ตอนที่ 6 แก้ไขให้ดูต่อหน้า

“ขอมายืนดูเป็นสักขีพยาน จะได้ไม่กล่าวหากันทีหลัง” เขายิ้มมุมปาก

“พวกท่านอย่ากังวล ข้ามาด้วยใจเป็นกลางเจ็ดสิบส่วน อีกสามสิบเผื่อไว้โต้แย้ง”

เจี่ยนฮวายิ้มงาม “ใจเป็นกลางของท่านเฉิงนับว่าดีนัก ได้ฟังแล้วข้าถึงกับอยากยกน้ำชาให้”

“ยกมาเถิด ข้ากระหายอยู่พอดี” เฉิงอวิ๋นหัวเราะอย่างสนุก

 การทดสอบเริ่มขึ้น สาวใช้ของสำนักสามคนถูกเรียกมานั่งเรียงแถว แผ่นผิวด้านหลังใบหูถูกป้ายบาล์มบาง ๆ อย่างระมัดระวัง หลินเย่วเอ๋อร์ยืนกอดถุงผ้าไว้แน่น แต่นัยน์ตายังยิ้ม คิ้วขมวดตั้งใจราวกับกำลังคุมเตาดิน

“ลมอย่าแรง แสงอย่าเปรี้ยงนะ” นางพึมพำเสียงเบา ๆ จนไป๋จิ้งเซียวเหลือบมอง แล้วเหมือนจะกลั้นขำ

เวลาหนึ่งเค่อไหลผ่านไปอย่างช้า ๆ ทุกคนคุยกันไปเรื่อย ๆ เจี่ยนฮวาเปรยข่าวที่แพร่ตามตลาด

“พักนี้แป้งขาวร้านข้าขายดีนัก พวกสาว ๆ น่ะชอบความขาววอกฉับไว ใคร ๆ ก็ชม”

ยังพูดไม่ทันจบ สาวใช้คนหนึ่งก็ยกมือ “ท่านไป๋เจ้าคะ หลังใบหูข้าร้อนนิดหน่อยเจ้าค่ะ”

ทุกสายตาหันไป ไป๋จิ้งเซียวรีบช้อนผมดู สีแดงชมพูจาง ๆ เกิดขึ้นเหมือนดอกทับทิมแรกแย้ม

เฉิงอวิ๋น “อะแฮ่ม” เขายกพัดชี้เบา ๆ “สีสวยนะ แต่ไม่ใช่เรื่องดี”

อาเซียงหน้าถอดสี “หรือว่าบาล์มของคุณหนู จะไม่ผ่าน!”

หลินเย่วเอ๋อร์ขยับเข้าไปอย่างสุขุม “ท่านไป๋ เหตุเพราะกลิ่นใช่หรือไม่”

น้ำเสียงประคองสถานการณ์ ราวกับกุมบังเหียนม้าให้ไม่ตกใจ

“หากเป็นเช่นนั้น ข้าขอลองลดความหอมของกลิ่นลงหนึ่งส่วนได้หรือไม่”

เจี่ยนฮวาทำเสียงจิ๊จ๊ะ “แหม ยังไม่ทันสรุปผลก็ขอลดเสียแล้ว นั่นแปลว่าเจ้าเดาเอามั่ว ๆ สินะ”

ไป๋จิ้งเซียวกลับพยักหน้า “คาดไม่ผิดนัก กลิ่นเข้มในหนึ่งเค่อแรก ทำให้มีโอกาสแพ้สูง” เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “มีวัตถุเสริมกลิ่นใดบ้าง”

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้ม “เป็นกลิ่นจากดอกเหมยอบแห้งในหม้ออุ่น ละอองหอมจับน้ำมัน” นางเว้นวรรค แล้วยกถุงผ้าขึ้น

“ข้านำน้ำมันเมล็ดชาเพิ่มมา เพื่อผสมลดความหอมให้จางลง ท่านพอจะอนุญาตให้ข้าใช้ครัวของสำนักสักครู่ได้หรือไม่”

ไป๋จิ้งเซียวเลิกคิ้ว “กล้าปรับสด ๆ ตรงนี้เลยหรือ?”

“กฎของข้า เอ่อ...ของร้านหยกมรกต คือยอมลดสิ่งที่เกินพอดีเพื่อสิ่งที่จำเป็น” นางยังไม่ทิ้งมุมตลก

“พอเราลดกลิ่นที่เกินพอดีลง คนใช้ก็จะไม่เวียนหัวเพราะกลิ่นที่แรงเกินไป แบบนี้จะได้มีแรงชื่นชมความงามของตนได้อย่างยาวนาน”

เฉิงอวิ๋นหัวเราะร่วน “วาจาคมคายนัก ในทางการค้าแบบนี้ถือว่าดี!” เขาหันไปทางไป๋จิ้งเซียว

“เปิดครัวให้เถิด ข้าก็อยากเห็นฝีมือสด ๆ เช่นกัน”

ไป๋จิ้งเซียวพยักหน้า “ตามมา”

ครัวของสำนักโอสถสะอาดเรียบ มีเตาดินสองปาก หม้อดินเคลือบเรียงอยู่เป็นระเบียบ หลินเย่วเอ๋อร์ตั้งหม้อเล็ก ไฟอ่อนพออุ่นนางหยดน้ำมันเมล็ดชาลงทีละหยด กวนรวมกับบาล์มอย่างตั้งใจ ก้อนขี้ผึ้งละลายเพื่อรับการปรับใหม่ อาเซียงยืนพนมมือเหมือนขอพร เท้าเขย่ง ๆ อยู่หลังนายสาว

“อย่าเขย่งนัก เจ้าเหมือนนกกระจาบจะบินตกหม้ออยู่แล้วนะ” หลินเย่วเอ๋อร์ว่าพลางยิ้ม

อาเซียงทำหน้ามุ่ย “ก็ข้าตื่นเต้นนี่เจ้าคะ ตอนนี้ใจเต้นเหมือนเสียงกลองหน้าวัดวันตรุษเลยเจ้าค่ะ”

“ให้แค่ใจเต้นก็พอ ตัวเจ้าน่ะอย่าเต้นหยอง ๆ ไปด้วยสิ เดี๋ยวข้าก็เสียสมาธิหรอก” เย่วเอ๋อร์แซว แล้วตั้งใจทำต่อ

“ลดกลิ่นลงหนึ่งส่วนครึ่งก็พอแล้ว”

ไป๋จิ้งเซียวยืนพิงขอบโต๊ะอย่างสงบ สายตาเขาอ่านท่วงท่ามือของนางเหมือนอ่านตำราอักษรวิจิตร

“ท่วงท่ามือดี ไม่รีบไม่ร้อน”

เจี่ยนฮวาขยับพัด “ลดกลิ่นก็เหมือนลดเสน่ห์ สตรีก็ย่อมอยากให้บุรุษจำพวกนางได้ด้วยกลิ่นหอมที่ชวนหลงใหล แม้จะผ่านไปสามตรอกก็ยังไม่ลืมกลิ่น”

เฉิงอวิ๋นยิ้มร้าย ๆ “ผ่านไปสามตรอกยังจำกลิ่นได้ แต่หากสามวันถัดมาหน้าเสียโฉม ใครจะรับผิด”

เขายักคิ้ว “ร้านเจ้าหรือสำนักข้า”

เจี่ยนฮวาหุบพัดช้า ๆ แววตาวูบหนึ่งแล่นผ่าน แต่ก็กลับมายิ้มดังเดิม

“ข้าระวังอยู่แล้ว”

ไม่นาน หลินเย่วเอ๋อร์ก็ยกหม้อลงจากเตาไฟ เทบาล์มลงกระปุกเล็กใหม่ ปะฝาแน่นก่อนส่งให้ไป๋จิ้งเซียว

“เชิญท่านไป๋ลองดู”

เขาเปิดฝา สูดดมเบา ๆ ตากะพริบหนึ่งครั้งราวกับผ่านเกณฑ์ในใจ

“กลิ่นลดลงได้พอดี ยังคงเอกลักษณ์ แต่ไม่ฉุนจมูก”

เขาหยดลงบนแผ่นผิวจำลองอีกครั้ง เนื้อบาล์มเกลี่ยง่าย ผิวสัมผัสเย็นนุ่ม

“ทดสอบหลังใบหูอีกครั้ง” เขาสั่ง

สาวใช้คนเดิมนั่งตัวตรง สูดหายใจลึกอย่างกล้าหาญ แผ่นบางถูกแตะเบา ๆ คราวนี้ทุกคนจดจ่อรอเวลาอย่างตั้งใจ หนึ่งเค่อผ่านไป ไป๋จิ้งเซียวก้มตรวจ หลังใบหูยังเนียนดั่งเดิม ไม่มีแดงเถือกเหมือนคราวก่อน

อาเซียงทำท่าจะกระโดด “ผ่าน! ผ่าน!” ถ้าไม่ติดว่ายืนในสำนักไป๋เหยาอันเงียบสงบ นางคงตีลังกาไปแล้ว

เฉิงอวิ๋นหัวเราะชอบใจ “โอ้ เห็นหรือไม่ ความงามน่ะบางครั้งก็ไม่ต้องทำอะไรกับมันมากไปหรอก”

เจี่ยนฮวายิ้มค้างครู่หนึ่ง ก่อนคลี่พัดบังตนเอง มุมปากกระตุกน้อยจนแทบไม่เห็น

“ดีใจด้วย”

ไป๋จิ้งเซียวยังมิประกาศผลทั้งหมด เขาวางกระปุกลงพลางเอ่ยเสียงนิ่ง

“การทดสอบการแพ้เบื้องต้นผ่าน แต่ยังต้องดูการเก็บรักษา ความคงตัวในอากาศร้อน และรายชื่อวัตถุดิบหลักเพื่อบันทึกในสำนัก จึงจะออกหนังสือรับรองให้เจ้าให้ได้”

หลินเย่วเอ๋อร์ประสานมือ “ข้ายินยอมเขียนวัตถุดิบหลักให้แต่ไม่ขอเปิดเผยสูตรนะเจ้าคะ”

เฉิงอวิ๋นพยักหน้า “ถูกต้อง ตามทางการค้า ใครเขาเปิดเผยทุกอย่างกันเล่า”

เขาหรี่ตา “ข้าจะรอเอกสารไปลงประทับตรา แต่เกณฑ์สุดท้ายยังไม่เสร็จ รอให้ท่านไป๋สั่งมาก่อนแล้วกัน”

ชายหนุ่มเงยหน้า ดวงตานิ่งลึก “เกณฑ์สุดท้ายจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก”

อาเซียงกลืนน้ำลาย “คือสิ่งใดกันเจ้าคะ สรุปแล้งยากหรือง่าย”

ไป๋จิ้งเซียวมองหลินเย่วเอ๋อร์ตรง ๆ “ให้ข้าเห็นด้วยตาตนเอง ว่าเจ้าขายอย่างไร ถึงจะขายได้โดยไม่จำเป็นต้องขาย ที่หน้าตลาดตงเหมิน อีกเพียงหนึ่งวัน ข้าจะไปยืนดูอย่างเงียบ ๆ หากมีคนกลับมาเรียกหาสินค้าของเจ้าโดยไม่ได้ถูกหว่านล้อมให้ซื้อ นั่นแปลว่าสิ่งที่เจ้าทำได้ใจลูกค้า หนังสือรับรองก็สมควรเป็นของเจ้า”

คำพูดนั้นทำให้ห้องทดสอบของสำนักเงียบจนได้ยินเสียงน้ำหยดจากฝาหม้อ ทุกคนหันไปมองเย่วเอ๋อร์ นางยิ้มเต็มใบหน้า ยิ้มแบบคนที่รู้หน้ารู้หลังและรู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป

“ได้เจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะเริ่ม ข้าจะไม่ป่าวประกาศขาย หว่านล้อมหรือบังคับให้คนซื้อ แต่ข้าเชื่อว่าสินค้าของข้าจะขายตัวมันเอง”

เฉิงอวิ๋นทำตาวาวอย่างคนเห็นเหยี่ยวกางปีก “คำมั่นของแม่นางหลินช่างคมเสียจริง”

เจี่ยนฮวาคลี่พัดแรง “ข้าก็จะไปยืนดูด้วย อยากรู้นักว่าเจ้าจะทำได้อย่างปากว่าหรือไม่”

“ยิ่งดี” หลินเย่วเอ๋อร์เอ่ยสุภาพ “จะได้มีพยานมากขึ้น”

นางก้มคารวะ “ข้าขอลาทุกท่านไปเตรียมตัวให้พร้อม”

ไป๋จิ้งเซียวพยักหน้าเบา ๆ “พบกันพรุ่งนี้”

เมื่อออกจากสำนักโอสถ อาเซียงวิ่งจ้ำตามนายสาว

“คุณหนู! ข้านึกว่าจะไม่ผ่านเสียแล้วตอนที่หลังใบหูแม่นางผู้นั้นแดงเมื่อครู่”

หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะสบายใจ “ข้าก็นึกว่าจะไม่ผ่านเช่นกัน ตอนนั้นก็ใจหวิว ๆ แล้ว”

“แล้วพรุ่งนี้จะตั้งโต๊ะเช่นเดิมหรือเจ้าคะ”

“ตั้ง” นางตอบฉับ “แต่เปลี่ยนป้าย”

“เขียนว่าอะไรดีเจ้าคะ”

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้มกริ่ม พลางเอ่ย

“ร้านหยกมรกต เปิดลงชื่อสำหรับผู้ที่ต้องการซื้อ เมื่อทางร้านเปิดขาย จะส่งให้ถึงบ้านทันที”

อาเซียงเบิกตากว้าง “โอ้โห! เล่ห์กลนี้ ยอดเยี่ยมเจ้าค่ะคุณหนู แค่เห็นป้ายก็อยากลงชื่อแล้วเจ้าค่ะ! ข้ายังอยากลงชื่อเลย”

หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะ “เจ้านี่นะ อยากลงชื่อก็ลงเถอะ แต่อย่าเขียนสิบชื่อเชียว ข้าไม่มีแรงส่งให้เจ้านะ”

นางคิดครู่หนึ่ง “กลับเรือนเถิด ต้องเตรียมกระดานลงชื่อและเตรียมตัวให้พร้อม กลับไปบอกข่าวดีกับท่านพ่อม่านแม่ด้วย”

ทั้งสองหัวเราะคุยกันระหว่างทาง กลิ่นสมุนไพรยังลอยตามหลัง ทว่าที่มุมถนนห่างออกไป เงาร่างหนึ่งในชุดกำมะหยี่เข้มยืนพิงเสา ชำเลืองตามทั้งคู่ด้วยแววตาอ่านยาก ริมฝีปากยกเพียงนิด คล้ายกับคนที่กำลังนับเม็ดเงินในใจหรือกำลังนับกับดักในหัว

และฟ้ายามบ่ายวันนั้น ก็เริ่มมีเมฆหนาขึ้นทีละก้อน...