ตอนที่ 50 อธิบายไม่ได้ผล

[อีกด้านหนึ่ง(ในเวลาเดียวกัน)]

          “ห้องนี้คุณยกให้ฉันแล้วนี่คะ”

ธาริกามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่กลางห้องใหญ่

          “ข้าเข้ามาเพื่อที่จะคุยกับเจ้าเท่านั้น”

เอาเข้าจริงๆ เวลาเจอหน้าเธอแล้ว อิลยาสกลับพูดไม่ออก อุตส่าห์วางแผนกับพี่ชายของเขา และเขาจะต้องทำแบบเดียวกับที่พี่ชายเขาบอก

          “ฉันไม่มีเรื่องอะไรที่จะคุยกับคุณแล้วค่ะ”

ธาริกาไม่เข้าใจในตัวของชายหนุ่มเลย ว่าทำไมเขาถึงยังไม่จบเรื่องนี้ซะที เขาน่าจะดีใจด้วยซ้ำที่เธอไม่เอาความ และไม่วุ่นวายกับเขาอีก

          “เจ้านั่งลงเถิด ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”

อิลยาสมองร่างบางที่กำลังยืนในท่าเตรียมพร้อมวิ่งอยู่ข้างโซฟาใหญ่ นี่เขาจะเริ่มต้นเจรจากับเธออย่างไรดี

          “โอเค...ถ้าคุณทำฉันอีกล่ะก็ รอบนี้คุณอาจจะสิ้นชีพแน่นอน...คอยดู”

ร่างบางขู่ฟ่อพร้อมกับทิ้งร่างบางลงบนโซฟานุ่ม

          “แผลเก่าข้ายังไม่หาย ข้าคงไม่คิดที่จะสร้างแผลใหม่หรอกนะ”

อิลยาสอดครวญนึกถึงบาดแผลที่เกิดจากฝีมือของเธอ ทั้งกัดและโดนทึ้งทุบจนเป็นรอยไปตามร่างกายและศีรษะบวมปูด

          “อืม...รู้ไว้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่กล้าทำอีก มีอะไรว่ามาเลยค่ะ ฉันจะนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า และออกเดินทาง”

          “สรุปเจ้ายังคงคิดที่จะกลับอยู่อีกหรือ?”

อิลยาสถามกลับ เขามองไม่เห็นเหตุผลของตัวเองเลย ว่าทำไมเขาต้องมาคอยตื้อเธอคนนี้ ความงดงามของเธอน่ะใช่! แต่ประเทศของเขาก็มีสาวงามมากมายรอให้เขาเลือก...ทำไมเขาไม่ดีใจที่เธอไม่จับเขาอย่างที่ควรจะเป็น

          “แน่นอนค่ะ...ฉันจะกลับ...ไม่มีใครมาห้ามฉันได้ และคุณก็ไม่ต้องมาเสียเวลากับฉันอีก”

ธาริกาอยากกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอนั้นจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับเขาไป ‘คิดแล้วมันน่าเจ็บใจนัก’

          “ถามจริง...เจ้าไม่คิดว่าตัวเองจะท้องบ้างเลยหรือ ในท้องของเจ้าน่าจะมีลูกของข้าอยู่ในนั้นแล้วก็เป็นได้”

อิลยาสพยายามใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างในการเหนี่ยวรั้งเธอ พี่ชายเขาบอกให้รวบหัวรวบหางเธอ แล้วเธอจะใจอ่อนกับเขา แต่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นไปได้เลย เธอไม่ง่ายอย่างที่พี่ชายเขาคิดสักนิด

          “ถึงท้อง...ฉันก็เลี้ยงเองได้ค่ะ และฉันสามารถที่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับลูกของฉันได้...คุณไม่ต้องห่วง...ฉันไม่ซีเรียส”

          “ทั้งที่พ่อยังยืนหัวโด่อยู่เนี่ยนะ...ข้าจะไม่ยอมให้ลูกของข้าลำบากอย่างแน่นอน...เจ้าน่ะบ้าไปแล้ว...นับดาว...เจ้าเป็นผู้หญิงประเภทไหนกัน ข้าเป็นผู้ชายยังคิดเลยว่าลูกต้องมีพ่อและแม่คอยดูแล ข้าไม่เข้าใจเจ้าเลยจริงๆ”

ยิ่งยากเขายิ่งอยากจะไขว่คว้า อิลยาสรู้สึกทึ่งในความแปลกประหลาดของเธอเหลือเกิน เขาจะไม่ยอมให้เลือดเนื้อเชื้อไขของเขาต้องลำบากอย่างแน่นอน

          “คุณก็ไม่ต้องสนอะไรสิคะ...ถ้าคุณไม่อยากให้ลูกลำบากคุณก็ส่งเงินไปเลี้ยงดู และฉันก็จะส่งรูปให้ลูกดู ว่าคุณคือพ่อและทำงานอยู่ต่างประเทศไม่สามารถที่จะอยู่ด้วยกันได้ โอเคมั้ยคะ สมัยนี้เด็กๆ เขาเข้าใจอะไรง่ายๆ อยู่แล้ว...และอีกอย่างคุณมั่นใจเหรอคะว่าฉันจะท้อง...ตัวฉันเองยังมั่นใจเลยค่ะว่าฉันไม่ท้องอย่างแน่นอนล้านเปอร์เซ็น!”

 ธาริกาเชิดหน้าอย่างมั่นใจ ว่าเธอจะไม่เป็นอย่างที่เขาพูดแน่นอน

          “เจ้าทำไมดื้อดึงขนาดนี้นะ!!”

อิลยาสเริ่มรู้สึกเดือดทันที ไม่เคยมีหญิงใดที่จะทำให้เขาอารมณ์ขึ้นได้ขนาดนี้ ปกติมีแต่คนคอยตามเขาอยู่ตลอดเวลา แต่กับเธอคนนี้มันทำให้เขาอยากจะสั่งสอนเธอนักเชียว

          “มันเป็นสิทธิ์ของฉัน! และคุณเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์ในตัวฉัน แค่คุณมีอะไรกับฉันไม่กี่ครั้ง อย่าคิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์บังคับฉันได้ และฉันจะไม่ขอพูดอะไรกับคุณอีกแล้ว...คุณอิลยาส!”

ธาริกาเริ่มมีอารมณ์ขุ่นมัว เพราะผู้ชายตรงหน้าของเธอ และเธอไม่คิดว่าผู้ชายประเทศนี้จะให้ความสำคัญกับการมีลูกขนาดนี้ ปกติเธอเคยเห็นแต่ได้แล้วทิ้ง แต่นี่อะไร เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ

          “โอเค...ข้าก็จะไม่พูดเหมือนกัน!!” พูดจบร่างสูงเดินเข้ามากระชากร่างบางเข้าปะทะกับอกกว้างทันที

          “อุ้ย!!!!” ธาริกาตกใจอย่างที่สุด ที่อยู่ดีๆ ร่างของเธอก็ถูกเขากระชากอย่างแรง จนร่างของเธอลอยละลิ่วปะทะกับอกกว้างจนแทบจุก

          “ข้าไม่มีสิทธิ์งั้นหรือ!! แล้วต้องทำกี่ครั้ง!! ข้าถึงจะมีสิทธิ์!”

สันกรามขบกันแน่น น้ำเสียงรอดจากไรฟัน ความโกรธของชีคหนุ่มพุ่งทะยานขึ้น ความอดทนของเขาหมดลง!

          “ปล่อยฉันนะ!! ปล่อย! กรี๊ดดดด!!!!”

ธาริกาดิ้นเร่าอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งนั้นไปมา กำปั้นน้อยทุบไปบนร่างกำยำ

          มือหนาผลักร่างบางล้มลงแผ่หราบนโซฟาตัวใหญ่ พร้อมกับร่างแกร่งทับทาบลงมา กดร่างอวบอิ่มเอาไว้ไม่ให้ดีดหนี

          “กรี๊ดดดดด!!! ปล่อย! ปล่อยนะ!!”

ธาริกาตะโกนกรีดร้องดังลั่นห้อง

          แคว่ก!!! มือหนากระชากชุดบางจนขาดวิ่นติดมือ

          “กรี๊ดดดดด!!!” เสียงกรีดร้องของธาริกาดังขึ้นต่อเนื่อง พร้อมกับร่างบางดีดดิ้นมือไม้ปัดป่ายไปมาเพื่อเอาตัวรอด ถ้าครั้งนี้เธอโดนเขากระทำอีกล่ะก็ เธอคงจะไม่รอดอย่างแน่นอน

          “ร้องสิ!! ร้องดังดัง!!! ข้าชอบ!!”

อิลยาสเริ่มสติหลุด ความโกรธในระดับสิบของเขาส่งตรงไปยังเรือนกายสาวทันที

          แคว่ก!! เสื้อผ้าส่วนที่เหลือถูกกระชากจนหมดสิ้น เผยให้เห็นร่างอวบอิ่มท้าทายสายตาชีคหนุ่ม ความร้อนแล่นผ่านร่างกำยำทันที เมื่ออกอวบใหญ่ปรากฏแก่สายตาของชายหนุ่ม

          “ปล่อยนะ!!! ฉันบอกให้ปล่อย! ไอ่บ้า!”

ธาริกายังคงกร่นด่า ร่างบางดีดดิ้นสุดฤทธิ์ มือเธอทั้งทุบและดึงทึ้งไปที่กายกำยำที่กำลังจะแนบร่างบนตัวเธอ

          “ฮึ่ม!!” มือหน้าคว้าเศษผ้าบางผูกมัดข้อมือบางสองข้างตรึงเอาไว้เหนือศีรษะของเธอ แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้เธอสิ้นฤทธิ์ลงไปได้ เพราะเท้าบางกำลังทั้งเตะและถีบมาที่ร่างกำยำ

          “ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยฉันที”

ธาริกากรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

          “ร้องให้ตายก็ไม่มีใครได้ยิน!! ร้องไป!! ร้องดังดัง!!”

          “ปล่อยนะ!”

ธาริกาพยายามดิ้นรนเพื่อดันร่างออกจากอ้อมแขนที่บีบรัดราวกับเหล็กแกร่ง ข้อมือของเธอถูกพันธนาการไว้แน่น ไม่อาจที่จะขยับเขยื้อนได้เลย ธาริกาออกแรงสะบัดหน้าหนีเมื่อใบหน้าคมก้มลงมาอย่างรวดเร็ว

“อื้อออ อุ๊บ! อึก”