ตอนที่ 07 ข้าเป็นคนของตำหนักไทเฮา

ทหารยามสองคนเดินมาหานางด้วยท่าทางนิ่งสงบ ในมือของพวกเขาถือดาบยาว สวมเกราะทอง คงเป็นองครักษ์หลวง แต่ที่แปลกไปคือ พวกเขาไม่รีบร้อนเหมือนครั้งแรกที่พบกับ

หลานเสวี่ยก้มหน้ามองพื้น เตรียมตัวเข้าไปในมิติถ้าหากเหตุการณ์ไม่สามารถควบคุมได้ อย่างน้อยให้พวกเขาเข้าใจไปว่าเธอเป็นวิญญาณก็ยังดี

“นางกำนัลตำหนักไทเฮา มาที่นี่มีเรื่องอันใดหรือ”

“ข้ามีเรื่องสำคัญต้องกราบทูลหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท จึงมาที่นี่” 

หลานเสวี่ยเล่นไปตามน้ำ เพราะไม่คิดว่าชุดข้ารับใช้ที่นางแลกมา 5 คะแนนจะช่วยนางได้อย่างดี เมื่อมองหน้าทหารยามสองคนทั้งสองน่าจะเชื่อด้วย

แต่สายตา และ ท่าทางของสองทหารหนุ่มลายเป็นความประหม่าทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้า สตรีที่งดงามเช่นนี้ พวกเขาทำตัวไม่ถูกแม่แต่ตอนพูดยังติดขัด พวกเขาไม่เคยเห็นสตรีนางใดจะงดงามเหมือนตอนนี้

“เช่นนั้น  ก็ตามข้ามาเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

หลานเสวี่ยเดินตามเข้ามาในตำหนักอันกง เพราะทหารยามบอกว่าฝ่าบาทเสด็จไปตำหนักอันกงแล้ว เดินมาสักพักก็มาถึงตำหนักอันกง นางจึงกล่าวขอบคุณแล้วเดินเข้าไป เมื่อทหารยามประตูเห็นว่านางสวมชุดตำหนักของไทเฮา พวกเขาก็ยังต้องตรวจตราสัญลักษณ์ด้วย

หลานเสวี่ยมีจี้หยกที่ระบบให้มา ไม่คิดว่าจะช่วยได้ถึงขนาดนี้ แล้วสุดท้ายนางก็เขามาในตำหนักอย่างไม่คาดฝัน ไม่คิดว่าจะได้พบกับคนที่อยากจะสังหารตน และทำเรื่องโหดร้ายเช่นนั้น แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งตัว

“นางกำนัล มีเรื่องอันใดหรือถึงมาดึกดื่นเช่นนี้” ฉ่างกงกง ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเอ่ยถาม

หลานเสวี่ยย่อตัวทำความเคารพตามกฎระเบียบ เมื่อเจอคนที่ตำแหน่งสูงกว่า “ คารวะฉ่างกงกง”

ทันทีที่ใบหน้าของนางปรากฏขึ้น ฉ่างกงกงรู้สึกคุ้นหน้า แต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ใด จึงคิดว่าคงเป็นนางกำนัลทั่วไปที่ตนเคยพบ

“ข้าน้อยมีเรื่องกราบทูลต่อฝ่าบาทเจ้าค่ะ”  ฉ่างกงกงจะยอมให้เข้าพบหรือเปล่านะ คงต้องวัดดวงกันแล้ว

ฉ่างกงกงเข้าไปในห้องไม่นานก็เดินออกมา ส่งสัญญาณให้นางเข้าไปได้ หลานเสวี่ยไม่รีรอเดินเข้าไปทันที นางไม่กลัวว่าเขาจะจำหน้าได้เพราะเจอกันไม่ถึงสองครั้ง อีกอย่างฝ่าบาทก็ไม่เคยเจอนางด้วยซ้ำ

เมื่อมาถึงก็เห็นฝ่าบาทนั่งอยู่ในห้องที่มีม้วนหนังสือมากมาย แถมตรงหน้ายังมีฎีกามากมายที่เขากำลังนั่งอ่าน แต่สิ่งที่ทำให้นางสนใจคงเป็นใบหน้าคมเข้ม ดูดีกว่าที่นางคิดเอาไว้มากนัก 

“มีอะไรก็รีบพูดมา” 

เสียงของเขาทำให้เธอตื่นจากภวังค์ แล้วรีบเอาจดหมายที่เขียนไว้เมื่อครั้งก่อน นางเอามาจากเหมย เพราะคิดว่าเผื่อมีโอกาสแบบนี้

หลานเสวี่ยก้มศีรษะทำความเคารพก่อนจะกล่าวสิ่งที่ตัวเองต้องการ “หม่อมฉันมีจดหมายมาส่งเพคะ”

“เอามาดูสิ” พูดโดยไม่มองหน้านาง เพราะสายตายังคงจดจ่อกับม้วนไม้ไผ่ในมือ ก่อนจะได้กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ไม่เคยพบเจอ หอมอ่อนทำให้รู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้

หลานเสวี่ยก้าวเข้าไปใกล้ มือเรียวยื่นจดหมายให้อย่างนอบน้อม ทว่ายามที่มือของเขาสัมผัสกับความนุ่มนวลของมือนาง ทำให้สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยสง่าเข้าอย่างจัง หลงเยี่ยนที่เคยละเลยสตรี บัดนี้กลับต้องการมองหน้านางเสียเอง ร่างอรชร ใบหน้าเรียวสวย รับกับคิ้วโค้งงาม ดวงตาฉายแววดื้อรั้นในตัว ริมฝีปากเชิดเล็กน้อย จมูกโด่งน่าสัมผัส ทำรู้สึกปั่นป่วนในพระทัยอย่างบอกไม่ถูก 

แม้จะละเลยเรื่องสตรีแต่เขาก็ยอมรับนใจว่า นางคือหญิงงามที่สุดที่เขาเคยพบเจอ 

ดวงตาคู่สวยของนางสบตาเข้ากับพระเนตรของฝ่าบาท จนต้องก้มหน้าลงมองพื้นเช่นเดิม หลานเสวี่ยถอยออกมาก่อนจะยื่นมองพื้นอยู่อย่างนั้น หลังจากที่เขาอ่านจดหมายเธอก็ลุ้นว่าเรื่องจะเป็นอย่างไร

“เจ้าเป็นคนของตำหนักไทเฮา เหตุใดถึงรับจดหมายจากตำหนักเย็นได้ละ หรือเจ้าเป็นคนของพระชายาหลานเสวี่ย” น้ำเสียงเรียบนิ่ง

เป็นคนของพระชายาอย่างนั้นหรือ ดวงตาของเขามืดมนเมื่อพูดถึงชื่อนั้น ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องต้องคิดมาก เพราะเขาไม่เรียกทหารมาทันทีแสดงว่าต้องยอมรับเงื่อนไขได้อยู่แล้ว

“ฝ่าบาท หม่อมฉันจำใจต้องทำเช่นนี้ เพราะถูกร้องขอมานางเป็นสาวใช้ในตำหนักเย็น ขอฝ่าบาทจะให้ความเมตตา” คุกเข่าก้มหน้า แม้จะกัดฟันแน่นด่าเขาในใจก็ตาม

“เช่นนั้นหรอกหรือ เจ้ากลับไปได้แล้วถ้าในอีกเจ็ดวันไม่เป็นไปตามที่จดหมายเขียนไว้ ข้าคงต้องทำเช่นเดิม” 

“ขอบพระทัยฝ่าบาท หม่อมฉันขอทูลลา”

หลานเสวี่ยเดินออกมาด้วยความโล่งใจ ตอนอยู่ข้างในรู้สึกเหมือนจะหายใจได้ไม่ทั่วท้องเลย ทว่านางต้องหยุดเท้าที่กำลังเดินอยู่ เพราะเสียงของฝ่าบาท

“ช้าก่อน เจ้ามีชื่อว่าอะไรหรือ” 

หลานเสวี่ยจำต้องหมุนตัวโค้งคำนับก่อนจะพูดตอบ จะใช้ชื่อว่าอะไรดีละ 

“หม่อมฉัน จางเสี่ยวหลงเพคะ” ใช้ชื่อเดิมจะได้จำง่าย

“อืม ออกไปได้” 

ในที่สุดนางก็ออกจากตำหนักอันกงมาได้แล้ว จากนั้นก็ตรงมาที่วังหลัง ระหว่างทางนางเห็นตำหนักเล็กของนางสนมในวังก็ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา หาที่ลับตาคน แล้วเข้าไปในมิติ ตอนนี้มีคะแนน 480 นางจึงใช้แลก ครีมอาบน้ำขนาดจิ๋ว สามารถใช้ได้ สองสามครั้ง แลกมา10 ขวด ราคาแค่ 5 คะแนน 

จากนั้นก็เข้าไปในจวนของนางสนมที่นางเคยรู้จัก คนนี้นางเคยพบในความทรงจำเจ้าของร่าง ผู้ที่ชื่นชอบความสวยความงามเป็นที่สุด แถมยังมาจากครอบครัวร่ำรวยอีกด้วย บังเอิญที่ขันทีของนางกำลังจะออกมาข้างนอก

“คารวะ ไป๋กงกง” หลานเสวี่ยเข้าไปตีสนิท แล้วนางก็เดาถูกทันทีที่เห็นชุดนางกำนัลตำหนักไทเฮา มีแต่คนให้ความเคารพ แม้แต่ขันทีผู้มองนางกำนัลต่ำกว่า ยังโค้งคำนับแทบจะเทียบพื้น

“กูเหนียง มีอันใดให้ข้าน้อยรับใช้หรือ” 

“ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่มีเรื่องดี ๆ มาให้เจ้านายของเจ้า ไม่รู้ว่านางจะอยากรับหรือเปล่า”

ขันทีวัยกลางคนครุ่นคิดสักพัก ว่ามันคือสิ่งใด แต่หากเป็นตำหนักไทเฮาผู้ใดจะกล้าไม่รับ ดีไม่ดีอาจเป็นโอกาสที่เจ้านายของเขาจะได้เลื่อนขั้นอีกด้วย 

“ข้าน้อยเสียมารยาทไปแล้วถ้า เช่นนั้นขอเชิญกูเหนียงเข้ามาคุยข้างใน” ไป๋กงกง พูดด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า 

“เอาล่ะ ข้าเองก็ไม่อยากเสียเวลามาก ไป๋กงกง แค่มอบสิ่งนี้ให้เจ้านายของท่าน เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ส่วนวิธีใช้ข้าเขียนกำกับไว้ในกระดาษนี้แล้ว” หลานเสวี่ยเปิดขวดให้ไป๋กงกง สูดดมกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำจะได้ทำให้เขาเชื่อว่ามันคือของดีที่หาได้ยากยิ่ง

“สิ่งนี้หอมยิ่งนัก” 

“นี้เป็นแค่ขนาดทดลอง ถ้าหากเจ้านายของกงกงสนใจ พรุ่งนี้ให้แขนโคมไฟที่มุมกำแพงข้าจะเอาขนาดเหมาะสมมาให้ ส่วนราคาก็ตามความเหมาะสม” 

“เข้าใจแล้ว ข้าจะบอกตามที่กูเหนียงกล่าวมา” 

หลานเสวี่ยรีบออกมาทันทีที่ขายของเสร็จ แม้จะกลัวว่าจะถูกจับได้ แต่สถานการณ์มันเร่งรัด วันนี้อาจหนีรอดไปได้ แต่วันหน้าฮ่องเต้ผู้นั้นต้องไปปล่อยไปแน่

มาถึงสวนหลวงนางก็รีบมุดรูเข้าไปแล้วปิดประตูด้วยหญ้าแห้ง ค่อยเดินเข้าไปในจวน ทันทีที่นางเข้ามา หยางกับเหมยรีบวิ่งเข้ามาสำรวจร่างกายของนางด้วยความเป็นห่วง

“คุณหนูท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่” 

“ทหารพวกนั้นไม่ได้ทำร้ายท่านใช่ไหม” 

เมื่อเป็นแบบนี้นางจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้สองคนฟัง จะได้เข้าใจ ทั้งสองคนที่รู้เรื่องก็ยิ่งเป็นห่วงเพราะกลัวจะถูกจับได้แล้วต้องถูกลงโทษ แต่หลานเสวี่ยก็ยืนกรานที่จะทำเพราะถ้าไม่ทำอะไร มีหวังรอความตายอย่างเดียว 

“พวกเจ้ายังไม่ทานอีกเหรอ อาหารเย็นหมดแล้ว” 

“บ่าวเอาไปอุ่นเองเจ้าค่ะ” 

เมื่อมีไฟจากถ่านก็ทำให้ชีวิตดูง่ายขึ้นเลย เดินมาหนาว ๆ พอเข้ามาในจวนก็อบอุ่นทันที หลานเสวี่ยรู้สึกว่าทุกกำลังจะไปได้ด้วยดีแท้ ๆ ถ้าไม่มีเรื่องของพิธีชำระบาปเข้ามาก่อน 

“ว่าแต่นี้คือสิ่งใดหรือ บ่าวไม่เคยเห็นมาก่อนเลยเจ้าคะ” หยางถามขึ้น พร้อมหยิบซาลาเปาขึ้นมาดู

“นั้นคือ ซาลาเปาไส้หมู อร่อยมากลองดูคนละชิ้น”  

วันนี้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีต่อฉลองด้วยซาลาเปา เพิ่มพลังกันเสียหน่อย

“อร่อยจริงด้วย อร่อยเช่นนี้คงเป็นของล้ำค่าแน่ ๆ จะดีหรือที่ให้พวกเราเช่นนี้” 

“จะเป็นอะไรไป เจ้าก็เป็นคนของเรา มีอะไรพวกเจ้าจะได้กินเป็นคนแรก ไม่ต้องดีใจไปยังมีอีกมากมายรอชิมได้เลย” 

“ข้าขอลองบ้าง อือ อร่อยจริง ๆ” 

เหมยกัดเข้าไปคำหนึ่งก่อนจะหายไปทั้งก้อนเพียงไม่นาน พวกนางสองคนไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อน ยิ่งอาหารที่นี่รสชาติแย่มาก ๆ ได้กินซาลาเปาจากระบบถือว่าเป็นบุญปากของพวกนางแล้ว

“คุณหนูท่านรีบพักผ่อนเถิด อากาศหนาวเช่นนี้จะไม่สบายเอาได้" 

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปพักก่อน” 

หลานเสวี่ยเข้ามาในห้อง ก่อนจะเข้าไปในระบบ ตอนนี้พืชที่ปลูกไว้กำลังโตเต็มที่ นางจึงเก็บเกี่ยวใส่กระเป๋า วันนี้ปลูกแต่มันฝรั่ง เพราะเป็นอาหารฉุกเฉินได้ดีเยี่ยม เพราะแผ่นการครั้งต่อไปจำเป็นต้องใช้เป็นจำนวนมาก 

“ใช้คะแนน 500 สำหรับอัพเกรดระบบ”

(ระบบกำลังอัพเกรด อีกห้าชั่วโมงถึงจะสำเร็จ) 

หลังจากจัดการปลูกมันฝรั่งเสร็จ หลานเสวี่ยก็มาอาบน้ำให้สบายตัว สิ่งที่ดีที่สุดของการมาที่นี่คงจะเป็นการได้อาบน้ำในมิตินี้แหละ สบายตัวยิ่งกว่าอาบน้ำในอ่างราคาแพงในโลกปัจจุบันเสียอีก

ตำหนักเย็นที่เงียบสงบไร้ผู้คนเข้ามาเป็นเวลานาน นอกจากทหารยาม แต่ทว่าบัดนี้มีชายชุดดำร่างกายกำยำ ท่าทางสง่างาม สายตาจ้องมองคนในตำหนักตั้งแต่ครั้งแรกที่หลานเสวี่ยมาถึง หากแต่ว่านางไม่รู้ตัวก็เท่านั้น 

ร่างสูงยกยิ้มมุมปากก่อนจะหายออกมาจากตรงนั้น ราวกับว่าตรงนั้นเป็นเพียงอากาศเท่านั้น