เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 273
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 274
ยามซ่งรั่วเจินกลับมาถึงจวนซ่งก็พบว่าไฟยังจุดสว่าง ทั้งๆ ที่สมควรเป็นเวลาพักผ่อนแล้ว ทุกคนยังนั่งอยู่ในโถงหลัก แปลกใจอย่างอดไม่ได้ คงมิใช่ถูกคนในครอบครัวพบแล้วกระมัง?ทั้งๆ ที่นางกำชับพี่สามและเฉินเซียงแล้ว ห้ามมิให้บอกคนอื่น คงมิใช่ถูกจับได้ว่องไวเพียงนี้หรอกกระมัง?อย่างไรเสียทำเรื่องชั่ว คนรู้ยิ่งน้อยก็ยิ่งดี ยิ่งไม่ต้องพูดว่าหลังมารดารู้เรื่องแล้ว จะต้องเก้อกระดากอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงจากนั้น นางเพิ่งเข้าไปโถงหลักก็ได้ยินเสียงเปี่ยมโทสะของพี่สาม “เหตุใดคนสกุลเหยาถึงไร้ยางอายเพียงนี้?”ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้ว มองดูแล้วมิใช่เรื่องของนาง แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นกับสกุลเหยา?“ท่านแม่ นี่เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”นางเพิ่งเดินเข้าไปก็เห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ผิดปกติของหลิ่วหรูเยียน ซ่งเยี่ยนโจวใบหน้าแข็งทื่อดุจเหล็ก เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ไม่ดีมาก“เจินเอ๋อร์ เจ้ากลับมาเสียที”หลิ่วหรูเยียนมองเห็นซ่งรั่วเจิน ความไม่พอใจกลายเป็นกังวล “ข้าได้ยินว่าพี่สามไปรับเจ้ามิใช่หรือ? แต่เห็นว่าพี่สามเจ้ากลับมาแล้ว กลับไม่เห็นเจ้า เจ้าไปที่ใดมา?”“ระหว่างทางเกิดเรื่องทำให้เสียเวลาเล็กน้อย จึงให้พี่สามกลับมาก่อนเ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 275
แม้ว่าไม่มีหลักฐาน แต่คนบนโลกคว้าลมจับเงาได้เชี่ยวชาญที่สุด ขอเพียงสร้างเรื่องสักหน่อย ความรักความแค้นต่อศัตรูหัวใจก็ปรากฏขึ้นต่อสายตาของทุกคนแล้วทว่าคนยกหินใส่เท้าตนเองบนโลกนี้มีมากนัก วันนี้ข่าวลือยิ่งไม่น่าฟัง ละครวันพรุ่งนี้ก็ยิ่งสนุกเห็นซ่งรั่วเจินมั่นใจทุกคนจึงวางใจ พูดว่าพรุ่งนี้จะมีละครสนุกให้ดู ทำให้รู้สึกสงสัยอย่างอดไม่ได้“น้องหญิงห้า นี่คือเจ้าคำนวณออกมาหรือ?”บัดนี้ซ่งเยี่ยนโจวรู้ความสามารถของน้องหญิงห้าแล้ว เรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ต้องรู้ว่ามีความเป็นไปได้สองประการประการแรกคือเดิมทีทั้งหมดก็คือการจัดแจงของน้องหญิง ประการที่สองคือคำนวณออกมาแล้วซ่งรั่วเจินพยักหน้า สายตาเผยแววเย็นชา “ในเมื่อเหยาจิ่นเฉิงกัดพี่ใหญ่ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมเป็นคนดี เช่นนั้นมิสู้ทำลายไปเสียเลย!”ทันใดนั้น คนภายในห้องล้วนสัมผัสได้ถึงไอเย็นในน้ำเสียงของซ่งรั่วเจิน รู้สึกสันหลังเย็นวาบล่วงเกินน้องหญิงบ้านตน ช่างไม่รู้ความเอาเสียเลย“ท่านแม่ พี่ใหญ่ พวกท่านพักผ่อนอย่างสบายใจเถิด รอเช้าวันพรุ่งนี้ พวกเราไปรับชมความครึกครื้นด้วยกัน”......ฉินซวงซวงแย้มยิ้มขึ้นรถม้าไป ภายในใจเปี่
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 276
เหยาจิ่นเฉิงยื่นมือออกไปคลำแถบผ้ารัดเอว ดึงออกเบาๆแตะผิวเนียนนุ่มเรียบลื่นอย่างที่คิดไว้ภายในใจ กลับพบว่าคล้ายแตกต่างจากจินตนาการอยู่บ้างทว่าหลังคิดได้ว่าซ่งรั่วเจินกลายเป็นคนของตนแล้ว ซ่งเยี่ยนโจวจะมีท่าทางโศกเศร้าโทษตนเองชนิดที่ว่าอยากฆ่าตนแต่กลับไม่สามารถทำได้ ทันใดนั้นไม่ใส่ใจอื่นใด เร่งหุงข้าวสารให้เป็นข้าวสุกโดยเร็ว!ฉินซวงซวงกำลังสะลึมสะลือ ครั้นตื่นขึ้นมา เพียงลืมตาก็มองเห็นเรือนร่างของบุรุษไปจนถึงความรู้สึกสุขสมที่ไม่อาจเมินข้ามได้ภายในร่างกายทีแรกนางตกตะลึง ต่อมาคิดได้ว่าคนตรงหน้าก็คือฉู่จวินถิง จากตกตะลึงว้าวุ่นกลายเป็นตกตะลึงดีใจคิดไม่ถึงนางถึงขั้นกลายเป็นคนของท่านอ๋องจริง!ส่วนเพราะเหตุใดก่อนหน้านี้หมดสติไป ตอนนี้นางกลับไม่คิดอะไรมากนักเดิมทีเหยาจิ่นเฉิงคิดว่าซ่งรั่วเจินตื่นแล้วจะต้องตกตะลึงชนิดที่ว่าร้องตะโกนเสียงหลงออกมา ครู่ต่อมาเขาอยากปิดปากนาง คิดไม่ถึงฝ่ายหญิงไม่เพียงไม่ดิ้น ตรงข้ามกันยังให้ความร่วมมือมากอีกด้วยเขาแปลกใจขึ้นมาอย่างสุดระงับ คิดไม่ถึงซ่งรั่วเจินจะเร่าร้อนเพียงนี้ยามอยู่บนเตียง?......เช้าวันต่อมา ซ่งรั่วเจินเรียกคนในครอบครัวตนไปรับชมคว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 277
นางบังเอิญได้รับข่าวในตอนนี้พอดี พูดว่าฉินซวงซวงขลุกอยู่กับชายอื่นภายในเรือนหลังนี้คิดไปคิดมา นางยังปิดบังหลินจือเยว่เอาไว้ ตนเองลอบเดินทางมายามเอ่ยถามย่อมไม่กล้าพูดว่ามาหาสะใภ้บ้านตน เพียงแต่งชื่อขึ้นมา หากไม่ใช่เรื่องจริงก็ช่างเถอะ หากเป็นเรื่องจริง...นั่นถึงแก่ชีวิตเชียวนะ!“ข้าพูดแล้วฮูหยินผู้เฒ่านี่คือที่พักของคุณชายพวกเรา ใช่ว่าท่านอยากดูก็สามารถดูได้?”“รีบไปเถอะ ที่ใดเย็นก็ไปที่นั่น หาไม่แล้วอย่าโทษข้าไม่เกรงใจ!”ฮูหยินผู้เฒ่าหลินถูกผลักทีหนึ่ง ล้มลงกับพื้นอย่างไม่ทันระวัง ทันใดนั้นร้องโอดครวญขึ้นมายามซ่งจืออวี้มาถึงก็มองเห็นฉากนี้ ตวาดเสียงเปี่ยมโทสะ “พวกเจ้านี่ทำอันใด? รู้หรือไม่ว่านี่คือฮูหยินผู้เฒ่าหลิน?”“เปิดประตูให้ข้า ข้าอยากเห็นนักว่าคุณชายบ้านใดโอหังเพียงนี้!”ฮูหยินผู้เฒ่าหลินมองซ่งจืออวี้อย่างแปลกใจ ต้องพูดว่าเมื่อสองวันก่อนนางรู้จักซ่งจืออวี้ดีแม้เด็กคนนี้ร่างกายกำยำแข็งแรง แต่เป็นคนเอ็นดูน้องสาวมากคนหนึ่ง ก่อนนี้เคยช่วยซ่งรั่วเจินวิ่งไปวิ่งมา ส่งของมาที่จวนไม่น้อย เกรงใจนางมากทว่าบัดนี้สองตระกูลถอนหมั้นแล้ว คิดไม่ถึงซ่งจืออวี้ถึงขั้นช่วยนางภายใต้สถา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 278
หลังฉินซวงซวงตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองกำลังอิงแอบอยู่ภายในอ้อมกอดของบุรุษ รู้สึกหวานล้ำขึ้นภายในใจระลอกหนึ่งทันใดนั้นนางคิดว่าสวรรค์ให้นางกลับมาเกิดใหม่ แท้จริงแล้วมิใช่เพื่อให้เดินบนทางสายเดิม แต่เพื่อทำให้นางได้อยู่ร่วมกับฉู่อ๋องใหม่อีกครั้ง!ทว่านางคิดไม่ถึง นี่ผิดพลาดไปแล้ว!“ท่านอ๋อง สีท้องฟ้าไม่เช้าแล้ว สมควรตื่นได้แล้วเพคะ”สุ้มเสียงฉินซวงซวงแผ่วเบาดุจผ้าไหม ยังเจือกลิ่นอายออดอ้อน นึกลังเลอยู่ภายในใจ ตกลงท่านอ๋องรู้หรือไม่ว่านางคือฉินซวงซวง มิใช่ซ่งรั่วเจินเหยาจิ่นเฉิงได้ยินเสียงก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล เสียงของซ่งรั่วเจินคล้ายไม่ใช่แบบนี้...ต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงแผดร้องของฝ่ายหญิง ก้มลงมองก็พบใบหน้าที่คาดไม่ถึง“เหตุใดเป็นเจ้า!”ดวงตาฉินซวงซวงเบิกกว้างอย่างตกตะลึงหวาดกลัว ทั้งๆ ที่คนเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกับนางตลอดคืนคือฉู่อ๋อง เหตุใดเป็นคนตรงหน้าได้เล่า?เหยาจิ่นเฉิงมีสีหน้าตกตะลึง เขาก็พูดแล้วเหตุใดเมื่อวานรู้สึกไม่ชอบมาพากล ที่แท้ก็ไม่ใช่ซ่งรั่วเจินตั้งแต่แรก!ซ่งจืออวี้บุกเข้ามาภายในเรือนได้อย่างราบรื่น เดิมทีก็ไม่ใส่ใจบ่าวรับใช้สกุลเหยาที่กำลังขัดขวาง“คุณชายซ่ง ท่านไม่
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 279
เดิมทีเรือนหลังนี้ก็เป็นเหยาจิ่นเฉิงซื้อไว้เพื่อนัดพบกับสตรีอย่างเป็นความลับ วันปกติมิได้จัดคนไว้มากนัก ไฉนเลยจะสามารถขวางคนหนึ่งกลุ่มที่ซ่งจืออวี้พามาได้?ฮูหยินผู้เฒ่าหลินโมโหหนักหันมองทางเหยาจิ่นเฉิง “เจ้าคนไร้ยางอายคนนี้หน้าตาก็เหมือนสุนัข สตรีบนโลกนี้ยังมิได้ตายไปจนหมดเสียหน่อย เหตุใดเจ้าถึงยั่วยวนหญิงมีสามีแล้วกันเล่า?”เห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าหลินจะตีตน เหยาจิ่นเฉิงพลิกมือผลักทีหนึ่ง ทำให้คนล้มลงกับพื้น“โอ๊ย!”ฮูหยินผู้เฒ่าหลินร้องโอดครวญออกมา นั่งบนพื้นลุกไม่ขึ้น“สวรรค์ไม่ยุติธรรม ตกลงพวกเราสกุลหลินทำบาปกรรมอันใด ถึงขั้นพบเรื่องโชคร้ายเช่นนี้!”“เหยาจิ่นเฉิง เจ้าคนไม่สำรวมตนไร้ยางอายคนนี้ ยั่วยวนฉินซวงซวง นางคือหญิงมีสามีนะ!”“ฮูหยินผู้เฒ่าหลินมาจับชู้ด้วยตนเอง เจ้ายังคิดฆ่าคนปิดปากกลบเกลื่อนความจริงด้วยหรือนี่?”ซ่งจืออวี้สังเกตเห็นว่าคนสกุลลั่วตามเข้ามาจากทางข้างหลังแล้ว รู้สึกแปลกใจขึ้นมาระลอกหนึ่ง ร้องตะโกนเสียงดังโดยไม่สนใจอื่นใดอีก ต้องทำให้คนสกุลลั่วได้ยินอย่างชัดเจน!ยามลั่วหวยเฉิงและลั่วหวยหลี่มาถึงก็ได้ยินเสียงเปี่ยมโทสะของซ่งจืออวี้แล้ว ภายในใจเปี่ยมความรู้สึก
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 280
สีหน้าฮูหยินผู้เฒ่าหลินไม่สบอารมณ์มาก หลังหลินจือเยว่เสียตำแหน่งขุนนางไป มากน้อยอย่างไรคนก็เห็นเป็นเรื่องตลกหากตอนนี้มีข่าวว่าฉินซวงซวงลอบคนชู้สู่ชาย จือเยว่ก็ไม่ต้องเป็นคนแล้ว ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้อีกภายในเมืองหลวง“เจ้า เจ้าก็คือคนไร้ยางอาย! ไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด!”ฮูหยินผู้เฒ่าหลินโมโหมือสั่น กลับรู้สึกจนใจมากนางไม่สามารถแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปได้จริง หาไม่แล้วสกุลหลินยังจะมีที่ยืนภายในเมืองหลวงอยู่อีกหรือ“ได้ ข้าจัดการเจ้าไม่ได้ ข้าก็จะจัดการนังแพศยาไม่สำรวมตนคนนี้!”ฮูหยินผู้เฒ่าหลินลากฉินซวงซวงลากจากเตียง ตบแรงๆ บนตัวนาง“เจ้านางแพศยาไม่สำรวมตน ก่อนนี้ข้าก็มองออกว่าเจ้ามิใช่ของดีอะไร!”“ยังไม่หมั้นหมายก็วิ่งไปยั่วยวนจือเยว่ที่ชายแดน หุงข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุก บังคับจือเยว่ให้แต่งงานรับเจ้าเข้าบ้าน ยกเลิกงานแต่งสกุลซ่งที่ดีเพียงนี้!”“บัดนี้เจ้ายังไม่สำรวมตน คบชู้กับชายอื่น เหตุใดเจ้าไม่ไปตายเสียเลย!”นางแค้นที่ไม่สามารถฆ่าฉินซวงซวงได้!เรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ ยังต้องกัดฟันกลืนเลือดลงไป ไม่สามารถแพร่งพรายออกไปได้ ภายในใจจะโกรธแค้นมากเพียงใด?ลั่วหวยเฉิงและลั่วห
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 281
“ข้าว่านะ คุณชายใหญ่ตระกูลซ่งเปิดเผยตรงไปตรงมา สองขายังพิการเพราะไปออกรบ ไม่เคยได้ยินว่าเขารังแกใครมาก่อน ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างเป็นตระกูลเหยาที่กุเรื่องขึ้นมา!”“ว่ากันว่าแต่งภรรยาไร้คุณธรรมเคราะห์ร้ายไปสามรุ่น ตอนแรกหลินจือเยว่กำลังรุ่งขนาดนั้น แต่กลับทอดทิ้งซ่งรั่วเจินเพื่อฉินซวงซวง ตอนนี้ดีนัก นอกจากสิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว ฉินซวงซวงยังไปแอบมีชู้ข้างนอกอีกด้วย!”“พวกเจ้าว่าฉินซวงซวงเพิ่งแต่งงานกับหลินจือเยว่ได้ไม่นานก็ไปมีชู้อยู่ข้างนอกเสียแล้ว จะเป็นเพราะหลินจือเยว่ใช้การไม่ได้หรือเปล่านะ?”ทุกคนแสดงความคิดเห็นกันต่างๆ นานา เหยาจิ่นเฉิงกับฉินซวงซวงคนสองคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยกลับมาเป็นชู้กันได้ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่เกิดขึ้นแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วแรกเริ่มเดิมทีเฉินเซียงและโหย่วฝูแค่อยากแพร่ข่าวลือเพื่อล้มงานแต่งระหว่างสกุลเหยากับสกุลลั่ว ทำให้ทุกคนตระหนักว่าคุณชายใหญ่ของตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์ ส่วนข่าวลือก่อนหน้านี้เป็นเรื่องเท็จแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าพูดกันไปพูดกันมาก็ไปถึงเรื่องที่หลินจือเยว่ใช้การไม่ได้ได้อย่างไรเฉินเซียงลอบยิ้มอย่างอดไม่ได้ “อย่างไรเสียหลินจื
บทล่าสุด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 998
“เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลพระทัย เสด็จพ่อมีวิสัยทัศน์กว้างไกล ย่อมมีความเห็นของตนพ่ะย่ะค่ะ” ฉู่จวินถิงพูดได้เห็นท่าทางไม่แปลกใจของฉู่จวินถิง ฮองเฮานึกถึงก่อนหน้านี้ยามนางไปห้องทรงพระอักษร มีความคิดอยากขอให้ฝ่าบาทประทานสมรสระหว่างจวินถิงและหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ ท่าทางกริ้วจัดของฝ่าบาทนั้นตอนนั้นนางยังไม่รู้ว่าตกลงเกิดเรื่องใดขึ้น ทว่าบัดนี้คล้ายเข้าใจแล้วน่ากลัวว่าฮ่องเต้สังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากลตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพียงแต่นางมองไม่ออกมาโดยตลอด ชนิดที่ว่ายังชื่นชมงานแต่งนี้อีกด้วยบัดนี้คิดๆ ดูแล้ว นางโง่งมเกินไปจริงๆ........หลังตวนเฟยได้รับเซียนโบตั๋นแล้ว เรื่องแรกที่ทำคือกลับไปบูชาด้วยความจริงใจ“พระสนม สิ่งนี้เป็นจงเฟยมอบให้ฮองเฮา นางจิตใจดีถึงเพียงนี้จริงหรือ? บ่าวกังวลว่านี่คืออุบายเพคะ”แม่นมทางด้านข้างพูดเกลี้ยกล่อมอย่างอดไม่ได้ มักคิดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาถึงเพียงนี้ ยิ่งไปกว่านั้นแต่ไหนแต่ไรมาจงเฟยเป็นคนใจแคบ มีอะไรดีก็ซ่อนไว้ให้ตนเอง ไฉนเลยจะสามารถหักใจยกให้ผู้อื่นได้?“นี่เป็นของที่จงเฟยมอบให้ฮองเฮา นางกล้ามอบให้ หรือยังสามารถวางยาพิษได้อีกกระนั้น?”“หากเกิดเรื่องจริง คนซ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 997
หลังฮองเฮาได้ฟังทั้งหมดแล้ว รู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมา สายตาเปี่ยมโทสะ“จงเฟยบังอาจยิ่งนัก! ถึงขั้นวางแผนทำร้ายข้า!”เพียงคิดว่าจงเฟยแลกเปลี่ยนโชคชะตากับนาง ก็รู้สึกว่าไม่เคยพบเจอวิธีการโหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อนอยู่ที่วังหลัง เพื่อแย่งชิงความโปรดปราน มีเล่ห์อุบายมากมายผุดออกมา นางไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่วิธีน่ากลัวถึงเพียงนี้ ยังได้เห็นเป็นครั้งแรก หากไม่ใช่วันนี้จวินถิงและรั่วเจินบังเอิญเข้าวัง น่ากลัวว่านางจะต้องตกหลุมพรางจงเฟยแน่!หากสุดท้ายตกลงสู่ผลลัพธ์เช่นนั้น...นางไม่กล้าคิด!“เมื่อครู่พวกเจ้าน่าจะบอกข้า จะปล่อยให้ตัวหายนะเยี่ยงนางอยู่ในวังหลังได้เช่นไร?”สีหน้าฮองเฮาแข็งทื่อ ในเมื่อมีวิธีเช่นนี้ครั้งแรก ภายภาคหน้าไม่แน่ว่าจะมีมากยิ่งกว่านี้ ไม่ใช่ยุ่งยากมากหรือ!เห็นสถานการณ์แล้ว ซ่งรั่วเจินหันมองฉู่จวินถิงอย่างอดไม่ได้ นางไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้เช่นไร อย่างไรเสียเดิมทีตวนเฟยก็ไม่ใช่คนดีอะไร ก็แค่แผนการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเท่านั้นทว่า นางย่อมไม่สามารถพูดข้อนี้ได้“ปกติตวนเฟยมีความสัมพันธ์ไม่ดีต่อท่าน เรื่องนี้ให้นางไปหาเรื่องจงเฟยก็พอ เหตุใดท่านต้องเข้าไปข
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 996
เพียงแต่ ตวนเฟย...นางเลื่อนสายตาไป ได้เห็นใบหน้าประดับยิ้มของตวนเฟย นึกได้ว่านางน่าจะเป็นมารดาขององค์ชายสี่ในหนังสือ องค์ชายสี่เป็นตัวร้าย ตอนที่องค์ชายสี่เรืองอำนาจ ตวนเฟยมีสง่าราศีที่สุด ทว่าบัดนี้ได้รับเซียนโบตั๋นไป หากจงเฟยไม่ยอมหยุด ดูท่าแล้วต่อจากนี้ตวนเฟยและองค์ชายสี่จะต้องพบปัญหาแล้ว....นี่ก็นับเป็นเรื่องดีกระมัง?ต่อมาองค์ชายสี่เหลียงอ๋องทำร้ายคนมากมาย แม้แต่อวิ๋นอ๋องก็ได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้ เดิมทีนางก็อยากหยุดยั้งเรื่องทั้งหมด ย่อมมีความสุขที่ได้เห็นทั้งหมดนี้“พี่น้องหญิงล้วนมาเยี่ยมคารวะแล้ว กลับไปก่อนเถอะ” ฮองเฮาพูดเห็นสถานการณ์แล้ว เหล่าสนมต่างพากันลุกขึ้น ทำความเคารพแล้วถึงจากไปจนกระทั่งทุกคนจากไปแล้ว ฮองเฮาจึงเอ่ยปาก “อยู่ดีๆ เหตุใดถึงให้ข้ายกของให้ตวนเฟยเล่า?”ฉู่จวินถิงมองซ่งรั่วเจินแวบหนึ่งและพูดว่า “นั่นไม่ใช่ของดีอะไร เก็บไว้ภายในตำหนักของเสด็จแม่ย่อมอันตราย ตอนจัดการย่อมเกิดปัญหายุ่งยากพ่ะย่ะค่ะ”“ในเมื่อตวนเฟยดึงดันขอร้องต่อหน้าคนมากถึงเพียงนี้ ย่อมเป็นพยานได้พอดี ไฉนเลยจะไม่พายเรือตามน้ำ ไม่เพียงสามารถทำให้ตวนเฟยจดจำน้ำใจครั้งนี้ไว้ ยังสลัดเผื
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 995
ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ สังเกตเห็นความอิจฉาในเสียงของจงเฟย กลับไม่แปลกใจ อย่างไรเสีย ระยะนี้ก็เกิดเรื่องกับเช่ออ๋องอย่างต่อเนื่อง คนรับชมเรื่องตลกมีไม่น้อย จงเฟยย่อมไม่สบอารมณ์ยามได้เห็นพวกเขา“ก่อนหน้านี้ฮองเฮาใส่ใจต่อเรื่องแต่งงานของฉู่อ๋องมาโดยตลอด บัดนี้ในที่สุดเรื่องงานแต่งของฉู่อ๋องก็ตัดสินแล้ว เชื่อว่าฮองเฮาจะต้องดีใจแน่ สองคนนี้ยืนอยู่ด้วยกันแล้วเป็นคู่สร้างคู่สมจริงๆ!”ตวนเฟยยิ้มพลางชื่นชม ภายในสายตาสะท้อนไอเย็น นึกถึงตอนแรกซ่งหลินยังไม่กลับมา ทุกคนต่างคิดว่าฉู่อ๋องโดนอุบายสาวงามแม้ว่าซ่งรั่วเจินหน้าตางดงาม แต่สกุลซ่งล้วนเสื่อมถอย ซ่งหลินตายในสนามรบ คุณชายใหญ่สกุลซ่งกลายเป็นคนพิการ คุณชายรองสกุลซ่งตาบอด คุณชายสามสกุลซ่งไม่ได้เรื่อง คุณชายสี่ก็เป็นแค่พ่อค้าไม่มีอำนาจ มีเพียงเงิน นอกจากกลายเป็นเนื้อบนเขียงแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรทว่าบัดนี้ลูกชายของสกุลซ่งล้วนมีความสามารถ แม้แต่ซ่งหลินก็กลับมาแล้ว กอปรกับซ่งฮูหยินเป็นลูกสาวแท้ๆ ของราชครูกู้ บัดนี้สกุลซ่งกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองหลวงแล้วความเปลี่ยนแปลงนี้ ใครบ้างไม่อยากได้ฮองเฮาได้พบซ่งรั่วเจินอีกครั้ง สีหน้าซับ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
