บทที่ 31 พบกันอย่างเป็นทางการ

บทที่ 31 พบกันอย่างเป็นทางการ

“ออกไปคุยกันข้างนอกได้ไหมคะ ฉันยังไม่พร้อมให้ใครตื่นมาเจอตอนนี้” เฟยเฟิ่งเดินนำออกไปยังพื้นที่ที่ตนเองเช่าไว้หลังบ้าน จากนั้นก็ยืนนิ่งๆ รอฟังว่าสามีของตนต้องการจะพูดคุยเรื่องอะไร

        ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันคล้ายว่าต้องการพิจารณาว่าควรจะรู้สึกต่อกันเช่นไร แม้จะไม่ได้ร่วมยกน้ำชาพร้อมกัน แต่ทั้งสองก็ยังได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยา 

       ฝ่ายเฟยเฟิ่งที่ได้รู้ว่าชายคนนี้มีรูปร่างหน้าตาตรงกับความชอบของตัวเองก็โล่งใจที่ไม่ต้องเป็นภรรยาของคนอัปลักษณ์ เพราะหากว่าเป็นอย่างนั้น หากวันใดต้องการกำลังใจในการหาเงินก็คงไม่รู้จะมองไปทางไหน อย่างน้อยแบบนี้ก็ยังพอเป็นอาหารตาได้ และไม่ต้องนำเรื่องหน้าตามาร่วมพิจารณาว่าควรหย่าหรือไม่

       ส่วนซีจื่อหานที่เคยเจอคนสวยในเมืองมาไม่น้อยก็รู้สึกว่ายังไงก็ยังสู้คุณหนูผู้นี้ไม่ได้ หากว่าข่าวลือเป็นจริง เขาเองก็เข้าใจ ผู้หญิงหน้าตาดีขนาดนี้จะไม่มีใครมาติดพันเลยก็คงเหลือเชื่อเกินไป แต่สำหรับคนที่แต่งงานมาแล้วสามครั้งอย่างเขา แค่หน้าตาถูกใจคงไม่พอให้รู้สึกรักได้ นิสัยก่อนนี้เป็นอย่างไรล้วนได้รับคำเตือนมาก่อน แต่อย่างไรเขาก็คิดจะทำตามหน้าที่ของสามีไม่ให้ใครครหาได้

“ผมได้ยินข่าวลือมาบ้าง แต่ยังไม่ได้ปักใจเชื่อ ผมอยากรู้เรื่องจากคุณก่อน”

       คำพูดของจื่อหานทำให้เฟยเฟิ่งต้องเงยหน้ามองอย่างไม่แน่ใจนัก เธอคิดว่าที่เขาขอคุยนั้นย่อมต้องเป็นการขอหย่า แต่เขากลับขอฟังเรื่องจากปากเธอก่อนเสียอย่างนั้น

“อย่างนั้นฉันก็จะเล่าค่ะ อาจจะฟังแล้วเหลือเชื่อ แต่ไม่นานคำพูดของฉันจะมีข้อพิสูจน์เอง วันนั้นมีคนมาเข้าฝัน บอกให้ฉันไปช่วยคน ฉันไปตามฝันเหมือนคนโง่ใช่ไหมละคะ แต่ในความคิดของฉัน ถ้าไปแล้วไม่มีอะไร ก็ยังดีกว่ามันมีอะไรจริงๆ แต่เราดันไม่ได้ไป”

“ผมเห็นด้วย” ซีจื่อหานพยักหน้า

“วันนั้นฉันไม่มีอะไรยืนยันว่ารู้จักกับนายพลจ้วง…พ่อสามีของอาหญิงเล็กที่จ้างคุณ…น่ะค่ะ” เฟยเฟิ่งอธิบายออกไป รู้สึกกระดากปากอยู่บ้างที่ต้องมาพูดว่าอาของตนจ้างให้ผู้ชายมาแต่งงานด้วย

“ฉันเลยต้องรอดักตอนปู่จ้วงมาทำงาน เลยกลายเป็นว่าฉันหายไปทั้งคืน ส่วนขากลับปู่จ้วงให้คนรักเก่าของฉันมาส่ง คนเลยคิดกันไปไกล เพราะเขาตะโกนไปทั่วว่าจะทวงฉันคืน”

“คุณต้องการกลับไปไหมล่ะครับ” จื่อหานถามไปตามตรง

“ไม่ค่ะ เขามีลูกกับผู้หญิงอีกคนแล้ว ฉันไม่ต้องการทำร้ายผู้หญิงหรือเด็กคนไหน”

“ถ้าอย่างนั้นที่คุณเคยพูดว่าชีวิตคุณตกต่ำเพราะผมล่ะครับ”

“อ้อ…ได้ยินสินะ ก็เป็นเรื่องจริงนี่คะ แต่คุณจะอยู่แบบนี้ไปตลอดกาลไหมละคะ” เฟยเฟิ่งเอ่ยคำถามสำคัญที่มีผลกับการตัดสินใจของเธอไป หากผู้ชายคนนี้ไม่ต้องการความก้าวหน้าเธอก็จะหย่า แต่ถ้าเขามีความคิดที่จะเติบโตก็ยังสามารถอยู่ต่อเพื่อช่วยเหลือกันได้

“ผมอยากทำรับเหมาแบบเถ้าแก่ แต่คงต้องเริ่มจากการขายวัสดุก่อสร้าง จากนั้นอาจจะเปิดโรงงานทำเครื่องใช้ในบ้าน ตู้เตียงอะไรแบบนั้นน่ะครับ ส่วนที่ดินที่ได้แบ่งมาถ้าเป็นไปได้ผมอยากเปลี่ยนไปปลูกผลไม้เอามาแปรรูป หรือปลูกสมุนไพรราคาแพง ผมมีลูกอยู่แล้วสองคนควรจะต้องเตรียมไว้ให้ครบคน อีกอันก็เผื่อคุณด้วย…ถ้าไม่รังเกียจ คือ…ผมให้คุณเลือกเองก็ได้ ผมเห็นผู้หญิงในเมืองชอบแต่งหน้าทาปาก คุณก็น่าจะชอบของสวยงามเราหาทางทำดูบ้างก็ได้”

“คุณคิดทั้งหมดนี้เองเหรอคะ”

“ครับ ผมไม่อยากให้ลูกจมอยู่ในหมู่บ้านแบบนี้ อยากให้เรียนสูงๆ ไม่ต้องทำงานใช้แรง”

“อย่างนั้นฉันก็ไม่ต้องการหย่ากับคุณ ถ้าตราบใดที่เป้าหมายเรายังตรงกันเราก็ยังเดินต่อด้วยกันได้ค่ะ ฉันแค่ต้องการออกจากหมู่บ้าน หาเงินให้ได้มากๆ และไม่ให้ใครมาควบคุมชีวิตฉันโดยไม่ถามความสมัครใจอีก ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่บังคับอะไรฉัน ต่อหน้าคนอื่นฉันก็จะเป็นภรรยาที่ดีของคุณ”

“ถ้าเราอยู่กันอย่างเข้าใจได้ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี”

“แต่ว่ามีอีกเรื่องที่ฉันต้องบอกคุณ”

“ผมไม่สนใจอดีตของคุณหรอก ผมเป็นผู้ชายมีตำหนิจะคาดหวังบัวบริสุทธิ์ก็คงเห็นแก่ตัวเกินไป” จื่อหานพูดออกมาก็เกิดอาการหูแดงเพราะดันนึกไปถึงภาพที่เห็นว่านเฟยเฟิ่งเปลือยท่อนบน

“คิดอะไรลามก” มือเล็กฟาดลงที่แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของจื่อหาน “ฉันหมายถึงว่านายทหารที่ฉันไปช่วยน่ะ พ่อแม่เขาต้องการให้ฉันแต่งลูกชายเขา ส่วนคุณปู่ของฉันมาเจอฉันไปรับจ้างทำอาหารเลยสงสารจะให้หย่า และสุดท้ายแม่ของคุณเข้าใจผิดว่าฉันไม่บริสุทธิ์เลยจะให้คุณหย่ากับฉันให้ได้”

“อืม…เรื่องนายทหารกับปู่ของคุณผมยังคิดอะไรไม่ออกแต่เรื่องแม่ผม อันนี้จัดการง่ายมาก” ซีจื่อหานพูดจบก็ยักคิ้วแล้วระบายยิ้มกว้างออกมา

“คิดออกคืออะไรคะ แม่คุณเกลียดฉันจะตาย ไม่มีใครไปเปลี่ยนใจท่านได้หรอก เหอะ!” เฟยเฟิ่งส่ายหัวและเดินกลับเข้ามาในบริเวณรั้วบ้าน นั่งถอนหายใจอยู่หน้าเตา

“ผมว่าจะถามอยู่ข้างนอกคืออะไร คุณเช่าที่เพิ่มเหรอครับ” จื่อหานถามเมื่อเดินตามเข้ามา

“ตอนหน้าหนาวเป็นเรือนกระจกไว้ปลูกผัก ตอนนี้เป็นโรงเพาะเห็ดค่ะ คุณหิวไหม ฉันหิว ฉันจะหาอะไรกิน”

“เอาสิครับ ได้ยินว่าคุณทำอร่อย ยังไม่มีโอกาสชิมเลย แต่แปลกดีนะ อาคุณเคยบอกว่าคุณทำอะไรไม่เป็น ฉุนเฉียว เอาแต่ใจอะไรแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”

       จื่อหานนึกถึงคำเตือนของอาหญิงของสาวผู้นี้ที่บอกให้เขาไม่คาดหวังว่าจะได้ภรรยาที่ดี แต่การแต่งงานครั้งนี้จะเป็นเหมือนการฝากเด็กเอาแต่ใจไปให้ดูแลอีกคนเสียมากกว่า

“ไปหุงข้าวไป ฉันยังไม่อยากตีคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พูดคุย”

“คุณตีไปแล้วต่างหาก” 

       ซีจื่อหานก้มลงมากระซิบเฟยเฟิ่งจากด้านหลังในจังหวะเดียวกับที่เธอกำลังจะหันไปหาเขาพอดี ทำให้ริมฝีปากของคนทั้งสองแตะเข้าหากันโดยไม่ตั้งใจ มือเล็กของคุณหนูว่านผลักบ่าของจื่อหานให้ถอยออกไป

“เอาอีกทีไหม” เฟยเฟิ่งยกมือค้างไว้คล้ายจะตีคน ส่วนมืออีกข้างทำอะไรไม่ถูกจึงเช็ดถูกไปแรงๆ ที่ปากสองสามครั้ง

“คุณหนูว่านหมายถึงอะไรครับ จูบน่ะเหรอ” จื่อหานรู้ว่าคนตรงหน้าหมายถึงการตีเมื่อครู่ แต่เพราะเห็นแววตาทำอะไรไม่ถูกจึงอยากจะกลั่นแกล้ง

“ไม่ใช่นะ! คุณนี่แย่ที่สุดเลย” ผู้ที่ถูกเรียกขานว่าคุณหนูเมื่อถูกต้อนให้จนมุมก็ยอมหันหลังกลับมา แต่ก็ไม่วายกระทืบเท้าระบายอารมณ์โกรธ

      ว่านเฟยเฟิ่งที่สงบสติได้บ้างแล้วเริ่มหยิบของมาจุดเตาให้พร้อมทำอะไรกินในยามวิกาล ไก่หั่นชิ้นผัดพริกกระเทียมหอมฟุ้งไปทั้งครัว อาหารง่ายๆ มื้อดึกสำหรับสองคนถูกตั้งขึ้นบนโต๊ะหลังบ้าน รวมกับไข่ต้ม และหมั่นโถวที่ยังเหลืออยู่ กับผักดองที่เฟยเฟิ่งดองไว้เองก็กลายเป็นว่าอาหารดูเยอะขึ้นมาเลยทีเดียว พอเธอจัดทุกอย่างครบแล้วข้าวสวยร้อนๆ สองจานก็ขึ้นโต๊ะมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

“เข้าใจแล้วว่าทำไมมีคนจ้างคุณไปทำอาหาร หอมอย่างนี้นี่เอง” จื่อหานยกจานไก่ขึ้นไปสูดดม ก่อนจะตักขึ้นชิมรสชาติ

“นั่งกินดีๆ สิคะ”

“ครับ” ซีจื่อหานนั่งลงอย่างว่าง่าย “ได้กินอาหารฝีมือคุณก็คงถือว่าได้พบกันอย่างเป็นทางการแล้ว” เมื่อพูดจูบก็ตักไก่ใส่จานให้ว่านเฟยเฟิ่งด้วย

อะไรของเขา…ยืนคุยตั้งนานทางการไม่พอรึไง