ตอนที่ 20 คนใหม่

สาเหตุที่ขวัญข้าวไม่ให้น้องกลับมาด้วย นั่นก็เป็นเพราะ เธอยังไม่รู้สถานการณ์ของวรารักษ์เมธานนท์เลยว่าจะเป็นอย่างไร ทุกคนยังเกลียดเธอกับน้องเหมือนเดิมอยู่ไหม เธอเลยต้องมาดูสถานการณ์ก่อน

          “หนูภัทรคงจะโตเป็นหนุ่มแล้ว อยู่คนเดียวได้สบายแล้วแหละครับ เรียนหมอด้วย เก่งมากๆ เลยครับ คุณท่านคงดีใจนะครับถ้าได้รู้ว่าหนูทั้งสองคนเติบโตเป็นอย่างดี”

          “ค่ะ ถ้าคุณลุงยังอยู่ ท่านก็คงมารับหนูด้วยตัวเองนะคะ”

ขวัญข้าวหวนคิดถึงวันเก่าๆ ถ้าเธอไม่ได้รับความเมตตาจากหม่อมราชวงศ์นวพลล่ะก็ ป่านนี้ชีวิตของเธอและน้องคงไม่ได้มาถึงจุดนี้แน่นอน อดีตที่แสนเลวร้ายของตัวเอง เธอก็พยายามลืมเลือนมันไป ขวัญข้าวคนเดิมคนนั้นได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว คนปัจจุบันต่างหากที่จะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอได้อีกแล้ว...

          [คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์]

          รถยนต์สีดำคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดบริเวณหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ความยิ่งใหญ่และความสวยงามของคฤหาสน์นี้ยังคงเดิม เหมือนได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ต้นตระกูลวรารักษ์เมธานนท์สืบทอดกับมาหลายชั่วอายุคน ความมั่งคั่งของวงศ์ตระกูลไม่เคยลดน้อยลงไปเลย จากบรรพบุรุษจนถึงหม่อมราชวงศ์อคิราห์รุ่นล่าสุด กลับมีความรุ่งเรืองเพิ่มไปอีกในด้านของความร่ำรวยจนติดหนึ่งในสิบของเมืองไทยเลยทีเดียว

          “เชิญครับคุณขวัญข้าว”

ประคินลงจากรถและรีบเดินไปเปิดประตู

          “เอ่อ คุณลุงไม่ต้องเรียกข้าวว่าคุณหรอกนะคะ เรียกข้าวเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ข้าวไม่ได้มีตำแหน่งหรือยศอะไรทั้งนั้นค่ะ เรียกแบบนั้นไม่ชินเลยนะคะคุณลุง”

          “อ่อ ก็ได้ครับ เรียกหนูข้าวแล้วกันนะครับ ถ้าเทียบอายุของลุงก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของหนูแหละนะ”

          “ขอบคุณค่ะคุณลุง แล้วห้องที่ข้าวพักอยู่ คือห้องเดิมใช่ไหมคะคุณลุง”

ดวงตากลมโตกวาดมองไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าของเธอ การเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็นเลยก็คือ ความสวยงามสะอาดสะอ้าน รวมไปทั้งไม้ดอกไม้ประดับที่ตกแต่งบริเวณรอบตัวคฤหาสน์นั้นทำให้ความสวยงาม ราวกับปราสาทราชวังในเทพนิยายเลยทีเดียว

          “ครับ ท่านชายคินน์ให้แม่บ้านจัดห้องทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วครับ หนูข้าวพร้อมอยู่ได้เลยครับ”

ความเป็นจริงประคินอยากจะนำเสนอมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ว่านายท่านนั้นได้จัดเตรียมห้องเพื่อเธอคนนี้โดยเฉพาะ ระยะเวลาเจ็ดปี เหตุผลที่ท่านชายคินน์ไม่ได้ตกลงปลงใจแต่งงานกับใคร ก็เพราะเธอคนนี้หรือเปล่า ทั้งที่อายุของท่านชายคินน์ก็เข้าวัย 36 ปีเข้าไปแล้ว ไม่ยอมที่จะแต่งงานซะที

          “ค่ะ คุณลุง ข้าวไม่แน่ใจว่าจะอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหนเลยค่ะ”

ขวัญข้าวกำลังคิดที่จะซื้อบ้านจากเงินเก็บสะสมของเธอและน้อง เธอไม่ได้อยากอยู่บ้านหลังนี้ไปจนตายหรอกนะ อีกอย่างขวัญข้าวไม่อยากสร้างความลำบากให้กับตระกูลวรารักษ์เมธานนท์ ซึ่งถ้าพูดกันจริงๆ แล้วเธอก็คือคนนอก ไม่ได้เป็นสายเลือดเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเลย

          “งั้น หนูข้าวก็คงต้องคุยกับท่านชายคินน์เลยนะครับ ช่วงค่ำๆ ท่านชายก็คงจะกลับมาแล้วครับ เดี๋ยวนี้ท่านชายกลับบ้านทุกวันครับ”

นับตั้งแต่หม่อมราชวงศ์นวพลจากไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ท่านชายคินน์ก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขามุ่งมั่นแต่การทำงาน ดูแลบริษัทและทุกสิ่งทุกอย่างต่อจากผู้เป็นพ่อ บวกกับความเป็นผู้ใหญ่ที่เพิ่มมากขึ้นจนไม่เหลือเค้าโครงของหนุ่มเพลย์-บอยเลยสักนิด

แกร๊ก! เสียงประตูบานใหญ่ถูกเปิด พร้อมกับร่างอวบอิ่มกำลังกวาดสายตามองเข้าไปยังบริเวณห้องของเธอ

          ‘ทำไมจัดโทนห้องสีฟ้ากันนะ ทำเหมือนเราเป็นเด็กเลย’ ขวัญข้าวสำรวจข้าวของใช้ทุกอย่างที่เคยเป็นของเธอ มันยังคงวางอยู่ที่เดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือสไตล์การตกแต่งห้องนั้น เหมือนมีการจัดการเพิ่มสีสัน ราวกับห้องของเด็กน้อยหรือเจ้าหญิงอย่างนั้นแหละ อย่าบอกนะว่าคนที่บงการในการจัดคิดว่าเรายังเป็นเด็กน่ะ

          ตึ๊ด! ตึ๊ด! เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น

          “อืม...เตย ข้าวพึ่งถึงน่ะ”

          “เตยขอโทษด้วยนะ คือว่าเตยติดสัมภาษณ์งานน่ะ เลยไม่ได้ไปรับข้าวเลย”

          “ไม่เป็นไรหรอก แล้วผลการสัมภาษณ์เป็นยังไงบ้างล่ะ โอเคไหม”

          “โอเคสิ...เตยได้งานแล้วนะข้าว ตำแหน่ง Sales Engineer วิศวกรฝ่ายขายน่ะ ให้ทายว่าบริษัทอะไรที่เตยไปสมัคร เงินเดือนสตาร์ทครึ่งแสนเลยนะข้าว”

          “ข้าวเดาไม่ถูกหรอก เอาเป็นว่าข้าวยินดีกับเตยด้วยนะ ที่จบแล้วก็มีงานทำเลย งั้น พรุ่งนี้เราไปฉลองกันดีมั้ย ข้าวเป็นเจ้ามือเลี้ยงเตยเอง”

          “ได้สิ...แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่างานที่บริษัทเตยไปสมัคร เขายังรับอีก 2 ตำแหน่งนะ เขาเน้นเรื่องภาษา ข้าวมาสมัครสิ รับรองได้ชัวร์ ดีกรีจบนอกและเกียรตินิยมอันดับหนึ่งซะด้วย แทบไม่ต้องสัมภาษณ์เลยแหละ”

          “เว่อร์ไปเตย ข้าวก็ต้องไปสมัครตามขั้นตอนอยู่แล้วป่ะ เกียรตินิยมก็ใช่ว่าเขาจะรับเลย มันก็ต้องอยู่ที่ความสามารถด้วย”

          “นั่นแหละ เอาเป็นว่าวันนี้ข้าวพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวยังไงพรุ่งนี้เราค่อยเจอกันนะ เตยต้องเตรียมตัวที่จะเริ่มงานอะไรหลายๆ อย่างด้วย”

          “อือ...เอางั้นก็ได้”

          ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูถูกรบกวนในเวลาต่อมา

          แกร๊ก!

          “คุณผู้หญิงบอกให้มาตามแก...เอ่อ...เธอไปพบ”

          “ค่ะ คุณอบเชย”

ขวัญข้าวมองหัวหน้าสาวใช้ขาโหดคนเดิมเพิ่มเติมคือเธอแลดูมีอายุเพิ่มขึ้น

          “แล้ว...ห้องที่ท่านชายคินน์สั่งคนให้จัดให้ โอเคนะ”

อบเชยมองเด็กสาว อืม ไม่ใช่เด็กสาวเสียแล้วสิ เป็นหญิงสาว ที่สำคัญสวยจนอบเชยจำแทบไม่ได้ ความสูงที่เพิ่มขึ้นจนเธอต้องแหงนหน้ามอง นี่ขนาดเธอสูง 160 แล้วนะ

          “อืม ไม่รู้สิคะ ข้าวบอกไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่างไม่ต้องจัดให้ข้าวหรอกค่ะ ข้าวไม่คิดที่จะอยู่ที่นี่อยู่แล้วค่ะ”

          “นอกจากเธอจะดูโตขึ้น เธอยังปากเก่งขึ้นอีกนะขวัญข้าว”

          “ค่ะคุณอบเชย ขอบคุณนะคะที่ชมข้าว”

          “ฉันไม่ได้ชมเธอ...รีบเถอะคุณหญิงท่านรอ”

          “อืม ก็ไปสิคะ คุณอบเชยนำไปเลยค่ะ”

ขวัญข้าวยักไหล่ราวกับไม่ได้เกรงกลัวคนตรงหน้าเธอแล้ว เด็กข้าวคนเดิมไม่มีอีกแล้วจากนี้ ด่ามาด่ากลับ ขวัญข้าวไม่ยอมให้ใครรังแกเธอได้อีกแน่นอน

          “ฮึ่ม...นังเด็กบ้า!”

อบเชยกระทืบเท้านำไปอย่างหัวเสีย เด็กคนนี้ไม่ใช่นังเด็กข้าวที่เธอจิกหัวใช้ได้อีกแล้ว เจ็บใจนัก

          [ห้องรับแขก]

          ขวัญข้าวเดินตามหัวหน้าคนใช้มายังห้องรับแขกขนาดใหญ่ ที่เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เธอเคยนั่งคุกเข่ากับน้องชาย และฟังพวกที่เกลียดชังเธอพ่นคำด่าอย่างนับไม่ถ้วน

          “สวัสดีค่ะ”

ขวัญข้าวยกมือไหว้ท่านผู้หญิงบงกรเพชรที่นั่งตัวตรงหน้าเชิดบนโซฟาตัวใหญ่ ข้างกายยังมีแพรพิไลลูกสาวคนเล็กซึ่งมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอมองจิกมายังขวัญข้าวเช่นเดิมไม่แปรเปลี่ยน