ตอนที่ 19 ชีวิตใหม่ของทาส

[3 เดือนต่อมา ณ สนามบินประเทศไทย]

          “พี่ข้าวมองหาใครเหรอครับ หรือมองหาพี่เตยครับ”

          “ใช่ พี่กำลังมองว่า เมื่อไหร่เตยจะมาสักที เครื่องกำลังจะออกแล้ว”

ความเป็นจริง ขวัญข้าวกำลังมองหาใครคนหนึ่ง ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่เธอก็ยังหวังว่าเขาจะมา นับตั้งแต่วันนั้น เขากับเธอก็ไม่เคยได้เจอะเจอหน้ากันอีกเลย เขาติดต่อเธอทุกอย่างผ่านทางเลขาของเขาทั้งหมด ขวัญข้าวไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมเขาถึงหลบหน้าเธอมาตลอดสามเดือน จนกระทั่งตอนนี้ เธอและน้องตัดสินใจไปเรียนต่ออเมริกา อีกกี่ปีไม่รู้ที่เธอกับน้องจะได้กลับมา น้องชายอายุสิบขวบ ส่วนเธอสิบหก คงอีกหลายปีสินะ

          “มาแล้วๆ ข้าว เตยมาแล้วจ้า”

          “แหม เกือบไม่ทันแล้วนะเตย”

          “โอย รถติดมากเลยข้าว เตยทนไม่ไหวลงจากแท็กซี่นั่ง    วินมอไซด์หัวกระเจิงมาเนี่ย”

          “โอเค ขอบใจนะเตยที่มาส่งข้าวกับภัทรน่ะ”

          “คิดถึงอ่ะ ขอกอดหน่อย ข้าวอย่าลืมแชทหาเตยนะ ห้ามลืมเพื่อนคนนี้เด็ดขาดนะ เรียนจบแล้ว เรากลับมาทำงานด้วยกันนะข้าว สัญญากับเตยนะ”

          “ใครจะลืมเพื่อนที่น่ารักคนนี้กันยะ ข้าวไม่ลืมหรอก เราจะกลับมาทำงานด้วยกันนะ”

          “อือ ภัทร ดูแลพี่ข้าวด้วยนะ กลับมาคงเป็นหนุ่มแล้ว อย่าลืมดูแลตัวเองกันด้วยนะ ข้าว ภัทร”

          “อืม เตยก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ โอเค ข้าวไปแล้วนะเตย”

          “อือ...ถึงแล้วอย่าลืมโทรกลับมาหรือแชทมานะข้าว”

          “โอเค...บ๊าย บาย เตย / พี่เตยภัทรไปแล้วนะครับพี่”

          “จ้าภัทร T-T”

[วอชิงตัน ดี.ซี(Washington DC)...สหรัฐอเมริกา]

          ขวัญข้าว : ตอนนี้ข้าวกับภัทรได้ที่เรียนแล้วนะเตย ข้าวเรียนหลักสูตรHigh School Completion เพราะข้าวยังเรียนไม่จบ ‘มอปลาย ที่นี่เขามีหลักสูตรรองรับด้วยแหละ ^-^ ส่วนภัทรก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกันนะ

          ขวัญข้าว : เราสองคนพี่น้องปรับตัวค่อนข้างเยอะมาก เรื่องภาษาตอนนี้ข้าวกับภัทรก็สื่อสารพอเข้าใจบ้างแล้ว เตยเป็นยังไงบ้างล่ะ สรุปเตยเปลี่ยนแผนจะเรียนวิศวะเหรอ หนักไปไหม จากหมอไปวิศวะ

          ใบเตย : ขอโทษทีนะข้าวตอบช้าไปหน่อย เตยดีใจนะที่ข้าวกับภัทรปรับตัวกันได้แล้ว อาหารการกินไม่เหมือนบ้านเราเลย คงลำบากน่าดูเลยนะ (คิดถึงหมูกระทะบ้านเราเนอะ ^_<>^)

          ใบเตย : เตยตัดสินใจเรียนวิศวะเพราะพ่อบอกว่า วิศวะค่าเทอมเบากว่าเรียนหมอน่ะ ความจริงเตยก็ชอบเหมือนกันนะ เรียนอะไรก็ได้ ดูกำลังเงินของพ่อเป็นหลัก ^_<>^

          ขวัญข้าว : อืม...งั้นข้าวก็คงจะเลือกเรียนเหมือนเตยนะ จำได้มั้ย ว่าเราสัญญาว่าจบแล้วจะทำงานด้วยกันน่ะ

          ใบเตย : อ้าว ทำไมข้าวไม่เรียนต่อหมอแล้วเหรอ มันเป็นความตั้งใจแรกของข้าวเลยนะ อีกอย่างข้าวเรียนได้อยู่แล้ว มีเงิน ท่านชายคินน์ส่งข้าวกับภัทรเรียนจบอยู่แล้ว

          ขวัญข้าว : ข้าวเปลี่ยนใจเพราะเตยแหละ ตัวเองไม่ได้มีเป้าหมายอะไรแล้ว แต่เหมือนภัทรเขาจะไปสายหมออยู่เหมือนกันนะ ให้น้องเป็นหมอก็ได้ ส่วนข้าวอยากทำงานอะไรก็ได้ที่ไม่เครียดมาก และได้ทำกับเตยก็พอ

          ใบเตย : งั้นก็ตามใจข้าวแล้วกันนะ เออ แล้วทางบ้านวรารักษ์เมธานนท์ติดต่อมาหาข้าวกับภัทรบ้างมั้ย เตยหมายถึง ท่านชายคินน์น่ะ

          ขวัญข้าว : ไม่นะ...มีแต่เลขาของท่านชายเท่านั้น ท่านชายคินน์รับปากคุณลุงไว้ เรื่องดูแลข้าวกับภัทร เขาก็คงทำตามหน้าที่แหละเตย อืม ข้าวกับภัทรอยู่ได้สบายมาก อีกหลายปีเลยนะกว่าจะจบมหาวิทยาลัย

          ใบเตย : น่า...สู้ๆ นะข้าว เตยเป็นกำลังใจให้ เตยอยู่ทางนี้ก็สู้เหมือนกัน ว่าแต่เรื่องพี่นนท์ นับตั้งแต่วันที่เตยไปที่บ้านพี่เขา เตยก็ไม่เห็นพี่เขาอีกเลย ในไอจีไม่มีความเคลื่อนไหวเลย เฮ้อ โอปป้าของฉัน...นกไปโดยปริยาย T-T

          ขวัญข้าว : [สติ๊กเกอร์หัวเราะ]

          ขวัญข้าว : เอาน่าเตย ไม่เป็นไรหรอก ในโลกนี้ยังมีหนุ่มๆ อีกเพียบ ที่ดีกว่าคุณนนท์นะ เพื่อนของข้าวสวยอยู่แล้วไม่ต้องห่วง

          ใบเตย : [สติ๊กเกอร์ยิ้ม]

          ใบเตย : ว่าแต่เพื่อนของเตยล่ะ มีหนุ่มผมทองมาส่องบ้างมั้ยล่ะ ข้าวสวยหุ่นดีขนาดนี้ จะต้องมีบ้างแหละ

          ขวัญข้าว : ไม่มีหรอก ตอนนี้ข้าวอยากเรียนให้จบก่อนนะ เรื่องหนุ่มๆ อะไรเนี่ยยังไม่คิดหรอก

          ใบเตย : ใช่ เราต้องโฟกัสเรื่องเรียนก่อนดีกว่านะ อนาคตเราอาจจะเป็นพวก ‘สวย และรวยมาก’ก็ได้นะ 5555...

          ขวัญข้าว : อืม ความคิดดีนะ เห็นด้วยเลยแหละ ^_<>^

          [เวลาผ่านไป...]

          [7ปีต่อมา...ประเทศไทย]

          “ขอโทษนะครับ ลุงไม่แน่ใจว่านี่ใช่ หนูขวัญข้าวหรือเปล่าครับ คือลุงเห็นหนูยืนรอคนมารับนานแล้ว”

ประคินเลขาคนเก่าของหม่อมราชวงศ์นวพลกำลังเอ่ยถามหญิงสาวคนหนึ่งด้วยความลังเล เด็กสาวในวันนั้นเปลี่ยนไปเป็นอย่างมากจนเขาจำไม่ได้ ภาพถ่ายเมื่อ 7 ปีที่แล้วเมื่อเทียบกับตอนนี้แล้ว ไม่รู้ว่าจะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า

          “ใช่ค่ะ...หนูคือขวัญข้าวค่ะ”

หญิงสาวมองชายวัยกลางคน ถ้าเธอจำไม่ผิด คุณลุงคนนี้ก็คือเลขาคนเก่าของท่านชายนวพล ขวัญข้าวเคยเห็นเขาอยู่สองสามครั้ง จากนั้นก็ติดต่อเขาผ่านทางโทรศัพท์ตลอดแต่ก็ไม่บ่อยมาก วันนี้ขวัญข้าวเรียนจบแล้ว เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง สาขาวิศวกรรมอุต-สาหการ (Industrial Engineering) ซึ่งเธอได้เรียนต่อทางด้านบริหารและการต่างประเทศเสริมอีกด้วย ระยะเวลา 7 ปี ทำให้เธอในวัย 23 ปีพร้อมจะกลับมายังบ้านเกิดของตัวเองเพื่อทำงานและดำรงชีวิตใหม่อีกครั้ง

          “งั้นเชิญเลยครับ ลุงต้องขอโทษด้วยนะครับ ลุงจำหนูไม่ได้เลยจริงๆ”

ส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น ผิวพรรณนวลเนียน ดวงหน้าสวยเกลี้ยงเกลาใส มองดูแล้วหมดจดอวบอิ่มสวยสะพรั่งของวัยสาว ประคินมองครั้งแรก ยังคิดว่าเธอคือดารานางแบบเลยด้วยซ้ำ ความสวยของเธอโดดเด่น จนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมานั้นอดมองเธอไม่ได้เลย

          “หนูก็จำคุณลุงไม่ได้เหมือนกันค่ะ ถ้าไม่ได้ยินเสียงล่ะก็ คงจำไม่ได้เช่นกันค่ะคุณลุง แล้วนี่ คุณลุงจะพาหนู เอ่อ พาข้าวไปไหนคะ ไปที่บ้านเลยหรือเปล่าคะ”

7 ปีที่เธออยู่อเมริกา ขวัญข้าวไม่เคยได้รับข่าวคราวจากบ้านวรารักษ์เมธานนท์แม้แต่คนเดียว การกลับมาของเธอครั้งนี้ทุกคนยังจะเหมือนเดิมอยู่ไหม โดยเฉพาะหม่อมราชวงศ์อคิราห์

          “แล้วคุณภัทรน้องชายของหนูข้าวล่ะครับ เป็นอย่างไรบ้างครับ หนูข้าวกลับมาแบบนี้จะเหงาหรือเปล่าครับ”

          “ภัทรยังเรียนต่อค่ะ อีกหลายปี ตอนนี้ภัทรอายุ 17 ก็น่าจะอีกสัก 7-8ปีค่ะที่จะกลับ ภัทรเรียนหมอค่ะคุณลุง ตอนแรกภัทรก็อยากจะกลับมาพักผ่อนด้วย แต่ข้าวยังห่วงน้องเรื่องเรียนค่ะ ก็เลยเอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันค่ะ”