บทที่ 30 คุณ…คุณคือผู้ชายคนนั้น

บทที่ 30 คุณ…คุณคือผู้ชายคนนั้น

       เพียงพริบตาเดียวฤดูหนาวที่ทำให้เฟยเฟิ่งได้เงินจากการขายผักสดเป็นกอบเป็นกำก็จบลง โดยที่คนบ้านอันไม่สามารถเลียนแบบได้ ส่วนการขายของหน้าบ้านก็ต้องหยุดตัดราคาทำให้ลูกค้าไม่ได้มากเหมือนก่อน ทั้งยังไม่สามารถใช้วิธีนี้บีบให้เธอเลิกขายได้ เพราะคุณหนูว่านไม่ได้ร้อนเงินอย่างที่บ้านนั้นคิด

       ด้านช่างหูเมื่อรู้ว่าบ้านที่มาสร้างไว้มีเพื่อการใด ก็รีบไปคุยกับลูกสาวของเถ้าแก่ เพื่อให้ซื้อค่าความคิดเก็บไว้สร้างให้ชาวบ้านปีหน้า แต่เพราะเฟยเฟิ่งไม่ได้ออกแบบอันใดมากนัก เพียงแค่บอกความต้องการออกไป และส่วนทีเหลือเป็นช่างหูที่คอยจัดการจึงไม่ได้รับเงินเอาไว้

       เวลาเดือนเศษนี้ท่านปู่ส่งคนมาพูดเรื่องหย่าถึงสองครั้งด้วยกัน จ้วงจ้าวหลงมาครั้งหนึ่ง ส่วนต้งลี่จูมาสามครั้ง โดยใช้ข้ออ้างว่าต้องการฟื้นความสัมพันธ์ของสกุลต้งให้แน่นแฟ้นกลมเกลียว โชคยังดีที่ช่วงนี้ไม่พบเจอผีตนใด แม้กระทั่งผีในบ้านก็ไม่เคยเห็น มีเพียงเสียงของตก เสียงเดินบ้างในบางคืน

       ว่านเฟยเฟิ่งนึกขบขัน ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะรู้บ้างหรือไม่ว่าคนมากมายพยายามให้ภรรยาหย่าตั้งแต่ยังไม่ได้พบหน้ากันไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หากชายคนนั้นยังไม่กลับมาพูดคุยตกลงกันเฟยเฟิ่งเองก็คงยื้อต่อไม่ไหวอีกแล้ว ทั้งคนนอกบ้านมาพูดให้หย่า คนในบ้านก็พูดกรอกหูทุกวันว่าเฟยเฟิ่งเป็นผู้หญิงไม่บริสุทธิ์ไม่คู่ควรกับบุตรชายคนเล็กของตน

“ผู้หญิงสกปรก! แต่งงานแล้วก็ยังมีผู้ชายมากมายไม่เลือกหน้า ใส่ตะกร้าล้างน้ำมาเพราะคิดว่าจื่อหานบ้านฉันเป็นแค่ชาวบ้านสินะ ดูถูกกันเกินไปแล้ว” เสียงอันซูเจินดังลั่นมาจนถึงครัวที่เฟยเฟิ่งและเด็กๆ กำลังเตรียมอาหาร

“คุณหนูว่าน พวกเราเอาผ้ามาติดให้ตามที่ขอแล้ว” เสียงช่างหูร้องเรียกมาจากหน้าบ้าน

“นั่นไง! สองหนุ่มหนึ่งแก่ จื่อหานช่างโชคร้ายนักที่ต้องเจอกับผู้หญิงแบบนี้”

“ย่าหยุดว่าน้าเฟิ่งได้แล้ว วันๆ มีแต่หาเงิน ไม่เห็นจะทำอะไรแบบที่ย่าพูด” จื่อซวานเถียงแทนอย่างที่เด็กชายทำอยู่ทุกวัน

“ช่างเถอะจื่อซวาน จะพูดอะไรก็ให้พูดไป ซูลี่ดูเตาไว้ด้วยนะ คนแบบที่น้าสอนไว้” เฟยเฟิ่งพูดจบก็ออกไปรับช่างที่หน้าบ้าน

.

.

.

“ช่างหูมาไวจริง หาผ้าได้เร็วเหรอคะ” 

       เฟยเฟิ่งไม่ได้ออกอาการอะไรไป แต่ถึงจะอย่างนั้นช่างหูและผู้ช่วยทั้งสองที่ตามมาก็ดูออกว่าคุณหนูว่านที่พวกเขาเรียกขาน หลังเจอปู่ของเธอในตลาดตอนมาตามหลานนั้นมีความเครียดและกดดันสะสมอยู่ในตัวมากมายเพียงใด

“ติดแบบชั่วคราวให้มืด นี่จะเอาไว้ทำอะไรล่ะ แอบบอกหน่อยสิเผื่อลุงเอาไปทำที่บ้านบ้าง” ช่างหูที่แม้จะยังได้ยินเสียงก่นด่าของแม่สามีเด็กสาวตรงหน้าก็เลือกที่จะทำหูทวนลมไม่สร้างความอับอายใดให้เฟยเฟิ่งอีก

“คุณหนูว่านไม่ต้องกังวลอีกไม่เกินสองวันซีจื่อหานก็กลับมาแล้ว งานทางนั้นเร่งทำทั้งวันทั้งคืนจนใกล้เสร็จเต็มทีเดี๋ยวพอเขา-” ช่างผู้ช่วยที่คิดอยากจะปลอบใจเงียบปากลง เมื่อเห็นสายตาของช่างหูสั่งให้เงียบปากไป

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องระวังขนาดนั้นก็ได้ ใครจะว่าอะไรก็ว่าไป ฉันรู้ดีค่ะ ว่าฉันทำตัวดีมาตลอด ถ้าฉันไม่ดีจะมีคนต้องการทั้งที่แต่งงานแล้วได้ยังไงกัน จริงไหมคะ” 

       ว่านเฟยเฟิ่งยิ้มออกมาน้อยๆ ทำให้ช่างที่มาสบายใจขึ้น เพราะเท่าที่รู้จัก ก็เคยได้ยินแค่ว่าคุณหนูว่านนั้นเอาแต่ใจและปากร้ายไปบ้าง แต่ขยันทำมาหากิน ไม่หวงความรู้ และไม่เคยมีเรื่องเสียหาย เรื่องข่าวลือใหญ่ก็เป็นเพราะคนเราออกไปทำความดีแท้ๆ แม้จะยังมีคนสงสัยว่าที่ออกจากบ้านดึกดื่นจนไปพบการชุมนุมพนันเถื่อนนั้นเฟยเฟิ่งออกไปทำไม แต่เมื่อได้คำอธิบายว่าพี่ชายที่ตายไปไม่นานของทหารคนนั้นมาเข้าฝันชาวบ้านก็หมดคำถาม

“ส่งแค่นี้พอแล้ว ลุงจะติดไว้ให้ หนาวหน้าถ้าจื่อหานไม่อยู่ก็ไปบอกลุงมาเอาลงให้ได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณค่ะ ถ้าทำสำเร็จฉันจะเรียกลุงมาดูนะ”

.

.

.

“น้าเฟิ่งคะ หนูคนไว้แล้ว” ซูลี่รีบพูดทันทีที่เฟยเฟิ่งเดินกลับมาที่ครัว

“จื่อซวานล่ะ ทำอะไรไปแล้วบ้าง”

“นวดแป้งเท่านี้ถือว่าใช่ได้ไหมครับ” เด็กชายยื่นถ้วยผสมออกมาให้เฟยเฟิ่งตรวจ

“อืม ดีแล้ว ใช้ได้เลย”

       ว่านเฟยเฟิ่งพยักหน้ารับอย่างชอบใจ เวลานี้นอกจากขายของหาเงินซื้อของเข้ามาให้มิติแล้ว ยังต้องแบ่งส่วนไว้ใช้ชีวิตถ้าหากว่าจะต้องหย่า และที่สำคัญคือการเก็บเงินซื้อบ้านนอกหมู่บ้านสุสานแห่งนี้ คิดไปเพียงไม่นานก็ได้เวลากินข้าวเย็น ส่งเด็กๆ เข้านอน ส่วนตัวเธอเองก็ต้องลงมือเพาะเห็ดในอดีตบ้านผักที่เปลี่ยนรูปแบบการใช้งานกลายมาเป็นบ้านเห็ด

       เชื้อเห็ดที่ลองผิดลองถูกจากเห็ดที่ซื้อมาปล่อยทิ้งไว้ให้ขึ้นใย ถูกสับผสมกับเศษขี้เลื่อยที่ต้มฆ่าเชื้อแล้ว ถูกอัดลงในถุงที่ซื้อติดกลับมาจากเมื่อครั้งไปทำอาหารที่บ้านตั้ง เมื่อเรียงไว้จนครบของที่มีแล้ว ก็รดน้ำให้พอเปียกแล้วรีบตรงไปอาบน้ำล้างความสกปรกออกจากร่างกาย

       ว่านเฟยเฟิ่งไม่ได้แต่งตัวในห้องน้ำเหมือนอย่างทุกที เพราะเมื่อทำเสร็จก็ดึกดื่นจนทุกคนหลับสนิทกันไปแล้ว จึงออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน เพราะเดิมก็ไม่ชอบเปลี่ยนเสื้อผ้าในที่ชื้นอยู่แล้ว กางเกงนอนที่เปลี่ยนมาเป็นขาสามส่วนถูกสวมขึ้นไปก่อน แต่ยังไม่ทันที่เฟยเฟิ่งจะได้ใส่เสื้อ ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดพรวดเข้ามา

“…” หญิงสาวที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ตัวเย็นไปทั้งร่าง กว่าจะมีสติยกแขนขึ้นมาบดบังในส่วนที่ควรหวงแหนก็ผ่านไปหลายวินาทีแล้ว

“ขอโทษครับ” มือใหญ่ของคนที่เปิดเข้ามาถูกยกขึ้นปิดตาพร้อมปากที่กล่าวคำขอโทษ

“จ…โจ”

“ไม่ใช่โจรครับ ไม่ใช่โจร ผมไม่ทำร้ายใครแน่ๆ แต่งตัวเถอะนะครับ”

ปัง!

       เสียงปิดประตูดังลั่นจนเฟยเฟิ่งไม่ทันได้สังเกตหน้าของคนที่มาเห็นตัวเองโป๊ครึ่งร่าง มือสั่นๆ ของว่าเฟยเฟิ่งรีบสวมเสื้อนอนแล้วเดินไปจดจ้องอยู่ตรงลูกบิดประตู เธอทำท่าจะเปิดอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่กล้าพอ ทำได้แค่จับค้างไว้เฉยๆ แล้วอีกครู่หนึ่งก็มีเสียงเคาะประตู

“เสร็จแล้วออกมาคุยกันสักเดี๋ยวนะครับคุณหนูว่าน” 

“…คุณ…คุณคือผู้ชายคนนั้น” เฟยเฟิ่งว่าพลางแง้มประตูห้องออกไปมองก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย “นี่มัน…ฉันเคยเห็นคุณมาก่อน”