ตอนที่ 30 การเผชิญหน้า

อีกด้านหนึ่ง...

“เธอแวะทักทายใครเหรอไลลา...เธอรู้จักคนในบริษัทฉันด้วยเหรอ?”

“น้องที่ฉันรู้จักมานานแล้ว เราเป็นเพื่อนกันน่ะ”

“ฉันไม่ยักรู้นะ...ว่าเธอมีเพื่อนคนอื่นอีก นอกจากฉัน”

“ฉันสนิทสนมกันมานานหลายปีแล้ว แต่เผอิญน้องเขาดันมาทำงานที่บริษัทของเธอด้วย”

“อืม...”

“หนูไลลา...ทำไมไม่ไปยืนข้างๆ ตาแม็กซ์ล่ะลูก ตอนนี้หนูควรจะเปิดตัวได้แล้วนะ”

“เอ่อ...หนู”

สิ่งที่กิริฎาไม่ชอบมากที่สุดก็คือ ‘การเป็นหุ่นเชิด’ เธอเหนื่อยหน่ายกับสิ่งแบบนี้เหลือเกิน กิริฎาต้องตามใจคนทุกคน เพื่ออะไรกัน? กิริฎาอยากเป็นตัวของตัวเอง เธอไม่ได้ต้องการแบบนี้เลยสักนิด...

“เธอต้องฝึกไว้นะไลลา...อีกหน่อยถ้าเธอแต่งงานกับแม็กซ์แล้ว เธอเองก็ต้องออกงานสังคมบ่อยๆ เผลอๆ ฉันว่าเธอจะต้องลาออกจากการเป็นหมอด้วยซ้ำ”

“เอาไว้ก่อนเถอะริต้า...การเป็นหมอคือสิ่งที่ฉันรักนะ”

น้ำเสียงของกิริฎาเริ่มแข็งขึ้น เธอไม่ชอบให้ใครมาแตะเรื่องอาชีพของเธอเลย ‘กิริฎาจะทนกับผู้คนเหล่านี้ได้มากแค่ไหนกัน’

“บ้านเรามีเงินมากพอที่จะเลี้ยงหนูไปทั้งชาติเลยนะ เพราะฉะนั้นแม่ว่า หนูควรจะวางแผนที่จะสร้างครอบครัว และมีลูกกับแม็กซ์ให้พ่อกับแม่ได้ชื่นใจดีกว่านะคะ อีกอย่างพ่อแม่หนูก็มีหนูเป็นลูกคนเดียวด้วย แม่อยากให้หนูลองคิดดูนะคะ”

“หนูคิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมค่ะ”

กิริฎาไม่ชอบเป็นช้างเท้าหลัง ไม่อยากสร้างครอบครัวแบบนั้น เธออยากใช้ชีวิตกับใครสักคนที่เข้าใจเธอ อยู่กับเธอ ไปไหนด้วยกัน เป็นทั้งเพื่อนและแฟนในเวลาเดียวกัน กิริฎาชอบความเป็นอิสระ มากกว่าการแต่งงานและเลี้ยงลูกอยู่กับบ้าน

“จริงๆ ให้เวลาหนูไลลาคิดบ้างก็ดีนะวรา...รู้สึกว่าคุณจะอยากเลี้ยงหลานมากจริงๆ เลยนะ...ให้เวลาหนูไลลาปรับจูนกับตาแม็กซ์เราเสียก่อน และอีกอย่างคุณต้องถามลูกเราด้วยนะ ว่าพร้อมที่จะมีครอบครัว หรือมีลูกหรือยัง?”

อดัมหันมาพูดกับภรรยาด้วยท่าทีแบบจริงจัง เรื่องราวของลูกชายเขา อดัมรู้ซึ้งเป็นอย่างดี เขารู้จักลูกชายเขาคนนี้ดี การบังคับไม่ใช่ทางออกที่ดีแน่

“แหม...วราก็แค่อยากอุ้มหลานแค่นั้นหรอกค่ะ คุณเองไม่อยากได้หลานหรอกหรือคะ หรือแอบมีหลานไว้แล้ว เลยไม่ค่อยจะตื่นเต้นกับเรื่องนี้เลย”

“เอาอะไรมาพูดอีกวรา...คุณนี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ”

“อย่ามาว่าวรานะ...ถ้าวราไม่คอยคุมคุณล่ะก็ ป่านนี้คงมีลูกมีหลานไปหลายคนแล้วมังคะ”

“เฮ้อ...” อดัมหันมองภรรยา เวลาไม่เคยช่วยอะไรนุชวราได้เลย ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปี จะอายุเท่าไหร่

....................

วันจันทร์ @ แผนกไอที...

          “มิลิน...สิบโมงมีประชุมด่วนเฉพาะหัวหน้าแต่ละแผนกนะที่ห้องประชุมใหญ่ชั้นสอง”

          “มีเรื่องอะไรด่วนเหรอน้ำขิง เธอพอจะทราบคร่าวๆ ไหม”

ใจของปุณณดาเต้นรัวแรงขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน การประชุมทีมบริหาร หัวหน้างานนั่นก็เท่ากับว่า ‘ท่านประธานคนใหม่ ต้องเรียกพบทุกคน และเธอก็ต้องเจอเขาอีกเป็นแน่’

          “ไม่รู้...รู้แต่ว่าท่านประธานคนใหม่ต้องการเริ่มงานด่วน หลังจากพึ่งจัดงานเลี้ยงไปเมื่อวันศุกร์ และเริ่มทำงานวันจันทร์”

          “ฉันมอบเธอไปแทนได้ไหมน้ำขิง พอดีฉันติดงานด่วนเหมือนกัน จะต้องรีบ” ปุณณดาพยายามหาทางหลีกเลี่ยง

          “เธอเป็นหัวหน้านะ...และฉันเองก็ไม่กล้าที่จะเผชิญท่านประธานคนใหม่ตอนนี้...ฉันพึ่งได้ยินแผนกการตลาดพูดกันเมื่อเช้า ว่าท่านประธานคนใหม่เนี๊ยบมาก ไม่เอาด้วยหรอก เธอให้ไอ่ตังไปแทนสิ”

          “ตังไม่อยู่...ไปคุยงานกับแผนกประชาสัมพันธ์”

          “เธอกลัวอะไรมิลิน...ไปเถอะเป็นหัวหน้าก็ต้องรับหน้าเองนะ...ฝากถ่ายภาพท่านประธานคนใหม่แบบใกล้ๆ มาหน่อยนะ อยากยลโฉมความหล่อจะได้เก็บเอาไปฝันบ้าง”

          “เฮ้อ...” ปุณณดาได้แต่หนักอึ้งในใจ บอกใครไม่ได้เลย

          @ ห้องประชุมใหญ่...

          “น้องมิลินเก่งมากเลยนะคะ ที่ก้าวมาเป็นหัวหน้าแผนกที่อายุยังน้อยอยู่เลย พี่นี่เข้ามาเกือบห้าปีกว่าจะได้มาเป็นหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์”

เสียงเสียงๆ ของผกามาศหัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์คุยกับปุณณดา เธอจำใจต้องเข้าประชุมครั้งนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนนี้คณะผู้บริหาร ผู้จัดการ หัวหน้าแผนกต่างๆ เกือบร้อยชีวิตกำลังนั่งรอท่านประธานอย่างใจจดใจจ่อ รวมทั้งปุณณดาด้วยอีกคน ที่กระวนกระวายใจกับการเผชิญหน้ากับท่านประธานคนใหม่ครั้งนี้

          “ค่ะพี่...มิลินไม่ได้เก่งอะไรมากหรอกค่ะ ยังอาศัยพวกพี่ๆ คอยชี้แนะอยู่ค่ะ...”

          “อุ้ย! นั่น! ท่านประธานมาแล้ว!”

          ทุกคนในห้องประชุมต่างลุกขึ้นยืน เมื่อท่านประธานหนุ่มเดินเข้ามา สายตาคมเข้มกวาดไปทั่วบริเวณห้องประชุมใหญ่ พร้อมกับโค้งคำนับคณะผู้บริหารทุกคน และส่งสัญญาณให้ทุกคนนั่งลง

          “ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมประชุมด่วนครั้งนี้นะครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่ต้องเรียกประชุมกะทันหัน เนื่องจากมีวาระเร่งด่วน ที่ต้องหารือร่วมกัน เกี่ยวกับการเปิดสาขาใหม่ในโซนยุโรปครับ เลยจะต้องมาขอความคิดเห็น และมติที่ประชุมด้วยครับ”

แม็กซ์เวลกวาดมองออกไปด้านหน้า สายตาคมดุจับจ้องไปยังร่างอรชรของหญิงสาว ‘ยิ่งโต...เธอยิ่งสวยมาก’

          “ผมอยากให้เลขาของผมนำเสนอโปรเจกต์คร่าวๆ ให้พวกคุณได้ฟังนะครับ เรื่องนี้คุณพ่อได้ดำเนินการมาบ้างแล้ว พวกคุณพอจะทราบกันนะครับ แต่เราต้องรีบเร่งดำเนินการก่อนที่จะมีคู่แข่งเกิดขึ้นมานะครับ”

สายตาแม็กซ์เวลเหลือบมองดวงหน้าอันงดงามของหญิงสาวที่นั่งอยู่ห่างออกไปในระยะเกือบสิบเมตร เธอย้ายออกจากบ้านไปเมื่อสองปีที่แล้ว เขารับรู้ความจริงทั้งหมดจากนักสืบของเขาที่เฝ้าติดตามเธอ ภาพทุกภาพที่ถูกส่งมา เห็นถึงพัฒนาการของเธอเป็นอย่างดี แม็กซ์เวลรู้สึกผิดทุกครั้งที่มองภาพของเธอ เขาไม่อาจแก้ตัวอะไรได้อีกเลย กับความเลวที่เขาทำกับเธอไว้

          “พี่รู้สึกว่าท่านประธานจะจ้องมาทางนี้นานแล้วนะมิลิน พี่ไม่รู้ว่าเธอหรือพี่กันแน่ที่เขาตั้งใจมอง พี่มีสามีและลูกเรียบร้อย ฉะนั้นพี่ว่าไม่น่าจะใช่พี่แน่นอน”

หัวหน้าแผนกสาวประชาสัมพันธ์กระซิบข้างหูปุณณดา

          “ไม่ใช่มิลินหรอกค่ะ”

ปุณณดาเอ่ยออกไปด้วยคำพูดราบเรียบนิ่งเฉย ราวกับไม่รู้สึกสิ่งใด แต่ทว่าข้างในกลับร้อนเป็นไฟด้วยสายตาพิฆาตนั้น ปุณณดารู้ว่าเขามองเธอ แต่เขาจะมองเธอไปทำไมกัน? หรืออาจจะคิดว่าปุณณดาไม่ย่อยยับอย่างที่ควรจะเป็น ยังมีหน้าเข้ามาทำงานในบริษัทเขาอีกหรือไงกัน? คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของเธอเยอะมาก เหตุผลคืออะไรเธอไม่ทราบ แต่ทว่าเธอไม่ใช่เด็กสาวคนนั้นอีกต่อไปแล้ว เขาไม่สามารถที่จะทำอะไรเธอได้อีกแล้ว