ตอนที่ 5 ขอใบอนุญาตจากสำนักโอสถ

รุ่งอรุณวันถัดมา ตลาดตงเหมินยังไม่เปิดดีนัก กลิ่นโจ๊กข้าวหอมก็ลอยมาก่อนใคร หลินเย่วเอ๋อร์นั่งจัดผมเรียบร้อย ใส่เสื้อผ้าเรียบสีอ่อน มือหนึ่งตรวจดูกระปุกทดลองที่วางเรียงบนถาดไม้ อีกมือหนึ่งชี้หน้าผากอาเซียงเบา ๆ เพราะสาวใช้ตัวดีเอาแต่หัวเราะคิกคักไม่หยุด

“เจ้าจะขำอะไรนักเล่า” เย่วเอ๋อร์เอ่ยน้ำเสียงเข้ม แต่หางคิ้วยังยิ้ม

อาเซียงยิ่งขำ “เมื่อวานพวกชาวบ้านพูดกันใหญ่เลยเจ้าค่ะคุณหนู ทั้งตรอกเหนือ ตรอกใต้ เอาแต่พูดถึงร้านหยกมรกตของเราที่ให้ลองฟรีกันใหญ่ พวกเขายังบอกอีกว่าคุณหนูใจกล้ามาก! ของที่ให้ลองใช้ก็ดีมากด้วยเจ้าค่ะ”

หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะเบา ๆ “ให้คนลองย่อมจำง่ายกว่าขายเลย เราต้องให้พวกเขาได้ลองก่อน ถ้าของเราดีคนก็จะตามมาซื้อเอง เจ้าน่ะหัวเราคิกคักมาตั้งนาน นิ่งเสียบ้างเถอะ ประเดี๋ยวหน้าจะยับก่อนวัย” ว่าจบก็แตะคางอาเซียง ปรับองศานิดหน่อย

“ยิ้มแบบนี้สิถึงจะงาม เห็นหรือไม่ ยิ้มมากเกินไปมุมปากจะแตก”

“งั้นข้าทาบะ...บาล์มสักนิดได้หรือไม่เจ้าคะ” อาเซียงทำตาแป๋ว

“ได้สิ” เย่วเอ๋อร์ส่งกระปุกเล็กให้

“ทาบาง ๆ พอให้ชุ่ม อย่าทาเสียจนเหมือนจูบรังผึ้งทั้งรังล่ะ”

อาเซียงทำท่าทะเล้น “รับทราบเจ้าค่ะ!” แล้วก็หัวเราะกับเปรียบเปรยของนายสาวตนเองไม่หยุด

ไม่นาน หลินจื้อกวงกับหลินซุนซื่อก็เข้ามาในห้อง หลินซุนซื่อถือถ้วยโจ๊กหอมควันระเหย พลางชะโงกหน้ามาดู

“ยังจะไปตั้งแผงอีกหรือวันนี้ เยว่เอ๋อร์”

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้ม “วันนี้ไม่ไปตั้งแผงเจ้าค่ะ วันนี้ไปสอบ”

“สอบ?” หลินจื้อกวงเกือบทำช้อนหล่น “เจ้าจะเข้าสอบที่ใดกัน”

อาเซียงยืดอกทำหน้าที่โฆษกทันที “สำนักโอสถไป๋เหยาเจ้าค่ะ! ทายาทสำนักโอสถไป๋เหยา ท่านไป๋จิ้งเซียวเชิญให้คุณหนูนำสูตรไปตรวจ ถ้าได้ตรารับรอง หอการค้าประจำเมืองก็ไม่กล้าห้ามขาย”

หลินซุนซื่อหน้าเครียดทันที “ไปสำนักโอสถ ที่นั่นกฎเข้มมาก เขียนตำราจนหมึกหมดสองถังยังไม่พอ ข้ากลัวเจ้าจะถูกตำหนิ”

หลินเย่วเอ๋อร์ก้มรับคำด้วยมารยาท “กฎเข้มจึงน่าเคารพเจ้าค่ะ หากผ่านได้ ของเราไปไกลแน่” นางพูดแล้วหันไปหยิบถุงผ้ามัดเชือก

“ท่านแม่อย่าได้กังวล ข้าจะไม่ทำให้สกุลหลินเสียชื่อเจ้าค่ะ”

ขณะเตรียมตัวออกเดินทาง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น บ่าวชายวิ่งหน้าตั้งเข้ามา

“เถ้าแก่ เถ้าแก่! มีคนจากหอการค้ามาขอรับ!”

ทุกคนชะงัก หลินซุนซื่อรีบเก็บช้อน ขณะที่หลินเย่วเอ๋อร์เหยียดหลังตรง ดวงตาเป็นประกาย

“มาเร็วเชียว”

ผู้มาเยือนคือชายวัยกลางคน รูปร่างท้วม แต่งกายเรียบร้อย ดวงตายิ้มแต่ไม่อ่อนแอ นามว่า เฉิงอวิ๋น หัวหน้าสมาคมการค้าเมืองเว่ยเจิน เขายกพัดไม้ขึ้นปัดลมเบา ๆ ก่อนโค้งให้ตามธรรมเนียม

“ได้ยินข่าวเมื่อวานว่าร้านหยกมรกตของสกุลหลินตั้งโต๊ะให้ชาวบ้านทดลองสินค้าฟรี ความคิดแปลกใหม่ดีนัก ข้าจึงแวะมาทักทาย”

หลินจื้อกวงเหงื่อแตกซึม “ไม่ได้ขายนะท่านเฉิง เพียงให้ลิ้มลอง เอ่อ...ทดลองทาก่อนขอรับ”

เฉิงอวิ๋นหัวเราะ “ข้าก็ไม่ได้มาจับผิด เพียงแต่อยากดูของแปลกน่ะ ข้าจะพลาดได้อย่างไร”

สายตาเขาเลื่อนไปยังถาดที่มีกระปุกเล็กบนโต๊ะ “นี่เองหรือ”

หลินเย่วเอ๋อร์ก้าวออกมาข้างหน้า “ใช่เจ้าค่ะ เป็นบาล์มน้ำผึ้งเมล็ดชา รุ่นทดลอง”

เฉิงอวิ๋นพยักหน้า ลองเปิดฝา สูดดมเบา ๆ “กลิ่นหอมดีนะ” แล้วแตะปลายนิ้วทา

“เนื้อสัมผัสลื่นมือ” เขายิ้มบาง “วันนี้จะไปสำนักโอสถหรือ”

“เจ้าค่ะ” หลินเย่วเอ๋อร์ตอบ

เฉิงอวิ๋นพับพัด “ดี ข้าชอบพ่อค้าแม่ค้าที่กล้าพิสูจน์ตนเอง มิใช่เอาแต่ส่งเสียงดังหน้าตลาด หากผ่านเกณฑ์ ข้าจะนัดเจ้ามาคุยต่อเรื่องตราหอการค้าอีกที”

เขาหรี่ตาเจ้าเล่ห์ “แต่หากไม่ผ่าน ก็อย่าให้ข้าเห็นไปตั้งแผงขายก่อนรับรองเล่า กฎก็ต้องเป็นกฎ”

หลินเย่วเอ๋อร์ค้อมศีรษะ “ท่านเฉิงตักเตือนได้ถูกต้องเจ้าค่ะ กฎคือที่พึ่งของคนทั้งตลาด”

คำตอบนั้นทำให้เฉิงอวิ๋นหัวเราะชอบใจ “วาจางาม ใช้ได้” เขากล่าวลาและลงจากเรือน ทิ้งความเงียบเคร่งครู่หนึ่งไว้ด้านหลัง

หลินซุนซื่อหันมาจับมือบุตรสาวแน่น “เยว่เอ๋อร์ อย่าใจร้อนนะลูก หากเขาว่าขาดสิ่งใด เจ้าก็ต้องยอมปรับตาม อย่าเถียงให้เสียงานใหญ่”

หลินเย่วเอ๋อร์พยักหน้าอย่างนอบน้อม “เจ้าค่ะ”

อาเซียงชูถุงผ้า “คุณหนู! ชุดตัวอย่าง เครื่องมือ รายการวัตถุดิบ ข้าเขียนใส่ป้ายไม้เล็ก ๆ มาให้ด้วยนะเจ้าคะ เผื่อท่านลืม” แล้วก็ทำท่าเอามือกุมแก้ม

“ข้าเขียนสวยขึ้นหรือยังเจ้าคะ”

หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะสะอาดใจ “ก็ยังเขียนตัวอ้วนเป็นเต่าอยู่”

อาเซียงทำตาโต “หา! ข้าอุตส่าห์ตั้งใจเขียนนะเจ้าคะ”

“ข้าล้อเล่น ฝีมือเจ้าพัฒนาขึ้น” เย่วเอ๋อร์เอ่ยหยอก “ไปกันเถอะ”

ถนนสู่สำนักโอสถไป๋เหยาครึ้มด้วยร่มไม้ ข้างทางมีร้านขายกระดาษยาประทับตรา กลิ่นสมุนไพรอุ่น ๆ ลอยคลุ้ง มีทั้งกลิ่นใบรสร้อนและรสเย็นปะปนจนคนที่เดินผ่านรู้สึกชุ่มปอด ยิ่งพอเข้าใกล้ประตูสำนักซึ่งเป็นซุ้มไม้สลักลายเมฆมงคลก็ยิ่งเห็นความสงบได้ชัด ด้านหน้าเขียนอักษรคำว่า “ไป๋เหยา” ตัวใหญ่

อาเซียงกระซิบ “คุณหนู เรามาถึงแล้วเจ้าค่ะ”

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้ม “อืม หวังว่าจะผ่านนะ”

นางยังพูดได้ไม่ทันจบ ประตูก็แง้มออกโดยไม่รอให้เคาะ ชายหนุ่มชุดสีหมึกไป๋จิ้งเซียวยืนรออยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากยกน้อย ๆ ราวกับทราบเวลาล่วงหน้า

“มากันแล้วหรือ”

อาเซียงสะดุ้ง “ท่านไป๋เปิดประตูรอหรือเจ้าคะ”

“ข่าวลือเรื่องสินค้าของเจ้าแพร่ไปเร็วนัก คนของสำนักข้ายังอยากลองเลย ข้าย่อมอยากเห็นเร็ว ๆ อยู่แล้ว”

เขาเบี่ยงตัวเป็นเชิงเชื้อเชิญ “เชิญด้านใน”

ห้องตรวจวัตถุของสำนักโอสถไม่ได้ใหญ่โตนัก แต่สะอาดสะอ้านจนฝุ่นละอองยังไม่กล้าเกาะ ชั้นไม้เรียงขวดแก้ว ป้ายไม้เล็กเขียนชื่อสมุนไพร ตัวอักษรเรียบคม กลางห้องมีโต๊ะเตี้ยสองใบ ตะเกียงแก้วใสวางเรียงเป็นคู่ หลินเย่วเอ๋อร์มองแวบเดียวก็รู้ว่าที่นี่เกลียดความเลอะเทอะยิ่งกว่าอะไรเสียอีก

ไป๋จิ้งเซียวผายมือ “วางตัวอย่างของเจ้าได้”

หลินเย่วเอ๋อร์วางกระปุกเล็กหกใบบนผ้าขาว อาเซียงค่อย ๆ เอาป้ายไม้เสียบข้างกระปุก มีตัวอักษรเขียนไว้ว่า บาล์มน้ำผึ้งเมล็ดชา รุ่นทดลอง แล้วหันไปยิ้มให้เจ้านายสาวอย่างภูมิใจ

ชายหนุ่มเหลือบมอง “ชื่อตรงกับกลิ่น”

เขาว่า แล้วหยิบกระปุกไปเปิดฝาดูเนื้อ “ขี้ผึ้งอาจอ่อนตัวในวันที่แดดจัด”

นิ้วแตะผิวเนื้อบาง ๆ “ทาบนหลังมือแล้วซึมเร็วดี”

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้มแต่พองาม “หากวันไหนแดดจัด เราก็เก็บในที่ที่ไม่โดนแสงแดด ปิดฝาให้แน่นก็ไม่มีปัญหาแล้ว ไม่ใช่เห็นว่าอากาศร้อน กลัวมันละลายแล้วเอาไปโยนลงน้ำล่ะ”

ไป๋จิ้งเซียวชะงักไปชั่ววูบ ก่อนจะหัวเราะแผ่วในลำคอ

“วาจาเจ้าแปลกดี” ดวงตาเขาใสขึ้นเล็กน้อย เหมือนไม่ได้หัวเราะเสียนาน

ทว่ายังไม่ทันได้เริ่มตรวจละเอียด ก็มีเสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้นกำลังเดินตรวเข้ามาในห้อง หญิงงามเจ้าของร้านฮวาเหมยจวงนามเจี่ยนฮวาเลื่อนพัดผ้าไหมบังมุมปาก ก้าวยิ้มเย็น

“อ้าว นี่สำนักโอสถไป๋เหยาเปิดรับของทำเล่นแล้วหรือ”

อาเซียงหันขวับ “ของทำเล่นบ้านเจ้าสิ! ของที่คุณหนูข้าทำคือของดีต่างหาก”

หลินเย่วเอ๋อร์แตะศอกให้หยุด “อาเซียง อย่าให้อารมณ์นำหน้า”

พูดจบนางก็หันไปยิ้มให้เจี่ยนฮวาอย่างดี

“แม่นางเจี่ยนฮวา ไม่คิดว่าเจ้าจะว่างมาถึงที่นี่”

เจี่ยนฮวาหัวเราะงาม “ข้าก็ย่อมว่างสิ หากไม่มาดูเสียหน่อย คนทั้งตลาดคงคิดว่าร้านฮวาเหมยจวงโดนแซงหน้าไปแล้ว”

นางชำเลืองมองกระปุกเล็ก ๆ ด้วยหางตา “กลิ่นจืดไปหน่อยนะ พวกสาว ๆ ชอบกลิ่นหอมฟุ้ง หอมมากจึงจะรู้สึกถึงความงาม”

ไป๋จิ้งเซียววางฝาลงอย่างสุขุม “ความงามไม่ใช่สิ่งที่จมูกสั่งเสมอได้ไป บางครั้งกลิ่นแรงเกินก่อให้เกิดการระคายเคืองได้”

สายตาคมกริบหันไปทางเย่วเอ๋อร์ “ข้าจะเริ่มตรวจแล้ว”

เขาวางตัวอย่างบนผ้าขาว หยิบแท่งไม้เล็กแตะเนื้อครีม ป้ายลงบนแผ่นผิวหนังจำลองที่ทำจากแผ่นหนังบางซึ่งสำนักใช้ฝึกฝนอายุรเวช ผิวหนังนั้นดูดซับช้า ๆ เงาวาวเกิดขึ้นบางเบา ไป๋จิ้งเซียวจดสังเกตสั้น ๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดมือ

“เบื้องต้น ดี” เสียงเขานิ่ง “แต่กลิ่นหอมยังแรงไปสักหน่อย หากบางคนมีผิวบอบบาง แพ้กบิ่นง่ายอาจเวียนศีรษะได้”

เจี่ยนฮวาหัวเราะ “ท่านไป๋นี่ใจแคบนะ กลิ่นแรงสิจึงจะขายดี หากกลิ่นจาง ใครจะอยากซื้อเล่า” นางเคาะพัดกับฝ่ามือ

“กลิ่นแรงดึงดูดใจบุรุษ ขายดีจนเม็ดเงินไหลมาเข้าร้านไม่ขาดสาย ข้าใช้ทุกวัน ชม้ายชายตาทีพวกผู้ชายแถบตะวันออกยังจำได้เลย”

อาเซียงกระซิบแผ่ว “เขาจำเพราะกลิ่นหรือเพราะท่าทีนาง” แล้วรีบหลบสายตาเย่วเอ๋อร์ที่แอบเขม่นให้

“ข้าเงียบแล้วเจ้าค่ะ”

ไป๋จิ้งเซียววางพู่กันลง “เราจะทดสอบการแพ้แบบง่าย ๆ หลังใบหูของผู้ช่วยสำนักสองสามคน ติดแผ่นไว้ครึ่งชั่วยาม หากแดงเกินเกณฑ์ก็คือไม่ผ่าน”

เขาส่งสายตาไปยังสาวใช้และเด็กหนุ่มในชุดสำนักสองคนที่ยืนรออยู่

หลินเย่วเอ๋อร์พยักหน้า “เชิญท่านทดสอบตามสมควร”

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูอีกระลอกก็ดังหน้าห้อง เฉิงอวิ๋นหัวหน้าหอการค้าก้าวเข้ามาพร้อมพัดไม้ของเขา