LOGINShare
บทที่ 288
Related chapters
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 289
ซ่งเยี่ยนโจวพยักหน้า แผนการเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาในใจ...……เหอเซียงหนิงตื่นขึ้นเพราะถูกน้ำเย็นอ่างหนึ่งสาดใส่นางมองภาพเบื้องหน้าอย่างงุนงง จนกระทั่งจดจำหน้าตาของมารดาตนเองได้“ท่านแม่? ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ?”เหอเซียงหนิงตะลึงงัน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดมารดาจึงมองตนเองอย่างโกรธเกรี้ยวเช่นนั้น ท่าทางเหมือนอยากจะบีบคอนางให้ตายเสียกระนั้นในเวลาเดียวกัน นางก็รู้สึกเจ็บระบมไปทั่วสรรพางค์กาย โดยเฉพาะร่างกายท่อนล่างยังมีความเจ็บแสบซ่านออกมา ก้มหน้าดูโดยสัญชาตญาณก็พบว่าบนเนื้อตัวของตนเต็มไปด้วยร่องรอยคลุมเครือสมองที่ขาวโพลนในที่สุดก็นึกเรื่องก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้นางกำลังรอดูเรื่องงามหน้าของซ่งรั่วเจินชัดๆ ต่อมาพลันรู้สึกว่าท้ายทอยเจ็บวูบ หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ตัวเลยสักนิดจนกระทั่งเห็นสารรูปขอทานรอบตัว รวมถึงผ้ากันอายที่ห่มร่างตนเองอยู่ นางก็ราวกับร่วงลงสู่หุบเหวลึก เหลือเพียงความพรั่นกลัวอย่างลึกล้ำเท่านั้น“ไม่หรอก ไม่หรอกน่า! เรื่องแบบนี้จะมาเกิดขึ้นกับข้าได้อย่างไร!”เหอฮูหยินเงื้อมือตบฉาด ในดวงตาเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจ “ข้าคลอดคนน่าอับอายอย่างเจ้
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 290
ซ่งรั่วเจินฟังเฉินเซียงเล่าเรื่องวุ่นวายที่ตรอกหย่งอันอย่างสมจริงสมจังอยู่ในเรือน มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางตระกูลซ่งในนิยายมีชีวิตตกต่ำเพียงไหน ยามนี้ผลกรรมก็ควรไปตกที่คนพวกนั้น!“คราวนี้เหอเซียงหนิงจบสิ้นแล้ว สกุลเหอไม่ยอมรับนางแล้ว ได้ยินว่าหลังนางออกมาจากตรอกหย่งอันก็กลับไปที่จวนสกุลเหอ แต่ถูกขวางไว้หน้าประตูไม่ยอมให้นางเข้าไป”“คนในจวนสกุลเหอล้วนรังเกียจว่านางน่าอับอายขายหน้า นางจะคุกเข่าร้องไห้อ้อนวอนอย่างไรล้วนไร้ประโยชน์”“สุดท้ายก็เป็นเหอฮูหยินที่โยนสิ่งของของนางออกมา ให้เงินจำนวนหนึ่ง บอกให้นางไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ต่อไปอย่าได้กลับมาอีก”รอยยิ้มเกลื่อนใบหน้าของเฉินเซียง “คนชั่วได้ชั่วโดยแท้ แค่บ่าวคิดว่าพวกเขาคิดจะทำร้ายคุณหนูด้วยวิธีการชั่วร้ายเช่นนี้ก็รู้สึกหนาววาบไปทั้งตัวแล้ว โชคดีที่ตอนนี้พวกเขาได้รับผลกรรมของตัวเอง!”หากไม่ใช่เพราะคุณหนูมีฝีมือ คนที่ถูกทั้งเมืองหลวงหัวเราะเยาะในตอนนี้คงเป็นนางกับคุณหนูแล้ว“พวกนั้นสมควรแล้ว!”ซ่งรั่วเจินแววตาเย็นชา คิดว่าหลังเกิดเรื่องนี้ ฉินซวงซวงและเหอเซียงหนิงคงจะยอมรามือไปสักพัก“ได้ยินข่าวคราวฝั่งตระกูลหลินหรือไม่?”เฉิ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 291
“คารวะฉู่อ๋อง” สวีเฮ่ออันกล่าวทำความเคารพฉู่จวินถิงมองสวีเฮ่ออันด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อย “ช่วงนี้ดูท่าคุณชายสวีจะว่างไม่เบา ข้าได้พบเจอเจ้าบ่อยจริงๆ”“กระหม่อมนั้นต่อให้ยุ่งเพียงใดก็คงไม่เท่าท่านอ๋อง วันนี้ได้ยินข่าวลือมาบ้าง จึงตั้งใจจะมาเยี่ยมเยียนแม่นางซ่งพ่ะย่ะค่ะ”สวีเฮ่ออันเผยยิ้มอย่างสุภาพ คำพูดแฝงไปด้วยนอบน้อม “ซึ่งก็เป็นคำขอของมารดากระหม่อมด้วย”ฉู่จวินถิงทำสีหน้าราบเรียบ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปยังจวนตระกูลซ่งโดยไม่ได้ใส่ใจสวีเฮ่ออันซ่งรั่วเจินซึ่งกำลังจะพักผ่อน ได้ยินเสียงสาวใช้รีบร้อนเข้ามารายงาน“คุณหนูเจ้าคะ ฉู่อ๋องกับคุณชายสวีมาหาคุณหนูเจ้าค่ะ”ซ่งรั่วเจินขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ “มาหาข้าหรือ?”“ตอนนี้ทั้งสองท่านอยู่ที่โถงหลักแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินกำลังต้อนรับพวกเขาอยู่ และให้บ่าวมาแจ้งคุณหนูให้รีบไปเจ้าค่ะ”ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”ภายในโถงหลักหลิ่วหรูเยียนมองสองชายหนุ่มตรงหน้า ในใจสงสัยใครรู้ คุณชายสวีจะมานั้นไม่ได้แปลกหรอก แต่ฉู่อ๋องนี่สิเหตุใดจึงมาด้วยอีกคน?ไม่ใช่ว่ากันว่าปกติฉู่อ๋องมักจะยุ่งมากไม่ใช่หรือ?เหตุใดระยะนี้ถึงได้พบเห็นท่านบ่อยขึ้นเร
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 292
“ในกล่องผ้าไหมนี้เป็นเออเจียว[1]และเขากวาง ครั้งก่อนเจ้าบาดเจ็บเสียจนกระอักเลือด ข้ารู้สึกผิดในใจเป็นยิ่ง หวังว่าเจ้าจะใช้มันรักษาบำรุงกายให้ดี”ฉู่จวินถิงกล่าวพลางมองซ่งรั่วเจิน หญิงสาวตรงหน้าเอวบางราวน้อยราวกิ่งหลิวลู่ลม เขารู้สึกนางควรได้รับการบำรุงให้ดีกว่านี้หน่อยคำพูดนี้เปี่ยมเต็มด้วยความอ่อนโยน ทำเอาให้ซ่งรั่วเจินถึงกับประหลาดใจในความอบอุ่นที่ตนได้รับมานี้ในคืนนั้นนางแกล้งทำเป็นบาดเจ็บ แต่ท่านอ๋องกลับส่งของบำรุงมาให้อย่างจริงจัง นางเองก็ทุ่มเทเพื่อช่วยสกุลไป๋ไปไม่น้อยจึงน้อมรับไว้ได้โดยไม่กระดากใจ“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”ครานี้สวีเฮ่ออันจึงยื่นของที่ถือมาให้ไปบ้างเช่นกัน “แม่นางซ่ง มารดาข้าได้ยินว่าเจ้าบาดเจ็บเมื่อสองวันก่อน จึงให้ข้านำของขวัญมาให้เจ้าด้วย”“เช่นนั้นฝากขอบคุณท่านป้าแทนข้าด้วย” ซ่งรั่วเจินกล่าวขอบคุณ“เรื่องวันนี้ที่ตรอกหย่งอันข้าได้ยินมาแล้ว แม้เหตุการณ์จะเกิดขึ้นกับเหอเซียงหนิง แต่หลังข้าสืบโดยละเอียดแล้วก็พบว่าที่จริงเดิมทีเกรงว่าเป้าหมายอาจจะเป็นเจ้า”“ความผิดนี้ผิดอยู่ที่ข้าจริงๆ เป็นข้าที่ทำให้เจ้าต้องพบเจอเรื่องเช่นนี้”ดวงตาของสวีเฮ่ออันเต็มด้ว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 293
ดวงตาลึกล้ำของฉู่จวินถิงเต็มเปี่ยมด้วยความจริงจัง เขาจ้องมองซ่งรั่วเจินอย่างลึกซึ้งพลางกล่าว “หากข้าจะเชิญเจ้า ย่อมต้องมารับเจ้าด้วยตัวของข้าเอง คำเชื้อเชิญอื่นใดล้วนไม่ต้องเชื่อถือ”ซ่งรั่วเจินแทบไม่เคยเห็นชายหนุ่มผู้นี้มีท่าทีเคร่งขรึมจริงจังเช่นนี้มาก่อน นางจึงพยักหน้าลงโดยไม่รู้ตัว ทว่าหัวใจกลับเต้นระรัวแรงโดยไร้เหตุผลเป็นมีศักดิ์เป็นถึงฉู่อ๋อง อะไรคือย่อมต้องมารับนางด้วยตัวของเขาเองกันเล่า? ครานี้อย่าว่าแต่ซ่งเยี่ยนโจวและซ่งจืออวี้เลย กระทั่งหลิ่วหรูเยียนที่ความรู้สึกค่อนข้างช้า ยามนี้ก็มองออกแล้วว่าฉู่อ๋องผู้นี้มีความรู้สึกพิเศษต่อบุตรสาวของตนอย่างไรใครหน้าไหนกันเล่าที่ทำให้ฉู่อ๋องมารับถึงที่ด้วยตนเองได้?กระทั่งคุณหนูจวนเสนาบดีก็ไม่มีผู้ใดเคยได้รับเกียรติเช่นนี้มาก่อนยิ่งไปกว่านั้นพอได้ยินว่ารั่วเจินเกิดเรื่องก็ยังถ่อมาหาด้วยตนเอง ทั้งยังนำของบำรุงมาให้อีก หากเป็นแต่ก่อนเรียกได้ว่าไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนสวีเฮ่ออันกำหมัดแน่น เผลอมองไปยังซ่งรั่วเจินโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว นับตั้งแต่ได้พบกับนางเมื่อครั้งก่อนเขาก็เกิดสั่นไหวขึ้นในจิตใจอย่างไม่หยุดหย่อน เดิมทีคิดว่ามีมารดาคอยเ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 294
หลังจากที่เหอเซียงหนิงถูกไล่ออกจากตระกูลนางก็พยายามไปถามหามิตรสหายเก่าๆ แต่กลับพบว่าทุกคนต่างตีตัวออกห่างจากนางไปกันหมดทำเช่นนั้นราวกับกลัวจะถูกนางตามรังควานก็มิปานทั้งๆ ที่เติบโตในเมืองหลวงตั้งแต่ยังเยาว์ รอบกายรายล้อมด้วยญาติพี่น้องเพื่อนฝูง ทว่าบัดนี้มองไปทางใดก็หาได้มีผู้ใดไม่ ไม่มีแม้แต่สักคนที่ยอมยื่นมือเข้าช่วยเหลือนาง ในใจจึงเกิดเศร้าหมองขมขื่นอย่างยากจะพรรณนาขณะที่นางสะพายห่อสัมภาระเดินอยู่บนถนน พยายามอดรนทนต่อสุ้มเสียงติฉินนินทาจากคนรอบข้าง นางก็พลันได้ยินข่าวคราวของฉินซวงซวงเข้า“ได้ข่าวว่า พอฟื้นขึ้นมาฮูหยินผู้เฒ่าหลินก็มิยอมให้ฉินซวงซวงกลับเข้าจวน ตอนนี้นางถูกส่งกลับจวนตระกูลฉินไปเสียแล้ว ทำเอาสองสะใภ้ฉุนโกรธกันเสียจนหนีกลับไปยังบ้านตนกันหมด”“พวกเขากลับบ้านตนไปก็สมควรแล้วล่ะนะ หากเป็นข้าก็มิยินยอมอยากจะอยู่ร่วมบ้านกับน้องสามีเช่นนั้นหรอก! คนประเภทใดกัน!”“แต่ก็ยังมิได้ข่าวว่าทางสกุลหลินจะหย่าร้างกันแต่อย่างใด หรือเรื่องราวใหญ่โตถึงเพียงนี้แล้วยังคิดรักษานางไว้?”คนรอบข้างต่างจ้อกแจ้กจอแจกันด้วยความอนาถใจ หากเป็นครอบครัวทั่วไปแล้วล่ะก็ เมื่อได้ยินว่ามีเรื่องเช่น
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 295
“ได้ เจ้ารอข้าก่อน ข้าจะให้คนช่วยหาที่อยู่ให้เจ้า” “เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะอยู่กับเจ้าที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน ข้าไม่อยากพักอยู่ในที่ห่วยๆ หรอกนะ” เหอเซียงหนิงกล่าวเสริมฉินซวงซวงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ย่อมได้ ข้าจะหาที่ที่เจ้าพอใจให้แน่นอน!”......เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงการสอบฤดูใบไม้ผลิก็จบลง ล่วงเลยมาจนถึงวันประกาศผลสอบช่วงหลายวันนี้ซ่งรั่วเจินก็ไม่ได้ว่างเว้น นางไปเยี่ยมเยียนสกุลไป๋ ประกอบพิธีให้กับอวี้เยว่หลิงและแม่นมสวี ช่วยให้ไป๋จื่อมู่ได้ปลดเปลื้องภาระทางใจที่แบกรับมานานจนหมดสิ้นส่วนสมุนไพรบำรุงที่ฉู่จวินถิงส่งมาให้นั้น นับว่าเป็นของหายาก นางจึงนำมาหลอมเป็นยาลูกกลอน นอกจากจะแบ่งให้มารดากับตนเองไปคนละขวดแล้ว ยังส่งอีกสองขวดให้ลั่วฮูหยินและลั่วชิงอินไปหลังถูกจับได้คาหนังคาเขาแล้วเหยาจิ่นเฉิงก็อับอายเกินกว่าจะเอ่ยเรื่องสู่ขอต่อสกุลลั่วอีก ส่วนลั่วกั๋วกงเองก็อาศัยจังหวะตีเหล็กตอนร้อน โดยไม่รีรอก็รีบยกเลิกการหมั้นหมายนี้ไปเสียครอบครัวเช่นนี้ สกุลลั่วไม่ขอเกี่ยวดองด้วยเป็นอันขาดกลุ่มซ่งรั่วเจินพากันไปออยังปากทางสนามสอบตั้งแต่เช้าตรู่ ด้านในล้วนเต็มไปด้วยผู้คนเบียดเสียดแน่นข
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 296
“ฉินเซี่ยงเหิงสอบผ่านจริง!”ทันใดนั้น เสียงอุทานอย่างตกตะลึงดังออกจากกลุ่มคนระลอกหนึ่ง จากนั้นก็คือเสียงชื่นชม“ฉินเซี่ยงเหิงช่างมีพรสวรรค์โดยแท้ ก่อนนี้คิดว่าเรียงความที่ทุกคนต่างพากันพูดถึงล้วนเป็นเขาขโมยซ่งอี้อันมา บัดนี้มองดูแล้วมิเป็นเช่นนั้น”ได้ยินเสียงทางด้านหน้า ใบหน้าฉินเซี่ยงเหิงเผยรอยยิ้มลำพองใจ เขาก็รู้ครั้งนี้อันดับหนึ่งจะต้องเป็นเขา!“เห็นแล้วหรือไม่? อันดับหนึ่งเป็นของข้า ข้ายังต้องทำร้ายอวิ๋นเฉิงเจ๋ออีกหรือ?”สีหน้าอวิ๋นเฉิงเจ๋อตึงเครียด เขาถามนักเรียนภายในสำนักศึกษาหลวงส่วนใหญ่ด้วยตนเอง ทำให้เขายอมเชื่อได้ก็คือซ่งอี้อันส่วนฉินเซี่ยงเหิง เขากลับไม่เห็นอยู่ในสายตา เรียงความก่อนหน้านี้เพียงได้ฟังก็รู้ได้ว่าขโมยซ่งอี้อันมา ทว่าบัดนี้ฉินเซี่ยงเหิงถึงขั้นสามารถได้เป็นอันดับหนึ่งของการสอบฤดูใบไม้ผลิ ชวนให้คนสงสัยโดยแท้จ้าวซูหว่านได้ยินว่าฉินเซี่ยงเหิงถึงขั้นได้อันดับหนึ่ง ใบหน้าเผยแววปลื้มปีติดีใจอย่างมากแม้พูดว่าบัดนี้นางเป็นเพียงอนุคนหนึ่ง แต่ขอเพียงฉินเซี่ยงเหิงได้เป็นอันดับหนึ่ง ภายภายหน้ากลายเป็นขุนนาง ก็พิสูจน์ได้ว่านางมิได้เลือกผิดไปหลังสร้างความอับอายให้
Latest chapter
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 998
“เสด็จแม่ไม่ต้องกังวลพระทัย เสด็จพ่อมีวิสัยทัศน์กว้างไกล ย่อมมีความเห็นของตนพ่ะย่ะค่ะ” ฉู่จวินถิงพูดได้เห็นท่าทางไม่แปลกใจของฉู่จวินถิง ฮองเฮานึกถึงก่อนหน้านี้ยามนางไปห้องทรงพระอักษร มีความคิดอยากขอให้ฝ่าบาทประทานสมรสระหว่างจวินถิงและหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ ท่าทางกริ้วจัดของฝ่าบาทนั้นตอนนั้นนางยังไม่รู้ว่าตกลงเกิดเรื่องใดขึ้น ทว่าบัดนี้คล้ายเข้าใจแล้วน่ากลัวว่าฮ่องเต้สังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากลตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพียงแต่นางมองไม่ออกมาโดยตลอด ชนิดที่ว่ายังชื่นชมงานแต่งนี้อีกด้วยบัดนี้คิดๆ ดูแล้ว นางโง่งมเกินไปจริงๆ........หลังตวนเฟยได้รับเซียนโบตั๋นแล้ว เรื่องแรกที่ทำคือกลับไปบูชาด้วยความจริงใจ“พระสนม สิ่งนี้เป็นจงเฟยมอบให้ฮองเฮา นางจิตใจดีถึงเพียงนี้จริงหรือ? บ่าวกังวลว่านี่คืออุบายเพคะ”แม่นมทางด้านข้างพูดเกลี้ยกล่อมอย่างอดไม่ได้ มักคิดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาถึงเพียงนี้ ยิ่งไปกว่านั้นแต่ไหนแต่ไรมาจงเฟยเป็นคนใจแคบ มีอะไรดีก็ซ่อนไว้ให้ตนเอง ไฉนเลยจะสามารถหักใจยกให้ผู้อื่นได้?“นี่เป็นของที่จงเฟยมอบให้ฮองเฮา นางกล้ามอบให้ หรือยังสามารถวางยาพิษได้อีกกระนั้น?”“หากเกิดเรื่องจริง คนซ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 997
หลังฮองเฮาได้ฟังทั้งหมดแล้ว รู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมา สายตาเปี่ยมโทสะ“จงเฟยบังอาจยิ่งนัก! ถึงขั้นวางแผนทำร้ายข้า!”เพียงคิดว่าจงเฟยแลกเปลี่ยนโชคชะตากับนาง ก็รู้สึกว่าไม่เคยพบเจอวิธีการโหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อนอยู่ที่วังหลัง เพื่อแย่งชิงความโปรดปราน มีเล่ห์อุบายมากมายผุดออกมา นางไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่วิธีน่ากลัวถึงเพียงนี้ ยังได้เห็นเป็นครั้งแรก หากไม่ใช่วันนี้จวินถิงและรั่วเจินบังเอิญเข้าวัง น่ากลัวว่านางจะต้องตกหลุมพรางจงเฟยแน่!หากสุดท้ายตกลงสู่ผลลัพธ์เช่นนั้น...นางไม่กล้าคิด!“เมื่อครู่พวกเจ้าน่าจะบอกข้า จะปล่อยให้ตัวหายนะเยี่ยงนางอยู่ในวังหลังได้เช่นไร?”สีหน้าฮองเฮาแข็งทื่อ ในเมื่อมีวิธีเช่นนี้ครั้งแรก ภายภาคหน้าไม่แน่ว่าจะมีมากยิ่งกว่านี้ ไม่ใช่ยุ่งยากมากหรือ!เห็นสถานการณ์แล้ว ซ่งรั่วเจินหันมองฉู่จวินถิงอย่างอดไม่ได้ นางไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้เช่นไร อย่างไรเสียเดิมทีตวนเฟยก็ไม่ใช่คนดีอะไร ก็แค่แผนการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเท่านั้นทว่า นางย่อมไม่สามารถพูดข้อนี้ได้“ปกติตวนเฟยมีความสัมพันธ์ไม่ดีต่อท่าน เรื่องนี้ให้นางไปหาเรื่องจงเฟยก็พอ เหตุใดท่านต้องเข้าไปข
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 996
เพียงแต่ ตวนเฟย...นางเลื่อนสายตาไป ได้เห็นใบหน้าประดับยิ้มของตวนเฟย นึกได้ว่านางน่าจะเป็นมารดาขององค์ชายสี่ในหนังสือ องค์ชายสี่เป็นตัวร้าย ตอนที่องค์ชายสี่เรืองอำนาจ ตวนเฟยมีสง่าราศีที่สุด ทว่าบัดนี้ได้รับเซียนโบตั๋นไป หากจงเฟยไม่ยอมหยุด ดูท่าแล้วต่อจากนี้ตวนเฟยและองค์ชายสี่จะต้องพบปัญหาแล้ว....นี่ก็นับเป็นเรื่องดีกระมัง?ต่อมาองค์ชายสี่เหลียงอ๋องทำร้ายคนมากมาย แม้แต่อวิ๋นอ๋องก็ได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้ เดิมทีนางก็อยากหยุดยั้งเรื่องทั้งหมด ย่อมมีความสุขที่ได้เห็นทั้งหมดนี้“พี่น้องหญิงล้วนมาเยี่ยมคารวะแล้ว กลับไปก่อนเถอะ” ฮองเฮาพูดเห็นสถานการณ์แล้ว เหล่าสนมต่างพากันลุกขึ้น ทำความเคารพแล้วถึงจากไปจนกระทั่งทุกคนจากไปแล้ว ฮองเฮาจึงเอ่ยปาก “อยู่ดีๆ เหตุใดถึงให้ข้ายกของให้ตวนเฟยเล่า?”ฉู่จวินถิงมองซ่งรั่วเจินแวบหนึ่งและพูดว่า “นั่นไม่ใช่ของดีอะไร เก็บไว้ภายในตำหนักของเสด็จแม่ย่อมอันตราย ตอนจัดการย่อมเกิดปัญหายุ่งยากพ่ะย่ะค่ะ”“ในเมื่อตวนเฟยดึงดันขอร้องต่อหน้าคนมากถึงเพียงนี้ ย่อมเป็นพยานได้พอดี ไฉนเลยจะไม่พายเรือตามน้ำ ไม่เพียงสามารถทำให้ตวนเฟยจดจำน้ำใจครั้งนี้ไว้ ยังสลัดเผื
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 995
ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ สังเกตเห็นความอิจฉาในเสียงของจงเฟย กลับไม่แปลกใจ อย่างไรเสีย ระยะนี้ก็เกิดเรื่องกับเช่ออ๋องอย่างต่อเนื่อง คนรับชมเรื่องตลกมีไม่น้อย จงเฟยย่อมไม่สบอารมณ์ยามได้เห็นพวกเขา“ก่อนหน้านี้ฮองเฮาใส่ใจต่อเรื่องแต่งงานของฉู่อ๋องมาโดยตลอด บัดนี้ในที่สุดเรื่องงานแต่งของฉู่อ๋องก็ตัดสินแล้ว เชื่อว่าฮองเฮาจะต้องดีใจแน่ สองคนนี้ยืนอยู่ด้วยกันแล้วเป็นคู่สร้างคู่สมจริงๆ!”ตวนเฟยยิ้มพลางชื่นชม ภายในสายตาสะท้อนไอเย็น นึกถึงตอนแรกซ่งหลินยังไม่กลับมา ทุกคนต่างคิดว่าฉู่อ๋องโดนอุบายสาวงามแม้ว่าซ่งรั่วเจินหน้าตางดงาม แต่สกุลซ่งล้วนเสื่อมถอย ซ่งหลินตายในสนามรบ คุณชายใหญ่สกุลซ่งกลายเป็นคนพิการ คุณชายรองสกุลซ่งตาบอด คุณชายสามสกุลซ่งไม่ได้เรื่อง คุณชายสี่ก็เป็นแค่พ่อค้าไม่มีอำนาจ มีเพียงเงิน นอกจากกลายเป็นเนื้อบนเขียงแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรทว่าบัดนี้ลูกชายของสกุลซ่งล้วนมีความสามารถ แม้แต่ซ่งหลินก็กลับมาแล้ว กอปรกับซ่งฮูหยินเป็นลูกสาวแท้ๆ ของราชครูกู้ บัดนี้สกุลซ่งกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองหลวงแล้วความเปลี่ยนแปลงนี้ ใครบ้างไม่อยากได้ฮองเฮาได้พบซ่งรั่วเจินอีกครั้ง สีหน้าซับ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
