LOGINShare
บทที่ 1937
Latest chapter
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1938
“นางถูกขับออกจากเรือนสกุลโจว ไม่มีที่ไป จนบังเอิญได้มาพบกับคนสมองน้อยอย่างเจ้า ถึงได้คิดจะอาศัยโอกาสนี้ทำให้เจ้ารับเป็นพ่อเด็กด้วยความยินดี”“หากเจ้ามีสมองสักหน่อย ก็ไม่ต้องถูกหลอกจนหัวหมุนแบบนี้แล้ว แต่เจ้ากลับไม่มีสมองสักนิด มิหนำซ้ำยังเทิดทูนนางประหนึ่งเป็นสมบัติล้ำค่า ถึงขั้นยอมให้เด็กจากสกุลโจวกลับเข้ามาเป็นคนสกุลกู้”“เจินเอ๋อร์เตือนเจ้าด้วยความหวังดี แต่เจ้าจงใจกล่าวหาว่าร้ายดูถูกนาง!”“กู้ชิงเจ๋อ เจ้าอายุปูนนี้แล้ว หัดมีสมองสักหน่อยมิได้เชียวหรือ หยุดทำตัวเป็นคนควบคุมร่างกายท่อนล่างของตนเองไม่ได้เสียที สภาพนี้แล้วยังจะคิดว่าตนเองมีพรสวรรค์สูงล้ำเหนือใครอีกหรือ!”คำพูดของกู้ชิงเหยี่ยนที่กระหน่ำลงมากลางศีรษะอย่างจัง ทำให้กู้ชิงเจ๋อถึงกับยืนอึ้งมึนอยู่กับที่ชั่วขณะเดียวนี้เขามิอาจตั้งสติกลับมาได้ รู้สึกเพียงแค่ว่าทุกคำพูดที่พี่ใหญ่เอ่ยออกมาล้วนเป็นคำโกหกทั้งสิ้น“แบบนี้…จะเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน?”กู้ชิงเจ๋อผินใบหน้ามองจู้เนี่ยนเถา “เนี่ยนเถาเป็นดรุณีบริสุทธิ์ผุดผ่องและจิตใจดี พวกข้าได้มาอยู่ด้วยกันก็เป็นเพราะลิขิตจากสวรรค์”“เนี่ยนเถา เจ้าพูดไปสิ เด็กเป็นลูกของข้าใช่หร
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1937
กู้ชิงเหยี่ยนได้ฟังคำพูดของกู้ชิงเจ๋อ ความเกลียดชังในใจยิ่งเข้มข้นขึ้น คิดว่ามาเร็วเกินไปหน่อย น่าจะให้เจ้าบ้านี่อยู่ในคุกให้นานกว่านี้อีกสักหลาย ๆ วัน!“พอได้แล้ว!”กู้ชิงเหยี่ยนตัดบทกู้ชิงเจ๋อทันที ใบหน้าสุขุมมั่นคงแฝงความไม่พึงพอใจและรังเกียจอยู่ในที“ก่อนหน้านี้ตอนท่านพ่อขับไล่เจ้าออกจากตระกูลก็บอกชัดเจนแล้ว เจ้าน่าจะรู้ดีว่าการถูกลบชื่อออกจากผังวงศ์ตระกูลหมายความว่าอะไร บัดนี้พวกข้ามิใช่พี่น้องของเจ้าอีกต่อไปแล้ว”กู้ชิงเจ๋อได้ยินเช่นนั้น ก็เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ “พี่ใหญ่ ข้ารู้ดีก่อนหน้านี้เป็นความผิดของข้าก็จริง แต่ตอนนี้ข้าก็ออกจากตระกูลมานานเพียงนี้แล้ว ข้ารู้แล้วว่าข้าทำผิดไป”“ไม่ว่าอย่างไร พวกเราก็เป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน ท่านจำเป็นต้องไร้น้ำใจกับข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”“เจ้าพิจารณาตัวเองแล้วอย่างนั้นหรือ? การพิจารณาตัวเองของเจ้าคือการออกไปหาสตรีคนหนึ่งมาทำให้นางตั้งครรภ์มีบุตร สุดท้ายก็อาศัยข้ออ้างนี้กลับจวน?”“กู้ชิงเจ๋อ เจ้าอายุไม่น้อยแล้ว แม้แต่ผู้น้อยตอนนี้ยังประคองผืนฟ้าด้วยตนเองได้แล้ว แต่ตัวเจ้าจนตอนนี้แล้วยังทำแต่เรื่องเหลวไหลไร้สาระไม่มีเหตุผลแบบนี้อยู่
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1936
เขาแม้รู้สึกว่าโกรธแค้นที่อวิ๋นเวยหลอกเขา แต่อวิ๋นเวยก็ทำไปเพราะเข้าตาจน ไม่เหมือนกู้หรูเยียนกับซ่งรั่วเจิน ทั้งที่ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องที่ง่ายแสนง่ายสำหรับพวกนาง แต่พวกนางกลับไม่ยอมช่วยเหลือ…“ข้าเชื่อเจ้า”กู้ชิงเจ๋อเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้จู้เนี่ยนเถา “เจ้าไม่ต้องเศร้าใจไป ข้าก็แค่ถามเท่านั้น เจ้าแตงโง่เอ๋ย เรื่องแค่นี้ยังเก็บเอาไปใส่ใจอีก”จู้เนี่ยนเถาเห็นกู้ชิงเจ๋อไม่ใส่ใจ จึงถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งด้วยความโล่งอกโชคดีจริง ๆ!ข่าวที่นางสืบไว้ก่อนหน้านี้ไม่ผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว คุณชายสามสกุลกู้ความคิดใสซื่อบริสุทธิ์ หลอกง่ายที่สุดแล้วทว่า แม้กู้ชิงเจ๋อจะยืนยันอย่างหนักแน่นว่าอีกไม่นานคนสกุลกู้จะต้องเข้ามาช่วยเขาแน่ แต่นานมากแล้วก็ยังไม่มีใครมาเสียทีส่วนผู้คุมก็มิได้ให้เกียรติพวกเขานัก ถึงอย่างไรช่วงนี้พวกเขาก็ได้พบองค์รัชทายาทบ่อยครั้ง พวกโง่เขลาไร้สมองพรรค์นี้บังอาจล่วงเกินพระชายารัชทายาท พวกเขามิได้ฉวยโอกาสนี้สั่งสอนให้เข็ดหลาบสักยกก็เพราะรู้ว่าถึงอย่างไรก็เป็นญาติกันพวกเขาคาดเดาความคิดของพระชายารัชทายาทไม่ออก หากลงมือจริงจนเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้นมา เกรงว่าเรื่อง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1935
ราชครูกู้ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ ว่าวันหนึ่งจะต้องเสื่อมเกียรติเสียศักดิ์ศรีเพราะบุตรชาย ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าเคยไปก่อกรรมทำเข็ญอะไรเอาไว้ลำพังแค่คิดว่าหากเรื่องที่เจ้าโง่คนนี้คิดจะพาลูกของคนอื่นหวนคืนสู่ตระกูลเดิม ถูกแพร่ออกไปแบบนี้มีหวังถูกหัวเราะเยาะตายแน่!เรื่องอื่นช่างปะไร พวกเขาไม่สนใจเท่านั้นก็พอแล้ว ทว่าเจ้าบ้านั่นมันเล่นเอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศจนคนรู้กันทั่วหมดแล้ว ถึงตอนนั้นหากถูกเปิดโปงซ้ำอีก ภาพในตอนนั้นเขาไม่กล้าจินตนาการถึงด้วยซ้ำไปบรรดาคนสกุลกู้เองก็ตระหนักถึงจุดนี้เหมือนกัน เพื่อปกป้องจู้เนี่ยนเถาแล้ว เจ้าบ้านั่นยอมทำถึงขั้นทะเลาะวิวาทกับพระชายารัชทายาท และพระชายาอวิ๋นอ๋อง เท่านี้ก็รู้แล้วว่าเขาโง่เขลาไร้สมอง ไม่แน่ว่าที่อยู่ในคุกตอนนี้อาจจะกำลังรู้สึกว่าตนเองถูกกระทำต้องกล้ำกลืนกับความไม่เป็นธรรมด้วยซ้ำไป“ท่านพ่อโปรดวางใจ เรื่องนี้ไว้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเถิด ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยขอรับ” กู้ชิงเหยี่ยนคุณชายใหญ่สกุลกู้กล่าวในขณะเดียวกัน กู้ชิงเจ๋อและจู้เนี่ยนเถาถูกพาตัวมาขังไว้ในคุกแล้ว มองดูห้องขังที่ดูอึดอัดคับแคบ สภาพแวดล้อมที่ชื้นแฉะ ร้ายแรงถึงขั้นได้ยิน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1934
เพียงเสี้ยวพริบตา สายตาของทุกคนล้วนพุ่งมาที่ตัวนาง“มีเรื่องอะไร เจ้าก็พูดออกมาตรง ๆ เถิด” ราชครูกู้เอ่ย ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ขายหน้าถึงขั้นนี้แล้ว จะขายหน้าไปมากกว่านี้มันจะเป็นอะไรไป?กู้ฮวนเอ๋อร์เกริ่นเตือนเอาไว้ก่อน “พวกท่านต้องเตรียมใจไว้ก่อนนะ”“ฮวนเอ๋อร์ เจ้าวางใจเถิด ไม่มีอะไรทำให้พวกข้าตื่นตกใจได้อีกแล้ว” ฮูหยินท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น“พี่หญิงบอกว่าเด็กในครรภ์ของจู้เนี่ยนเถามิใช่ของบุตรของท่านอาสาม”“พรวด”พี่ชายของกู้ฮวนเอ๋อร์ถึงกับพ่นข้าวในปากออกมาพร้อมกับสำลักโดยไม่ทันตั้งตัว“แค่ก ๆ แค่ก ๆ”กู้ฮวนเอ๋อร์รีบเข้าไปลูบหลังเขา “ท่านพี่ ท่านไม่เป็นอะไรนะ? เมื่อครู่ข้าก็บอกไปแล้วว่าให้พวกท่านเตรียมใจเอาไว้ให้ดี เหตุใดท่านถึงยังสำลักอีกแบบนี้?”“เจ้าเล่าของเจ้าไปเถิด ไม่ต้องสนใจข้า”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ยามนี้สีหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน รีบถามต่อทันที “ฮวนเอ๋อร์ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”“เรื่องแบบนี้สำคัญยิ่ง จะให้มีข้อผิดพลาดแม้สักนิดมิได้เด็ดขาด เจ้ารีบเล่าให้พวกข้าฟังอย่างละเอียดเถิด ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!”“ว่าด้วยฝีมือของพี่หญิงพวกท่านเองก็ทราบดี วันนี้ตอนเจอท่านอาสาม นางก็พูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1933
กู้ชิงเจ๋อสองคนถูกพาตัวมายังศาลาว่าการเป็นที่เรียบร้อย ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่เคารพต่อพระชายารัชทายาทตอนที่บรรดาคนสกุลได้ยินข่าวนี้ ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างทำสีหน้าแปลกประหลาดไปตาม ๆ กัน“เจ้าโง่นั่นไปทำอะไรมา? ไม่เคารพเจินเอ๋อร์หรือ?”ราชครูกู้ตบโต๊ะอย่างอย่างแรง ดวงหน้าน่าเกรงขามเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและไม่พอใจ “เขาไปกินดีหมีหัวใจเสือมาหรืออย่างไร!”ฮูหยินผู้เฒ่ากู้สีหน้ากระอักกระอ่วน เห็นราชครูกู้มองมาที่ตนเอง ก็ได้แต่อธิบายออกไป“เจ้าอย่ามองข้าสิ ข้าเองก็เพิ่งรู้ตอนนี้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้ได้ยินเจ้าลูกเวรนั่นบอกเพียงว่าจะกลับมา…”พูดมาถึงตรงนี้ ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสังเกตสีหน้าของราชครูกู้แล้วเอ่ยว่า “ข้าเองก็กังวลใจห่วงว่าหากเจ้าทราบเรื่องนี้แล้วจะไม่สบายใจได้ ดังนั้นจึงมิได้เล่าให้ฟัง”“เจ้าว่าอย่างไรนะ? เขาถูกลบออกจากลำดับวงศ์ตระกูลแล้ว ตอนแรกนั้นข้าได้ลั่นวาจาไว้ชัดเจนมากแล้ว แต่เจ้านั่นมันยังคิดจะกลับมาอีกหรือ คนอย่างมันจะไปเอาหน้าที่ไหนกลับมา?”ราชครูกู้สีหน้ารังเกียจเต็มทน ตอนแรกที่ตัดสินใจทำเรื่องนี้เขาลังเลอยู่พักใหญ่ก็จริง แต่ตอนนี้กลับ
You may also like
ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น18.2K viewsลิขิตกาลบันดาลรัก
ป่าดอกท้อ34.4K viewsหมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน
ฟู่จินเฟย19.5K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง18.8K viewsยุทธการรักของเหล่าภรรยา
ไห่ถาง4.8K viewsนิยายเรื่องนี้ข้ามีสามีถึง 7 คน
วาซาบิโมชิ นักเขียนสายหนึบ1.7K viewsหลงกลิ่นลีลาวดี
ิิิิดอกบุหงา-2537749 viewsข้ามกาลเวลามาเป็นมารดาในยุค 80
จินเหมยเทียน739 views
