บทที่ 6 ไข้หวัด

บทที่ 6 ไข้หวัด

รุ่งสางของอีกวัน

แสงแดดสาดส่องเข้ามากระทบร่างกายของหานเสี่ยว์แต่ทว่าตอนนี้นางกลับมีอาการหนาวสั่นไปทั้งร่างกาย เข่อซิงที่เขามาดูแลจัดการเสื้อผ้าอาภรณ์ของหานเสี่ยว์ในทุก ๆ เช้าเมื่อเห็นว่าคุณหนูของตนเองยังไม่ตื่นก็รู้สึกผิดแปลกเพราะหานเสี่ยว์นั้นมักจะตื่นมารอเข่อซิงในทุก ๆ เช้าเพื่อให้นางยกน้ำมาให้ล้างตา เข่อซิงจึงได้เข้าไปดูที่ห้องนอนก็พบว่าหานเสี่ยว์นอนหนาวสั่นอยู่บนเตียงนอน เมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็เห็นเหงื่อที่ผุดออกมาจากรูขุมขนมากมาย

“คุณหนู คุณหนูท่านไม่สบายหรือเจ้าคะ” เข่อซิงมาจับตัวของหานเสี่ยว์ก็รับรู้ถึงความร้อนของร่างกายราวกับเพลิงเผาไหม้

“โอ๊ะ! คุณหนูท่านตัวร้อนมากเลย นี่ผู้ใดอยู่ข้างนอกเข้ามานี่ที " เข่อซิงเรียกสาวใช้อีกคนที่อยู่ด้านนอกเข้ามาด้านใน

“มีอะไรหรือ ".

“เจ้าไปตามท่านหมอมาตรวจร่างกายของฮูหยินที ดูเหมือนนางจะไม่สบาย” เข่อซิงสั่งสาวใช้ให้ไปตามท่านหมอมาโดยเร็ว 

“ได้ข้าจะไปตามเดี๋ยวนี้” สาวใช้รีบเดินออกไปตามท่านหมอที่โรงหมอในหมู่บ้านทันที ส่วนเข่อซิงก็ได้นำผ้ากระถังน้ำมาเช็ดตัวให้หานเสี่ยว์บรรเทาความร้อนลงได้บ้าง

ฝั่งด้านลู่เอ๋อร์นางตื่นเต้นมากที่จะได้ไปหาหานเสี่ยว์แม้จะยังกลัวอยู่แต่ก็ไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนเมื่อก่อนทั้งแววตาทั้งคำพูดที่นางใช้พูดคุย ทำให้ลู่เอ๋อร์กล้าที่จะเดินไปที่ห้องของหานเสี่ยว์

“ลู่เอ๋อร์เจ้าจะไปที่ใด”เลี่ยงเฟิงก็เอ่ยถามน้องสาวของตนเพราะห้องของทั้งคู่อยู่ติดกัน

“ข้าจะไปหาท่านแม่ ท่านพี่ก็คงจะไปอ่านตำราสินะเจ้าคะ”

“ใช้แล้ว ข้ากำลังจะไปหาท่านพ่อที่ห้องอ่านตำรา แต่ว่าข้าจะไปส่งเจ้าก่อนเพราะข้ายังไม่ไว้ใจท่านแม่สักเท่าไหร่ หากอยู่กับเจ้าเพียงลำพังข้าเกรงว่าเจ้าจะถูกนางหักกระดูกเอาได้” เลี่ยงเฟิงทำท่าทางเหมือนเหิงเยว์จนลู่เอ๋อร์หัวเราะออกมาอย่างขบขัน

“ท่านพี่ช่างเหมือนท่านพ่อยิ่งนัก ข้าว่าท่านแม่เปลี่ยนไปแล้วข้าสัมผัสได้ว่านางมิใช่คนเดินอีกต่อไป "

“เด็กโง่เจ้าอย่าเชื่อใจนางมากนัก แต่ก่อนเจ้าโดนนางทำอะไรไว้บ้างอย่าลืมสิ .” เลี่ยงเฟิงใช้นิ้วชี้แตะลงที่หน้าผากของลู่เอ๋อร์ก่อนจะตักเตือนในเรื่องที่ผ่านมา

“หรือว่าท่านพี่ไม่เห็นว่านางเปลี่ยนไปแล้ว ตั้งแต่ข้าจำความได้ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้นั่งกินอาหารกับท่านแม่ ข้าว่าท่านแม่เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ หากท่านพี่ไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้นก็รีบไปส่งข้าเถิด ข้าจะแกล้งทำน้ำหกใส่ท่านแม่หากท่านแม่เป็นคนเดิมต้องลงโทษข้าแน่ ๆ” ลู่เอ๋อร์พูดออกมาอย่างมั่นใจก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินไปที่ห้องของหานเสี่ยว์ แต่เมื่อก้าวเท้าเข้ามาก็พบว่าสาวใช้ในเรือนต่างพากันเดินวุ่นไปมาเข้าออกห้องของหานเสี่ยว์ ลู่เอ๋อร์จึงรีบเดินเข้าไปด้านในพบท่านหมอกำลังตรวจร่างกายของหานเสี่ยว์อยู่ นางจึงเดินไปกระตุกเสื้อของเข่อซิงเพื่อถามในความอยากรู้

“เข่อซิงท่านแม่เป็นอันใดอีก ทำไมท่านหมอถึงมาตรวจร่างกายท่านแม่แต่เช้า” เข่อซิงที่ใจจดใจจ่ออยู่กับอาการของหานเสี่ยว์จึงไม่ทันได้สังเกตว่าลู่เอ๋อร์กับเลี่ยงเฟิงเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อนางรู้ตัวจึงได้หันไปตอบคำถามของลู่เอ๋อร์

“ฮูหยินไม่สบายเจ้าค่ะ มีไข้ตัวร้อนข้าจึงไปตามท่านหมอมาตรวจอาการ "

“เมื่อวานท่านแม่ก็ยังปกติอยู่เลย เหตุใดถึงไม่สบายได้ เช่นนั้นวันนี้ข้าจะดูแลท่านแม่เอง” ลู่เอ๋อร์ตัวน้อยได้พูดออกมาอย่างน่าเอ็นดูทำให้เข่อซิงเอ็นดูในความเป็นเด็กทั้ง ๆ ที่หานเสี่ยว์กลั่นแกล้งเฆี่ยนตีบ่อยครั้งแต่กลับไม่ถือโทษแม้แต่น้อย เด็กก็เปรียบเสมือนผ้าขาวดั่งที่ร่ำลือกันมาจริง ๆ

“ลู่เอ๋อร์ในเมื่อข้ามาส่งเจ้าถึงที่แล้ว ข้าต้องไปพบท่านพ่อก่อน”

“เจ้าค่ะท่านพี่” ลู่เอ๋อร์โบกมือให้พี่ชายของตนก่อนจะเดินไปนั่งบนที่นอนกับหานเสี่ยว์ที่ท่านหมอกำลังตรวจอยู่

“ท่านหมอท่านแม่ของข้าเป็นเช่นไรบ้าง”

“ฮูหยินเป็นไข้หวัดธรรมดาขอรับ กินยาต้มสักหมอก็จะหายขอรับไม่ได้รุนแรงเท่าไหร่นัก” ลู่เอ๋อร์มองหานเสี่ยว์ที่นอนตัวสั่นเทานางจึงใช้มือแตะที่ร่างกายของท่านแม่อย่างเป็นห่วง

“เข่อซิงทำไมท่านแม่ถึงได้ตัวร้อนราวกับไฟเช่นนี้ ท่านแม่จะตายหรือไม่”ร่างเล็กเริ่มเอ่ยเสียงสั่น

“คุณหนูเจ้าคะ ฮูหยินแค่เป็นไข้หวัดข้าจะนำผ้ามาเช็ดตัวให้ฮูหยินส่วนยาข้าได้ให้สาวใช้ไปต้มมาให้แก่ฮูหยินแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ เป็นเพราะเมื่อคืนนี้ฮูหยินจู่ ๆ ก็อยากไปบึงน้ำที่ตกไปเมื่อคราวก่อน แต่เมื่อไปถึงฮูหยินกลับกระโดดลงไป ข้าเองก็ไม่เข้าใจฮูหยินเช่นกัน แต่คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะเมื่อยาออกฤทธิ์ฮูหยินก็จะฟื้นและหายตัวร้อนได้ ตอนนี้ท่านหมอจะฝังเข็มให้ คุณหนูยังเด็กออกไปรอด้านนอกกับข้าก่อนนะเจ้าค่ะ” เข่อซิงผายมือไปด้านหน้า ให้ลู่เอ๋อร์ออกไปด้านนอกกับนางแต่นางก็หันไปมองหานเสี่ยว์อย่างเป็นห่วงแต่ก็ยอมเดินออกไปข้างนอก

ผ่านไปสักพักใบหน้าของลู่เอ๋อร์ยังไม่คายความกังวลทำให้เข่อซิงเองก็ไม่สบายใจจึงได้จับที่บ่าของนางเพื่อไถ่ถาม

“คุณหนูสีหน้าไม่ดีเลย เป็นห่วงฮูหยินหรือเจ้าคะ"

“เพราะข้ากับท่านพี่ท่านแม่ถึงเป็นเช่นนี้ หากข้าไม่ผลักท่านแม่ลงน้ำท่านแม่ก็จะไม่หวนคิดถึงบ่อน้ำนั้นและไปดูที่นั้นอีก เพราะข้าใช่มั้ย? " เข่อซิงลูบหลังร่างเล็กอย่างเบามือ

“อย่าคิดเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ ไม่ใช่เพราะคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ " เข่อซิงปลอบจนลู่เอ๋อร์รู้สึกดีขึ้น สักพักท่านหมอก็ได้ออกมาจากห้องเดินถือกระดาษมาให้เข่อซิงเพื่อไปซื้อยาตามที่สั่งไป

“นี่คือเทียบยาเจ้าไปซื้อที่ตลาดแล้วมาต้มให้ฮูหยินดื่มหลังอาหารทุกมื้อไม่กี่วันร่างกายของฮูหยินจะกลับมาเป็นปกติ ข้าต้องขอตัวกลับก่อน”

“ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านหมอมากที่มาตรวจฮูหยิน " เข่อซิงรับกระดาษสั่งยาก่อนจะร่ำลาท่านหมอ และพากันเข้าไปในห้องเพื่อดูอาการของนายหญิงของตน

“ข้าจะอยู่กับท่านแม่เองเจ้าไปซื้อยาตามที่ท่านหมอสั่งเถิด " เสียงเล็กได้หันไปบอกเข่อซิงเมื่อเข้ามาในห้อง

“แต่ว่าคุณหนูยังเล็กนักจะดูแลฮูหยินได้หรือเจ้าคะ”

“ได้สิเจ้าไปเถิด” ลู่เอ๋อร์ปัดมือให้เข่อซิงออกไปด้านนอก เด็กน้อยก็ได้ใช้ผ้าที่อยู่ในกระถังน้ำเช็ดตัวให้แก่หานเสี่ยว์เพื่อลดความร้อน เข่อซิงเองเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ได้ออกไปซื้อยาตามที่ท่านหมอได้จดให้