ตอนที่ 12 เจ็บปวดเพราะลูกถูกทำร้ายเสียบ้าง

พวกบ่าวไพร่ช่วยกันหามเปล ที่มีร่างของคุณชายใหญ่กลับมาที่เรือน แต่เจอเข้ากับฮูหยินเอกเสียก่อน

“อาห่าวลูกแม่! นี่มันเกิดอะไรขึ้นใครเป็นคนทำร้ายเจ้าจนบาดเจ็บถึงเพียงนี้!” ฮูหยินตกใจเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นสะท้าน ทันทีที่เห็นสภาพของบุตรชาย จึงหันไปถามความกับบ่าวคนสนิทของซีห่าว

“ฉู่เหอ ใครเป็นคนทำร้ายลูกข้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้”

“บะ บะ บ่าวไม่ทราบขอรับว่าเป็นผู้ใด ตอนที่บ่าวไปถึงก็เห็นคุณชายอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้วขอรับ” ฉู่เหอตอบฮูหยินเอกด้วยเสียงสั่น ๆ

“พวกไม่ได้เรื่อง!! เจ้าเป็นบ่าวคนสนิทของบุตรชายข้า มีหน้าที่ติดตามคอยดูแลตลอดเวลา แต่เจ้ากลับปล่อยให้เขาคลาดสายตาจนเจ็บตัวเช่นนี้ได้ยังไง เอาไว้ข้าจะลงโทษเจ้าทีหลังตอนนี้รีบไปตามท่านหมอมาได้แล้ว” ฉู่เหอรีบวิ่งออกไปตามท่านหมออย่างรวดเร็ว

“ลูกแม่เจ้าเจ็บมากหรือไม่ ใครเป็นคนทำร้ายเจ้า ๆ บอกแม่มาแม่จะไปจัดการให้เจ้าเอง” ฮูหยินนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เตียง

ผ่านไปราวสองเค่อ ฉู่เหอก็พาท่านหมอเข้ามาตรวจอาการของเสิ่นซีห่าว ท่านหมอจับชีพจรและสอบถามอาการเบื้องต้น พอตรวจกระดูกที่ขาเรียบร้อยก็หันกลับมาเอ่ยกับฮูหยินเอก

“อาการบาดเจ็บของบุตรชายข้า เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านหมอ”

“กระดูกที่ขาของคุณชายมีอาการร้าว ต้องใช้เวลาในการรักษาประมาณหนึ่งเดือน อย่าเพิ่งให้เขาลุกขึ้นเดินข้าจะดามขาเขาให้ ตามร่างกายมีรอยฟกซ้ำ แค่กินยาให้ตรงเวลาอย่าให้ขาดก็จะหายดี การที่คุณชายพูดไม่ได้นั้น ข้าคิดว่าคงมีเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง จึงมีอาการเหม่อลอยแต่เป็นเพียงอาการในระยะสั้น ข้าจะเขียนเทียบยาสงบใจต้มให้คุณชายดื่ม และท่านต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่เกินสิบวันอาการก็น่าจะดีขึ้น” ฮูหยินได้ยินที่ท่านหมอพูดมาก็สะอื้นไห้อีกครั้ง นางอยากเจ็บแทนบุตรชายเหลือเกิน

“ข้าจะดูแลเขาอย่างดีตามที่ท่านหมอบอกเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านหมอมาก” ฮูหยินเอกกล่าวขอบคุณก็สั่งให้คนพาท่านหมอกลับไป

“ห่าวเอ๋อร์ลูกแม่เจ้าอดทนหน่อยนะไม่นานก็หายแล้ว” นางบอกบุตรชายพร้อมทั้งสวมกอดเขาไว้แน่น

ภายในเรือนท้ายจวนซินเยว่กลับมา หลังจากจัดการเรื่องที่สวนไผ่จบเรียบร้อย ก็กำลังนั่งมองมารดาออกกำลังกาย กับท่าที่นางเคยสอนไปและท่านแม่ดูจะชอบเอามาก ๆ

“เยว่เอ๋อร์แม่คิดว่าท่าออกกำลังกายที่เจ้าสอนมา มันดีต่อร่างกายจริง ๆ รู้สึกได้ว่าร่างกายแข็งแรงขึ้น และรูปร่างยังกระชับไปทุกส่วน

ตอนกลางคืนก็หลับสนิทจนเช้าอีกด้วย” ลี่หลินพูดด้วยใบหน้าที่ดูสดใสกว่าแต่ก่อน

ซึ่งในตอนนี้มารดาของซินเยว่ มีรูปร่างหน้าตาที่งดงามขึ้นกว่าเดิม เพราะนางยกเอาชุดครีมบำรุงและอาหารเสริม ออกมาบำรุงร่างกายมารดาชุดใหญ่ ควบคู่ไปกับการออกกำลังกายจะไม่งดงามขึ้นยังไงไหว ส่วนตัวของนางยังคงผอมแห้งเล็กน้อย เพราะยังไม่อยากบำรุงในตอนนี้ เอาไว้ออกไปจากที่นี่แล้วค่อยจัดหนักจัดเต็ม นางจึงโดนมารดาบ่นทุกวันจนหูชาบ่อย ๆ

“ก๊อก ๆ ๆ นายหญิงข้าน้อยเสี่ยวหลานเองเจ้าค่ะ”

“เข้ามาได้เลยเสี่ยวหลาน” หลังจากอนุญาตเสี่ยวหลานก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที

“อ้าว นายหญิงอยู่กับคุณหนูหรอกหรือเจ้าคะ”

“เอ๋ นี่ข้านั่งคุยอยู่ตั้งนานเป็นข้าคุยกับลูกหมาน้อยหรือเนี่ย” ท่านแม่แกล้งพูดหยอกพี่เสี่ยวหลาน

“โธ่ ท่านแม่ข้าไม่ใช่ลูกหมานะเจ้าคะ บ๊อก ๆ ๆ” ข้าก็ตามน้ำไปกับมารดาอีกคน

“ฮ่า ๆ ๆ เจ้านี่น้า มีเรื่องอะไรมาเล่าให้พวกข้าฟังหรือเสี่ยวหลาน แต่ท่าทางเจ้าดูตื่นเต้นแปลก ๆ หรือเจ้าไปรู้เรื่องอะไรมาอีกเล่า”

“นายหญิงท่านก็กล่าวเกินไป บ่าวไม่ใช่คนชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้านเลยนะเจ้าคะ” เสี่ยวหลานพูดจบก็ทำท่างอนเจ้านาย

“ข้ารู้ ๆ เจ้าไม่ได้ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านแบบทั่วไป แต่เจ้าชอบสอดเข้าไปรู้ทุกเรื่องต่างหาก ฮ่า ๆ ๆ” ลี่หลินพูดคล้ายรู้ทันสาวใช้คนสนิทของตน

เสี่ยวหลานแสร้งทำหน้าเศร้าไปอีก “นายหญิงบ่าวรู้สึกเสียใจนะเจ้าคะ”

“ถ้าเสียใจเจ้าก็ร้องไห้ออกมาดัง ๆ เลยสิข้ารอดูอยู่” ลี่หลินยังไม่ยอมหยุดเย้าแหย่สาวใช้ข้างกาย

“หยุดทั้งคู่เลยเจ้าค่ะ จะหยอกเล่นกันอีกนานหรือไม่เจ้าคะท่านแม่ ข้าอยากรู้แล้วว่าพี่เสี่ยวหลานมีเรื่องอะไร พี่เสี่ยวหลานเข้าเรื่องเลย ขอสั้น ๆ กระชับและได้ใจความ” ซินเยว่รีบห้ามสงครามระหว่างมารดากับเสี่ยวหลาน ก่อนจะสั่งให้พูดเรื่องที่รู้มาเสียที

“นายหญิง คุณหนูเจ้าคะอีกสองวัน นายท่านก็จะกลับมาถึงจวนแล้วเจ้าค่ะ”

“อ่อ ขอบใจข้ารับรู้ไว้แล้ว” ลี่หลินไม่ได้พูดอันได้มาก

ส่วนซินเยว่กำลังคิดในใจเงียบ ๆ ‘มาได้เสียทีข้าเตรียมตัวรอท่านจนพร้อมตั้งนานแล้ว’