บทที่ 8

เสียงที่พูดขึ้นมาไม่น่าพิศมัยนัก ฟิลิปเงยหน้าขึ้นมาเจอเข้ากับชายที่พุงยื่นพลุ้ย จ้องมาที่เขาด้วยสายตาเยาะเย้ย

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก? ฉันจะเป็นแมงดาหรือไม่แล้วยังไง? ฉันไม่รู้จักแกด้วยซ้ำ ฟิลิปทำปากเบะ ตั้งใจจะไม่สนใจเขา ก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินออกไป

แต่เจ้าอ้วนนั่นไม่ปล่อยให้เขาไปง่าย ๆ เขาเดินไปขวางทางฟิลิป และพูดจาถากถางเขาต่อหน้าเขาตรง ๆ “ทำเป็นเมินผมงั้นเหรอ? นิสัยดีเยี่ยมไปเลย! ผมได้ยินมาว่าธุรกิจของคุณพังไม่เป็นท่า และตอนนี้รองผู้จัดการจอห์นสตันของเราก็เป็นคนหาเลี้ยงปากท้องครอบครัวแทน ชายหนุ่มอย่างคุณฉันนี่ช่างกล้าที่จะเป็นแมงดาเกาะผู้หญิงกินนะ”

ฟิลิปขมวดคิ้ว เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาจำชายคนนี้ได้เขาคือ เกวิน แซค ผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทที่วินน์ทำงานอยู่ ชายคนนี้เคยพยายามที่จะข่มขู่วินน์ แล้วฟิลิปก็เคยมอบบทเรียนให้กับเขา แต่ในตอนนี้เค้ามองฟิลิปว่าอยู่ต่ำกว่าเขา ชายหนุ่มจึงดูถูกเหยียดหยามเขาไม่หยุดหย่อน

เพื่อนร่วมงานคนอื่นของวินน์ต่างก็มองฟิลิปด้วยสายตาแปลกประหลาด พวกเขารู้เรื่องของฟิลิปเพียงเล็กน้อย รู้เพียงแค่ว่าเขาเคยเป็นนักลงทุนที่มุ่งมั่น แต่ตอนนี้ตกลงมาอยู่ในสถานะของพนักงานส่งอาหารเท่านั้น

วินน์ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ขมวดคิ้วอย่างหนัก ขณะที่มองมาที่ฟิลิป เธอรู้สึกอับอาย

“ฟิลิป รีบกลับไปซะเดี๋ยวนี้เลย” วินน์พูดขึ้น

เมื่อเกวินได้ยิน เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างดูถูก แววตาของเขาเข้ม เพื่อนร่วมงานคนอื่นต่างพากันหัวเราะเยาะ แม้แต่ภรรยาของเขาก็ยังรู้สึกอับอายในตัวเขา ช่างเป็นชายที่ล้มเหลวไม่เป็นท่า!

ฟิลิปไม่อยากจะอยู่ต่ออีกแม้แต่นาทีเดียว เขาจึงหันหลังกลับและเดินออกไป แต่เกวินก็ไม่ปล่อยให้เรื่องมันเกิดขึ้น “อย่าเพิ่งไป ฟิลิป ทำไมคุณไม่มากินข้าวกับพวกเราล่ะ ภรรยาของคุณเพิ่งจะเซ็นสัญญาโครงการมูลค่าแสนดอลล่าร์เมื่อวานนี้เชียวนะ เป็นสิ่งที่คุณไม่สามารถทำได้แม้จะส่งอาหารเป็น 10 ปี”

เซ็นสัญญาหนึ่งแสนดอลล่าร์งั้นเหรอ? วินน์จัดการได้แล้วสินะ ฟิลิปรู้เรื่องแล้วแต่ก็ไม่อยากจะอยู่ต่อ แม้แต่ภรรยาของเขาก็ยังบอกให้เขารีบออกไป ทำไมเขาจะต้องอยู่เพื่อให้ตัวเองโดนสบประมาทด้วย โอ้วินน์! ถ้าคุณรู้ว่าผมคือคนที่ทำให้คุณได้เซ็นสัญญาคุณจะทำหน้ายังไงนะ?

“ไม่มีความจำเป็น ผมยังต้องไปที่โรงพยาบาลต่อ” ฟิลิปพูดอย่างใจเย็น

เกวินไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสปฏิเสธและลากเขาเข้าไปในร้านอาหารด้วย เขาเอามือพาดไหล่ฟิลิปก่อนจะพูดขึ้น “ไม่ต้องอายไปหรอก ยังไงซะภรรยาของคุณก็เป็นคนเลี้ยง มันจะเสียเปล่านะถ้าคุณไม่กิน” แกมันก็แค่แมงดา มีสิทธิอะไรมาทำตัวเรื่องมาก?

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเดินเข้า เวอร์เทียส คอร์ท ไปโดยที่ ฟิลิป ถูกบังคับให้อยู่ต่อ อย่างไรก็ตามเขายืนอยู่คนเดียวในมุมหนึ่ง ในขณะที่วินน์เดินไปทั่วเพื่อพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานของเธออย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับเรื่องที่เธอสามารถปิดการขายได้

“รองผู้จัดการจอห์นสตัน คุณบอกพวกเราว่าคุณปิดการขายได้ก็เพราะมีใครบางคนช่วยคุณอย่างนั้นเหรอ?” หญิงสาวที่แต่งกายสวยงามคนหนึ่งถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

วินน์พยักหน้า “ผู้จัดการวอร์เรนแห่งเภสัชกรรมวิคตอรี่ทำให้ฉันต้องลำบากใจมาก พวกคุณก็รู้ว่าเขาพยายามที่จะชวนฉันออกไปทานอาหารหลายต่อหลายครั้ง แต่เมื่อวานนี้หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์ จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่าเขาจะเซ็นสัญญา แล้วก็ยังขอโทษฉันอย่างจริงใจอีกด้วยไป”

ในขณะที่พูด วินน์มองไปที่ฟิลิปที่ยืนอยู่มุมห้องราวกับไม่มีตัวตนอยู่ โดยที่เธอก็ไม่รู้ตัว เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าและผิดหวัง เธอหวังไว้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นฟิลิปแต่เธอก็รู้มันเป็นไปไม่ได้

“ว้าว ใครกันนะที่แอบชอบรองผู้จัดการของเรา? ถึงขนาดช่วยให้การเซ็นสัญญาหนึ่งแสนดอลลาร์นี้เป็นไปอย่างราบรื่นได้!” หญิงสาวคนนั้นพูดออกมาด้วยเสียงอันดังอย่างตั้งใจ เพื่อที่จะให้ฟิลิปได้ยิน

ดูสิ ไอ้คนไร้ค่า! ขนาดภรรยาของแกถูกจีบอยู่ แต่แกกับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับคนโง่ ไร้ประโยชน์เสียจริง!

ในขณะที่ทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เกวินก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าขัดแย้ง และพูดขึ้น “เราทานอาหารที่นี่ไม่ได้พวกเขาบอกว่าเราต้องจองก่อน เเละก็ต้องเป็นสมาชิกเท่านั้นที่จะเข้าไปได้”

เกวินไม่อยากจะเชื่อว่าที่ เวอร์เทียส คอร์ท จะต้องจองมาก่อนล่วงหน้าและยังต้องเป็นสมาชิกที่ใช้จ่ายอย่างต่ำหนึ่งล้านต่อปีอีกด้วย คนที่ใช้จ่ายเงินล้านเพื่อทานอาหารที่นี่จะต้องร่ำรวยมหาศาล!

วินน์รีบลุกขึ้นยืนในทันที สีหน้าของเธอเป็นกังวลก่อนจะพูดขึ้น “เราจะทำยังไงกันดีทีนี้? หรือเราควรจะเปลี่ยนร้านดี?”

เธอสัญญากับทุกคนว่าวันนี้เธอจะเป็นคนเลี้ยงเอง แต่เมื่อคิดไปว่าร้านนี้ต้องจองล่วงหน้ามาก่อน….และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่และเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของเธอก็เป็นคนแนะนำมา

“หือ? คุณพูดจริงเหรอ ผู้จัดการแซค? เราอุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้วเชียว!”

“ผู้จัดการแซค ลองคิดหาทางดูซักอย่างสิ ฉันได้ยินมาว่าอาหารที่เวเทียส คอร์ท อร่อยมากเสียด้วยสิ”

“ถ้าทำอะไรไม่ได้จริง ๆ เราก็เปลี่ยนร้านกันเถอะ”

บางคนเริ่มรู้สึกเสียใจและหงุดหงิด เกวินไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาพยายามอย่างมากที่จะเอาชนะใจวินน์ จอห์นสตัน แต่เขาจะไปหาบัตรสมาชิกที่ต้องใช้จ่ายกว่าหนึ่งล้านดอลลาร์มาจากไหน?

“ทำไมเราไม่ย้ายไปที่ร้านโนเบล เมเนอร์ กันล่ะ? ร้านนี้ต้องจองมาล่วงหน้าดังนั้นผมจึงทำอะไรไม่ได้” เกวินยักไหล่

หญิงสาวที่พูดเสียงดังก่อนหน้านี้คือ โรส สจ๊วต เลขาของเกวิน และเหมือนกับที่พูดไว้ว่า ‘ถ้ามีบางอย่างที่ต้องจัดการ ก็ให้เป็นหน้าที่ของเลขา ถ้าไม่มีอะไรทำเสร็จได้ ก็ให้จัดการเลขาซะ’

โรสขยับขายาวของเธอเดินตรงไปที่เกวิน ก่อนจะคล้องแขนเขาแล้วพูดขึ้นอย่างมารยา “ผู้จัดการแซค นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ คุณพูดเองไม่ใช่เหรอว่าคุณรู้จักกับผู้จัดการที่นี่? ถ้างั้นก็ให้เขาจัดโต๊ะพิเศษเพิ่มให้เราไม่ได้เหรอคะ?”

ได้ยินเช่นนั้น วินน์และเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ต่างหันไปมองทางเกวินอย่างมีความหวัง

อีกฝ่ายจึงต้องตกที่นั่งลำบากในตอนนี้ เขาไม่รู้จักผู้จัดการสักคนเขาก็แค่พูดโอ้อวดไปเช่นนั้นเอง

“อืม ผมว่านั่นคงไม่เหมาะหรอกมั้ง อย่าไปกวนพวกเขาเลย ไปที่โนเบิล เมเนอร์ กันเถอะ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” เกวินรีบตอบในทันที

อาหารที่โนเบิล เมเนอร์ ไม่แพงมากนัก อาหารสำหรับหกเจ็ดที่ก็คงจะราคาประมาณหนึ่งพัน เขาอุตส่าห์ตามน้ำและเสนอที่จะเป็นคนเลี้ยง บางที วินน์อาจจะมาขอบคุณเขาทีหลัง

แต่ถึงกระนั้นเพื่อนร่วมงานสองสามคนก็ดูจะมีท่าทีเสียใจมาก

โรสจ้องไปทางวินน์ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ “รองผู้จัดการจอห์นสตัน คุณสัญญากับพวกเราแล้วว่าคุณจะเลี้ยงอาหารเราที่ เวอร์เทียส คอร์ท นั่นจะไม่ทำให้เรารู้สึกแย่ไปหน่อยเหรอถ้าย้ายร้าน” โรสอิจฉาวินน์มาโดยตลอด หญิงสาวคนนี้ได้เป็นรองผู้จัดการตั้งแต่อายุยังน้อยและเป็นที่ชอบพอของทั้ง ผู้จัดการเกวินและท่านประธานฮอลล์

ทำไม? แค่เพราะเธอน่ารักงั้นเหรอ? แล้วฉันไม่น่ารักหรือยังไง? ถ้าฉันไม่น่ารักแล้วทำไมพวกผู้ชายน่าเกลียดพวกนั้นถึงเอาอกเอาใจฉันนักล่ะ?

“เอาล่ะ เอาล่ะ รองผู้จัดการจอห์นสตัน ผมก็ไม่รู้มาก่อนเช่นกันว่าที่นี่ต้องจองมาล่วงหน้า ไปที่ร้านโนเบล เมเนอร์ กันเถอะ” เกวินรีบออกตัวแทนวินน์ น้ำเสียงของเขาหนักแน่น

วินน์ก้มหัวเล็กน้อยเป็นการขอโทษ “ฉันขอโทษนะคะ ฉันจะเลี้ยงพวกคุณที่โนเบล เมเนอร์ เอง ฉันตั้งใจที่จะเลี้ยงพวกคุณอยู่แล้ว ฉันไม่อยากจะรบกวนคุณค่ะ ผู้จัดการแซค”

เพื่อนร่วมงานสองสามคนส่งสายตาเย็นชาให้กับวินน์ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากร้านไปอย่างไม่พอใจ พวกเขาต่างโกรธเคือง ใครจะสนเรื่องอาหารอีกต่อไปล่ะ?

ท่ามกลางบรรยากาศที่อึมครึม เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ

“ผมมีบัตรสมาชิก พวกคุณอยากจะใช้หรือเปล่า?” ฟิลิปที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องพูดขึ้นมา

เขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ถึงอย่างไร วินน์ก็ยังคงเป็นภรรยาของเขา การที่ได้เห็นเธอถูกเพื่อนร่วมงานเมินเฉยทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

“นายมีบัตรสมาชิกอย่างนั้นเหรอ ฟิลิป ถึงนายจะไม่พูดโกหกนายก็ไม่ตายหรอกนะ นายรู้ไหมว่านี่มันที่ไหนที่ไหน เวอร์เทียส คอร์ท! สมาชิกจะต้องมีการใช้จ่ายเงินขั้นต่ำหนึ่งล้านต่อปี” คำพูดเหน็บแนม ถากถางของเกวินได้ยินไปโดยทั่วถึง เพื่อนร่วมงานรอบตัวเขาก็เช่นกันต่างมองไปที่ฟิลิปด้วยสายตาไม่ยอมรับและท่าทีเยาะเย้ย

วินน์ก็ตกตะลึงไปเช่นเดียวกัน เธอจ้องไปที่ฟิลิปอย่างอึดอัด ก่อนที่จะเดินเข้าไปดึงเขา ต้องการจะดึงตัวเขาออกไป ในขณะที่พูดกับเขาเสียงเบาว่า “นี่คุณกำลังทำไรน่ะ? กลับไปที่โรงพยาบาลไปอยู่เป็นเพื่อนมิล่าเดี๋ยวนี้เลยนะ”

‘นี่คุณต้องการที่จะไล่ผมไป เพราะคุณกลัวว่าผมจะทำให้คุณอับอายขายหน้าอีกงั้นหรอ?’ ฟิลิปไม่ได้อธิบายออกไปแต่ในเมื่อเธอไม่ต้องการให้ข่วย เขาก็จะไป

อย่างไรก็ตาม เกวินรู้สึกตลกและขำออกมาอย่างสบประมาท “รองผู้จัดการจอห์สตันจะรีบไปไหนล่ะ? ในเมื่อสามีของคุณบอกว่าเขามีบัตรสมาชิก ถ้าเช่นนั้นเราก็ให้เขาจองโต๊ะให้เราสิ” ท่าทางเยาะเย้ยปรากฏอยู่บนใบหน้าของเกวิน

เขาไม่ได้ยินที่พูดหรือยังไง? ว่าแค่บัตรสมาชิกธรรมดาของเวอร์เทียส คอร์ท ก็ต้องมีการใช้จ่ายขั้นต่ำอย่างน้อย หนึ่งล้านต่อปี จะยังไงก็ช่างเถอะปล่อยให้เขาเป็นตัวตลกต่อหน้าทุกคนต่อไปก็แล้วกัน ถ้าเป็นเช่นนั้นวินน์ก็คงจะผิดหวังในตัวเขามากและนั่นก็หมายถึงฉันจะมีโอกาสได้ทำคะแนน

“ฟิลิปหยุดล้อเล่นสักที! รีบ ๆ ออกไปได้แล้ว” วินน์พูดอย่างเย็นชา พยายามที่จะข่มความโกรธในใจเอาไว้ ทำไมเขาต้องโผล่เข้ามาในเวลานี้ด้วยนะ? มันสนุกหรือไงที่ต้องโดนดูถูก?

ทุกครั้งที่เพื่อนร่วมงานของเธอพูดเกี่ยวกับเรื่องสามีของเธอ เธอก็อายจนจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว แต่นี่เขายังมาเติมเชื้อเพลิงให้กองไฟเข้าไปอีก มันทำให้เธอจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!

“วินนี่ ผมมีบัตรสมาชิกจริง ๆ” ฟิลิปพูดอย่างใจเย็นก่อนที่เขาจะหยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และโบกให้ทุกคนตรงหน้าได้เห็น

เกวินและคนอื่นๆต่างพากันตกใจ นี่เขามีการ์ดจริงๆงั้นเหรอ?

อย่างไรก็ตาม หลังจากนิ่งคิดสักครู่ สีหน้าของเกวินก็ยิ่งดูถูกเขามากขึ้นไปอีก

“ฟิลิป นี่คงไม่ใช่บัตรสมาชิกสำหรับคนส่งอาหารหรอกนะ? มันคงจะดูไม่ดีถ้าจะไปโกงใครด้วยสิ่งนี้” เกวินยังคงดูถูกเขาต่อไป

แต่ถึงกระนั้นฟิลิปก็มองไปที่เกวินด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ราวกับจ้องมองคนโง่ นั่นทำให้เกวินไม่พอใจ ทำไมเขายังอยู่ใจเย็นอยู่อีก? หรือว่าบัตรนั่นจะเป็นของจริง? เป็นไปไม่ได้!

ในตอนนั้นเอง โรสเดินเข้าไปเขาด้วยส้นสูงของเธอ กระชากบัตรจากมือของฟิลิปและหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน “ในเมื่อสามีของ รองผู้จัดการจอห์นสตัน บอกว่านี่เป็นบัตรสมาชิก งั้นเราก็มาลองดูกัน” ว่าแล้วเธอก็เดินไปที่โต๊ะแผนกต้อนรับ

วินน์ไม่สามารถหยุดเธอได้ทัน เธอทำได้เพียงกระทืบเท้าด้วยความโกรธและจ้องไปที่ฟิลิปอย่างเดือดดาล “ฟิลิป คุณนี่มันน่าผิดหวังที่สุด!” ชายคนนี้ทำไมต้องมาวางท่าโอ้อวดในเวลานี้ด้วยนะ? และตอนนี้เรื่องโกหกของเขาก็กำลังจะถูกเปิดเผยออกมา ไม่ใช่แค่เขาที่จะต้องละอายใจแต่เธอเองก็เช่นกัน

ท่าทีดูถูกบนใบหน้าของเกวินและเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆเพิ่มมากขึ้น

“มา มา มาเถอะเราได้รับประโยชน์จากบริษัทของฟิลิปในวันนี้ ดังนั้นรีบไปดูกันเถอะว่าเราจะสามารถจองโต๊ะได้ไหม”

เกวินรู้สึกยินดีปรีดา เขาทนไม่ไหวที่จะได้เห็นฟิลิปกลายเป็นตัวตลก เขาเตรียมคำพูดไว้มากมายที่จะดูถูกถากถางเขาในภายหลัง คนอื่น ๆ พากันหัวเราะเยาะในขณะที่พวกเขาห้อมล้อมฟิลิปและวินน์ไว้ พาพวกเขาเดินไปยังโต๊ะแผนกต้อนรับ ราวกับว่ากลัวพวกเขาทั้งคู่จะวิ่งหนีไป