ทาสรักแม็กซ์เวล(Nc20+)

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่...

“คุณพี่คะ...แล้วคุณพี่จะพามันมาทำไมคะ...ผัวมันตายก็ปล่อยให้พวกมันไปอยู่กันเองสิ! จะให้มันมาอยู่ในบ้านนี้ทำไมคะ วราไม่เข้าใจ หรือว่า...คุณพี่อยากจะรับช่วงต่อจากผัวของมันคะ?”

เสียงเกรี้ยวกราดของหญิงสาวนางหนึ่งที่ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ‘นุชวรา’ หญิงวัย 37 ปี ชี้นิ้วกราดไปยังบุคคลต้นเรื่อง ที่กำลังนั่งพับเพียบกับพื้น ก้มหน้าและกอดลูกทั้งสองเอาไว้

“คุณอย่าดูถูกธีรยาแบบนั้นนะ...กรการณ์สามีของธีรยาเป็นคนที่มีบุญคุณกับผม...ถ้าไม่มีเขาป่านนี้ผมคงตายไปแล้ว...คุณควรจะรับฟังเรื่องทุกอย่าง และใจเย็นๆ ก่อนนะวรา”

‘อดัม’ ชายวัย 48 ปี สัญชาติอเมริกัน สามีของนุชวราผู้มาจากบ้านเกิดเมืองนอนเพื่อมาทำธุรกิจ จนได้ตั้งรกรากอยู่เมืองไทยมาเกือบ 15 ปี มองภรรยาชาวไทยของตัวเองอย่างหนักใจ เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับเรื่องยุ่งยากเหล่านี้

“คุณผู้หญิงคะ...ดิฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะคะ สามีดิฉันพึ่งเสียไป บ้านของเราถูกยึด และเราไม่มีที่อยู่แล้วจริงๆ นะคะ”

 ‘ธีรยา’หญิงสาววัย 35 ปี มาพร้อมกับลูกน้อยทั้งสอง ยกมือไหว้อ้อนวอนขอความเห็นใจ นายท่านอดัมรับปากกับสามีเธอไว้ก่อนที่สามีเธอจะสิ้นใจ ว่าจะพาเธอและลูกมาดูแล ลำพังตัวเธอเองคงไม่เท่าไหร่ แต่นี่ลูกน้อยของเธอทั้งสองจะอยู่อย่างไร

“แกไม่ต้องมาเสนอหน้ากับฉัน มาที่นี่แกคงไม่ได้หวังแค่มาอาศัยหรอกนะ ฉันรู้ทันผู้หญิงอย่างแกดี ฉันเจอมานักต่อนักแล้วผู้หญิงประเภทนี้! แกรีบออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลย!!”

นุชวรายังคงเกรี้ยวกราด เธอไม่ยอมแน่นอน ไม่ว่าสามีเธอจะอ้างเหตุผลไหนมาก็ตาม เพราะถ้าดูจากรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนี้แล้ว ไม่นานมันคงต้องใช้ความสวยของมันไต่เต้าขึ้นมาเทียบกับเธอในอนาคตแน่นอน

“ผมรับปากกับการณ์แล้ว...ยังไงเมียและลูกของการณ์ต้องอยู่ที่นี่ ผมจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดเอง”

อดัมเข้ามายังประเทศไทยช่วงแรกๆ ก็มีกรการณ์สามีของธีรยาคอยช่วยเหลือเขามาตลอด และที่มากไปกว่านั้น เหตุการณ์ไม่คาดฝันดันเกิดขึ้น ในวันที่อดัมกับกรการณ์กำลังออกไปพบลูกค้าด้วยกัน ศัตรูที่เคยหมายหัวเขาไว้นั้น คิดจะสังหารเขา...แต่คนที่รับกระสุนแทนเขานั้นกลับเป็นกรการณ์เสียเอง กรการณ์ผลักอดัมจนล้มลง แล้วเอาตัวเองบังกระสุน อดัมตกตะลึงกับทุกสิ่งทุกอย่าง เขาไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนรุ่นน้องของเขาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา จะรักอดัมได้มากขนาดนี้ สิ่งนี้เองมันทำให้อดัมซาบซึ้งและรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา

“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ วราไม่ยอมให้มันมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับวราเด็ดขาด! คุณก็โยนเงินให้มันไปสิ! ให้มันไปอยู่ที่อื่น! ที่ไม่ใช่บ้านหลังนี้!”

“คุณจะให้ผมผิดสัญญากับการณ์หรือ? ผมทำไม่ได้วรา...”

“อ๋อ! งั้นได้ค่ะ...ถ้าคุณยังยืนยันที่จะเอามันมาอยู่ในบ้านหลังนี้ล่ะก็...วรากับลูกก็จะไปเองค่ะ...”

นุชวรายื่นไม้ตายให้กับสามี เธอรู้ว่าวิธีนี้ต้องได้ผลแน่นอน เพราะสามีเธอรักลูกและเธอมากแค่ไหน

“คุณท่านคะ...ธีรยาคิดว่า...”

คำพูดมันแล่นมาจุกอกของธีรยาทันที เธออยากจะเอ่ยออกไป แต่ว่าหญิงสาวก็อับจนไร้หนทางอย่างที่สุด เธอรู้สึกเครียดเหลือเกิน ตอนนี้ธีรยาคือชนวนในสงครามครั้งนี้ ธีรยาไม่มีที่ไปแล้ว ทำอย่างไรดี?

“แกเห็นมั้ย! ว่าเพราะแกยังไงล่ะ ที่ทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกกัน หน้าด้านจริงๆ ยังจะนั่งอยู่อีก ออกไป!!”

นุชวราหันมาเล่นงานธีรยาอีกครั้ง ‘วันหนึ่ง...ความสวยของมันอาจจะเป็นภัยต่อเธอได้...ในอนาคต’ นุชวราจะต้องกำจัดมัน!

“แม่คะ...มิลินว่าเราไปอยู่ที่อื่นกันเถอะค่ะ...”

เด็กหญิงวัย 9 ขวบบอกกับผู้เป็นแม่

“เราจะไปอยู่ไหนล่ะลูก...บ้านเราไม่มีแล้วนะ มิลิน”

ธีรยาหันมาร่ำไห้กับผู้เป็นลูก

“เราไปเช่าบ้านก็ได้ครับคุณแม่...ป้าใจร้ายคนนี้เขาไม่อยากให้เราอยู่แล้ว”

“นี่!! แกว่าใครใจร้าย!! ห๊า! แก! อีเด็กบ้า! แกจะมาอยู่ที่นี่ทำไม! ออกไปสิ บอกแม่แกให้ออกไป มานั่งประเจ๋อทำไม ออกไป!!”

นุชวราเดือดขึ้นกำลังสอง เมื่อเจอคำพูดของเด็กชาย

“ขอโทษแทนลูกดิฉันด้วยค่ะคุณผู้หญิง...กายอย่าพูดแบบนั้นลูก ไม่ดีรู้มั้ยครับ”

ธีรยายกมือไหว้พร้อมกับหันมาพูดกับลูกชายวัย 7 ขวบของเธอ ทำไมชีวิตของเธอจะต้องเป็นแบบนี้นะ

“เอาล่ะๆ ผมจะตัดสินเอง เอาแบบนี้...เดี๋ยวผมให้ธีรยากับลูกไปอยู่บ้านหลังเล็กก่อนก็แล้วกัน ไม่ให้เข้ามาอยู่ร่วมกับคุณ จะให้ผมผิดสัญญากับกรการณ์อีก ผมไม่ทำเด็ดขาด ฉะนั้นพอได้แล้ววรา”

อดัมเหนื่อยใจเหลือเกินกับภรรยาของเขา ประวัติในการนอกใจของอดัมไม่เคยมีเลยสักครั้ง อดัมไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้ แต่ภรรยาเขาก็มักจะระแวงเขาอยู่ตลอดเวลา อดัมยังคงรักเธอเสมอ ถึงแม้ก่อนหน้านั้นเธอจะมีลูกติดมาด้วยก็ตาม เขาก็ไม่เคยที่จะสนใจอดีตของเธอเลย 15 ปีกับการครองรักทั้งเขาและเธอ มีพยานรักด้วยกันหนึ่งคน... ‘แม็กซ์เวล’ คือลูกชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของอดัม

“และอย่าให้มันเสนอหน้าเข้ามาในบ้านหลังนี้เด็ดขาด!”

นุชวราชี้หน้าธีรยา ‘เธอไม่ได้พอใจกับการตัดสินของสามี เพียงแต่ตัวเธอเองก็ไม่กล้าที่จะงัดกับเขาอีกครั้ง’ เก็บความไม่พอใจเอาไว้ แล้วค่อยไปเล่นงานมันทีหลัง

“ธีรยาไปทำความสะอาดบ้านก่อน...จริงๆ บ้านหลังนั้นผมสร้างให้กับลูกชายผม แต่เดี๋ยวผมจะบอกแม็กซ์อีกทีหนึ่งแล้วกัน”

อดัมคงต้องหาวิธีอธิบายกับลูกชายของเขา บ้านหลังเล็กสไตล์มินิมอลที่เขาสร้างให้ลูกชายนั้น เป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนและทำกิจกรรมของลูกชายเขา ‘แม็กซ์เวล ชอบวาดรูป และเล่นดนตรีเป็นประจำ’

“ทำไมคุณไม่ถามลูกก่อนคะ แม็กซ์ไม่ยอมแน่ๆ ค่ะ คุณให้มันไปอยู่รวมกับเรือนคนใช้ก็ได้นี่ แค่นอนห้องเดียวก็น่าจะพอแล้ว”

“เรือนคนใช้อยู่กันห้าคนแล้ว คุณจะให้ไปเบียดกันทำไม ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมคุยกับลูกเอง อยู่ไปก่อนเดี๋ยวผมจะสร้างให้ลูกใหม่ก็ได้”

อดัมปวดหัวกับปัญหาทั้งหมดนี้ เขาไม่คิดว่าภรรยาของเขาจะต่อต้านถึงเพียงนี้ อยู่กินกันมาร่วม 15 ปี อดัมก็พึ่งจะเห็นหนักสุดก็วันนี้แหละ

“หวังว่าแกคงไม่อยู่จนออกลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมืองหรอกนะ...อีนังหน้าด้าน!”