บทที่ 27 ตลาดนัด 0! 5!

บทที่ 27 ตลาดนัด 0! 5!

       ตลาดนัดศูนย์ห้า คือตลาดนัดที่จะเกิดขึ้นทุกวันที่ลงท้ายด้วยห้าหรือศูนย์ของเดือน ความคึกคักจะผิดกับตลาดเวลาปกติไปหลายเท่า คนขายของมากขึ้น คนซื้อของก็มากขึ้น เฟยเฟิ่งได้แต่ฟังคำบอกเล่าของคนรอบข้าง ด้วยร่างนี้เองก็ยังไม่เคยเยื้องย่างไปสักครั้ง ด้วยกลัวว่าต้องเบียดเสียดกับคนชนบทมากเกินไป

       ครั้งนี้เฟยเฟิ่งคิดจะจับเสือมือเปล่า อย่างน้อยก็ในแง่ของเงินทุน เธอจะรอใช้ของจากมิติเป็นส่วนใหญ่ หากว่าชายผู้นั้นกลับมาแล้วไม่ยอมรับในตัวเธอ เฟยเฟิ่งย่อมจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก ของแห้งก็ถูกแม่สามียึดเอาไปแล้ว เรือนกระจกหลังบ้านก็คงไม่อาจมาใช้งานได้หากต้องแยกทาง

        แต่ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นเช่นไร ว่านเฟยเฟิ่งก็ไม่มีทางไปกับคุณชายจ้วงผู้นั้นเด็ดขาด ต่อให้เข้าไปเป็นเมียแต่ง แต่หากต้องอยู่ร่วมบ้านกับเมียน้อยที่มาก่อนและยังมีลูกน้อยอีกคนหนึ่งก็คงไม่ได้ต่อสู้ง่ายนัก ทั้งเฟยเฟิ่งยังต้องนึกถึงใจเจ้าของร่างที่แค้นใจจนต้องประชดชีวิตมาชนบท และมาเปลี่ยนใจในภายหลังจนตกตายเช่นนี้

“น้าเฟิ่งคิดอะไรอยู่ครับ ผมจะช่วยก่อไฟ” จื่อซวานที่เห็นว่านเฟยเฟิ่งนั่งนิ่งๆ ไม่ไหวติงดวงตาเหม่อมองไปยังหลังบ้าน

“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้พักผ่อนให้เต็มที่ น้าว่าจะมาทำตอนกลางคืน พรุ่งนี้ของร้านเราจะได้สดใหม่กว่าคนอื่น” 

“แล้วอาหารเย็นล่ะ น้าเฟิ่งจะให้อดเหรอคะ” ซูลี่หันมาถามด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก ระแวงว่าจะต้องอดข้าวก็หวาดกลัวขึ้นมา

“อ้อ จริงสิ งั้นก่อไฟเลย น้าจะทำกะหล่ำปลีผัดน้ำปลาให้กิน แล้วก็ไข่ตุ๋นดีไหม”

“ไม่เคยกินมาก่อนเลย แต่น้าเฟิ่งทำอะไรก็อร่อยพวกเราช่วยเองค่ะ” ซีซูลี่ลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น เด็กๆ ในหมู่บ้านเคยล้อเด็กหญิงว่าต่อไปคงทำอาหารได้ย่ำแย่ที่สุดในหมู่บ้าน เพราะไม่มีแม่คอยสอน แต่เมื่อมีน้าเฟิ่งเข้ามาก็เหมือนว่าเธอจะรู้จักอาหารมากขึ้นหลายอย่างทีเดียว

“งั้นก็มาดูเถอะ” เฟยเฟิ่งอมยิ้มน้อยๆ ไม่นานนักหนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่ก็ทำอาหารหอมกรุ่นออกมาพร้อมทานในมื้อนี้ 

        การทานอาหารวันนี้ออกจะดูแปลกไปเสียหน่อย เพราะเฟยเฟิ่งถูกป้าซีว่ากระทบอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อคิดจะตอบโต้ก็กลับถูกทำหูทวนลมใส่เสมือนว่าเฟยเฟิ่งไม่มีตัวตนไปเสียอย่างนั้น เสียดายที่ก่อนนี้เหมือนว่าจะดีขึ้นมาแล้วก็กลายเป็นความสัมพันธ์ย่ำแย่ลงอีก

       หลังอาหารเย็นจึงชวนเด็กทั้งสองไปในบ้านผักที่เรียกกันจนติดปาก แต่ออกแรงกับผืนดินเพื่อระบายอารมณ์แทน

.

.

.

        เฟยเฟิ่งไม่ได้ให้ผู้ใดอยู่ช่วยทำอาหารไปขายที่ตลาดนัด เพราะอาหารเหล่านี้เฟยเฟิ่งตัดสินใจจะตื่นมาช่วงตีสี่ และเข้าไปทำในมิติที่เวลาเดินช้ากว่าให้เสร็จ แล้วค่อยยกออกมาทีเดียว

“น้าเฟิ่งมาจากไหนน่ะ เมื่อกี้ผมมาดูไม่เห็นจะมีเลย มีแต่ของพวกนี้” 

        เสียงของจื่อซวานดังขึ้นจากด้านหลังของว่านเฟยเฟิ่งทำให้เธออดสะดุ้งไม่ได้ โชคดีที่เอาของออกมาครบถ้วนแล้ว เพียงแต่เฟยเฟิ่งกลับเข้าไปตรวจให้แน่ใจ ไม่เช่นนั้นหากเด็กน้อยเห็นของลอยออกมาเองคงประหลาดไม่น้อย

“คงคลาดสายตาไปเฉยๆ น้าก็ก้มๆ เงยๆ เตรียมของอยู่แถวนี้นั่นแหละ” เฟยเฟิ่งยิ้มหวานออกมานึกประหลาดใจที่เด็กตัวเท่านี้ตื่นตั้งแต่ตีห้าโดนไม่ต้องปลุกได้

“ผมเอาไปจัดขึ้นรถเข็นให้แล้วกันครับ น้าเฟิ่งนอนพักสักหน่อยดีกว่า” ซีจื่อซวานพูดจบก็เข้าไปปลุกน้องสาวให้มาล้างหน้า แปรงฟัน ส่วนตัวเองก็จัดของใส่รถเข็นอย่างรู้งาน ทั้งยังเตรียมถ่านไปมากกว่าปกติตามปริมาณอาหารที่ตัวเขาเห็น

         ว่านเฟยเฟิ่งที่เห็นว่าจื่อซวานทำได้ก็นั่งลงพิงกำแพง ปิดเปลือกตาพักตามคำบอกของเด็กน้อย แม้จะแอบงีบในมิติมาแล้ว แต่เพราะอากาศเย็นๆ และท้องฟ้าที่ยังมืดมิดอยู่ก็ทำให้รู้สึกง่วงได้ไม่ยาก

.

.

.

        เมื่อทุกคนเตรียมตัวพร้อมแล้ว ทั้งสามก็เริ่มเข็นรถออกไป โดยมีคนร่วมทางมากมายเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ได้มีผู้ใดสนใจเฟยเฟิ่งมากมายนัก ไม่เหมือนกับคนบ้านอันที่พยายามจ้องมองว่าวันนี้เฟยเฟิ่งทำอะไรมาขาย

        ว่านเฟยเฟิ่งได้แต่ลอบยิ้มเพราะของที่ขายวันนี้ต่อให้เธอบอกสูตรไปก็ใช่ว่าคนบ้านอันจะเอาไปทำตามได้ ทั้งอุปกรณ์และวัตถุดิบไม่ใช่ของที่พวกเขาจะมีในครอบครองได้โดยง่าย

“คิดจะลอกกันอีกแน่ๆ” ซูลี่บ่นออกมา

“ยังไงก็ลอกไม่ได้ค่ะ วันนี้อาหารของน้ามีแต่ของพิเศษทั้งนั้น รีบเดินกันค่ะใกล้ถึงแล้ว” 

         เช้านี้ป้าจูก็ยังคงจับจ้องที่ทำเลทองไว้ให้เฟยเฟิ่งเช่นเดิม ผักสดอวบกรอบถูกส่งให้จูเหมยจัดวางเพื่อขาย แต่ก่อนที่จะรับผักป้าจูยื่นเงินจำนวนหนึ่งมาให้เฟยเฟิ่ง รอยยิ้มที่รู้กันเพียงสองคนปรากฏขึ้น เพราะผักสดของเฟยเฟิ่งดีกว่าทั่วไป จนจูเหมยเรียกราคาได้อย่างงามทีเดียว

“วันนี้มีอะไรมาขายบ้าง” จูเหมยถามเสียงดังตั้งใจให้คนอื่นได้ยิน

“วันนี้มีอาหารคาวสามอย่าง อาหารหวานอีกสามอย่าง ของกินเล่นอีกสองอย่าง ป้าอยากดูอะไรก่อนดีคะ” ว่านเฟยเฟิ่งตอบรับด้วยเสียงที่ดังพอกัน

“ย่อมต้องอยากรู้ทั้งหมด” 

“อาหารคาววันนี้ฉันมีเส้นข้าวเจ้าราดน้ำแกงปลารสชาติเผ็ดสดชื่น มีผักสดอย่างถั่วงอกกับแตงกว่าแถมไปด้วยนะป้า” เฟยเฟิ่งเริ่มพูดถึงขนมจีนน้ำยาป่าเป็นอย่างแรก

“แถมผักสดในฤดูนี้! บ้าไปแล้วคุ้มค่าจริงๆ ผักแพงอย่างกับจักรยาน เธอนี่ใจถึงจริง มีอะไรอีก”

“ไก่ผัดตะไคร้ กับหมูผัดกระเทียม สองอย่างนี้จะเลือกราดข้าวหรือราดมันฝรั่งก้อนก็ได้จ้ะ ส่วนของกินเล่นจะมีเป็นมันฝรั่งราดซอส แล้วก็เต้าหู้ปลาเสียบไม้”

        ว่านเฟยเฟิ่งไม่พูดเปล่ามือตัดอาหารให้เด็กๆ ไปด้วย ภาพอาหารที่เห็นประกอบกับคำอธิบาย และกลิ่นที่ตีขึ้นจมูก ทำให้เริ่มมีลูกค้ามายืนออบ้างแล้ว โชคดีที่ในมิติมีกล่องเก็บอุณหภูมิเฟยเฟิ่งจึงไม่ต้องมานั่งอุ่นซ้ำให้ล่าช้า ของเหล่านี้เธอเห็นจื่อซวานมองซ้ำอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อเขาไม่ถามเธอก็จะไม่บอกว่ามันมาจากที่ใด

“ขนมล่ะแม่ค้า สหายทำอะไรมาขายอีก” ลูกค้าที่ยืนรออยู่อดไม่ไหวถามออกมา

        เฟยเฟิ่งยิ้มบางๆ หยิบถาดขนมขึ้นมาสามถาด วันนี้ที่เธอเลือกทำมาคือเค้กเรดเวลเวทที่มีสีแดงสวยรอถูกตัดแบ่งไปให้ลูกค้าได้ลิ้มลอง แต่แน่นอนว่าป้าจู ตัวเธอ และเด็กๆ ทั้งสอง ย่อมได้ชิมกันคนละชิ้น

“นี่คือขนมแบบตะวันตก เรียกว่าเรดเวลเวทไส้ในคือครีมชีสส่วนด้านบนเป็นครีมจ้ะ มีมาขายแค่สามถาดเท่านั้น ส่วนนี่คือคุกกี้ และสุดท้ายคือแพนเค้ก แต่อันนี้ต้องสั่งก่อนฉันถึงจะทำค่ะ”

“น้าเฟิ่ง…ซูลี่อยากกินแพนเค้ก”

“ได้เลย” เฟยเฟิ่งลงมืออย่างมีความสุข เพราะในมิติของครบครัน ทำให้เธอไม่รู้สึกว่าถูกตีกรอบไว้ “ซูลี่อยากราดอะไร นมข้นหวาน ซอสสตอเบอร์รี่ ชาเขียว หรือว่าน้ำผึ้ง”

“น้ำผึ้งค่ะ”

“ฉันเอาทุกอย่างเลยแล้วกัน แค่เห็นก็น้ำลายสอแล้ว” ลูกค้าคนแรกที่ยืนมองอยู่นานตัดสินใจสั่งเมื่อกลิ่นแพนเค้กตีขึ้นจมูก หลังจากนั้นก็มีคนทยอยมาสั่งเรื่อยๆ แต่เห็นทีของที่จะหมดเป็นสิ่งแรกคือเค้กที่เฟยเฟิ่งทำมาน้อยที่สุด

.

.

.

“ลูกสะใภ้นังซูเจินนิสัยเป็นอย่างนั้น ทำไมคนถึงได้เปลี่ยนใจไปชอบมัน แถมยังขายดิบขายดีออกอย่างนี้ ดูสิไม่มีใครมาร้านเราเลย แกมันไม่ได้เรื่องหัดเรียกลูกค้าบ้างสิ” อันผิงเจินที่ตามมาเฝ้าหลานสะใภ้บ่นอุบ

“ป้าก็เรียกลูกค้าเองสิ แค่ฉันตื่นมาทำก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” ซ่งปาเยว่หลับตาข่มใจตนเองเอาไว้ พลางโทษเฟยเฟิ่งที่จู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาขายของเพิ่มภาระงานให้เธอเสียอย่างนั้น 

“แกก็ต้องทำกับข้าวให้คนทั้งบ้านอยู่แล้ว ทำเพิ่มนิดหน่อยจะไปเหนื่อยอะไรกัน”

“งั้นฉันขอไปสืบหน่อย ว่าสะใภ้บ้านนั้นขายอะไรเรียกลูกค้ายังไง” ปาเยว่ที่รำคาญเต็มที ในที่สุดก็หาทางหนีออกมาได้