บทที่ 7 เตรียมของให้ท่านตาท่านยาย

บทที่ 7 เตรียมของให้ท่านตาท่านยาย

เมิ่งซูเหยาตื่นแต่เช้าทำตามแผนที่วางเอาไว้ นางเดินเข้ามาที่ตำหนักของจางอี้ซือพร้อมสาวใช้ที่ยกสำรับมากมายตามหลังมา สองเท้าก้าวเข้ามาในห้องโถงด้วยใจที่เต้นถี่มากกว่าเดิม

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” เมื่อก้าวเท้าเข้ามายังไม่ถึงสองเก้าเสียงเข้มขรึมได้เอ่ยถามขึ้นเสียงดัง เมิ่งซูเหยาถึงจะเตรียมใจแต่ก็มีสะดุ้งเล็กน้อยนางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมา ผายมือให้สาวใช้นำสำรับไปจัดที่โต๊ะอาหาร

“มันเป็นเรื่องน่าแปลกตรงไหนเพคะ หม่อมฉันเป็นพระชายาต้องการนั่งรวมโต๊ะกับสวามีไม่ว่าที่ใดก็ทำกันเช่นนี้ พวกเจ้ายกสำรับนี้ไปไว้ที่โต๊ะแล้วจะไปทำอะไรก็ไป” สาวใช้ก้มโค้งเดินเข้าไปด้านในทำตามคำสั่งของพระชายาเอก ส่วนเมิ่งซูเหยากำลังเดินเข้ามาใกล้ใช้มือแตะลงที่อกแกร่งของบุรุษที่อยู่ตรงหน้า ยิ่งดูใกล้ ๆ เช่นนี้ยิ่งทำให้นางได้เห็นความสง่างามของบุรุษไม่แปลกเลยที่หานเฟยเยี่ยถึงต้องการครอบครองเขาเพียงผู้เดียว และไม่แปลกใจเลยที่เมิ่งซูเหยาคนเก่าจะยอมทนอยู่ที่นี่แม้จะเจ็บช้ำน้ำใจเพียงใด

“เจ้าทำอันใดเอามือของเจ้าออกไปจากตัวข้าเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงฉายแววเกรี้ยวกราดสาดลึกเข้าไปถึงดวงตาแต่มีหรือที่เมิ่งซูเหยาจะยอมหยุดยิ่งเห็นเขาโมโหนางยิ่งชอบใจหัวเราะในลำคออย่างไม่สะทกสะท้าน

“จะถือตัวไปทำไมเพคะทำราวกับว่าเราสองคนไม่เคยร่วมหลับนอนด้วยกันซ่ะอย่างนั้น หากเบื่อและไม่ชอบใจที่หม่อมฉันทำเช่นนี้ก็รีบหย่าให้สิเพคะ หากท่านไม่หย่าข้าจะมาหาท่านทุกเช้าเย็น”

ขวับ!!! จางอี้ซือจับมือของนางออกพร้อมบีบแน่นขลึงตาใส่อย่างดุดันกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แน่วแน่

“ข้าขอเตือนเจ้าอีกรอบอย่าทำเช่นนี้อีก ไม่ว่าเจ้าจะทำอันใดข้าไม่มีทางหย่าให้เจ้าเป็นอันขาด ข้าบอกเจ้าแล้วใช่มั้ยให้อยู่อย่างเงียบ ๆ” ใบหน้าของร่างบางซีดเซียวด้วยความเจ็บที่ข้อมือแต่ทว่าไม่ทันได้เอ่ยอันใดเสียงของบ่าวรับใช้หน้าตำหนักได้ตะโกนแจ้งว่ามีผู้มาเยือนอีกครั้ง

“พระชายารองหานเฟยเยี่ยเสด็จ” เมื่อเมิ่งซูเหยาได้ยินนางจึงร้องออกมาอย่างโอดครวญให้หานเฟยเยี่ยเข้าใจผิด

“ท่านพี่อย่าทำแรงเช่นนี้เพคะ หม่อมฉันระบมไปทั้งร่างกายแล้วยามวิกาลที่ผ่านมาข้าได้ยินมาจากสาวใช้ว่าท่านพี่ไปที่ตำหนักของพระชายารองเหตุใดถึงมีเรี่ยวมีแรงได้ถึงขนาดนี้ เอาไว้ให้ท้องฟ้ามืดครึ้มตะวันตกดินก่อนสิเพคะหม่อมฉันอายสาวใช้ในจวน” คิ้วของจางอี้ซือขมวดเข้าหากันชั่วครู่ก่อนจะเข้าใจทุกอย่างว่านางต้องการอันใด กระซิบข้างหูให้นางหยุดส่งเสียงเรื่องที่ไม่เป็นจริง

“หยุดเดี๋ยวนี้หากเจ้าไม่หยุดอย่าหาว่าข้าใจร้าย” เมิ่งซูเหยาได้ยินและเห็นสีหน้าจริงจังของจางอี้ซือถึงกับชะงักก่อนจะสะบัดมือออกจากมือหนา

“ท่านพี่เพคะ วันนี้หม่อมฉันสั่งให้สาวใช้เตรียมซุปมาเพิ่มกำลังให้ท่านเมื่อคืนนี้ท่านเสียแรงไปมาก เอ่อ...หม่อมฉันไม่รู้ว่าพระชายาจะอยู่ที่นี่ด้วยต้องขออภัยด้วยเพคะ” หานเฟยเยี่ยได้ยินสิ่งที่เมิ่งซูเหยาเอ่ยมาเต็มสองหูยามนี้นางสั่นเทาด้วยความโกรธแค้นแต่ทว่าต้องกักเก็บความรู้สึกของตนเองเอาไว้ แสร้งทำเป็นไม่รู้และไม่ได้ยินว่าพระชายาเอกอยู่ที่นี่

“เพราะที่ผ่านมาเจ้าไม่เคยเห็นข้าปรากฏตัวอยู่ที่นี่จึงไม่คุ้นชินแต่ต่อจากนี้เจ้าต้องรับรู้ด้วยว่าข้าจะมาที่นี่หรือไม่แน่ข้าอาจจะย้ายมานอนที่ตำหนักใหญ่ทุกคืน อีกอย่างเช้านี้ข้าเตรียมอาหารเช้ามาแล้วในเมื่อเจ้ามาก็ร่วมกินอาหารด้วยกันที่นี่เลยดีหรือไม่ ตั้งแต่แต่งเข้าจวนข้ายังไม่เคยร่วมกินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาสามคนผัวเมียสักครา”

“พระชายาเจ้าเอ่ยอันใดรู้ตัวหรือไม่ ช่างน่าเกียจยิ่งนักวันนี้ข้าไม่หิวหากพวกเจ้าหิวก็กินกันสองคนเถอะข้ามีเรื่องต้องทำอีกมากมาย” จางอี้ซือเริ่มรู้สึกถึงสงครามอารมณ์จึงหาเรื่องออกจากที่ตรงนี้ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ต่อว่าลงไม้ลงมือ

“หม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะในเมื่อพระชายาอยากอยู่ที่ก็เชิญ ท่านพี่รอหม่อมฉันด้วยเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องจะหารือครู่หนึ่ง” หานเฟยเยี่ยรีบวิ่งตามหลังจางอี้ซือออกไปนอกตำหนัก ส่วนเมิ่งซูเหยากอดอกแสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

‘นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น ต่อจากนี้ต่างหากคือของจริง’

ยามซื่อ (10.00)

เมิ่งซูเหยากลับมาที่ตำหนักหลังจากที่ไปหาจางอี้ซื้อ นางให้เหมยหลงหาสาวใช้ที่ใสซื่อและบังคับง่ายและนางก็ได้พามาที่ตำหนัก เมิ่งซูเหยาสั่งการให้นางคอยเฝ้ามองและคอยฟังคำพูดของหานเฟยเยี่ยหากมีเรื่องอันใดน่าสงสัยหรือเอะใจให้มาแจ้งนางทันที เมื่อจัดการเสร็จแล้วเมิ่งซูเหยาได้ไปหาเด็ก ๆ ที่ตำหนัก

“ท่านแม่ข้ากำลังคิดถึงท่านพอดีเลยขอรับ” จิ้นเอ๋อวิ่งเข้ามาสวมกอดเมิ่งซูเหยานางแทบตั้งตัวไม่ทัน

“จิ้นเอ๋อของข้าเริ่มโตจนข้าแทบรับแรงของเจ้าไม่ไหว ว่าแต่เจ้าคิดถึงแม่ผู้นี้เพราะเรื่องอันใดหรือ? สองวันมานี้อากาศเริ่มไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่แล้วเมื่อไหร่ที่หิมะเริ่มละลายข้าจะพาเจ้ากับเสี่ยวเออร์ออกไปเที่ยวเล่นที่ตลาดดีหรือไม่”

“จริงนะขอรับ ที่ข้าคิดถึงท่านแม่นั้นเพราะข้าได้ให้สัญญากับท่านตาท่านยายที่ช่วยเหลือเราไว้ว่าหากข้ากลับมาที่จวนได้เมื่อไหร่จะส่งอาหารไปให้ทั้งสองเพื่อเป็นการตอบแทน” ดวงตาประกายใสซื่อของจิ้นเอ๋อทำให้นางเอ็นดูเด็กผู้นี้เหลือเกิน

“จิ้นเอ๋อเจ้าเป็นเด็กดีรักษาคำพูด เรื่องเท่านั้นทำไมข้าจะทำให้ไม่ได้เพราะข้าเองก็ติดบุญคุณท่านผู้เฒ่าทั้งสองยิ่งนักอย่างนั้นวันนี้เราไปจัดเตรียมของใส่รถม้าให้บ่าวไปส่งให้ท่านตาท่านยายดีหรือไม่”

“ดีขอรับ”

“ท่านแม่ ท่านแม่เจ้าคะดูนี่สิข้าให้แม่นมนำผ้าที่ไม่ได้ใช้ออกมาเตรียมส่งให้ท่านยายด้วย เสื้อผ้าอาภรณ์ของนางทั้งบางและขาดหากในเมื่อเราไม่ได้ใช้และของพวกนี้มีประโยชน์ต่อผู้อื่นน่าจะเป็นเรื่องที่ดีใช่หรือไม่เจ้าคะ” เสี่ยวเออร์เดินออกมาจากห้องของตัวเองพร้อมแม่นมและสาวรับใช้ที่อุ้มผ้ามากมายออกมาด้านนอก เมิ่งซูเหยาจ้องมองเด็กทั้งสองช่างตื้นตันใจยิ่งนัก

‘เมิ่งซุเหยาท่านจะเห็นมั้ยว่าบุตรของท่านทั้งสองคนเป็นเด็กดีจริง ๆ จิตใจเมตตาหาที่เปรียบไม่ได้’ นางคิดในใจก่อนจะเดินไปหาเสี่ยวเออร์ลูบหัวนางเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

“เสี่ยวเออร์ของแม่มีน้ำใจดีจริง ๆ ใช้แล้วของที่เราไม่ใช้แล้วหากอยู่กับเราก็ล้วนไม่มีประโยชน์ให้ผู้อื่นที่ต้องการใช้มันเป็นการดี อย่างนั้นเราทั้งสามไปดูที่ห้องเก็บของกันเถอะ มีของกินอันใดบ้างที่สามารถส่งไปให้ท่านผู้เฒ่าทั้งสอง” เด็กทั้งสองยิ้มกว้างเดินตามหลังผู้เป็นมารดาไปที่ห้องเก็บของ