บทที่ 26 ตามรังควานไม่เลิก

บทที่ 26 ตามรังควานไม่เลิก

        ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาว่านเฟยเฟิ่งไม่กล้าไปขายของที่ตลาดกลัวผลกระทบจากข่าวลือเหล่านั้น เมื่อยังไม่มีจดหมายอย่างเป็นทางการว่าเฟยเฟิ่งมีส่วนช่วย เพราะคดียังคงขยายผลต่อไปใหญ่โต จึงทำให้เฟยเฟิ่งไม่อาจมีสิ่งยืนยันได้เต็มปาก ส่วนร้านหน้าบ้านก็ต้องยกให้ซีซูเจินเป็นคนจัดการ เพราะป้าซีขอแลกกับการให้เฟยเฟิ่งกลับมานอน และใช้ครัวของบ้าน

       แม้ว่าเฟยเฟิ่งสามารถอาศัยในมิติได้ช่วงกลางคืน แต่การทำแบบนั้นก็คงแปลกเกินไป แล้วคงยิ่งตอกย้ำว่าสะใภ้ว่านผู้นี้มักจะหายไปหาผู้ชายช่วงกลางคืน เฟยเฟิ่งจึงเข้าห้องก่อนที่จะเข้าไปในมิติ ดื่มกินและทำธุระในนั้นเสียเป็นส่วนใหญ่ แปลงผักถูกปลูกเพิ่มในมิติมากมาย ทั้งยังมีต้นผลไม้ที่เฟยเฟิ่งเล็งจะเอากิ่งออกไปปลูกนอกมิติ

       ตอนนี้ว่านเฟยเฟิ่งยังไม่รู้ว่ากฎพิเศษจะเป็นอย่างไร แต่ที่รู้คือน้ำวิเศษนี้วิเศษสมชื่อ เธอสวยขึ้นผิวดีขึ้น ร่างกายเหนื่อยน้อยลง ข้อเข่าป้าซีดีขึ้นจากการกินน้ำวิเศษที่เธอผสมในอาหาร เด็กๆ ก็หัวไวขึ้นจดจำคำศัพท์จนเริ่มแต่งประโยคกันได้แล้ว ที่สำคัญคือผักที่ปลูกด้านนอกโตเร็วอวบสวยอย่างไม่น่าเชื่อ

       วันนี้ผักเหล่านั้นดีพอจะเก็บเกี่ยว เธอก็ควรจะต้องขนออกไปขายแทนที่จะยังหลบอยู่ในบ้านเพราะกลัวฟังคนรุมด่าไม่ไหวแล้ว หากจะมีคนมาประณามแต่ป้าจูเหมยก็คงไม่ปล่อยให้เฟยเฟิ่งถูกด่าอยู่ฝ่ายเดียวแน่

.

.

.

“น้าขอโทษนะ ช่วงนี้พวกเธอเลยไม่ได้ค่าจ้างเลย” ว่านเฟยเฟิ่งยิ้มให้เด็กๆ อย่างไม่แน่ใจนัก

“พวกเราเชื่อน้าเฟิ่ง” จื่อซวานยืนยันออกมา 

       ทีแรกเขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่เขาไปได้ยินป้าเหมยหลันคุยกับป้าๆ คนอื่นว่าหากน้าเฟยเฟิ่งไปอยู่กับนายทหารคนนั้นมาทั้งคืนจริงคงไม่กลับมาให้ถูกด่า สู้รออยู่กับคนรัก แล้วค่อยกลับมาหย่าทีเดียวคงง่ายกว่า แต่เมื่อเลือกกลับมาแปลว่าเรื่องที่เป็นคนแจ้งทางการเกี่ยวกับเรื่องราวที่หมู่บ้านผิงเหยียนย่อมเป็นเรื่องจริง เพราะไม่มีทางที่คนที่ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านจะรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ขาแตะพื้นได้

“ใช่! ซูลี่ก็เชื่อน้าเฟิ่ง น้าเฟิ่งสวยไม่มีทางโกหก” ซูลี่ให้เหตุผลของตนเองออกไป แม้จะไม่สมเหตุสมผลนัก แต่ก็เรียกเสียงหัวเราะที่เงียบหายไปของเฟยเฟิ่งกลับมาได้บ้าง

       แม้ว่าจะไม่พอใจที่ปู่จ้วงคงมัวแต่ยุ่งกับการขยายผลคดีนี้ แต่ก็เพราะตั๋วเหล่านั้นทำให้เฟยเฟิ่งมีของมากมายไปให้มิติ ต่อให้ยุคนี้จะมีการใช้อยู่บ้าง แต่ที่หมู่บ้านนี้ก็เริ่มจะไม่จำเป็นต้องใช้ตั๋วแลกแล้ว เกือบทุกอย่างสามารถซื้อหาได้ และเธอเองก็ยังมิติให้ใช้งานอีก รวมกับตั๋วเดิมที่มีเป็นสินเดิมก็คงถือว่าเฟยเฟิ่งได้เพิ่มของลงในมิติบ้างแล้ว

        คิดไม่เท่าไหร่ก็มาถึงตลาด ลูกค้าที่เห็นหน้าเฟยเฟิ่งรีบเข้ามาถามหาอาหาร แต่ก็ต้องพากันคอตกเมื่อรู้ว่าไม่มีอาหารสักรายการเดียว

“ฉันไม่รู้เลยว่ายังมีคนรอกินกับข้าวฝีมือฉันอยู่” ว่านเฟยเฟิ่งร้องไห้ออกมาเบาๆ

“สหายทำอร่อย ให้เยอะ ราคาสมเหตุสมผล เรื่องส่วนตัวของสหายจะเป็นยังไงเราไม่สนใจหรอก ความจริงก็ยังไม่แน่ชัด” ลูกค้าหญิงคนหนึ่งพูดออกมา ตัวเธอได้ยินข่าวลือมาทั้งสองแบบ ในใจรู้สึกว่าเหลือเชื่อทั้งสองเรื่อง ไม่ว่าจะนายทหารคิดแย่งภรรยาคน หรือแม่ค้าแผงลอยจับผู้มีอิทธิพลก็เกินจริงทั้งนั้น 

“ความจริงสักวันก็ต้องออกมา ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาขายแน่นอนค่ะ”

“ดีๆ พรุ่งนี้วันที่สิบห้า มีตลาดนัดห้ามพลาดเด็ดขาดคนมาซื้อของกันเยอะ” ป้าจูเหมยแทรกขึ้นมาจากนั้นก็หยิบผักของเฟยเฟิ่งขึ้นมาดู

“ผักเธอสวยจริงๆ ถ้าไม่บอกคงคิดว่าเป็นผักฤดูใบไม้ผลิแล้ว”

        ว่านเฟยเฟิ่งยิ้มรับเธอสามารถร่นระยะเวลาปลูกมาได้ ทั้งยังได้ผักคุณภาพเหลือเชื่อเพราะรดด้วยน้ำวิเศษจากในมิติ ขาดก็แต่เพียงการตั้งราคาเท่านั้น ไม่แน่ว่าสองเดือนนี้เธอคงโกยเงินได้เป็นกอบเป็นกำ

“ฉันขายให้ป้าแล้วกัน ยังไงคนก็มีภาพจำว่าป้าขายผักแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นผักของเธอป้าจะแบ่งเงินให้เธอแปดส่วน ป้าเอาสองส่วน ต่อให้หมดหนาวแล้วก็ขายต่อให้ฉันเถอะ ปลูกได้ดีจริงๆ”

“ตกลงค่ะ” เฟยเฟิ่งพยักหน้ารับเอารถเข็นจอดไว้ ป้าจูเริ่มขายผักอย่างแข็งขัน เธอเห็นเช่นนั้นจึงเอาบางส่วนใส่ถุง แล้วชวนเด็กน้อยทั้งสองไปที่ร้านรับเหมาที่พ่อเด็กๆ เป็นคนงานอยู่

       หนึ่งผู้ใหญ่สองเด็กเดินเอื่อยๆ มาจนถึงหน้าร้านรับเหมาอวี้ย่งจาก็ได้เจอกับช่างหูเข้าพอดี 

“ช่างหู เด็กๆ เอาผักที่ปลูกมาฝากพ่อน่ะ ฝากช่างหูเอาให้เขาทีนะคะ” เฟยเฟิ่งพูดออกไปท่ามกลางความสับสนของเด็กทั้งสอง เพราะพวกเขาไม่ได้เป็นต้นคิดว่าจะเอาผักมาฝากพ่อเสียด้วยซ้ำ

“เขาไม่ได้อยู่ที่ร้านหรอก ต้องไปทำงานที่อื่น กินนอนที่นั่นเลย เรื่องอะไรที่เกิดขึ้นทางนี้เขายังไม่รู้หรอก” ช่างหูบอกกล่าวอย่างเข้าใจเจตนาว่าเด็กสาวคงมาเพื่อหยั่งเชิงว่าสามีรู้ข่าวลือที่ไม่ค่อยดีนั้นเข้าแล้วหรือยัง

       ว่านเฟยเฟิ่งมองรอบร้านก็ได้รับสายตาหลากหลายแบบมองเข้ามา บ้างก็เห็นใจ บ้างสงสัย บ้างก็เป็นสายตารังเกียจ เธอเห็นเช่นนั้นแล้วจึงรีบเอาผักยัดใส่มือช่างหูแล้วเดินกลับไปทิศทางเดิม น้ำตารื้นขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

“น้าเฟิ่งร้องไห้ทำไม” ซีซูลี่ถามออกมา

“น้าแค่รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อย” 

       เฟยเฟิ่งปาดน้ำตาทิ้ง ต่อให้ตัวเธอมาจากสี่สิบห้าปีข้างหน้า แต่ข่าวลือแบบนี้ก็ยังเป็นเรื่องน่าอาย เรื่องชู้รักจะสมัยไหนก็คงยอมรับไม่ได้ การมีคนรักเก่าคือเรื่องหนึ่ง แต่การที่คนเข้าใจว่าเธอหายไปกับคนรักเก่าทั้งคืนเป็นเรื่องที่สังคมยอมรับไม่ได้ หากผู้ชายคนนั้นรู้คงต้องมาหย่าทันที 

       แม้เฟยเฟิ่งจะไม่ได้กลัวการหย่า แต่การเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวไม่มีคนหนุนหลังปกป้องในยุคนี้คงไม่ง่าย ความปลอดภัยคงตกต่ำลงไปอีก จะกลับบ้านสกุลว่านปู่คงไม่ยอม จะไปอยู่กับอาหญิงก็คงต้องถูกจ้าวหลงตามรบกวน ผู้ชายอย่างนั้นให้ตายเฟยเฟิ่งก็ไม่ขอข้องเกี่ยว เพราะผู้ชายเช่นนี้ในความคิดของเธอนั้น คือคนที่พึ่งพาไม่ได้ อยากได้จนยอมทำลายชื่อเสียงผู้หญิงตัวคนเดียว หากวันนึงเขาเลิกรักเลิกพิศวาสขึ้นมาร่างนี้คงดูไม่จืด

“ที่รัก พี่กำลังจะไปหาเธอพอดี มาอยู่กับพี่เถอะ บ้านพักของคุณพ่อกว้างขวาง ไว้ค่อยมาหย่ากับเขากัน” 

       เสียงของจ้วงจ้าวหลงดังขึ้นจากด้านหลัง เฟยเฟิ่งหันไปก็เห็นว่าเขาโผล่หน้าออกมาจากรถคันเดิมที่เคยใช้มาส่ง

“ฉันไม่ไป พี่อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันแต่งงานแล้ว นี่ก็ลูกๆ ฉัน”

“โถ่ ยังไม่ได้เจอสามีสักหน่อย เวลานี้เธอยังเปลี่ยนใจได้เธอไม่รักพี่เหรอ ให้พี่ไปส่งเถอะนะ” ผิวขาวจัดของคุณชายเล็กส่องประกายกลางแดดจ้า เขาก้าวลงมาจากรถประจันหน้ากับเฟยเฟิ่งที่แม้จะไม่ได้บรรจงแต่งหน้าอย่างเดิม แต่กลับดูสวยกว่าที่เขาเคยจำได้เสียอีก

       จ้วงจ้าวหลงคว้ามือนิ่มมากอบกุมไว้ อยากจะอุ้มเฟยเฟิ่งขึ้นรถแต่ก็ต้องยั้งใจเอาไว้ เพราะกลัวว่าคนรักจะโกรธที่เอาเปรียบเธอ

“พี่ไปส่งฉันไม่ได้ แค่เท่านี้ก็ถูกประณามมากพออยู่แล้ว ถ้าที่ผ่านมาเคยรักกันจริงก็กลับไปเถอะค่ะ ถ้าพี่ตามมาฉันจะเกลียดพี่ไปตลอดชีวิต” เฟยเฟิ่งสะบัดมือออกแล้วรีบหันหลังเดินหนีไป

       ทิ้งให้จ้วงจ้าวหลงยืนอยู่ริมถนนไม่กล้าตามมาเพราะกลัวว่าเฟยเฟิ่งจะเกลียดจริงอย่างที่พูด และเขาเองก็รู้สึกว่ายังไงเรื่องนี้ผู้ชายคนนั้นก็ไม่มีทางเก็บว่านเฟยเฟิ่งไว้เป็นภรรยา การมีภรรยาเคยผ่านมือชายอื่นมาก่อนเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การที่ทุกคนในสังคมของตนรู้ว่าภรรยาเคยมีชายอื่นมาก่อนนั้นเป็นอีกเรื่อง เพราะอย่างหลังนับว่าเป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีและภาพลักษณ์อย่างถึงที่สุด แม้จะเป็นเรื่องไม่จริงก็อธิบายต่อผู้ใดไม่ได้

.

.

.

“เขาขาวมาก แต่ไม่หล่อเท่าพ่อหรอก” ซีซูลี่พูดออกมา

“นายทหารคนนั้นนิสัยไม่ดี คิดให้คนหย่ากัน” จื่อซวานส่ายหน้า “อยากให้พ่อกลับมาเร็วๆ จะได้ปกป้องน้าเฟิ่งจากเขา”

“พ่อของจื่อซวานอาจจะไม่ยอมรับน้า” เฟยเฟิ่งพูดเสียงเบา

“เดี๋ยวทางการก็ต้องลงหนังสือพิมพ์ หรือออกประกาศขอบคุณความดีของน้าเฟิ่ง วันนั้นทุกคนก็ต้องเชื่อคำพูดน้าเฟิ่งแน่” ซีจื่อซวานบีบมือว่านเฟยเฟิ่งแน่น

“อืม นั่นสิ งั้นเราก็รีบกลับไปคิดกันเถอะว่าเราจะเอาอะไรไปขายในตลาดนัดศูนย์ห้า”

“จริงด้วย! ต้องหาเงินให้มากหน่อย” ซูลี่พยักหน้าวิ่งนำออกไป