MasukShare
บทที่ 940
Bab terkait
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 941
สวี่หยวนชิงดวงตาสว่างวาบ เขาเข้าใจแล้ว “เจ้าหมายความว่าที่ฮวนเอ๋อร์พูดเช่นนี้ แท้จริงแล้วกำลังทดสอบข้าอยู่งั้นหรือ?”“ใช่แล้ว” หวังเสวี่ยพยักหน้า “ผู้หญิงอย่างพวกเราล้วนเป็นเช่นนี้ อยากทดสอบว่าเจ้าจริงใจหรือไม่ ถ้านางไม่ชอบเจ้าเลยสักนิด แล้วเหตุใดจะต้องไปร่วมงานวันเกิดเจ้ากันเล่า?”สวี่หยวนชิงได้ยินดังนั้น ดวงตาก็พลันมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง “หวังเสวี่ย ขอบคุณเจ้ามากจริงๆ ถ้าไม่ได้เจ้าเอ่ยเตือน ข้าก็คงไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำอย่างไรดี”สายตาของหวังเสวี่ยพลันไปตกลงบนรถม้าที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล นางจำได้ว่านั่นคือรถม้าของจวนอวิ๋นอ๋อง!รถม้าของจวนอวิ๋นอ๋องมาจอดอยู่หน้าประตูจวนสกุลกู้ได้อย่างไร? หรือว่าอวิ๋นอ๋องมาหาฮวนเอ๋อร์?ชั่วขณะที่ความคิดนั้นผุดขึ้นมา หัวใจหวังเสวี่ยพลันหนักอึ้ง ฮวนเอ๋อร์คงไม่ได้โชคดีขนาดนั้นจริงๆ หรอกนะ?อวิ๋นอ๋องหลบนางยังแทบไม่ทันแท้ๆ แล้วจะตั้งใจมาหานางได้อย่างไรกันเล่า หรือช่วงหลายวันที่ผ่านมามีเรื่องที่นางไม่รู้เกิดขึ้น?กู้ฮวนเอ๋อร์วิ่งตรงมาถึงประตูใหญ่แล้วค่อยผ่อนฝีเท้าลง ค่อยๆ เดินออกมาจากประตูใหญ่อย่างแช่มช้าเฉกเช่นคุณหนูตระกูลใหญ่ สายตากวาดไปทางรถม้าที่อยู
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 942
ท่านแม่เคยถามนางว่า คิดว่าสวี่หยวนชิงเป็นอย่างไรนางกับสวี่หยวนชิงโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก ต่างฝ่ายเรียกได้ว่าไม่อาจคุ้นเคยกันไปมากกว่านี้ ไม่เคยมีความคิดทำนองนั้นมาก่อน แค่คิดถึงความเป็นไปได้นี้ขึ้นมา นางก็รู้สึกว่าน่ากลัวแล้วถึงสุดท้ายแล้วอวิ๋นอ๋องจะยังคงไม่ชอบนาง นางก็ไม่สามารถแต่งงานกับสวี่หยวนชิงได้อยู่ดี“คราวก่อนข้าพูดกับเจ้าชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ?”หากเป็นเมื่อก่อน สวี่หยวนชิงได้ยินวาจาเช่นนี้จะต้องเสียใจมากเป็นแน่ แต่บัดนี้หลังจากได้รับการชี้แนะจากหวังเสวี่ย เขากลับไม่รู้สึกเสียใจอีกแล้วนี่ก็คือการทดสอบเขา!“ฮวนเอ๋อร์ ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไร ความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ้าล้วนไม่เปลี่ยนแปลง เจ้าวางใจได้ ข้าไม่มีทางฝืนใจเจ้า ข้าจะรอ รอจนกว่าจะถึงวันที่เจ้าเปลี่ยนใจ!”กู้ฮวนเอ๋อร์ “???”วันนี้สวี่หยวนชิงเป็นอะไรไปกันแน่?ฉู่อวิ๋นกุยได้ยินบทสนทนาที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลอย่างชัดเจน เขาเลิกผ้าม่านรถม้าแล้วก้าวลงมา“แม่นางกู้ พวกเราควรไปได้แล้ว”เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันทำให้สวี่หยวนชิงชะงักไป กวาดสายตามองมาโดยสัญชาตญาณก็พบว่าอวิ๋นอ๋องอยู่ด้านหลังเขาสังเกตเห็นรถม้าคันนี้ตั้งแต่ก่อนห
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 943
บนรถม้าในที่สุดกู้ฮวนเอ๋อร์ก็สลัดพวกสวี่หยวนชิงสองคนได้เสียที ทันใดนั้นก็พลันโล่งอกแล้วลอบมองฉู่อวิ๋นกุยอย่างอดไม่อยู่ หัวใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆนางอยากอธิบายเรื่องเข้าใจผิดเมื่อครู่ ระหว่างนางกับสวี่หยวนชิงไม่มีอันใดทั้งนั้น หวังว่าอวิ๋นอ๋องจะไม่เข้าใจผิด แต่ถ้านางอธิบายแล้วอวิ๋นอ๋องรู้สึกว่านางประหลาดหรือทำอะไรเกินจำเป็น จะมิชวนกระอักกระอ่วนใจแย่หรือ?ฉู่อวิ๋นกุยคิดว่ากู้ฮวนเอ๋อร์จะต้องรีบอธิบายทันทีที่ขึ้นมาบนรถม้าเป็นแน่ อย่างไรเสียนิสัยที่ผ่านมาของนางก็เป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่พบกัน นางดูเหมือนจะมีเรื่องพูดมากมาย ไม่ว่าเขาจะฟังหรือไม่ฟัง นางก็ยังคงพูดต่อไปวันนี้พวกเขานั่งรถม้าคันเดียวกัน เหตุใดจู่ๆ แม่นางผู้นี้ก็เงียบไปเสียอย่างนั้น?เขามองใบหน้าเล็กๆ ที่ค่อนข้างแดงเรื่อของนาง ในหัวนึกถึงสวี่หยวนชิงที่ก่อนหน้านี้พร่ำพูดว่าชอบนาง หมายความว่า...นางหน้าแดงเพราะคำพูดของสวี่หยวนชิงงั้นหรือ?คิดถึงตรงนี้ ฉู่อวิ๋นกุยก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ นางก็ดูเหมือนจะไม่ชอบความเงียบนี่นา“เจ้าชอบคุณชายสวี่ผู้นั้น?” ฉู่อวิ๋นกุยเอ่ยถามเสียงเรียบกู้ฮวนเอ๋อร์กำลังลังเลอยู่ว่าควรทำอย่างไรด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 944
“ข้าอยากเตือนเจ้าว่าหวังเสวี่ยอาจไม่ใช่สหายที่ควรค่าแก่การคบหา รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าไม่ยินดีไปเจอสวี่หยวนชิง นางก็ยังพาคนมาหาครั้งแล้วครั้งเล่า”“หากไม่ใช่เพราะนางโง่เขลา ไม่เข้าใจเรื่องระหว่างผู้คน เข้าใจไปเองว่าหวังดีต่อเจ้า ทั้งยังคิดว่าเจ้าไม่รับน้ำใจ”“ไม่อย่างนั้นก็เป็นเพราะว่ามีจุดประสงค์แอบแฝงมาแต่แรก ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนล้วนแต่ไม่เป็นผลดีต่อเจ้าทั้งนั้น”น้ำเสียงฉู่อวิ๋นกุยแฝงไว้ซึ่งความอ่อนใจ แม่นางผู้นี้เข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับสายตาของเขาหรือเปล่า?ตอนเห็นหวังเสวี่ยครั้งแรกที่ร้านอาหาร เขาก็รู้สึกว่าแม่นางผู้นี้เสแสร้ง เผยความไม่ชอบมาพากลออกมาหลายส่วน วันนี้ได้เจอกันอีกครั้ง ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งชัดเจนกว่าเดิมเขาเคยพบผู้คนมากมายในวัง มีคนแบบไหนไม่เคยเห็นมาก่อนบ้าง? แม่นางผู้นี้คิดอันใดอยู่ เดาได้ไม่ยากเลยสักนิด“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้...”กู้ฮวนเอ๋อร์ค่อยเข้าใจในที่สุด อันที่จริงตั้งแต่คราวก่อนที่หวังเสวี่ยโกหกให้นางไปหา นางก็ไม่พอใจแล้ว ยังเคยเตือนหวังเสวี่ยว่าคราวหน้าห้ามทำเรื่องแบบนี้อีกเด็ดขาดแม้พวกนางจะเป็นสหาย แต่นางไม่ชอบให้คนอื่นมาตัดสินใจแทนนาง แต่วันนี้หวังเสวี่ยก็ยัง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 945
“ผู้หญิงอย่างพวกเราล้วนเป็นเช่นนี้ คนที่ชอบมอบอะไรให้ล้วนชมชอบ คนที่ไม่ชอบมอบอะไรให้ก็ไม่มีประโยชน์”กู้ฮวนเอ๋อร์ผายมือ “ผู้หญิงที่หม่อมฉันรู้จักล้วนเป็นเช่นนี้ ขอเพียงท่านอ๋องตั้งใจเตรียมมา ญาติผู้พี่จะต้องชอบแน่นอน แต่หม่อมฉันคิดว่าฐานะของท่านอ๋องไม่ธรรมดา คิดว่าเรื่องชวนประหลาดใจนี้คงจะยิ่งใหญ่ทีเดียวกระมัง?”“ถ้าจะบอกว่าเรื่องด้านนี้ใครมีประสบการณ์โชกโชนที่สุด นั่นก็ต้องเป็นพี่สี่แล้ว!”ฉู่อวิ๋นกุยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าหมายถึงซ่งจิ่งเซิน?”“ใช่แล้วเพคะ!” กู้ฮวนเอ๋อร์พยักหน้า “ตอนนั้นเมื่อครั้งที่พี่สี่ชื่นชอบเคอหยวนจื่อ การกระทำพวกนั้น คนทั้งเมืองหลวงล้วนรับรู้กันทั่ว!”“ผ้าไหมแพรพรรณ เครื่องประดับต่างๆ สรรหาสิ่งของล้ำค่ามากำนัล ท่านไม่รู้หรอกว่ายามนั้นมีผู้หญิงมากมายเท่าไรนึกอิจฉา รู้สึกว่าเคอหยวนจื่อช่างมีวาสนายิ่งนักที่ได้รับความรักจากพี่สี่”“ยามนั้นคนรักในฝันของแม่นางมากมายก็คือพี่สี่ เวลาหลับฝันยังอยากให้ตัวเองกลายเป็นเคอหยวนจื่อใจจะขาด!”เห็นว่ากู้ฮวนเอ๋อร์ดวงตาเป็นประกายขณะพูดถึงเรื่องนี้ ฉู่อวิ๋นกุยก็ถามไปโดยไม่ทันคิด “ตอนนั้นเจ้าก็คิดแบบนี้เหมือนกัน?”“ผู้ใดไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 946
“เป็นอะไรไป?” ฉู่อวิ๋นกุยเห็นกู้ฮวนเอ๋อร์จ้องมองเขาอยู่ชั่วครู่แล้วก็พลันก้มหน้า อารมณ์ดูจะหม่นหมองลงไม่น้อยก็อดจะสงสัยไม่ได้กู้ฮวนเอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ดวงตารูปเมล็ดซิ่งที่สดใสชุ่มชื้นจับจ้องฉู่อวิ๋นกุยพลางถาม“ท่านอ๋อง ก่อนหน้านี้หม่อมฉันตามรบเร้าพัวพันท่านถึงปานนั้น ท่านรู้สึกยุ่งยากใจมากเลยใช่ไหมเพคะ?”คำถามที่มาถึงอย่างกะทันหันทำให้ฉู่อวิ๋นกุยอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนหน้านี้เขาหลีกเลี่ยงกู้ฮวนเอ๋อร์แทบไม่ทันจริงๆ ทว่าไม่ใช่เพราะรังเกียจนาง แต่เป็นเพราะรู้สึกขายหน้ามากต่างหากชั่วชีวิตนี้เขาไม่เคยต้องขายหน้าปานนั้นมาก่อน แต่หลังจากได้พบกู้ฮวนเอ๋อร์กลับเป็นเช่นนี้ติดต่อกันหลายครั้งแต่ช่วงนี้เขาดูเหมือนจะชินชาเสียแล้ว เมื่อไปร่วมงานเลี้ยงในโอกาสต่างๆ ก็มักมองว่าแม่นางผู้นี้กำลังทำอันใดโดยไม่รู้ตัวแน่นอน ทุกครั้งที่เขากวาดสายตามองไปล้วนพบว่าแม่นางผู้นี้กำลังมองเขาอยู่กู้ฮวนเอ๋อร์เห็นฉู่อวิ๋นกุยมีท่าทางลังเลก็คิดว่าเขากลัวจะทำร้ายจิตใจตนเองจึงยิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นคนดี ฐานะเขาสูงศักดิ์ปานนั้นแท้ๆ แต่ก็ยังกังวลว่าจะทำร้ายจิตใจคนอื่นแม้คนที่ชอบจะไม่ใช่ตนเ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 947
“ท่านอ๋อง ท่านไม่รำคาญหม่อมฉันจริงๆ นะเพคะ?” กู้ฮวนเอ๋อร์กะพริบตา จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าตรงๆ พลางเอ่ยถามเสียงเบาเสียงอ่อนหวานกับน้ำเสียงนุ่มนิ่มนั้นปัดผ่านหัวใจฉู่อวิ๋นกุยราวอุ้งเท้าแมวน้อยกระนั้น หัวใจพลันอ่อนยวบ“จริงสิ”ฉู่อวิ๋นกุยพยักหน้า น้ำเสียงเผยความอ่อนใจ อารมณ์กลับดียิ่งนัก เดิมนั้นเขารู้สึกไม่แน่ใจอยู่บ้าง แต่ชั่วขณะนี้เห็นที...เหมือนว่าเป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกันกู้ฮวนเอ๋อร์ดีใจยิ่งนัก ท่านอ๋องไม่คิดว่านางน่ารำคาญ สำหรับนางเป็นข่าวดีที่สุดแล้วเมื่อก่อนเกือบทุกครั้งที่เจออวิ๋นอ๋อง เขาล้วนหลีกเลี่ยงตัวเองแทบไม่ทัน หลังจากนั้นนางก็ไม่กล้าโผล่หน้าไปหาอวิ๋นอ๋องอีก กังวลว่าหากตนเองไปแล้ว เขาจะผละหนี ด้วยเหตุนี้จึงคอยแต่มองดูจากไกลๆโชคดี...ที่เขาไม่ได้รังเกียจตนเองฉู่อวิ๋นกุยเห็นว่าสาวน้อยไม่ได้ร้องไห้ต่อไป ถึงตอนนี้ค่อยตระหนักว่าการกระทำของตนเองออกจะขาดความยั้งคิดเกินไปจึงรีบปล่อยนาง ความกระอักกระอ่วนวาบผ่านดวงหน้าหล่อเหลา“ขออภัย ข้าหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว”กู้ฮวนเอ๋อร์ผละจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ในใจลอบร้องว่าเสียดาย โอกาสเช่นนี้เกรงว่าชั่วชีวิตนี้คงมีแค่วันนี้แล้วไม
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 948
“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้? เมื่อก่อนอวิ๋นอ๋องไม่อยากเจอฮวนเอ๋อร์ด้วยซ้ำ แต่เจ้าก็เห็นแล้วว่าตอนนี้เขาถึงขั้นมาส่งฮวนเอ๋อร์ด้วยตัวเอง วันหน้าไม่แน่ว่าอาจชอบเข้าก็เป็นได้”หวังเสวี่ยว่าแล้วก็แสร้งเป็นเอ่ยเตือนด้วยความปรารถนาดี “ในฐานะที่ข้าเป็นสหายสนิทของฮวนเอ๋อร์ รู้ว่าเจ้าดีต่อนางจากใจจริงถึงได้อยากช่วยเจ้า”“ถ้าเจ้าไม่รู้จักคิดหาวิธีการ เช่นนั้นก็ช่วยอันใดไม่ได้แล้ว อย่างไรเสียถ้าฮวนเอ๋อร์เข้าจวนอวิ๋นอ๋อง ดูเหมือนว่าก็ดีเหมือนกัน”สวี่หยวนชิงขมวดคิ้ว กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เขาชอบฮวนเอ๋อร์มานานขนาดนี้ ปรารถนาว่าจะได้แต่งงานกับนาง ย่อมไม่อาจมองนางแต่งงานกับคนอื่นโดยไม่ทำอะไรในเมื่อยามนี้ทุกอย่างยังสามารถคลี่คลายได้ อย่างนั้นมิสู้เขากลับไปบอกเรื่องนี้ต่อท่านแม่ อย่างไรเสียท่านแม่ก็ชอบฮวนเอ๋อร์มากมาโดยตลอด พวกเขาจะได้หมั้นหมายกันโดยเร็ว“ข้าจะกลับไปบอกให้ท่านแม่ไปเจรจาสู่ขอ!” สวี่หยวนชิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังดวงตาหวังเสวี่ยสว่างวาบ ในที่สุดเจ้าหมอนี่ก็มีวิธีการเสียที!นางมองตามทิศทางที่รถม้าของฉู่อวิ๋นกุยจากไป หลังจากบอกลากับสวี่หยวนชิงก็แอบตามไปเงียบๆนางไม่อาจอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไป ม
Bab terbaru
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
