บทที่19.พรหมลิขิต
เปิดตาฉับ! ดวงตาสบกันจังๆ เขามองต่ำลงมาที่หว่างอกของพิทีเซีย เป็นความสะเพร่าของตัวเองที่โน้มตัวลงใกล้ขนาดนี้ จนเดเนียลมองเพลินไปสิ กับหน้าอกหน้าใจของตัวเองที่แทบจะใส่พานถวาย
ผิวแก้มของพิทีเซียขึ้นสีจัด เธอมองเห็นสายตาวาววับของเดเนียลนั้นจับจ้องอยู่ที่ใด...เธอยืดตัวขึ้น หมุนตัวเดินหนี โดยไม่พูดอะไรอีกเลย
ปัง!
เสียงประตูห้องถูกกระแทกแรงๆ มันปิดงับลงและปิดกันสายตาร้อนแรงของเดเนียลเช่นกัน...
“โอ้ย! อยากจะบ้า...ฉันจะต้องทนอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายอันตรายแบบนั้นเหรอ?”
พิทีเซียกระแทกเสียงพูด มือเธอทุบพวงมาลัยรถยนต์ แทนการกระแทกหน้าเดเนียล ผู้ชายอันตรายที่หล่อล่ำ พอๆ กับกัปตันอเมริกา พระเอกขวัญใจของมวลมหาประชาชนจากทั่วโลก...เดเนียลแพ้คริส อีแวนส์แค่ความดัง นอกนั้นนะเหรอ...พอสูสีกันเชียวแหละ และเธอแพ้ทางเขา เธอควรทำยังไงดี...
ควรจะตั้งรับยังไง? ที่จะทำให้ตัวเองปลอดภัยจากภัยคุกคาม ที่มาในรูปร่างของผู้ชายสุดหล่อ...
ใบหน้าของพิทีเซียยังคงบึ้งตึง แม้จะถึงเวลาทำงาน...
เธอนั่งเหม่อ เมื่อในหัวต
ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เคลื่อนฝ่ามือขยับเคล้นคลึงเนินอกอวบอัด บีบบี้ขยี้ขยำด้วยความเมามัน ลากไล้ปลายนิ้วชี้กรีดตามผิวกายเรียบลื่น ตามผิวเนียนชื้นเหงื่อ ดูดซึมความหอมหวานของทรวงงาม ในขณะที่ร่างกายก็เสียดสีไม่หยุด...เสียงลมหายใจหอบโยนดังกึกก้อง เดเนียลไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เขาร้อนเป็นไฟ ปานน้ำเดือดคลั่กๆ บนเตา เขาอยากมอบรสรักหวานหอม ให้พิทีเซียได้รู้จัก อยากแนบสนิทกับเธอทุกสัดส่วน จนตัวเองยังรู้สึกตระหนก“แค่เธอคนเดียวเท่านั้นพิชชี่” ชายหนุ่มกระซิบเสียงแหบปร่า หญิงสาวอ้าปากพะงาบๆ เธอไม่ได้ตอบ เพราะกำลังหัวหมุนกับความรัญจวน จนเผลอครางกระเส่าเสียงแห้งๆ ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเสียดเสียว ที่แผ่ซ่านไปตามผิวกาย เธอหรี่ตามองเดเนียล แววตาของพิทีเซียฉ่ำพราวเต็มไปด้วยไอปรารถนา“อย่าทำแบบนี้” แม้จะรู้ว่าไม่มีทางหยุดยั้งเขาได้ แต่พิทีเซียก็ยังพยายามเดเนียลตอบเสียงปร่า “อย่าห้ามฉันเลย...เธอก็รู้นี่ว่าเราควรเป็นแบบนี้ในสักวันหนึ่ง ไม่ใช่วันนี้... ก็ต้องเป็นพรุ่งนี้”อารมณ์หนุ่มกำล
“ปากเสีย!” หญิงสาวแก้เก้อให้ตัวเอง เธอบ่นว่าเขาเบาๆ แล้วจึงรีบลุกขึ้นเพื่อเดินหนี “อ้าว! ยังไม่ตอบ จะรีบไปไหนอีกล่ะ” เดเนียลยิ้มเต็มหน้า เขาตะโกนตามหลัง แล้วจึงเดินตาม “ถามบ้าๆ นี่เวลาเท่าไรแล้ว? ฉันก็ต้องไปทำงานสิ” พิทีเซียตอบ เธอไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ เธอกลัวตัวเองจะเพลี่ยงพล้ำ “เหรอออ...นึกว่ากลัว” ชายหนุ่มหยอด เขาสนุกทุกนาที นึกดีใจที่เจ้านายจับโยนมาหาหญิงสาว ที่สำคัญมันคงถึงเวลาของตัวเองแล้วสินะ... ถึงเวลามีความสุขอย่างแท้จริง กับคนที่ถูกใจ “ทำไมฉันต้องกลัวนายด้วยเหอะ!” มีเสียงเถียงกลับ มุมปากอิ่มเต็มมีรอยยิ้มนิดๆ...เธอมีคู่ปรับฝีมือทัดเทียมกัน จนทำให้มี
บทที่20.บรรณาการแสนหวานพิทิเซียชี้มือไปที่โทรศัพท์ประจำห้อง...มีรายการอาหารพร้อมกับร้านเจ้าประจำที่เธอฝากท้องด้วย เธอไม่มีเวลาจะมาทำกับข้าวกับปลา ไม่มีความเป็นกุลสัตรี เป็นผู้หญิงแกร่งที่ทำงานเป็นหลัก ไม่นิยมอยู่หน้าเตาไฟเดเนียลก็ยังอมลิ้นเหมือนเดิม เขาไม่ได้ตอบ และหญิงสาวก็รีบชิ่งหนี เมื่อมันอันตรายกับตัวเอง เกินกว่าที่จะอยู่ใกล้ๆ หากเขาบ้าเลือดขึ้นมาอีก เธออาจจะเสียมากกว่าจูบ!!หญิงสาวใช้เวลาส่วนตัวในห้องที่ล็อกประตูแน่นหนา เธออาบน้ำและใส่เสื้อผ้าให้รัดกุมกว่าเก่า ไม่เปิดโอกาสให้เดเนียลได้มีโอกาสมองฟรีๆ เหมือนเมื่อเช้าเด็ดขาด...กางเกงวอร์ม เสื้อแขนยาว...แทนชุดนอนสุดหวิว ที่นิยมใส่ก่อนนอน วันนี้พิทีเซียงด เพราะมันไม่ปลอดภัยหากมีเดเนียลอยู่ในห้องหับลับตาคนด้วยเมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมา เธอได้กลิ่นหอมๆ ของอาหารมื้อเย็น และกลิ่นนั้นเหมือนกำลังกวักมือเรียกหญิงสาวสูดกลิ่น ไล่ดมตามกลิ่นมา จมูกพะเยิบพะยาบ...จนกระทั่งถึงส่วนครัว...ที่หยากไย่น่าจะเกาะ เพราะเธอไม่เคยเฉียดเข้าใกล้ นอกจากเข้ามาหาน้ำเย็นๆ ดื่มแก้กระหายพิทีเ
บทที่19.พรหมลิขิตเปิดตาฉับ! ดวงตาสบกันจังๆ เขามองต่ำลงมาที่หว่างอกของพิทีเซีย เป็นความสะเพร่าของตัวเองที่โน้มตัวลงใกล้ขนาดนี้ จนเดเนียลมองเพลินไปสิ กับหน้าอกหน้าใจของตัวเองที่แทบจะใส่พานถวายผิวแก้มของพิทีเซียขึ้นสีจัด เธอมองเห็นสายตาวาววับของเดเนียลนั้นจับจ้องอยู่ที่ใด...เธอยืดตัวขึ้น หมุนตัวเดินหนี โดยไม่พูดอะไรอีกเลยปัง!เสียงประตูห้องถูกกระแทกแรงๆ มันปิดงับลงและปิดกันสายตาร้อนแรงของเดเนียลเช่นกัน...“โอ้ย! อยากจะบ้า...ฉันจะต้องทนอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายอันตรายแบบนั้นเหรอ?”พิทีเซียกระแทกเสียงพูด มือเธอทุบพวงมาลัยรถยนต์ แทนการกระแทกหน้าเดเนียล ผู้ชายอันตรายที่หล่อล่ำ พอๆ กับกัปตันอเมริกา พระเอกขวัญใจของมวลมหาประชาชนจากทั่วโลก...เดเนียลแพ้คริส อีแวนส์แค่ความดัง นอกนั้นนะเหรอ...พอสูสีกันเชียวแหละ และเธอแพ้ทางเขา เธอควรทำยังไงดี...ควรจะตั้งรับยังไง? ที่จะทำให้ตัวเองปลอดภัยจากภัยคุกคาม ที่มาในรูปร่างของผู้ชายสุดหล่อ...ใบหน้าของพิทีเซียยังคงบึ้งตึง แม้จะถึงเวลาทำงาน...เธอนั่งเหม่อ เมื่อในหัวต
บทที่18.พิเศษ...เดเนียลบอดี้การ์ดหัวใจตายด้าน...“ว้าย! อย่าเข้ามานะ ฉันไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลย...ห้ามนายขยับเข้ามา...อย่างเด็ดขาด!!”เดเนียลกรอกตาขึ้นๆ ลงๆ เขาหรือจะสนเสียงร้องห้าม เมื่อหน้าที่ครั้งนี้ของเขาคือการดูแลอารักขา พิทีเซียอย่างใกล้ชิด ในฐานะบอดี้การ์ดส่วนตัวของหล่อน บอดี้การ์ดที่ถูกอัปเปหิมา...เมื่อฟาบริชเจ้านายไม่ต้องการส่วนเกินชายหนุ่มเดินอาดๆ ไปหาหล่อนอย่างหน้าทน แก้วหูของเขาก็แทบจะแตก!! เพราะเสียงร้องกรี๊ดๆ ของน้องสาวเจ้านาย พิทีเซีย ดีคอร์เนอร์ ไม้เบื่อไม้เมาของเขา ยัยผู้หญิงเรื่องมากสุดพยศ“กรี๊ดดดดดด!!”เจ้าหล่อนกรี๊ดเสียงดังคับห้อง ดวงตาคมเฉี่ยวมองเขาตาลุกโพลง เมื่อเห็นดังนั้น... เดเนียลจึงตัดสินใจกระโจนเข้าใส่...พอถึงตัวหล่อนได้...ก็รีบเอามืออุดปากหล่อนเสียเลย…“เงียบ!” เสียงเหี้ยมและแสนจะดุดัน จากผู้ชายหน้าตาคุ้นๆแต่คิดหรือว่าพิทีเซียจะสิ้นฤทธิ์ง่ายๆ เขี้ยวคมๆ ของหล่อนก็งับลงมาบนฝ่ามือของเขาอย่างไร้ความปราณี ฟันคมๆ นั่นขย้ำลงมา
“สาธุ!” เดเนียลตัวแสบ ยกมือขึ้นจรดหว่างคิ้ว เขาอยู่ประเทศไทยนานจนซึมซับวัฒนธรรมมาได้บางส่วน ฟาบริชยกมือขึ้นชี้หน้าเดเนียลพร้อมกับขู่ฟ่อ “ระวังตัวนะ สักวันจะส่งไปอยู่ที่อื่น หมื่นทะลึ่งดีนักนะมึง!” ชายหนุ่มไม่ได้ขู่ แต่การส่งเดเนียลไปห่างตัว เท่ากับการเปลี่ยนแปลงสถานะของหนุ่มสุดแสบด้วย...ฟาบริชเหินฟ้าจากลาสเวกัส เขายอมนั่งชั้นประหยัด ขอเพียงเร่งเวลาเดินทางให้เร็วขึ้นอีกสักหน่อย เพราะความเป็นห่วงที่ฝังรากลึกอยู่ในหัวใจ ถึงแม้บรรดาบอดี้การ์ดจะรับรองแข็งขัน ใบบัวปลอดภัยดี ไม่มีแม้รอยขีดข่วนแต่ ฟาบริชก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี “บัวๆ หนูบัว” เมื่อรถยนต์จอดสนิท คนใจร้อนที่ผุดลุกผุดนั่งก็วิ่งถลาลงไปจากรถยนต์และวิ่งลิ่วๆ เขาป้องปากร้องเรียกใบบัวเส