ตอนที่ 18 จุดเปลี่ยน

“ทุกอย่างคือความประสงค์ของคุณพ่อครับ เอาล่ะคุณดนัยพร้อมแล้ว ก็เปิดพินัยกรรมได้เลยครับ ทุกอย่างจะได้จบ”

สายตาคมเหลือบมองเด็กสาวที่แม่เลี้ยงของอคิราห์พูดถึง ตั้งแต่วันที่พ่อเขาจากไป อคิราห์ก็ไม่ได้ไปก่อกวนเด็กสาวนั่นอีกเลย การจากไปของพ่อทำให้เขาได้คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาค่อนข้างเยอะพอสมควร เขาทำผิดต่อเธออย่างมหันต์ การแก้แค้นเอาคืนพ่อตัวเอง โดยใช้ขวัญข้าวเป็นที่ระบาย ซึ่งเธอไม่เคยจะรับรู้เรื่องราวสักนิด  

อคิราห์นึกโทษตัวเองซ้ำๆ กับสิ่งที่เขาทำไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ อคิราห์คงจะไม่ทำเรื่องอันเลวร้ายแบบนี้เด็ดขาด แต่ทว่าตอนนี้เขาก็ไม่สามารถเอาเวลาตรงนั้นกลับคืนมาได้แล้ว ตราบาปนั้นยังคงติดอยู่กลางใจของเขาตลอดเวลา ทุกครั้งที่มองหน้าของเธอ

          “ครับคุณอคิราห์...พินัยกรรมของหม่อมราชวงศ์แบ่งออกเป็น 3 ส่วน แต่ละส่วนมีรายละเอียดดังนี้...ทรัพย์สมบัติทุกอย่าง อสังหาริมทรัพย์ ทอง เครื่องเพชร คฤหาสน์ เงินสด บริษัททั้งสามสาขาทั้งในและต่างประเทศถูกแบ่งออกเป็น #@%!&*%$#”

          “พี่ข้าวครับ...ทำไมคุณลุงถึงต้องให้เรามาฟังด้วยครับ”

ณภัทรกระซิบถามพี่สาวของเขาด้วยความสงสัย ในขณะที่ทนายกำลังร่ายรายละเอียด

          “อืม ก็ไม่รู้สิ ไม่แน่คุณลุงอาจให้เงินเราไปตั้งตัวก็ได้นะ”

ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างขมๆ เธอไม่ได้ยินดีในสิ่งที่ตัวเองพูดเลยสักนิด ถึงแม้ว่าคุณลุงจะไม่ให้เงินเธอกับน้องเลย แต่ขวัญข้าวก็วางแผนที่จะออกจากบ้านหลังนี้อยู่แล้ว คุณลุงคือที่พึ่งสุดท้ายของเธอ การจากไปของคุณลุงสร้างความเสียใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก การจากลาที่ไม่ได้ร่ำลาเลยสักคำ มันทำให้หัวใจของขวัญข้าวเจ็บปวดอย่างที่สุด ‘ต่อไปนี้ไม่มีคุณลุงคอยปกป้องเธอกับน้องแล้วสินะ’

          “ภัทรว่าไม่ใช่แล้วนะพี่ข้าว”

สิ่งที่ณภัทรได้ยินจากปากทนายเมื่อครู่พร้อมกับสายตาของหลายๆ คนกำลังจ้องมองมาที่เขากับพี่สาวในขณะนี้ ทำให้ณภัทรรีบสะกิดพี่สาวตัวเอง

          “ทำไมท่านชายถึงให้นังขวัญข้าวกับน้อง ต้องมีส่วนแบ่งทรัพย์สิน 10 เปอร์เซ็นต์ด้วย แม่ไม่เข้าใจเลยชายคินน์ และยังจะระบุให้มันสองคนอยู่บ้านหลังนี้อีกด้วย!”

คุณหญิงบงกรเพชรรู้สึกเดือดขึ้นมาในทันใด ถึงแม้ทรัพย์สมบัติที่เธอกับลูกได้รับจะมากจนเธอพอใจแล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าหม่อมราชวงศ์นวพลทำไมต้องให้เด็กสองคนนี้ด้วย ทั้งที่มันสองคนไม่ได้เป็นเครือญาติเลยสักนิด

          “คุณพ่อได้ระบุไว้แบบนั้นครับ ถ้าคุณหญิงสงสัยอะไรล่ะก็ เชิญคุยรายละเอียดกับทนายดนัยได้เลยครับ ส่วนผมไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว สิ่งที่คุณพ่อทำมา ผมได้ถือว่าทุกอย่างคุณพ่อคงคิดมาดีแล้วครับ...เอาล่ะ...ผมจะขอตัวก่อน...และ...ขวัญข้าวกับณภัทรมาพบผมที่ห้องรับรองด้วย...ตอนนี้”

ร่างสูงลุกยืนเต็มความสูง พร้อมกับก้าวออกไปโดยไม่สนใจเหล่าบรรดาเครือญาติของตระกูลวรารักษ์เมธานนท์เลยสักนิด...

          [ห้องรับรองใหญ่...ในเวลาต่อมา]

          “อืม...เชิญนั่งสิขวัญข้าว ณภัทร”

          “... / ครับ”

          “เธอคงได้ยินที่ทนายอธิบายเรื่องพินัยกรรมทั้งหมดแล้ว คุณพ่อมีความประสงค์อยากให้ฉันรับช่วงดูแลเธอสองคน...”

          “ไม่เป็นไรค่ะท่านชาย...”

ขวัญข้าวพูดแทรกขึ้นมาทันที เธอไม่ต้องการความหวังดี และไม่ต้องการอยู่ในอาณัติของเขาเลยสักนิด สิ่งที่ขวัญข้าวต้องการในตอนนี้ก็คือ การออกจากที่แห่งนี้ไปเท่านั้น

          “ฉันยังพูดไม่จบ และเธอไม่ควรปฏิเสธในสิ่งที่พ่อฉันฝากไว้ ฉันรู้ว่าคุณพ่อห่วงเธอสองคนมาก และถ้าหากเธอจะสำนึกบุญคุณของท่านล่ะก็ ควรทำตามในสิ่งที่ท่านอยากให้เป็นก็พอ”

          “แต่หนูอยู่ที่นี่ไม่ได้ค่ะ ไม่มีคุณลุง หนูกับน้องก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่ค่ะ”

          “แต่ในพินัยกรรมได้ระบุไว้แล้ว ว่าเธอกับน้องต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ ส่วนรายได้ 10 เปอร์เซ็นต์ของหุ้นส่วนบริษัทนั้น เอาไว้ตอนที่เธอทั้งสองคนบรรลุนิติภาวะค่อยว่ากันอีกที...และในตอนนี้ฉันได้รับมอบหมายจากพ่อ ให้เป็นคนดูแลเธอทั้งสอง ซึ่งต่อจากนี้เธอคือเด็กในปกครองของฉัน...เข้าใจไหม”

          “แต่ว่า...”

ขวัญข้าวไม่ได้อยากอยู่บ้านหลังนี้อีกแล้ว เธออยู่ไม่ได้ เหตุการณ์ทุกอย่างจะเลวร้ายลงไปอีก ทั้งคุณหญิงและลูกชายลูกสาวอีกทั้งคนรับใช้ในบ้าน และเขาอีกคน ก็จะต้องคุกคามเธอเพิ่มขึ้นไปอีก ขวัญข้าวไม่สามารถรับสิ่งนี้ได้อีกแล้ว ถ้าปราศจากคุณลุง

          “ฉันจะส่งเธอสองคน ไปเรียนต่อต่างประเทศ เธอกับน้องมีเวลาเตรียมตัวอีกสามเดือนต่อจากนี้”

          “ไม่นะคะ หนูไม่ได้อยากไปเรียนต่อค่ะท่านชาย ให้หนูออกจากบ้านหลังนี้ไปเถอะค่ะ หนูไม่ต้องการทรัพย์สมบัติ หรือหุ้นส่วนบริษัทอะไรแบบนั้นเลยนะคะท่านชาย”

          “ฉันตัดสินใจแล้ว ถ้าเธออยากตอบแทนคุณพ่อล่ะก็ ตั้งใจเรียนให้จบ แล้วหลังจากนั้น เธอกับน้องจะตัดสินใจอย่างไรต่อ ฉันจะไม่ขัดเธออีกต่อไป”

อคิราห์ตัดสินใจแบบนี้ มันเป็นผลดีต่อเด็กทั้งสองอีกทั้งยังปลอดภัยจากแม่เลี้ยงของเขา และอีกอย่าง สิ่งนี้เป็นการชดใช้ทุกอย่างจากเขาอีกด้วย ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวอันน้อยนิดก็ตาม

          “แต่...”

          “เธอกับน้องจะไปอยู่ด้วยกัน เรียนด้วยกัน และสามารถจะเลือกประเทศได้เลย ตามใจเธอและน้อง”

ถึงแม้ว่าจะชดใช้ไม่ได้ทั้งหมด แต่อคิราห์ก็พร้อมที่จะทำให้กับเธอ ความรู้สึกผิดอย่างมหันต์ในการกระทำของเขาครั้งนี้ จะติดอยู่ในใจของเขาตลอดไป อย่างน้อยเมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างอาจจะเบาบางลงบ้างก็เท่านั้น...

.......................

          [ในเวลาต่อจากนั้น...]

          “ภัทรว่า ที่ท่านชายพูดก็ดีนะครับพี่ข้าว เราสองคนจะได้ไปจากคนใจร้ายนี่ และอีกอย่างเราสองคนก็ไม่ต้องไปลำบากอีกแล้วครับ”

          “เฮ้อ...แต่เราจะไปอยู่ต่างประเทศได้ยังไงกันภัทร พี่มองไม่เห็นทางเลย ว่าเราสองคนจะอยู่กันยังไง ต่างบ้านต่างเมืองเรานะ พี่รู้สึกไม่สบายใจเลย”

          “แต่เราก็ไม่มีทางเลือกนี่ครับพี่ข้าว อีกอย่างเราสองคนก็ไม่ได้แยกจากกันนี่ครับ เราไปเรียนต่อด้วยกัน ภัทรไม่อยากอยู่ที่นี่ครับพี่ข้าว”

          “แต่เวลาเราเรียนจบ เราก็ต้องกลับมานะภัทร พินัยกรรมของคุณลุงระบุไว้ให้เราอยู่บ้านหลังนี้อีก”

          “ถึงตอนนั้นเราก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และใครก็รังแกเราไม่ได้แล้วนะครับพี่ข้าว ภัทรจะตั้งใจเรียนหนังสือ จบออกมาจะได้มีงานทำ เราสองคนจะซื้อบ้านอยู่ด้วยกันนะครับพี่ข้าว”

          “อืม...เอางั้นเหรอ...ถ้าภัทรอยากไปและอยากหนีจากตรงนี้พี่ก็ตามใจภัทรแล้วกันนะ การไปเรียนต่อก็เป็นความคิดที่ดีเหมือนกันนะ...โอเค งั้น เราสองคนก็ไปเรียนต่อก็ได้นะ เราจะไปประเทศไหนดีล่ะ ไหนๆ เราก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนแล้ว เหลือกันแค่สองคนพี่น้อง เรามาเลือกที่เรียนกันดีกว่า ภัทรอยากเรียนอะไรล่ะ”

...................