บทที่ 10 กลับมาแล้ว

            ช่วงนี้ฉันหมกมุ่นอยู่กับตำราเล่นนั้นมากเหลือเกิน  ทุกเย็นเมื่อเลิกงานฉันจะรีบตาลีตาเหลือกกลับคอนโด  ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรีบอะไรนักหนา  เพราะถึงอย่างไรฉันก็ไม่มีนัดกับใคร  ไม่ต้องคอยทำอาหารปรนนิบัติใครทั้งสิ้น  ฉันก็มีเพียงแค่ตัวฉันเองคนเดียว 

            ขนาดลิลลี่เพื่อนรัก  โทรมาชวนออกไปดินเนอร์ (เธอบอกกับฉันแบบนั้น ) ฉันยังบอกปัดเธอไปเลย  ว่าช่วงนี้ฉันยุ่ง .. แล้วลิลลี่เพื่อนรักก็สวนกลับทันควัน  ว่าฉันไม่มีทางยุ่งได้หรอก 

            ซึ่งนั่นก็จริง  เพราะเธอรู้จักวงเวียนชีวิตอันเรียบง่ายของฉันดี  แต่เธอก็ไม่เซ้าซี้ต่อแล้วบอกว่าจะรอให้ฉันออกปากชวนเองก็แล้วกัน 

            นี่แหละเธอจึงเป็น  ลิลลี่เพื่อนรักตลอดกาลของฉัน  ตำแหน่งนี้ฉันยกให้เธอคนเดียว 

            เมื่อมาถึงคอนโดฉันก็เร่งรีบจัดการธุระส่วนตัว  ถึงฉันจะอยากฉวยหนังสือออกมานั่งอ่านสักเพียงใด  แต่ฉันก็มีนิสัยต้องอาบน้ำก่อนขึ้นเตียงนอนทุกครั้งหลังกลับจากข้างนอก  และฉันไม่เคยทำลายกฎที่ฉันสร้างมันขึ้นมาเลยสักครั้ง  ฉันรักความสะอาดสุด ๆ บางทีสิ่งนี้อาจจะมาจากการเป็นลูกสาวของคุณหมอทั้งสองก็เป็นได้ 

            เมื่อเรียบร้อยจากการทำความสะอาดร่างกาย  และกลิ่นหอมฟุ้งจากครีมอาบน้ำและโลชั่นบำรุงผิว  ฉันก็จิ้มสลัดไก่เข้าปากอย่างรวดเร็ว  ดื่มนมโอ๊ตไปอีกแก้วใหญ่  เอาล่ะ .. ท้องฉันตึงเป๊ะแล้ว  ฉันเร่งเดินไปแปรงฟันตามสเต็ปที่แม่สอนอย่างเคร่งครัด  บ้วนปากก็เป็นอันเสร็จพิธี 

            เดินออกมาหยิบหนังสือที่โต๊ะคอมอย่างระมัดระวังแล้วคลานขึ้นเตียง  หวังว่าคืนนี้ฉันจะไม่เผลอหลับไปอีกนะ  ฉันเบิกตาให้กว้างขึ้นแล้วเปิดหน้าที่ฉันคั่นเอาไว้อ่านต่อ

            ฉันอ่านความหมายของไพ่ทั้ง 78 ใบครบถ้วนหมดแล้ว  ฉันคิดว่าฉันจำความหมายได้หมด  เพราะฉันจำผ่านการดูรูปภาพหน้าไพ่และเทียบกับความหมาย  ทำให้เข้าใจได้ไม่ยากเย็น 

            ขณะนี้ถึงบทที่ว่าด้วยการเรียงไพ่ในการทำนาย  ..

            แล้วฉันก็ฉุกคิดว่า  ทำไมฉันถึงไม่หาซื้อไพ่มาครอบครองสักสำรับหนึ่งเสียเลยล่ะ  แล้วฉันก็คิดต่อ  .. ถ้าพ่อกับแม่รู้ท่านจะผิดหวังในตัวฉันหรือเปล่านะ  จึงได้แต่ทอดถอนใจ

            ฉันเอนหลังพิงฟูกให้สบายกว่าเดิม  เงยหน้ามองเพดานสลับกับโคมไฟ  แล้วย้อนกลับมาจ้องที่หน้าหนังสือที่เปิดค้างอยู่  ฉันลูบมันไปมาพลางคิดถึงเรื่องในวันนั้นที่บ้านพี่กิ๊ง

            ฉันเลือกที่จะไม่เล่าเรื่องการผจญภัยแสนประหลาดนั้นให้พี่กิ๊งฟัง  ข้อหนึ่ง  .. สิ่งที่ฉันพบอาจจะเป็นว่าฉันเผลอหลับฝันไปจริง ๆ 

            กับข้อสอง  .. ถ้าเป็นเรื่องจริง  ฉันก็ไม่กล้าเล่าอยู่ดี  เพราะไม่รู้ว่ามันมีกฎข้อห้ามอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า  ประเภทว่า  ถ้าหลุดปากบอกเรื่องเกี่ยวกับดินแดนแห่งนั้น  โดยที่ไม่ได้รับอนุญาต  ฉันอาจจะโดนปีศาจตามรังควานอะไรแบบนั้นก็ได้ 

            บางทีฉันอาจจะอ่านนิยายสยองขวัญมากไปหน่อย  แต่ก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าฉันจะไม่ต้องเจอปีศาจนี่นา  ไม่เอาด้วยหรอก .. ฉันกลัว

            ฉันได้แต่ถามพี่กิ๊งว่า  ฉันอยู่ในห้องหนังสือนานแค่ไหน  แต่ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปไม่นานเท่าไหร่เลย  ทั้งที่ฉันผจญภัยไปตั้งเยอะแยะ  ตอนขากลับที่พี่กิ๊งยืนส่งฉันอยู่ที่หน้าประตูบ้าน  ฉันทนความสงสัยของตัวเองไม่ไหว  จึงถามพี่กิ๊งไปหนึ่งอย่างว่า  พี่กิ๊งไม่เคยเปิดหนังสือเล่มนี้อ่านบ้างเลยหรือ  ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบอ่านหนังสือ  แต่ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ 

              ปรากฏว่าเคย!

            ตอนนั้นฉันทำตาโต  แต่พี่กิ๊งยังมีท่าทีสงบ  ฉันจึงพยายามรักษากิริยาไม่ทำกระโตกกระตากให้ความแตก  ฉันถามเรียบ ๆ ไปอีกว่า  แล้วเป็นยังไงต่อ  .. 

            พี่กิ๊งมองฉันอย่างฉงน  แล้วตอบกลับมาด้วยความขบขันว่า ..  ก็ง่วง  เพราะมันหนาเกินไป  เปิดไปหน้าสองหน้าก็ง่วงนอนแล้ว  เลยเก็บเข้าที่เดิม  เธอเล่าอย่างอารมณ์ดี

            ฉันผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแรงโดยไม่รู้ตัว  แล้วร่ำลาพี่กิ๊งตรงนั้น  จากนั้นก็หอบสมบัติล้ำค่าของคุณยายเล่มนั้นกลับคอนโด  โอบอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนเหมือนอุ้มทารกน้อย

            ถ้าคุณยายอยู่ฉันอาจจะลองถามเธอดู  เพราะหนังสือเล่มนี้เป็นของคุณยาย  บางทีคุณยายอาจจะรู้อะไรบางอย่างก็ได้  ฉันละสายตาจากหน้ากระดาษมองตรงไปที่กำแพงสีคาราเมล อบอุ่นของห้องตัวเอง  แล้วก็ทอดถอนใจอีกครั้ง    

            สายตาของฉันเหลือบมองไปที่นาฬิกาติดผนัง  เข็มสั้นชี้เลขสามเข็มยาวเลยเลขสองมานิดหน่อย  พึ่งสามทุ่มเองเหรอเนี่ย  ฉันคิดถึงหัวข้อสนทนาของฉันกับพี่กิ๊งเกี่ยวกับเวลาที่ฉันใช้ไปในห้องหนังสือของคุณยายเมื่อครั้งก่อน  มันแค่แป๊บเดียวเองนี่นา  ฉันกัดริมฝีปากล่าง  ฉันจะทำกิริยาแบบนี้เวลาเกิดอาการชั่งใจ 

            ในที่สุดฉันก็พลิกหนังสือมาที่ปกหลังจนได้  ฉันหลับตาก่อนที่จะค่อย ๆ จับที่มุมบนของปก  สัมผัสได้ถึงความหนาของกระดาษที่ใช้ทำปก  ฉันใช้นิ้วเกี่ยวเข้าไปที่ขอบนูนมนของมัน  เปิดมันออกด้วยความระวัง  ฉันพลิกกระดาษไปที่หน้าสุดท้าย  แล้วอ่านมันซ้ำอีกครั้ง

            ครั้งนี้ฉันจะอ่านให้ละเอียด  และระมัดระวังกว่าเดิม   เนื้อความในหน้านั้นเขียนไว้ว่า 

            ตอนนี้ท่านเดินทางมาจนสุดทางแล้ว  ขอให้ท่านกลายเป็นนักพยากรณ์ผู้มีเมตตา  เป็นดั่งที่ปรึกษาที่ดีให้แก่เพื่อนมนุษย์  โปรดจงเผยสารจากจักรวาลว่า 

          “แท้จริงแล้ว  ไม่มีความลับใดในโลกที่มนุษย์มิอาจเข้าถึงได้  สิ่งที่เหล่ามนุษย์เฝ้าค้นหามานานนับหมื่นนับพันปี  ว่าสิ่งใดหนอจะนำพาให้พวกเขาพบพานกับความสุข  มนุษย์กราบไหว้ธรรมชาติทั้งภูเขาและลำธาร  กราบไหว้ถึงดวงดาราบนฟากฟ้า  และทุกสรรพสิ่งที่อยู่ภายนอกตัวเอง  แต่แท้จริงแล้วสิ่งนั้นมันอยู่ใกล้มากเหลือเกิน  ใกล้เสียจนพวกเขามองมันไม่เห็น  เพราะมันนอนนิ่งและหลับใหลอยู่ภายในจิตใจ  ไพ่ทาโร่ต์เป็นเพียงสื่อกลางแห่งขุมพลังและจิตวิญญาณของผู้ถูกทำนาย  ให้ปรากฏออกมาเป็นรูปธรรมเท่านั้นเอง”

            ทุกสิ่งที่ท่านปรารถนาอยู่ในกำมือของท่านแล้ว 

            ยินดีต้อนรับ  ..  สำหรับผู้แสวงหาที่รักตัวหนังสือ 

             พลังงานอันยิ่งใหญ่จากตัวท่านนั้น  เราสัมผัสได้ 

             โปรดอ่านออกเสียงว่า  ดินแดนแห่งความหวัง         ( และฉันอ่านออกเสียง )

             ขอให้โชคดี  .. ท่านเพื่อนร่วมทาง

            ฉันอ่านมันอย่างชัดถ้อยชัดคำ  เสียงดังฟังชัดกว่าครั้งที่แล้วอย่างมาก  เมื่อสิ้นคำของฉันพลันก็เกิดลำแสงสีขาววาบขึ้นต่อหน้าต่อหน้าของฉัน  มันจ้าเสียจนฉันต้องยกมือขึ้นป้องดวงตา  ห้องของฉันหมุนคว้าง  เริ่มจากช้าและเร็วขึ้น  เร็วขึ้นจนฉันจับภาพไม่ได้  จากนั้นร่างทั้งร่างก็ถูกฉุดกระตุกวูบ!

            โอ๊ย!

             หลังฉัน .. หลังฉันกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างอีกแล้ว  พอฉันพยายามปรับโฟกัสที่ดวงตาได้บ้างแล้ว  หันหลังขวับไปหาต้นเหตุที่ทำฉันเจ็บระบม

            เสาหินต้นเดิมอีกแล้ว !

            นี่ฉันไม่ได้ฝันไปจริง ๆ สินะ ..

            ทว่าเสียงแหบเล็กที่ฉันรู้สึกว่าคุณหูก็เอ่ยขึ้น

            “สวัสดีขอรับ  คุณผู้หญิง 

            ในที่สุดก็กลับมาจนได้นะขอรับ” 

            “เดฟ”  ฉันเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาพลางหันไปหาต้นเสียง  พร้อมกับต้องตะลึงกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า  ดวงตาฉันเบิกกว้าง  ลมหายใจติดขัดหรือเรียกได้ว่า  แทบจะหยุดหายใจ!