ตอนที่ 31 ความทรงจำครั้งก่อน

“แต่เขามองแรงจริงๆ นะมิลิน พี่ชักกลัวแล้วสิ...พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ...รางวัลพนักงานดีเด่นของปีที่แล้วก็การัณตีอยู่...เธอล่ะมิลิน...ไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า...ลองนึกดูสิ ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะถ้าท่านประธานจะไม่ชอบหน้าเราน่ะ”

          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่...มิลินว่าเขาน่าจะมองเราสองคน ที่พูดกันไม่หยุด รบกวนที่ประชุมมากกว่านะคะ”

ปุณณดาหาเหตุระงับเสียงพูดของอีกฝ่าย

          “อืม...น่าจะใช่...^_<>^”

          เวลาผ่านไปราว 30 นาที...

          “คุณปุณณดาคะ...เสร็จจากประชุมท่านประธานเชิญคุณที่ห้องทำงานนะคะ”

          “คะ? เอ่อ...เรื่องอะไรหรือคะ คือว่าดิฉันไม่น่าจะมีงานที่เกี่ยวข้องกับฝ่ายบริหารขนาดนั้นนะคะ”

ปุณณดาตกใจอย่างที่สุด ที่อยู่ดีๆ เลขาของท่านประธานเดินเข้ามากระซิบบอกเธอ

          “ดิฉันไม่ทราบค่ะ ท่านให้ดิฉันมาบอกคุณค่ะ เดี๋ยวถ้ายังไงเชิญตามดิฉันมาเลยนะคะ”

          “อุ้ย! นั่นไง! พี่บอกแล้วไงว่าท่านประธานจะต้องมีอะไรแน่ๆ มิลินเธอทำอะไรผิดไว้หรือเปล่าเนี่ย เธอต้องใจเย็นๆ นะค่อยๆ คิดก่อนพูดนะ...ตายแล้ว! พี่ก็คิดว่าเป็นพี่ซะอีก รอดตัวไป...ขอให้โชคดีนะจ๊ะน้องสาว”

          “พี่ไปกับมิลินด้วยไหมคะ...เผื่อ”

ปุณณดาพยายามหาตัวช่วย

          “ไม่เลยค่ะ...พี่ไม่ไปแน่นอน ต้องขอโทษด้วยนะคะ”

          “เชิญค่ะคุณปุณณดา” เลขาเดินมาบอกอีกครั้ง

          “ค่ะ”

          @ ห้องทำงานใหญ่...

          “เชิญค่ะคุณปุณณดา...ท่านประธานรอคุณแล้วค่ะ”

เลขาเดินนำหน้ามายังห้องทำงานท่านประธาน ที่ใหญ่โตรโหฐานเป็นอย่างมาก บรรยากาศภายในห้องใหญ่เย็นเฉียบด้วยเครื่องปรับอากาศชั้นดี ปุณณดาค่อยก้าวไปอย่างช้าๆ เธอไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ กับการที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับเขาแบบนี้

          “เชิญค่ะ” เลขาเปิดประตูเข้าไปอีกห้องที่อยู่ด้านใน

          “เอ่อ...” ปุณณดาลังเลเป็นอย่าง ท่าทีตื่นตระหนกแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนเลขาสาวสวยยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูในท่าทีของเธอ

          “เข้าไปเถอะค่ะไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

          “ค่ะ”

          “...” ปุณณดาเดินเข้าไปยังห้องทำงานใหญ่ของเขา โดยชายหนุ่มนั่งหันหลังรอเธออยู่ก่อนแล้ว ปุณณดามองแผ่นหลังของชายหนุ่ม แค่มองจากด้านหลัง ใจของเธอก็เต้นรัวเร็วขนาดนี้แล้ว ถ้าเขาหันมาจะขนาดไหน

          “นั่งสิ” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยขึ้น พร้อมกับหมุนเก้าอี้หันหน้าเผชิญกับหญิงสาวทันที

          “ค่ะ” ปุณณดายกมือไหว้เขา โดยที่สายตาของเธอไม่ได้มองเขาแต่อย่างใด จะให้เธอมองเขาได้ยังไง ใจของเธอเต้นเร็วขนาดนี้ ปุณณดาจะต้องตายแน่ๆ

          “...” เงียบ

          หนึ่งนาทีต่อมา...

          “ที่ผมเชิญคุณมาก็เพราะ...ผมอยากขอโทษคุณ...มิลิน”

แม็กซ์เอ่ยประโยคที่ตัวเองเตรียมไว้เป็นอย่างดี เมื่อเจอหน้าเธอ สิ่งนี้มันติดอยู่ในใจและความรู้สึกของเขาตลอดเวลา

          “คะ?” ปุณณดาตกใจกำลังสองเข้าไปอีก ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองทันที เธอมาถูกห้องหรือเปล่า ภาพที่เธอเห็นกลับทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจเพิ่มรัวเร็วเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว

          “ผมขอโทษกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับคุณ...มิลิน”

แม็กซ์เวลย้ำประโยคนี้อีกครั้ง เมื่อก่อนเขายอมรับว่าตัวเขาเองยังไม่เป็นผู้ใหญ่เท่าที่ควร อายุ 22 ปีของเขายังคงเป็นวัยรุ่นเลือดร้อน ทำอะไรลงไปไม่ทันคิดเลยสักนิด และตอนนี้เขาอายุ 30 แล้ว แปดปีที่ผ่านมาเขาได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมาย มันทำให้เขาได้คิดและทบทวนด้วยเหตุและผล แม็กซ์เวลอยากขอชดใช้เธอให้ได้มากที่สุด

          “เรื่องนั้นดิฉันลืมมันไปแล้วค่ะ ดิฉันไม่คิดจะเอาผิดจากคุณอีกแล้ว การชดใช้ของแม่และดิฉันจบลงแล้ว”

ปุณณดาในวัย 24 ปีก็ผ่านเรื่องราวและประสบการณ์ทุกอย่าง จนโตเป็นผู้ใหญ่มีความเข้มแข็ง พร้อมกับเผชิญสิ่งต่างๆ ได้หมดแล้ว

          “ผมจะชดใช้สิ่งที่ผมได้กระทำไปทั้งหมดกับคุณ”

แม็กซ์เวลมองปลายจมูกโด่งเชิดรั้นของเธอ หญิงสาวก้มหน้าตลอดเวลา ทำให้เขามีโอกาสที่จะสำรวจเธอได้อย่างเต็มตาอีกครั้ง

          “คุณไม่ต้องชดใช้อะไรอีกแล้วค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างดิฉันลืมมันไปหมดแล้ว ดิฉันไม่มีอะไรติดค้างกับคุณอีกต่อไป”

ปุณณดาไม่คิดว่าตัวเองจะได้ยินประโยคคำขอโทษจากเขาด้วยซ้ำ ถ้าเล่าให้กันยกรฟัง คงจะตกใจมากแน่ๆ สิ่งที่เธอกับเพื่อนคาดการณ์นั้นผิดถนัด

          “ผมไม่สบายใจ”

แม็กซ์เวลอยากเปิดเปลือยความรู้สึกของตัวเองเหลือเกิน ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เขาก็ยังจำบทรักของเธอกับเขาได้เสมอ ทุกท่วงท่าทุกทำนองระหว่างเขากับเธอ เขายังเก็บเป็นภาพจำของเขามาตลอด จนแม็กซ์เวลไม่สามารถที่จะมีใครมาแทนที่ของเธอได้อีก

          “ดิฉันบอกแล้วไงคะ!”

ปุณณดาเงยหน้าขึ้นอย่างอดไม่ได้ ทันทีที่ดวงตากลมโตจ้องไปยังใบหน้าคมเข้มของเขาในระยะไม่ถึงหนึ่งเมตรด้วยซ้ำ มันทำให้หัวใจของปุณณดาเต้นแรงผิดจังหวะ มันแทบจะทะลุออกมาจากอกของเธอเลยทีเดียว ภาพจำต่างๆ ถูกประมวลผลขึ้นมาใหม่ บทรักที่ดุเดือดและรุนแรง ทั้งเจ็บ และสุขนั้นประเดประดังเข้ามาในโสตประสาทของปุณณดา ราวกับภาพยนตร์ที่ถูกฉายซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง

          “คุณไม่ต้องชดใช้อะไรดิฉันอีกแล้ว ตอนนี้ดิฉันมีความสุขดี และไม่ต้องการอะไรจากคุณหรือครอบครัวคุณอีกแล้ว สิ่งที่มันเกิดขึ้นในอดีต ดิฉันขอให้คุณลืมมันไปเถอะค่ะ...เรื่องทั้งหมดมีแค่นี้ใช่ไหม...งั้นดิฉันขอตัวนะคะ”

ปุณณดาลุกขึ้นยืนทันที แต่ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวออกไป มือเขาคว้ามาที่แขนเธอทันที พร้อมกับดึงตัวเธอเข้าไปปะทะอกกว้าง ปุณณดายืนตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหัน

          “ได้โปรด...อย่าพึ่งไป...มิลิน”

“ปล่อยดิฉันค่ะ!”

ปุณณดายืนตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้น อ้อมกอดของเขากระชับขึ้นอีกครั้ง ราวกับต้องการความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ

          “ผมทำผิดกับคุณมากมาย...และผมอยากจะขอโอกาส...”

แม็กซ์เวลกอดกระชับร่างบางเข้าหาตัว เพื่อต้องการเผยความรู้สึกที่อยู่ด้านในออกมา แต่ทว่า...

          “ไม่ค่ะ! ดิฉันบอกคุณแล้วไงคะ ว่าดิฉันลืมมันไปหมดแล้ว และกรุณาปล่อยตัวดิฉันเดี๋ยวนี้!”

ร่างบางพยายามดิ้นออกจากอกแกร่ง ความเจ็บช้ำที่เธอได้รับไม่สมควรได้แค่ ‘คำขอโทษ’

          “มิลิน...” แม็กซ์เวลดันร่างบางออกเพื่อมองหน้าหญิงสาวให้ชัดเจนอีกครั้ง

          “ดิฉันมีแฟนแล้ว...ขอความกรุณาคุณอย่าก้าวล่วงดิฉันอีก! ตอนนี้ดิฉันไม่ใช่เด็กที่อายุ 16 คนนั้นแล้ว เพราะฉะนั้น...โปรดอย่ามายุ่งกับดิฉันอีกต่อไป! ขอตัวนะคะ”

ปุณณดาสะบัดร่างของตัวเองออกทันที พร้อมกับหันหลังและก้าวออกไปจากห้องใหญ่ โดยไม่แม้จะหันหลังกลับมามอง...

          ปึ่ง! เสียงประตูบานใหญ่ถูกปิดดังสนั่น

          “...” แม็กซ์เวลยืนมองร่างบางเดินจากไป ด้วยความรู้สึกเหมือนกับว่าดวงใจของเขาถูกกระชากอย่างแรงและตกร่วงลงดิ่งจากที่สูง