“โอ๊ย!” เธอร้องเจ็บ นำมือไปคลำสะโพก เงยหน้ามองณคุณ ชายหน้ายักษ์ที่แยกเขี้ยวใส่ “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“พามาลงโทษไงล่ะ กฎหมายทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันก็เลยจับเธอมาลงโทษในแบบของฉัน” พิมรดากลัวใบหน้าขึงขังเขาไม่พอ เธอยังกลัวคำพูดเขาอีกด้วย “ทั้งที่ฉันอยากฆ่าเธอให้ตายตามเดือนและลูกแก้ว ให้ครอบครัวเธอได้รับรู้ถึงความสูญเสีย แต่ฉันมาคิดๆ ดู ความตายมันไม่ทำให้เธอเจ็บปวด เท่ากับบทเรียนที่ฉันจะมอบให้เธอ”
หนาวสั่นทั้งตัว หัวใจสั่นหนักมากขึ้นไปอีก แววตา น้ำเสียงและใบหน้าเข้มขึงของณคุณน่ากลัวมาก ราวกับซาตานหลุดออกมาจากนรก ทว่าเธอกลับเห็นความเจ็บปวดในแววตาคู่นี้
“แล้วคุณจะลงโทษฉันยังไง คุณถึงพอใจ คุณถึงอภัยให้ฉัน”
พิมรดาเข้าใจความรู้สึกคนสูญเสีย การจากไปของภรรยาและลูกสร้างความเจ็บปวดให้ณคุณมาก เสมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เป็นเรื่องไม่คาดฝันไม่ทันตั้งตัว ความโกรธแค้นในตัวคนกระทำย่อมเกิดขึ้น พิมรดารับรู้ถึงพลังนั้น ขนาดเธอยังไม่ให้อภัยตัวเอง แล้วเขาล่ะ จะให้อภัยเธอได้อย่างไร
“เธอพูดแบบนี้ ทำให้ฉันคิดว่า เธอยอมทำตามทุกอย่างที่ฉันบอกใช่ไหม”
“ไม่ใช่แค่คุณที่เจ็บปวดกับการสูญเสีย ฉันเองก็เจ็บปวดไม่แพ้คุณ นับตั้งแต่คืนนั้น มันเหมือนเป็นฝันร้ายตามหลอกหลอน ฉันไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักคืน ฉันทำบุญทุกวัน หวังว่าบุญจะทำให้ฉันปลงและปล่อยวาง แต่ไม่เลย มันกลับแน่นอยู่ในใจฉัน ถ้าการที่ฉันถูกคุณลงโทษและฉันได้รับการให้อภัย ฉันยินดี บางทีฉันอาจปลดจากห่วงนี้ก็ได้” พิมรดาพูดไปร้องไห้ไป ทุกคำพูดล้วนมาจากใจ
“ฉันยกโทษให้เธอแน่ ถ้าฉันได้ในสิ่งที่ต้องการ” น้ำเสียงราบเรียบ แต่ทรงพลัง
“คุณต้องการอะไร จะลงโทษฉันยังไงคะ” พิมรดายอมทำทุกอย่าง เธออยากจบเรื่องนี้ ต้องการกลับไปเป็นพิมรดาคนเดิม ที่ใจไม่วกวนอยู่กับเรื่องนี้
“เธออยู่ที่นี่ในฐานะคนใช้ ฉันจะโขกสับเธอเยี่ยงทาส และอีกหนึ่งหน้าที่คือ เป็นนางบำเรอของฉัน จนกว่าเธอจะมีลูกให้ฉัน เธอคลอดลูกเมื่อไหร่ ฉันจะปล่อยเธอให้เป็นอิสะ ความโกรธแค้นที่ฉันมีต่อเธอเป็นอันจบ” ลงโทษอย่างแรกพิมรดาไม่ตกใจเท่าอย่างหลัง เธอมองหน้าเขาทั้งน้ำตา หัวใจเต้นด้วยอัตราความเร็วเช่นเดิม เธอพรากลูกเขาไปก็ต้องมอบลูกคืนให้ เป็นเรื่องที่ยุติธรรม แต่ก็มีคำถามในใจเกิดขึ้น
“ลูกที่เกิดจากผู้หญิงที่คุณเกลียดและแค้น คุณจะรักลูกคนนี้หรือคะ”
“รักสิ เพราะลูกที่เกิดมาเป็นลูกของฉัน เป็นลูกที่ฉันตั้งใจให้เกิดมา ฉันไม่มีวันเกลียดลูกตัวเองได้แน่นอน แม้ว่าแม่ของลูกคือคนที่ฉันเกลียดเข้ากระดูกดำก็ตาม” ณคุณตอบชัดเจน “เธอไม่มีทางเลือกพิมรดา ยอมไม่ยอมเธอก็ต้องทำตามคำสั่งฉัน ทุกอย่างฉันเป็นคนกำหนด บนเกาะนี้ฉันคือผู้พิพากษา แล้วฉันบอกเธอเอาบุญไว้อย่างหนึ่งว่า ถ้าเธอคิดหนีหรือขัดใจฉันล่ะก็ ฉันจะจับตัวน้องสาวเธอมาลงโทษแทน”
“ไม่นะ อย่าทำอย่างนั้น น้องสาวฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย คนที่คุณควรลงโทษคือฉัน ฉันยอมทุกอย่าง คุณเอาความโกรธ ความเกลียดมาลงที่ฉันได้เลย” พิมรดาร้องขอเสียงสั่น ยอมรับการลงทัณฑ์แต่โดยดี
“ต่อไปนี้คำสั่งฉันคือประกาศิต ห้ามขัดคำสั่ง ห้ามโต้แย้ง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่าทำ” เขาเตือน เธอพยักหน้าช้าๆ “งานแรกที่เธอทำคือ ทำความสะอาดบ้าน ทรายที่ติดตามตัวเธอทำบ้านฉันสกปรก เธอต้องจัดการเม็ดทรายทุกเม็ดให้บ้านฉันสะอาด ถ้าฉันสัมผัสเม็ดทรายสักเม็ดล่ะก็ ฉันจะจับตัวเธอไปแช่น้ำทะเล”
“แล้วอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ที่ไหนคะ”
“ก็หาเอาเองสิ ตาก็มีไม่ใช่เหรอ ใช้ตาให้เป็นประโยชน์ไม่ใช่มีไว้ร้องไห้อย่างเดียว แล้วจะบอกเอาไว้นะว่า น้ำตาเธอไม่ช่วยอะไรหรอก ต่อให้ร้องไห้เป็นสายเลือด ฉันก็ไม่มีวันยกโทษให้เธอ” เสียงเขาเข้มห้วน ใบหน้าดุดัน พิมรดาไม่กล้าสบตามอง ก้มหน้างุด “หาของแค่นี้หาไม่ได้ ก็เตรียมตัวไปแช่ในน้ำเล่นๆ ได้เลยฉันกลับมาแล้วบ้านไม่เรียบร้อยล่ะก็ เธอเจอดีแน่”
มิวายขู่ซ้ำ ก่อนเดินออกไปจากห้อง พิมรดาน้ำตาร่วง ปาดน้ำตาทิ้งราวกับเด็กน้อย เธอมองไปรอบห้องที่มีเพียงฟูกขนาดสามฟุตครึ่งเปล่าๆ ไร้ผ้าปูที่นอน พัดลมขนาดสิบสี่นิ้วกลางเก่ากลางใหม่วางอยู่ปลายฟูก ชั้นไม้สามชั้นวางตรงหัวมุม หน้าต่างสองบานพร้อมเหล็กดัดแน่นหนา ผ้าม่านสีเทาติดอยู่บนขอบหน้าต่าง ภายในห้องมีเท่านี้จริงๆ
ขณะที่กำลังสำรวจห้อง บัญชาเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง เขาวางมันลงใกล้ๆ ร่างเจ้านายสาวที่รู้ดีว่า นิสัยดีแค่ไหน ทว่าเขาเป็นคนของณคุณ ก็ต้องรักและเคารพนายหัวจอมเถื่อนมากกว่าสาวตรงหน้า
“ในกระเป๋ามีเสื้อผ้าของคุณพิมครับ ผมเก็บมาให้” บัญชาบอกพิมรดาที่ใบหน้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่ “ผมเป็นคนของนายหัวที่ถูกส่งเข้าไปในบ้านคุณพิม คอยดูความเคลื่อนไหวแล้วรายงานให้นายหัวทราบ และลงมือจับตัวคุณพิมมาที่นี่ด้วยการวางยานอนหลับ พร้อมเก็บเสื้อผ้าคุณพิมมาด้วยครับ”
บัญชาเฉลยให้พิมรดารู้
คลื่นใต้น้ำ...
Chapter9ในทางกลับกัน ถ้าไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคาดคิด พิมรดาอาจไม่รู้สึกอะไร คิดว่าเป็นการชดเชยความผิดที่ตัวเองกระทำ ณคุณถือว่า การลงทัณฑ์นับตั้งแต่วันนี้ คือบทเรียนที่เธอจำไปจนวันตาย เธอต้องเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ จนกว่าลูกของเขาถือกำเนิดในตัวเธอ ก่อนณคุณเดินไปห้องพิมรดา เขาเดินไปหยุดยืนหน้าตู้โชว์ หยิบบางอย่างในลิ้นชักออกมา มันคือหลอดเจลหล่อลื่นสำหรับกิจกรรมทางเพศห้องที่พิมรดาใช้หลับนอน ประตูห้องณคุณเปิดประตูห้องอย่างไม่เกรงใจคนในห้องด้วยการใช้เท้าถีบ ซึ่งเขาออกแรงไปเพียงสองครั้ง เหตุผลที่มันเปิดง่ายเป็นเพราะ ที่จับประตูเป็นแบบมือจับขาบัว และล็อคด้วยกลอนประตูธรรมดา เมื่อณคุณรู้ว่า ประตูล็อคจากทางด้านใน ความไม่พอใจพุ่งพรวด เขาไม่คิดเคาะประตูเรียกคนในห้อง แต่กลับใช้เท้ากระแทกประตูสองครั้ง ประตูก็เปิดกว้าง นายหัวสุดโหดเดินเข้าไปในห้อง มองร่างพิมรดาที่หลับสนิทบนฟูก ประกายตาลุกวาวโชติช่วงจากเพลิงแค้นผ้าขาวม้าถูกปลดออกจากกาย มือซ้ายโยนเจลหล่อลื่นลงไปบนฟูก มือขวากุมความเป็นบุรุษเพศ รูดขึ้นลงคล้ายปลุกให้ตื่น น่าแปลกที่ว่า มันตื่นตัวเร็วกว่าปกติมาก ราวกับว่าเตรียมพร้อมสำหรับเกมสวาท เข
Chapter823.30 น. เกาะนพเก้า จ.ตรัง อากาศทางภาคใต้แปรปรวนมาก ในหนึ่งวันอาจมีสองถึงสามฤดู ตลอดทั้งวันอากาศดี แดดเปรี้ยง หากนักท่องเที่ยวต้องการดำน้ำ ถือว่าอากาศเป็นใจมาก แสงแดดจัดผ่านผืนน้ำทะเลทำให้ภาพใต้น้ำเพิ่มความสวยงามมากขึ้น แต่พอตกเย็นฟ้าครึ้ม ตกค่ำฝนตกและลมแรง ฝนตกตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าจะหยุดก็ราวสามทุ่มกว่า เหมือนมันจะไม่หยุดสนิท มีฟ้าคะนองเป็นช่วงๆ ลมกรรโชกแรงเป็นสัญญาณว่า จะมีฝนตกหนักอีกรอบ แล้วอาจหนักกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำไป คนงานบนเกาะต่างพากันเข้านอนในบ้านพักกันหมดเช่นเดียวกับเชลยสาวที่นอนหลับสนิทบนฟูกจากความอ่อนเพลีย โดยมีผ้าห่มกลางเก่ากลางใหม่ทว่าถูกซักอย่างสะอาดคลุมกายไว้ สาเหตุของความอ่อนเพลียเป็นเพราะ ครึ่งวันหลังเที่ยงพิมรดาทำงานตามคำสั่งณคุณ ที่แม้ว่าไม่มาคุมเธอด้วยตัวเองแต่ก็มีตัวแทนคือบัญชา คุมเธอไม่คลาดสายตาเริ่มจากทำความสะอาดภาชนะใช้แล้วในครัว งานที่สองคือไปขุดดินเพื่อเพาะปลูกพืชผักสวนครัวไว้บริโภคภายในไร่ ตอนแรกก็สงสัยว่าบนเกาะแห่งนี้ปลูกผักได้หรือ เธอเคยดูสารคดีเกี่ยวกับเกาะรังนกซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่หินที่เป็นถ้ำไว้สำหรับให้นกนางแอ่นทำรัง พิมรด
Chapter7 ขณะนั่งหิวพิมรดานึกถึงชะตาชีวิตตัวเองไปด้วย มาถึงเกาะวันแรกเธอเกือบตาย ถูกกดหัวให้จมอยู่ในน้ำ ให้เป็นแม่บ้านทำความสะอาด และงดให้อาหาร ทำราวกับว่าเธอไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก คิดไปน้ำตาก็ไหลไป หิวจนแสบท้อง ก๊อก ก๊อก ก๊อก...คนกำลังหิวมองประตูห้อง อึดใจต่อมามันถูกเปิดกว้าง บุรุษสองคนยืนอยู่หน้าห้อง พิมรดารู้จักแค่บัญชา ส่วนอีกคนรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับณคุณ “เธอคงหิวแล้ว ฉันจะพาเธอไปกินข้าว” ยศวินบอกเชลยสาว น้ำเสียงเขาไม่มีความโกรธแค้นกลับนุ่มนวลเป็นมิตร “ฉันเตือนไว้อย่างหนึ่งว่า อย่าทำให้เพชรโกรธมากกว่านี้ เพราะฉันกลัวว่ามันจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มันยิ่งอยากฆ่าเธอทุกวินาทีด้วย” “ฉันรู้ค่ะ ฉันเข้าใจความเกลียด ความแค้นของคุณเพชร” “ไปกันได้แล้ว ระหว่างทางที่ไปโรงครัว ฉันจะบอกเรื่องที่เธอต้องทำ” พิมรดาลุกเดินตามยศวินกับบัญชาอย่างว่าง่าย ยศวินบอกงานในแต่ละวันที่พิมรดาต้องทำ แต่ละอย่างเป็นเรื่องที่หญิงสาวไม่เคยทำ ทว่าก็ต้องทำไม่เช่นนั้น เธอจะได้รับบทลงโทษจากเจ้าของเกาะที่เวลานี้ขึ้นฝั่งเพื่อจัดการเรื่องด่วน ยศวินจึงทำหน้าที่เป็นผู้
Chapter6เหตุผลที่ณคุณไม่อุทรณ์คำสั่งศาล ให้ทุกคนเข้าใจว่า ทุกอย่างจบลงแล้ว ต่างคนต่างใช้ชีวิต แต่ไม่เลย ณคุณบ่มเพาะไฟแค้น คอยจับตาดูเธออย่างใกล้ชิด รอเวลาเอาคืนอย่างสาสม“คุณพิมอย่าดื้อ อย่าขัดขืนคำสั่งนายหัวนะครับ นายหัวใจดีกับบางคนเท่านั้น สำหรับคนที่นายหัวเกลียด นายหัวฆ่าได้ทุกเมื่อ และจะเดือดร้อนถึงครอบครัวคุณพิมด้วย” บัญชาพูดเชิงเตือน รูดซิปกระเป๋าด้านข้าง หยิบสิ่งหนึ่งออกมา ก่อนยื่นให้เชลยสาวนายหัว “โทรไปหาคุณพ่อครับ แล้วบอกว่าคุณพิมอยากพักใจ เลยมาเที่ยวทะเลแถวภาคใต้แบบไม่มีกำหนดกลับ สบายใจเมื่อไหร่จะกลับเอง ผมเชื่อว่าคุณท่านคงไม่ถามอะไรมากมาย” พิมรดามองมือถือของตนในมือบัญชา ยื่นมือไปรับมันไว้ “นายหัวรอบคอบดีนะ ทำแบบนี้ก็ไม่มีใครสงสัย” “ทุกอย่างเตรียมการไว้ดีครับ ผมก็เช่นกัน” ในส่วนของบัญชา เขาต้องกลับไปทำงานเป็นคนขับรถตามเดิม เพื่อดูความเคลื่อนไหวของบรรพตกับครอบครัว หากถูกซักไซ้ถาม เขาก็มีคำตอบ เป็นคำตอบที่จะไม่มีคำถามตอบกลับมา‘ผมขับรถไปส่งคุณพิมที่สนามบินครับ คุณพิมให้ส่งแค่นั้น แล้วให้ผมกลับบ้านเลยครับ’ เพียงแค่นี้บรรพตก็จะไม่สงสัยกับ
Chapter5“โอ๊ย!” เธอร้องเจ็บ นำมือไปคลำสะโพก เงยหน้ามองณคุณ ชายหน้ายักษ์ที่แยกเขี้ยวใส่ “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” “พามาลงโทษไงล่ะ กฎหมายทำอะไรเธอไม่ได้ ฉันก็เลยจับเธอมาลงโทษในแบบของฉัน” พิมรดากลัวใบหน้าขึงขังเขาไม่พอ เธอยังกลัวคำพูดเขาอีกด้วย “ทั้งที่ฉันอยากฆ่าเธอให้ตายตามเดือนและลูกแก้ว ให้ครอบครัวเธอได้รับรู้ถึงความสูญเสีย แต่ฉันมาคิดๆ ดู ความตายมันไม่ทำให้เธอเจ็บปวด เท่ากับบทเรียนที่ฉันจะมอบให้เธอ” หนาวสั่นทั้งตัว หัวใจสั่นหนักมากขึ้นไปอีก แววตา น้ำเสียงและใบหน้าเข้มขึงของณคุณน่ากลัวมาก ราวกับซาตานหลุดออกมาจากนรก ทว่าเธอกลับเห็นความเจ็บปวดในแววตาคู่นี้ “แล้วคุณจะลงโทษฉันยังไง คุณถึงพอใจ คุณถึงอภัยให้ฉัน”พิมรดาเข้าใจความรู้สึกคนสูญเสีย การจากไปของภรรยาและลูกสร้างความเจ็บปวดให้ณคุณมาก เสมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เป็นเรื่องไม่คาดฝันไม่ทันตั้งตัว ความโกรธแค้นในตัวคนกระทำย่อมเกิดขึ้น พิมรดารับรู้ถึงพลังนั้น ขนาดเธอยังไม่ให้อภัยตัวเอง แล้วเขาล่ะ จะให้อภัยเธอได้อย่างไร “เธอพูดแบบนี้ ทำให้ฉันคิดว่า เธอยอมทำตามทุกอย่างที่ฉันบอกใช่ไหม” “ไม่ใช่แค่คุณ
Chapter4สองวันต่อมาเสียงเครื่องยนต์เรือและจังหวะการกระแทกของเรือกับผืนน้ำ ส่งผลให้หญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเรือรู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นมาเชื่องช้า มึนหัวเบาๆ ร่างสาวยันตัวลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ อย่างมึนงง แต่ยังไม่ทันที่เธอได้ทวนความจำดี หรือคิดอ่านสิ่งใด พิมรดารู้สึกราวกับว่าร่างตัวเองลอย ก่อนกระทบกับผืนน้ำในขณะที่เรือกำลังจอดตูม...แคกๆพิมรดาทะลึ่งตัวขึ้นมาเหนือน้ำ เธอสำลักหลายครั้ง ยังไม่ทันได้ลืมตา ศีรษะเธอเหมือนมีบางอย่างกดลงไปใต้น้ำ เธอดิ้นรนพยายามดันร่างให้พ้นน้ำเพื่อหายใจ เพราะเธอเป็นมนุษย์หายใจในน้ำไม่ได้ พิมรดาดึงตัวเองหลายครั้งหลายหน แต่ก็มีบางอย่างกดไว้เช่นเดิม หญิงสาวสำลักน้ำไปแล้วหลายอึก คิดในใจว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไปมีหวังได้วายชีวาตรงนี้แน่ มือเล็กจับสิ่งที่กดอยู่หัว เพิ่งรู้ว่าคือมือใครบางคนที่หมายเอาชีวิต เรี่ยวแรงน้อยนิดออกแรงปัด แต่ไม่เลย มือยังยึดมั่นตามเดิม กดหัวไว้ไม่ปล่อย“ไอ้เพชรพอ ไอ้เพชร เดี๋ยวเธอก็ตายหรอก” ยศวินหรือวินที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องห้าม ไม่ห้ามแค่ปาก ยังจับมือคนกำลังโกรธให้พ้นศีรษะเชลยสาว“เออ กูอยากให้เธอตาย ตายตามเมียกับลูกกู”“ถ้าเธอตาย มึงก็ไม