก บางคนอาทิตย์เดียว บางคนหลายอาทิตย์ บางคนหลายปี บางคนก็...เอ่อ ตลอดชีวิต’ ปลายประโยคแทบจะอ้อมแอ้มตอบพกจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากพาไอ้หนุ่มกลับบ้านมาด้วย“ฉันจะให้นายพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านฉันเป็นการชั่วคราว จนกว่าอาการนายจะดีขึ้น..ตกลงไหม?”“ครับ”ดังนั้นไฮโซหนุ่มผู้โชคร้ายจึงต้องนำชายความจำเสื่อมกลับบ้านไปด้วยณ คฤหาสน์ตระกูลจิรมณีวโรดมลอบสำรวจบริเวณตึกอย่างครุ่นคิด ตั้งแต่ภายนอกอาคารที่พอจะประเมินจากสายตาได้ว่าคือสมบัติตกทอดมาจากต้นตระกูลเก่า..เ
พาร์ทวโรดมบนเตียงนอนโรงพยาบาลเอกชนหัวเมืองใหญ่ชายหลงภพตื่นมาด้วยความงุนงง..ภาพความทรงจำท้ายสุดคือการที่เขาอุ้มอดีตคนรักฝ่ากองเพลิงออกมา ทว่าอีกฟากฝั่งที่คิดว่าเป็นทางรอด..อยู่ๆ รอบด้านก็มืดมิด มีเพียงไฟดวงเล็กๆ ริมถนนเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียว แทนที่จะเป็นกลุ่มคนที่กำลังดับไฟวโรดมถึงกลับงงงันแม้แต่แก้วกัลยายังหายตัวไปดวงตาคมเริ่มตระหนกหันรีหันขวาง ใจหายวูบ..มือไม้สั่น หรือเขาเป็นคนทำแก้วหาย? หรือแก้วจะติดอยู่ในกองไฟ?แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า เขาอุ้มเจ้าหล่อนกระชับแนบอก..ไม่มีทางที่จะปล่อยมือได้เลยทว่ากว่าที่จะทันได้เรียบเรียงความคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน แสงไฟที่สาดจากรถหรูสีดำสนิทก็สว่างจ้าจนเขาต้องหรี่ตามองโครมมมมมมมความรุนแรงจากการกระแทกทำให้ร่างสูงกระเด็นขึ้นในทันที!ณ โรงพยาบาลเอกชนประจำจังหวัดหลังจากอุบัติที่เกิดขึ้นโดยไม่ทัน
หลังจากที่งามพิศฟื้นคืนจากสภาพเจ้าหญิงนิทราก็ยังต้องทำกายภาพบำบัดเพื่อให้เดินได้คล่องน่าแปลกระยะเวลาที่อยู่ในอดีตเนิ่นนานเกือบปี ทว่าในอีกโลกหนึ่งเวลากับผ่านผ่านไปเพียงสามเดือนแม่งามเล่าให้ฟังว่า..อยู่ๆ เช้าวันหนึ่งหล่อนไม่ยอมตื่นไม่ว่าจะปลุกยังไงก็ตาม จนท่านต้องพาส่งโรงพยาบาล ซึ่งทางการแพทย์ก็ไม่สามารถหาสาเหตุได้ว่าเกิดจากอะไร แต่เท่าที่ทำได้คือการใส่เครื่องช่วยหายใจ รวมถึงให้อาหารทางสายน้ำเกลือตลอดระยะเวลาแพทย์ชื่อดังทั้งในประเทศ และต่างประเทศต่างก็วิ่งวุ่นกัน ยังดีที่หล่อนฟื้นคืนกลับมาปกติ ไม่อย่างนั้นไม่รู้ท่านทั้งสองจะทุกข์ใจแค่ไหน“เป็นยังไงบ้างหนูพิศ ยังเจ็บตรงไหนไหม?”“โถ่ คุณแม่ พิศไม่ได้เจ็บตรงไหนเลยค่ะ” เสียงหวานออดอ้อน อ้อมกอดของแม่ กลิ่นกายของแม่พอจะให้หล่อนลดความคิดถึงใครบางคนไปได้“แล้วนี่คุณพ่อล่ะคะ?” หล่อนถามเนื่องจากอาทิตย์ที่ผ่านมาบิดาหายหน้าหายตาไปดูงานสาขาต่างจังหวัดที่กำลังเปิดใหม่“ยังยุ่งเรื่องคนเจ็บอยู่เลยจ้ะ”“อ้อ แล้วคนที่โดนชนเ