ตอนที่ 4 เกิดใหม่ไม่ทันไรก็คิดจะรวย

วันต่อมา เมื่อหลินเย่วเอ๋อร์ฟื้นตัวดีแล้ว นางนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองตลาดที่อยู่ไกลออกไป เสียงพ่อค้าแม่ค้าโวยวายต่อราคาดังลอดเข้ามาถึงในเรือน กลิ่นขนมอบสมุนไพรหอมลอยมาตามลมโชยมาแตะจมูก

“ที่นี่ชื่อเมืองอะไรนะอาเซียง?” นางเอ่ยถามอาเซียง

“เมืองเว่ยเจินเจ้าค่ะ เมืองการค้าทางตอนใต้ของแคว้นอวี้”

“อืม...” หลินเย่วเอ๋อร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“แล้วตระกูลหลินของเราก็ทำแค่อาชีพค้าขายอย่างเดียวเหรอ หรือยังมีอย่างอื่นอีกไหม”

“ใช่เจ้าค่ะ นายท่านค้าขายชาและสมุนไพรเจ้าค่ะ ช่วงนี้การค้าซบเซาเพราะร้านคู่แข่งเปิดใหม่หลายเจ้า เลยขายไม่ค่อยดีนักเจ้าค่ะ”

หญิงสาวหรี่ตา “แสดงว่าสกุลหลินเป็นพ่อค้าระดับกลาง มีฐานะพออยู่ได้แต่ก็ไม่ถึงขั้นร่ำรวย ถ้าจะเริ่มกิจการเกี่ยวกับความงามใหม่ ก็ต้องเริ่มจากศูนย์จริง ๆ! แต่ก็น่าสนใจนะเนี่ย”

นางหันไปมองกระปุกแป้งบนโต๊ะ กลิ่นแปลก ๆ ลอยขึ้นมา พอเปิดฝาดูก็เห็นผงขาววอกจนแสบตา

“นี่อะไรน่ะอาเซียง!”

“แป้งทาหน้าของคุณหนูเจ้าค่ะ เป็นของร้านฮวาเหมยจวงในตลาด ชาวบ้านว่ากันว่าทาแล้วขาวทันตาเลยนะเจ้าคะ”

“ขาวทันตาหรือตายทันตากันแน่!” หลินเย่วเอ๋อร์แทบจะโยนกระปุกทิ้ง

“นี่มันกลิ่นสารโลหะชัด ๆ ผงตะกั่วทั้งนั้น!”

อาเซียงหน้าเหวอ “คุณหนูรู้ได้อย่างไรเจ้าคะ”

“เอาเป็นว่าข้ารู้ก็แล้วกัน!” นางพูดพลางไอเพราะกลิ่นฉุน

“ตั้งแต่วันนี้ไป ห้ามเอาของพวกนี้มาใช้อีกนะ เข้าใจไหม!”

อาเซียงพยักหน้าหงึก ๆ “เจ้าค่ะ ๆ ข้าจะโยนทิ้งให้หมดเลย!”

หลินเยว่เอ๋อร์ลุกขึ้นยืน ดวงตาเปล่งประกายเหมือนหญิงสาวที่เจอโปรเจกต์ใหม่ในชีวิต

“อาเซียง เจ้ามีหม้อเล็ก ๆ กับขี้ผึ้งไหม”

“เอ่อ...มีเจ้าค่ะ แต่คุณหนูจะเอาไปทำอะไรหรือเจ้าคะ”

“แน่นอนว่าทำของดีขายน่ะสิ!” นางพูดอย่างภูมิใจ

“ในเมื่อที่นี่มีแต่เครื่องประทินโฉมพิษ ข้าก็จะสร้างเครื่องประทินโฉมสุดปลอดภัยรุ่นแรกของแคว้นอวี้!”

อาเซียงทำตาโต “คุณหนู ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะว่าจะมีคนซื้อ ในตลาดน่ะมีร้านขายของพวกนี้ตั้งเยอะ อีกอย่างร้านฮวาเหมยจวงก็มีชื่อเสียงมีแต่ไหนแต่ไร”

“แน่ใจสิ! ถ้าไปใช้ของร้านฮวาเหมยจวงที่เจ้าว่าต่อไปมีหวังหน้าพังแน่ ถึงตอนนั้นก็จะรู้เองว่าอยากสวยอยากงามมันต้องมีสติ!”

            อาเซียงพยักหน้าแบบไม่เข้าใจแต่ก็เชื่อผู้เป็นเจ้านายสุดหัวใจ

“งั้นข้าจะช่วยเองเจ้าค่ะ! ข้าจะเป็นผู้ช่วยของคุณหนู คุณหนูต้องการอะไรบอกข้าได้เลย!”

หลินเยว่เอ๋อร์ยิ้มกว้าง “ดีมาก! คืนนี้เราจะเริ่มทดลองทำสูตรแรก เรียกว่าบาล์มน้ำผึ้งเมล็ดชา รุ่นทดลองศูนย์หนึ่ง!”

“ได้เลยเจ้าค่ะ!”

คืนนั้นในครัวหลังเรือน ทั้งสองก่อไฟเตาเล็ก ๆ ขี้ผึ้งก้อนหนึ่งถูกหั่นลงหม้อ เสียงแตกป๊อกเบา ๆ คล้ายกับเสียงปรบมือของโชคชะตา

“อาเซียง เติมน้ำมันเมล็ดชาหนึ่งช้อนชา”

“น้ำผึ้งสองช้อน”

“คนให้ทั่ว...ใช่แบบนั้นแหละ!”

อาเซียงเหงื่อไหลย้อยแต่ดวงตาเป็นประกาย นางรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่กำลังทำ

“คุณหนู ต้องคนอีกนานไหมเจ้าคะ ข้ามือเมื่อยแล้วเจ้าค่ะ”

“อดทนหน่อย เจ้ากำลังสร้างประวัติศาสตร์นะ!”

กลิ่นหอมหวานของน้ำผึ้งคลุ้งไปทั่วเรือน จนแม้แต่แมวในครัวยังเดินตามกลิ่นมา

“เหมียว~”

“อ้าว เจ้าหนูขนฟู เจ้าก็อยากสวยด้วยหรือ” เยว่เอ๋อร์หัวเราะ

“ไว้ข้ามีสูตรบำรุงขน จะทำให้เจ้าก่อนเลย”

อาเซียงหัวเราะจนน้ำตาเล็ด “คุณหนู ข้าว่าท่านเปลี่ยนไปมากเลยเจ้าค่ะ ตั้งแต่ที่ตกน้ำแล้วฟื้นขึ้นมา ท่านพูดจาเหมือนพวกแม่ค้าขายของในตลาดไม่มีผิด”

“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าคิดถูกแล้ว!” เยว่เอ๋อร์หัวเราะ

“เพราะข้าจะเป็นเถ้าแก่หญิงในอนาคตไงล่ะ!”

รุ่งเช้า เสียงระฆังตลาดดังขึ้นพร้อมกับแสงแดดสีทองสาดส่อง อาเซียงลากโต๊ะพับเก่ามาวางที่หน้าร้านชา พวกบ่าวในเรือนมองกันอย่างงง ๆ

“คุณหนูจะเปิดร้านหรือ”

“ไม่ใช่! วันนี้ข้าจะให้ลองฟรี!”

บ่าวไพร่ทั้งหลายทำหน้าตกใจราวกับได้ยินปีศาจหัวเราะ พวกเขาต่างพากันงุนงงกับท่าทีของคุณหนูที่แต่เดิมไม่ใช่คนเช่นนี้ หลินเยว่เอ๋อร์จัดโต๊ะ วางกระปุกเล็ก ๆ เรียงเป็นแถว พร้อมกับป้ายไม้เขียนว่า “ร้านหยกมรกต แจกให้ทดลองฟรี”

เสียงซุบซิบเริ่มดัง “ไม่ขาย แจกฟรีหรือ แล้วจะเอากำไรจากไหน”

“หรือจะเป็นของแปลกอีกแล้ว”

“แต่ว่าแจกฟรีนะ ไปลองดูหน่อยเถอะ”

แต่เมื่อหญิงสาวในชุดผ้าสีอ่อนยืนยิ้มพลางเชิญชวน “เชิญลองทาดูก่อนเจ้าค่ะ กลิ่นน้ำผึ้งหอมละมุน ไม่แสบปากแน่นอน”

ความสงสัยก็ค่อย ๆ แปรเป็นความอยากรู้อยากลอง หญิงชราคนหนึ่งทดลองทาแล้วอุทานขึ้น

“โอ้ยย นุ่มจริง ๆ ด้วย!”

หญิงสาวอีกคนหันไปบอกเพื่อนหลังจากที่ได้ลองทาแล้ว

“มันดีจริง ปากข้านุ่มขึ้นมาเลย”

“ข้าจะซื้อ! มาขายหรือไม่”

หลินเยว่เอ๋อร์รีบยกมือ “วันนี้ยังไม่ขายเจ้าค่ะ ไว้วันพรุ่งนี้ค่อยมาซื้อนะ”

“แล้วเหตุใดถึงไม่ขายวันนี้เล่า!”

“เพราะข้าอยากให้พวกท่านลองก่อน แล้วบอกความจริงกับข้าว่าชอบหรือไม่!”

เสียงฮือฮาเริ่มดัง ตลาดที่เคยวุ่นกลับแปรเปลี่ยนเป็นเวทีของหญิงสาวผู้หนึ่งที่พูดจาไม่เหมือนใคร แต่ดึงดูดใจคนฟังได้ทุกถ้อยคำ จนกระทั่งมีชายหนุ่มในชุดยาวสีเทาเข้ามายืนมองอยู่ห่าง ๆ ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แววตาคมลึก

เขาคือ ไป๋จิ้งเซียว ทายาทสำนักโอสถไป๋เหยา

เขาก้มมองกระปุกเล็กบนโต๊ะ พลางพูดเสียงเรียบ “ของพวกนี้ เจ้าทำเองหรือ”

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้มละไม “ใช่เจ้าค่ะ ท่านลองดูได้ ไม่อันตรายแน่นอน”

ชายหนุ่มมองนางชั่วครู่ ก่อนจะหยิบมาทาบนหลังมือ กลิ่นน้ำผึ้งอบอวล เขายกมุมปากเล็กน้อย

“กลิ่นดี แต่ข้าไม่เชื่อจนกว่าจะได้ตรวจวัตถุดิบที่ใช้เสียก่อน”

“เชิญท่านตรวจได้เลยเจ้าค่ะ” นางตอบอย่างไม่หวั่น

“เพราะข้าไม่ได้ใส่สิ่งที่เป็นพิษต่อผิวแม้แต่น้อย”

ไป๋จิ้งเซียวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดเสียงต่ำเบา

“แม่นางผู้นี้ น่าสนใจดีนี่”