นางร้ายอ้อนรักพ่อหม้ายชาวสวนยุค 70

ฉันนี่แหละโจวหยางซีคนใหม่ เมืองไห่ซาน เขตปกครองตนเอง อยู่ฝั่งตรงข้ามพื้นที่เช่าของชาวต่างชาติ สถานการณ์ยามนี้ อยู่ในการควบคุมของทหาร เพราะเกิดการจับกุมตัวผู้นำคนเก่าไปเข้าสู่กระบวนการไต่สวนความผิด และกำลังจะมีการแต่งตั้งผู้นำใหม่ขึ้นมาดูแลบ้านเมือง ส่วนตอนนี้ สิ่งที่โจวหยางซีต้องตระหนักให้มาก หญิงสาวจะพลาดอีกหนไม่ได้ รถยนต์ของพวกแก๊งขวานลำพองขับวนไปวนมาที่หน้าตรอกถนนสายสี่อยู่เป็นชั่วโมง และเธอเข้ามาหลบซ่อนที่ห้องสมุด ซึ่งแทบจะร้างผู้คน เนื่องจากส่วนมากนิยมไปใช้บริการที่ฝั่งพื้นที่เช่าซึ่งหรูหรา มีแต่พวกปัญญาชนขลุกตัวอยู่ ส่วนโจวหยางซีคนนี้ เรียนหนังสือไม่เอาไหน หัวทึบสักหน่อย ให้ดีคือกินเก่ง หน้าตาจัดว่างดงาม นั่นจึงทำให้ชะตาชีวิตหญิงสาวพุ่งขึ้นไปเจิดจรัสเหมือนดอกไม้ไฟ ก่อนจะดับวูบลง และไม่มีใครจดจำได้ โจวหยางซีเลือกที่จะมาที่นี่ เธอได้ข้อมูลจากเด็กๆ ของมารดาที่จ้างไว้ให้ดูลาดเลา ทราบว่าคนตัวสูงๆ ซึ่งเป็นเป้าหมายนั้น หมู่นี่มักมาขลุกในห้องสมุด ช่วงยามสายไปจนถึงบ่ายแก่ๆ เขามาที่นี่อาทิตย์ละสามวัน การที่เธอดักมาพบเขาเป็นการชี้เป็นชี้ตายของเธอ ถึงแม้ว่าในเ

ใครว่าพระเอกขี่ม้าขาว ชีวิตโจวหยางซีในโลกที่จากมาเป็นเพียงพนักงานร้านสะดวกซื้อ แต่ทำอยู่หลายปีและที่ไม่ยอมเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการร้าน หรือเจ้าหน้าที่ระดับสูง เธอไม่อยากรับผิดชอบอะไรมากมาย เพียงแค่ต้องการมีเงินใช้ ได้อยู่ห้องแอร์เย็นๆ ทำงานใกล้บ้าน เพียงเท่านี้ชีวิตก็สมบูรณ์ เธอเรียนจนระดับปริญญาตรี การเรียนไม่ได้ใช่ไก่แลกเกรด อีกอย่างวันๆ พบคนหลายประเภท และยังชอบศึกษาเรื่องต่างๆ เป็นนักอ่านตัวยง เหนืออื่นใด อายุเธอไม่น้อยแล้วเฉียดสามสิบกว่า ประสบการณ์ชีวิตจึงมีพอตัว ส่วนการมาอยู่ในร่างหญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปี นับว่าเป็นกำไรมากโข ซึ่งเธอจะใช้มันให้เกิดประโยชน์สูงสุด และตอนนี้คือการสั่งสอน เด็กที่บังอาจปีนเกลียวกับเธอ “ฮึ พ่อแกคงมัวแต่ประจบพวกนักการเมือง เลยไม่มีเวลาได้สั่งสอน ส่วนแม่นั้น...” โจวหยางซีมองไปที่อีกฝ่าย ใช้สายตาอย่างพินิจ ช่วงเวลานั้น เรื่องราวของไป๋อันเหมยปรากฏในหัว อีกฝ่ายกำพร้ามารดา เนื่องจากหล่อนทนความอดดันในสกุลไป๋ไม่ไหว สามีเย็นชาและบ้างาน ส่วนแม่สามีเป็นพวกไม่อยากเห็นลูกสะใภ้ได้ดี มารดาไป๋อันเหมยจึงตัดสินใจผูกคอตายลาโลก ทิ้งเธอให้อยู

ฟันแล้วทิ้ง ประตูรถปิดดังปัง และนั่นคือจุดเริ่มต้นของโจวหยางซี แน่ล่ะ เพราะเธอยังเล่นบทสลบไม่ได้สติ และยังหลับตาปี๋อย่างสมจริง ฝ่ายคนแซ่เซียวเลยอุ้ม และพาขึ้นมายังชั้นสองของตึกเขียว มันเป็นอาคารสี่เหลี่ยมที่ห้องเรียงกันเป็นแถว บรรยากาศไม่เจริญหูเจริญตา และตอนนี้เขาใช้เท้าเตะประตูห้องพักเธอ เสียงดังปังๆ อย่างคนไร้มารยาท ความเกรงใจคนอื่น สำหรับเซียวหวังเหล่ยคงไม่มี หรือไม่อย่างนั้น เขาก็ต้องการทำบางสิ่งให้บรรลุเป้าหมาย เลยเล่นใหญ่แบบจัดเต็ม “คุณนายโจว ออกมารับลูกสาวเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะทุ่มลงไปชั้นล่าง บอกไว้ก่อน ไม่พิการ ก็คงนอนซมหยอดน้ำข้าวต้มเป็นเดือนๆ” ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้ยังจะสามารถเป็นตัวเอกของนิยายเรื่องนี้ได้หรือ คิดไปคิดมาโจวหยางซีก็หวาดหวั่น หรือว่าเธอควรเดินตามบทเดิม คือกลับไปหากังเหริน แล้วค่อยๆ ปลอกลอกเขา พอได้เงินมาสักก้อน จึงหายตัวเข้ากลีบเมฆ จากนั้นก็ตัดหางปล่อยวัดผู้ชายเฮงซวยทุกคนในนิยายเรื่องนี้ไปเสีย แต่ความคิดของเธอต้องหายแวบไปเมื่อเสียงชายหนุ่มดังอย่างน่ารำคาญขึ้นอีก “คุณนายโจว!” ทั้งเสีย

ในเวลาเกือบสามทุ่ม โจวหยางซียังปรับตัวไม่ได้เลย เธอได้ยินแต่เสียงแมลง กับสุนัขเห่าสลับกันไปมา ท้องร้องหิวมาก อีกอย่าง...เธอพักที่เรือนคนงานหญิง เป็นที่นอนรวมมีกันหลายชีวิต! ฮึ มารดาเซียวหวังเหล่ยเถิด ตาลุงหน้าเข้มกำลังเล่นตลกอะไรกับเธอกันแน่ หญิงสาวนอนกุมท้องตนเอง ยามนี้หิวจัดเลยทีเดียว นั่นเป็นเพราะเธอมาถึงที่นี่ เห็นคนงานกินของที่ชวนให้คลื่นไส้ มีแต่ผักพัดน้ำมันเยิ้ม ไข่ไก่ที่ผัดใส่มะเขือเทศ บางส่วนก็ไหม้ กินไปได้คำเดียวก็เวียนหัว สุดท้ายพอถึงเวลาต้องนอน เสียงท้องร้องดัง และหิวจนนอนกระสับกระส่าย เป็นเหตุให้คนที่ดูแลเรือนนอน ซึ่งเป็นหัวหน้าคนงานหญิงเดินมาถาม “อาซี... เธอไหวหรือไม่” เฮยหมิงก้าวมาที่ฟูกปูบนตั่งไม้ยกพื้น ยามนั้นโจวหยางซียังรู้สึกว่าตนเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ โดยแท้ “หิว... และไม่สบายตัว ไม่รู้ว่าฉันเป็นไข้หรือเปล่า” “มีหมั่นโถวเหลืออยู่สองลูก เธอไปเอามากินเถิด พรุ่งนี้ต้องลุกตั้งแต่ตีสี่ เตรียมเก็บไข่ไก่ ไข่เป็ดแล้วก็รดน้ำที่แปลงผัก” ได้ยินอย่างนั้น หญิงสาวจึงนิ่งค้าง นี่คืองานที่ต้องทำหรือ มิน่

บทรักแสนเฮงซวย โจวหยางซีถูกพาตัวไปโรงเก็บอุปกรณ์การเกษตร และด้านหน้ามีออฟฟิศ ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับเรือนหลัก เซียวหวังเหล่ยมากับเธอ ตั้งใจสอบถามหลายสิ่ง พร้อมกันนั้นคือเขาไม่อยากให้คนอื่นวุ่นวายกับหญิงสาว จึงไล่คนงาน และคนติดตามออกไปให้หมด เมื่อไม่มีใครอยู่ขวางหูขวางตา โจวหยางซีก็เพิ่งตระหนักได้ว่า ผู้ชายคนนี้แอบน่ากลัว และดูโรคจิตนิดๆ “ซีซี เมื่อเธออยากมาที่นี่ ต้องรับมือทุกเรื่องให้ได้ ฝ่ายอั๊วรู้ว่า เธอไม่ค่อยได้เรื่อง ในหัวมีแต่เรื่องเดียว คืออยากเป็นเมียอั๊ว” เขาหยาบคายมาก แรกๆ เธอก็ชื่นชมอยู่หรอก ตอนนี้ไม่อยากจะยกหางเขาแล้ว หากมีมีดคมๆ เธอก็จะตัดหางอีกฝ่ายทิ้งเสีย “หลงตัวเอง ซีซีก็แค่อยากเอาตัวรอด ไม่ได้พิศวาสคุณ อีกอย่างไม่มีรสนิยมกินเนื้อโคแก่” ทั้งหมดนั้น เธอพูดในใจ แต่สายตาที่สื่อถึงเขา มันเต็มไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น “อืม และอั๊วเชื่อว่า เธอคงไม่เก่งกล้า หรือมีความรู้มากพอที่จะทำเรื่องอัปมงคลพวกนั้น” “แน่นอน ซีซี...จะทำไปเพื่อเหตุผลอะไร ในเมื่อสุดท้ายเหล่ยต้าเกอก็เรียกหา และอยากให้ขึ้นเตียงอยู่ดี” โจวหยางซีพยายาม