บทที่ 9

            ร่างระหงที่ไม่เหมือนหุ่นนางแบบอย่างที่มนธชัยว่า เดินออกไปด้วยมาดนางพญา หญิงสาวรู้สึกปวดศีรษะจนต้องยกมือบีบขมับ เมื่อคืนนี้เธอนอนไม่หลับ เพราะกว่างานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนจะเลิกก็ปาเข้าไปดึกดื่น เธอไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์ก็จริง แต่เพราะได้นอนน้อยมัวแต่คิดถึงผู้ชายที่ผ่านเข้ามาทำความรู้จักทุกคนในชีวิต พวกเขาเป็นตัวเลือกของมารดา หาใช่ตัวเลือกของเธอไม่ แล้วเธอคงต้องทำตามคำสั่งแบบนี้จนกว่าจะลงเอยกับใครสักคนที่มารดาพึงพอใจ

            “อุ๊ย!!!” อยู่ๆ ร่างบางก็เซหลุนๆ จากแรงกระแทกแบบไม่รู้ตัว ดีที่เธอจับเก้าอี้ตัวหนึ่งไว้ได้ ไม่งั้นมีหวังหน้าคะมำลงอย่างไม่เป็นท่า

            “ขอโทษ”

            สรัญรัตน์เงยหน้ามองคนชน เพราะคำขอโทษของเขามันฟังห้วนเหลือเกิน แต่เธอเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างในชุดสูทสากลเต็มยศ และเห็นรูปร่างสูงเกิน 6 ฟุต ของเขาเท่านั้น

            “คนอะไร มีมารยาทแค่ครึ่ง ได้มาเท่านี้หรือไงนะ”

            ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เธอมองผู้ชายคนนั้นจนกระทั่งเขากลับไปนั่งยังโต๊ะอาหารของตัวเอง เขาไม่ได้มาคนเดียวแต่กลับนั่งทานอาหารคนเดียว โดยมีผู้ชายหลายคนยืนกุมมืออยู่หน้าขาเหมือนพวกบอดี้การ์ดยังไงยังงั้น

            “ท่าทางจะรวยและใหญ่คับฟ้า มิน่าล่ะ มารยาทถึงมีนิดเดียว แต่ก็ดีนะที่ยังอุตส่าห์ขอโทษ”

            เธอพยายามมองหน้าผู้ชายคนนั้น แต่อาจจะไกลไปนิดจึงเห็นไม่ชัดเท่าที่ควร ที่แน่ๆ เธอรับรู้ได้ถึงเสน่ห์บาดจิตที่แผ่ซ่านออกมาไกลถึงเธอได้ดี

            “ดูไกลๆ อย่างนี้ก็หล่อพอตัวอยู่ น่าเสียดาย อยากเห็นหน้าให้ชัดกว่านี้” พึมพำกับตัวเองยิ้มๆ แต่ไม่คิดจริงจังมาก ก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล

           

            “คุณชายครับ คนของเราส่งข่าวมาบอกว่า คุณหนูและนายธัชชัยไม่ได้อยู่ที่บ้านอัคราบริรักษ์ครับ”

            หยางโจวหมิงยกแก้วขึ้นจิบน้ำ แล้วพยักหน้าเพียงเล็กน้อย

            “ฉันรู้แล้ว เพราะมันต้องคิดว่าฉันจะบุกไปบ้านมัน ก็เลยพาเหม่ยลี่หนีไปที่อื่น”

            “แล้วคุณชายทำไมถึงยังมาที่นี่ล่ะครับ”

            “หึ...เราไม่ต้องออกแรงตามหาเหม่ยลี่หรอก แค่ให้ใครบางคนพาตัวเธอมาส่งก็พอ”

            “ใครครับ” ฉีอู่ตามความฉลาดเป็นกรดของหยางโจวหมิงไม่ทัน

            “ก็พวกมันไง ในเมื่อมันพาเหม่ยลี่ไปได้ มันก็ต้องพาเหม่ยลี่กลับมาได้” ว่าแล้วก็ลุกขึ้น วางเงินค่าอาหารมากกว่าจำนวนจริง แล้วเดินนำออกไป ไม่แยแสกับสายตาหลายคู่ที่มองตามอย่างสนใจ

            ใครจะไม่สนใจบ้างล่ะ ในเมื่อมีชายหนุ่มรูปงาม บุคลิกน่าเกรงขาม พร้อมกับบอดี้การ์ดหลายคนเดินตามเป็นขบวน ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นหนึ่งในผู้มีอันจะกิน และเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่ง

           

            เช้าวันต่อมา นายอรรถวัฒน์ได้ต้อนรับคุณชายหยางอย่างไม่คาดคิด ชายหนุ่มคราวลูกไม่ได้ทำความเคารพผู้สูงวัยกว่า หากแต่เดินหน้าตึงเข้ามาในห้องทำงานใหญ่ของประธานบริษัท อัครา (กรุ๊ป) จำกัด

            “หยะ...หยางโจวหมิง!” นายอรรถวัฒน์เอง แม้จะเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง แต่ก็ยังเชิดหน้าลุกขึ้นยืนต้อนรับหลานชายที่กลายเป็นศัตรูหมายเลข 1

            “แหม...ควรจะดีใจมั้ย ที่คุณยังจำผมได้” นั่นเป็นคำทักทายของพญามังกรดำ หากแต่ใบหน้าฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันและเย่อหยิ่งจองหอง

            “หน้าตาเธอ ถอดแบบหยางเฟ่ยหลงมาไม่มีผิดเพี้ยน ทำไมฉันจะจำไม่ได้”

            “งั้นรึ แล้วคุณจำหยางเหม่ยลี่ได้มั้ย หรือจะบอกว่าไม่รู้ว่าใครเป็นหยางเหม่ยลี่ เพราะตอนที่พ่อกับแม่ผมตาย เหม่ยลี่ยังเป็นทารกอยู่เลย หึ หึ...แต่ผมจะบอกอะไรให้นะ เหม่ยลี่กับผมมีหน้าตาถอดแบบพ่อมาเหมือนกัน”

            “หมายความว่ายังไง เธอมาที่นี่ต้องการอะไร”

            “ปัง!!!” มือหนาตบโต๊ะใหญ่เต็มแรง “อย่าไขสือ ทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย” หยางโจวหมิงตาลุกวาว ความโกรธที่เกิดจากผู้ชายตรงหน้า ซึ่งทำไม่รู้ไม่ชี้ ทำให้เขาอยากเข้าไปบีบคอให้ตายคามือนัก

            “ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ถ้าเธอไม่บอกว่ามีจุดประสงค์อะไรถึงมาที่นี่ล่ะก็ ฉันจะเรียกตำรวจ”

            “ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ก็เอาสิ ถ้าคิดว่าตำรวจจะเอาผิดกับผม แทนพวกอัคราบริรักษ์แล้วล่ะก็ เอาเล้ย เรียกตำรวจมาทั้งโรงพักเลยก็ได้”

            นายอรรถวัฒน์ตัวสั่นเทิ้มกับความอาจหาญของหนุ่มคราวลูก เขารู้ดีว่าการต่อกรกับคนตระกูลหยางไม่ทำให้เกิดประโยชน์ มีแต่เสียกับเสีย แต่ถ้ายังถูกกล่าวหาอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ เขาก็ยอมไม่ได้เช่นกัน

            “ฉันจะถามเธออีกครั้ง เธอมาที่นี่ทำไม”

            “เหม่ยลี่ถูกไอ้ธัชชัยหลอกพามาที่นี่ คุณจะต้องส่งเธอคืนให้ผม”

            “อะไรนะ!! ธัชชัยพาหยางเหม่ยลี่หนีมางั้นเหรอ”

            “มันล่อลวงเหม่ยลี่มาต่างหาก พวกอัคราบริรักษ์มีแต่คนชั่วๆ อย่ามาพูดว่าเหม่ยลี่หนีมากับมัน!”

            ประมุขของอัคราบริรักษ์พยายามรักษาระดับความขุ่นข้องหมองใจ และมองหยางโจวหมิงนิ่งๆ อย่างประเมินท่าที ผู้ชายตรงหน้าเป็นคนอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจตัวเองเหลือร้าย แต่ที่น่ากลัวคือความดำมืดที่ซ่อนอยู่ มาเฟียตระกูลหยางทำได้ทุกอย่าง และหยางโจวหมิงผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นพญามังกรดำ จะต้องร้ายกาจกว่าหลายเท่าหากได้ลงมือทำอะไรแล้ว

            “ขอฉันเค้นความจริงกับเจ้าธัชก่อนได้มั้ย”

            “ตามตัวมันมาคุยกับผมเลยดีกว่า ท่าทางของคุณ...” ดวงตาสีสนิมเหล็กกวาดมองร่างหนาสูงวัยของนายอรรถวัฒน์ แล้วแค่นยิ้มเยาะเย้ยออกมา “ใจอ่อน ลูกคงไม่กลัวหรอกมั้ง”

            “ยังไงก็ขอให้ฉันได้คุยกับเจ้าธัชมันก่อน ถ้ามันทำจริง ฉันจะให้มันพาหยางเหม่ยลี่มาคืนเธอ”

            “เดี๋ยวนี้!!!” หยางโจวหมิงต่อให้อย่างคนใจร้อน แค่ได้เสวนากับนายอรรถวัฒน์ เขายังไม่อยากทำ แล้วจะให้ต้องมานั่งรอไอ้คนชั่วนั่นอีก มันมากเกินไปที่คนอย่างเขาจะยอมได้

            นายอรรถวัฒน์กดโทรศัพท์หาลูกชายคนโต เป็นนานกว่าที่ธัชชัยจะรับสาย

            “ครับพ่อ”