นินทา...กาเล

"แก เมื่อเช้าน่ะ ฉันเห็นท่านประธานมาทำงานพร้อมยัยเลขาด้วยนะ"

"จริงเหรอแก? ... แบบนี้ข่าวลือที่เขาว่า เลขาไวท์เป็นเด็กท่านประธานก็จริงอ่ะสิ!"

"แหมๆๆๆ ถ้าไม่มีมูลน่ะ หมามันไม่ขี้หรอก"

"เออเนาะ! ลำพังเงินเดือนเลขา จะผ่อนรถยุโรปตั้งสองสามคันไหวได้ไง ถ้าไม่มีคนเลี้ยงจริงไหมพวกแก เรื่องนี้ชัวร์ไม่มั่วนิ่ม" ฮ่าฮ่าฮ่า ฮิฮิฮิ

"ว่างงานเหรอครับ" ชัชเดินไปหยุดตรงกลุ่มพนักงานสามสี่คนที่จับกลุ่มนินทาเขากับไวท์เรื่องที่มาทำงานพร้อมกันเมื่อเช้า เรื่องที่เขาระวังที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้ ลำพังเขาไม่เท่าไรหรอก ห่วงก็แต่ไวท์ หล่อนเป็นผู้หญิงต่อให้เก่ง แกร่งแค่ไหน ก็ต้องมีคิดบ้างถ้าโดนนินทาเช้าเที่ยง เย็น แบบนี้ เขาพยายามเลี่ยงแต่ก็ห้ามปากคนไม่ได้

"สวัสดีค่ะคุณหญิง" ไวท์รีบยืนและไหว้คุณหญิงวิภาวี แม่ของชัชชวีร์ ซึ่งแม่ของชัชจะมาหาลูกชายที่บริษัท ถ้าเขาไม่ค่อยกลับบ้าน

"สวัสดีจ่ะลูก ตาชัชว่างอยู่ไหม แม่จะเข้าไปหาซะหน่อย" คุณหญิงวิภาวีถามไวท์ด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

"ว่างอยู่ค่ะ คุณหญิงเชิญด้านในได้เลยนะคะ" ไวท์รู้สึกอบอุ่น เวลาแม่ของชัชพูดด้วย เพราะคุณหญิงดูใจดี อบอุ่น และหล่อนรับรู้ได้ว่าคุณหญิงเอ็นดูหล่อน แต่นี่เป็นตอนที่คุณหญิงยังไม่รู้ว่าหล่อนเป็นเด็กของชัชชวีร์ ถ้าคุณหญิงรู้ อาจจะไม่เอ็นดูหล่อนแล้วก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะเกลียดหล่อนไปเลย เฮ้อ! ไวท์คิดแล้วก็ถอนหายใจ

"ขอบใจจ่ะ นี่ขนมฉันซื้อมาฝาก เอาไว้กินนะ"

"ขอบคุณค่ะ" ไวท์ยกมือไหว้ขอบคุณก่อนรับขนมมา

"ว่าไงจ้ะ เจ้าลูกชายคนเก่ง" คุณหญิงทักทายลูกชายที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน

"อ้าว! คุณแม่ สวัสดีครับ" ชัชเงยหน้าขึ้นทักทายผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้ม ชัชชวีร์เป็นลูกคนเดียวของคุณหญิงวิภาวี และคุณมนตรีผู้เป็นพ่อ ที่ตอนนี้วางมือจากงานธุรกิจทั้งหมด พักผ่อนอยู่บ้านเพราะทั้งพ่อและแม่ของชัชชวีร์ ก็อายุเลยวัยเกษียณมาหลายปีแล้ว ชัชชวีร์จึงกุมบังเหียนทุกอย่างของตระกูล

"ชัชลูก... ไม่คิดจะมีแฟนแต่งงานจริงๆ หรอ แม่อยากอุ้มหลานแล้ว อยู่บ้านกันสองคนตายาย เงียบเหงาเหลือเกิน ถ้ามีเด็กตัวเล็กตัวน้อยมาให้เลี้ยง มาให้ไล่จับ พ่อกับแม่น่าจะอายุยืน" ผู้เป็นแม่เกลี้ยกล่อมบุตรชาย

"คุณแม่ครับ เราคุยเรื่องนี้กันแล้ว ผมยืนยันคำเดิม" ชายหนุ่มตอบ

"งั้น...แม่จะไปขอเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดีไหม"

"ตามใจคุณแม่เลยครับ" ชัชชวีร์ตัดบท เพราะเขาไม่อยากต่อความยาวกับผู้เป็นแม่ ที่เจอหน้าเขาทีไรก็ถามแต่เรื่องเมียกับลูก

"แต่มันก็จะไม่เหมือนเลือดเนื้อเชื้อไขของเรานะลูก"

"คุณแม่ครับ ผมมีงานต้องทำ" ชัชไล่แม่กลายๆ

"ตาลูกคนนี้นิ เอ้อ! ตาชัช วันนี้ไปทานข้าวที่บ้านนะลูก แม่เหงา ชวนหนูไวท์ไปด้วย หนูไวท์น่ารักสดใส คนแก่จะได้กระชุ่มกระชวยหัวใจ เพราะแกก็แก่จะสี่สิบละ ไม่สดใส " คุณหญิงทิ้งท้ายด้วยการแซะบุตรชาย

"ครับ เจอกันตอนเย็นครับ" ชัชตอบรับมารดา

"รีบไล่เชียวนะ หึ!"

ชัชชวีร์เคยพาวรุณธิดาไปทานข้าวที่บ้านเขาบ่อยครั้ง ซึ่งไปในฐานะเลขา ผู้ติดตาม ทุกคนทราบแค่นั้น ไม่มีใครระแคะระคายเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ไวท์เองก็วางตัวได้ดีในฐานะเลขา ทำให้พ่อแม่ของชัชเอ็นดูไวท์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะคุณชัช คุณหญิง คุณพราวฟ้ามารอพบคุณชัชค่ะ" ไวท์พูดพร้อมด้วยแววตาหม่นเศร้าที่ชัชชวีร์สังเกตเห็น

"พราวฟ้าไหนอ่ะลูก อย่าบอกนะว่า พราวฟ้า ที่ทิ้งลูกชายแม่ไป" แม่ของชัชถามออกไป

"ใช่ค่ะ ฟ้าเองค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะ" พราวฟ้าเดินเข้ามาในห้อง เพราะหล่อนได้ยินเสียงคุณหญิงวิภาวี จึงคิดว่าควรจะเข้ามาทักทาย

คุณหญิงอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้า แววตาให้เป็นปกติ เพราะหล่อนไม่คิดว่าจะได้เจอกับหญิงสาวที่พรากหัวใจของลูกชายหล่อนไปเมื่อห้าปีก่อนที่นี่

"คุณแม่ไม่ต้องตกใจนะคะ เพราะฟ้ามาคุยเรื่องงานกับชัชค่ะ บริษัทของเราร่วมทุนในโปรเจคใหญ่ค่ะคุณแม่

"เรียกคุณหญิงเถอะจ่ะ อย่าเรียกแม่เลย" แม่ของชัชกล่าวเหน็บพราวฟ้า หล่อนยังรู้สึกโกรธแทนลูกชาย ที่ชัชเข็ดกับความรักไม่อยากมีครอบครัวก็เพราะพราวฟ้า จริงๆ คุณหญิงวิภาวี ไม่ใช่คนถือตัว หรือเจ้ายศเจ้าอย่าง ลูกรักใคร แม่ก็รักด้วย ลูกเจ็บแม่ก็เจ็บ ลูกเกลียดแม่ก็เกลียด ซึ่งหล่อนคิดว่าการที่พราวฟ้ากลับมา แล้วยังมาร่วมลงทุนกับบริษัทของตระกูลหล่อนอีก พราวฟ้าน่าจะมีจุดประสงค์ หรือหล่อนอาจจะอยากกลับมาคืนดีกับชัช

" หนูกลับมาจากอเมริกาคนเดียวเหรอจ้ะ ...แล้วสามีฝรั่ง มหาเศรษฐีของหนูล่ะ เลิกกันแล้วเหรอ" คุณหญิงไม่รอช้า ถามโพล่งออกไปตามที่ใจอยากรู้ พราวฟ้าสูดหายใจเข้าก่อนที่จะตอบ

"ค่ะ เลิกกันตั้งนานแล้วค่ะ"

"อ๋อ! อยู่กันหม้อข้าวยังไม่ทันจะดำ อย่างว่าอ่ะเนาะ คนรุ่นใหม่ แม่ล่ะปวดหัว" พราวฟ้าหน้าชา เหมือนโดนเหน็บซ้ำ

"แล้วนี่กลับมา แล้วยังมาร่วมโปรเจคกับตาชัชอีก ฉันถามจริงๆ นะหนู หวังจะกลับมาคืนดีกับตาชัช เหรอ?" คุณหญิงวิภาวีถามออกไปตรงๆ อีกครั้ง

"คุณแม่ครับ พอเถอะครับ ผมว่าคุณแม่กลับไปเตรียมอาหารเย็นเถอะ" ชัชชวีร์รีบตัดบทสนทนาของผู้เป็นมารดาก่อนที่บรรยากาศจะอึดอัดและแย่ไปกว่านี้

"โอเค แม่กลับก็ได้ ว่าแต่หนูไวท์อยากจะกินอะไรเป็นพิเศษดีลูกเย็นนี้ แต่แม่จะเตรียมของโปรดไว้ให้หนูนะ" คุณหญิงหันไปถามไวท์ก่อนเดินกลับออกห้องไป