ตอนที่ 11 สั่งสอนเรียกสติ

กลับไปที่สวนไผ่ไกลผู้คน ซึ่งยามนี้พี่ชายแสนดีของซินเยว่ ยังคงยืนได้ไม่มั่นคงนักแต่ปากก็ไม่วายพ่นคำด่าทอนางไม่หยุด

“คอยดูเถอะนังสารเลวข้าจะฟ้องท่านแม่ ให้ท่านแม่สั่งโบยเจ้ากับแม่ของเจ้าให้ตาย”

ไม่ต้องรอให้จบคำด่าทอซินเยว่ก็วิ่งเข้าไป กระโดดถีบตรงกลางลำตัวของซีห่าวจนกระเด็นไปตกในกอไผ่ “อ้ากกกกก”

“เช่นนั้นก่อนที่ข้าจะถูกโทษโบยจากแม่ของเจ้า ข้าควรจัดการเจ้าให้หนัก ๆ เป็นการขอบคุณล่วงหน้าก็แล้วกัน” นางยิ้มเยาะไปหนึ่งกรุบ

“โอ้ยยย ซินเยว่นังสารเลวเลี้ยงไม่เชื่อง นังบะ อั่ก!! แค่ก ๆ ๆ” ยังพูดไม่ทันจบก็รู้สึกว่ามีเม็ดอะไรสักอย่าง ไหลลงคออย่างรวดเร็วและตอนนี้ก็เริ่มเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

“พูดไร้สาระอยู่ได้ ตอนนี้เป็นทีของข้าที่ต้องพูดบ้าง รู้สึกเช่นไรที่ต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์และถูกทุบตี เจ็บหรือไม่เล่า ในตอนที่ข้าโดนเจ้ากับพวกสหายเหล่านั้นทำกับข้า ๆ ก็เจ็บปวดเป็นเหมือนกัน เพราะข้าเป็นคนไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่เจ้าจะทำอะไรกับข้าก็ได้” ซีห่าวทำได้แค่จ้องมองไปที่ซินเยว่ เขารู้สึกว่านางเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากจนเขาเริ่มหวาดกลัว

“นี่ ๆ ๆ อย่ามองประหนึ่งว่าข้าเป็นคนเลวร้ายสิ เรื่องในวันนี้มันก็แค่อุบัติเหตุเท่านั้นเอง จริงไหม?” นางถามพร้อมกับเดินเข้าไปหาเขา

ตัวซีห่าวมัวแต่นึกถึงเหตุการณ์เก่า ๆ เมื่อได้สติกลับมาซินเยว่ก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

“เสิ่นซีห่าวเจ้าคิดว่าจะทำตัวเป็นผู้ยิ่งใหญ่ อยู่เหนือผู้อื่นได้นานอีกเท่าไหร่ แค่เพราะเจ้าเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของจวนนี้ ทุกคนต้องคอยเอาใจประจบประแจงเจ้างั้นรึ ตั้งสติแล้วฟังสิ่งที่ข้าจะพูดให้ดี ตั้งแต่เล็กจนโตบิดาเจ้าล้วนตามใจ ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวตักเตือนแม้เจ้าจะทำเรื่องที่ผิดก็ตาม เป็นเพราะอะไรน่ะหรือ

เพราะเขาเลิกคาดหวังในตัวเจ้าตั้งนานแล้ว สงสัยใช่ไหมว่าทำไม ข้าจะบอกความลับของบิดาเจ้าให้เอาบุญ ความลับนั้นก็คือบิดาของเจ้ามีบุตรชายคนใหม่ ที่เกิดจากหญิงสาวที่เขาเลี้ยงดูเอาไว้ที่หัวเมืองทางใต้ เป็นไงตกใจมากงั้นเหรอ” นางมองไปที่ใบหน้าของคนที่ตกใจเบิกตาอ้าปากค้าง

“ฉะนั้น หากเจ้าไม่อยากเป็นบุตรที่ถูกละเลย ก็เปลี่ยนแปลงตัวเองเสียใหม่บิดาที่มีบุตรชายทำตัวเสเพลไร้สาระไปวัน ๆ ก่อเรื่องจนต้องตามล้างตามเช็ดไม่หยุดหย่อน คิดว่าเขาจะทำเพื่อเจ้าได้อีกนานแค่ไหนกัน ข้าขอเตือนเจ้าด้วยความหวังดีแต่ถ้าไม่เชื่อที่ข้าพูด เจ้าก็ลองให้คนของมารดาเจ้าไปสืบข่าวดูก็จะรู้เอง

อั้ยโย่ว! เกิดมารดาเจ้ารู้เรื่องนี้จะเป็นยังไงนะ ส่วนยาที่เจ้ากินลงไปมันจะทำให้เจ้าพูดไม่ได้ไปอีกเจ็ดราตรี ในขณะที่รอให้ยาหมดฤทธิ์เจ้าก็ทบทวนการกระทำของตนเองให้มาก สิ่งไหนควรทำสิ่งไหนไม่ควรทำ” ยาเม็ดนั้นท่านเทพคนดีอุตส่าห์ให้มากินแล้วจะเปล่งเสียงไม่ได้

‘ท่านเทพกำลังส่งเสริมให้ข้าเป็นคนร้ายกาจ รังแกคนอ่อนแอกว่าหรือเปล่านะ คิ ๆ ๆ ไม่เอาไม่พูดข้าออกจะเป็นคนดี อีกตั้งหลายวันกว่าจะกลับมาพูดได้ ถึงตอนนั้นข้ากับท่านแม่คงไปไกลจากเมืองหลวงแล้วล่ะ’

เรื่องจดหมายนั่นซินเยว่บังเอิญเจอ ตอนที่นางแอบเข้าไปที่ห้องหนังสือของนายท่านเสิ่น มันถูกซ่อนเอาไว้อย่างดีแต่ก็ไม่รอดจากสายตาของซินเยว่ได้ ดูจากสีของกระดาษคงจะผ่านมาเกือบสิบปีแล้วกระมัง ไม่รู้ว่าส่งมาให้ผู้ใดใจความในจดหมายบอกว่า นายท่านเสิ่นได้เลี้ยงดูหญิงสาวเอาไว้ที่ชายแดน และมีบุตรชายด้วยกันแล้วหนึ่งคน จะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ซินเยว่ไม่สนใจหรอก แค่ได้ปั่นหัวคนเล่นก็พอไว้นางค่อยไปถามท่านแม่อีกที

จากนั้นประมาณสองเค่อ ก็มีบ่าวไพร่วิ่งมาในส่วนไผ่หกถึงเจ็ดคน ช่วยกันแบกคุณชายใหญ่ที่เอาแต่นั่งนิ่ง ทุกคนแปลกใจว่าทำไมถึงไม่มีเสียงโอดโอยของคนที่บาดเจ็บเลยสักนิด

‘ฟ่านหรูอวี้ถ้าเจ้าเห็นบุตรชายสุดที่รักบาดเจ็บบ้าง ท่านจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนที่มารดาของข้ารู้สึกหรือไม่’