บทที่ 13 หวนคืนตระกูลซ่ง (2/2)

"ท่านมีนามว่าอะไรเจ้าคะ"

เกาหล่างคลี่ยิ้ม นานมากแล้วที่นางไม่ได้เห็นใบหน้างดงามเฉกเช่นฮูหยินใหญ่ เมื่อเห็นซ่งซูหลานมายืนเบื้องหน้ากระบอกตาจึงร้อนผ่าวแดงก่ำ เอ่ยตอบเสียงสั่นเครือ "ข้ามีนามว่าเกาหล่างเจ้าค่ะ"

ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มละไม อย่างน้อย ๆ ก็ยังมีคนที่ดีกับนางตั้งหนึ่งคน จู่ ๆ หญิงชราก็เยื้องย่างมายืนเบื้องหน้า พลางประคองมือของซ่งซูหลานขึ้นแนบแก้มเหี่ยวย่น สาวใช้ที่ยืนขนาบข้างซ้ายขวาตะลึงลานไปตามกัน เกาหล่างเป็นหัวหน้าสาวใช้ในจวนที่ทั้งเคร่งครัดเข้มงวด คาดไม่ถึงว่ายามนี้กลับทำตัวราวแมวเชื่อง ๆ ต่อหน้าคุณหนูที่เพิ่งพบกันเพียงครั้งแรก

ซ่งซูหลานงุนงง "แม่บ้านเกา เป็นอะไรไปเจ้าคะ"

"คุณหนู ข้าขอโทษที่ไม่อาจปกป้องท่านแทนฮูหยินใหญ่ได้ ท่านเติบใหญ่แล้ว ช่างงดงามคล้ายฮูหยินใหญ่มากไม่ผิดเพี้ยน ทว่ากลับซูบผอมไปเสียหน่อย… ไปเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะพาไปหาอะไรทาน"

ที่แท้นางก็เคยเป็นสาวใช้ข้างกายมารดาของข้างั้นหรือ

ซ่งซูหลานแย้มยิ้ม พลางลูบมือบนแก้มเหี่ยวย่นนั้นอย่างนึกเอ็นดู "แม่บ้านเกา ท่านไม่ต้องรู้สึกผิด ข้าอยู่ที่นั่นมีความสุขมาก"

แม