Semua Bab ทาโร่ต์ ทำนายรัก: Bab 1 - Bab 10

“อา าาาาา ..” “อ้ ะ .. ลึ ก ไ ป แ ล้ ว” “โอว ..” “หยุดก่อนค่ะ! ..” “อะ เอ่อ .. ขอโทษทีนะคะ .. มันเสียวน่ะค่ะ” ฉันรู้สึกร้อนผ่าว ๆ หน้าแดง ตัวแดงไปหมดจากการอับอายต่อเหตุการณ์เมื่อครู่นี้อย่างมาก .. ตอนนี้ฉันจะหายตัวไปเลยได้มั้ยนะ เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยโอนเอาก็ได้มั้ง ไม่หรอกเขาคงไม่ยอม ก็ฉันตัดสินใจขอเพิ่มเองนี่นะ โอ๊ย!! ฉันนี้มันบ้าจริง ๆ เลย .. ฉันหัวเสียหนัก นึกด่าตัวเองในใจ ถึงความกล้าบ้าบิ่นของฉันในครั้งนี้เหลือเกิน ขณะที่ฉันนั่งหลบมุม เอียงคอ หลับตาปี๋ให้โลกอยู่นั้น เสียงสดใสของใครคนหนึ่งก็ตะโกนเรียกชื่อฉันจนได้ “คุณลลิตาค่ะ” เรียกเบา ๆ ก็ได้มั้ย ฉันไม่ต้องการให้ใครต่อใครรู้ชื่อฉันนะ ฉันสบถในใจเบา ๆ “คะ ค่ะ” ฉันเดินตาละห้อย อับอาย ไปที่เคาน์เตอร์สีขาวด้านหน้า ผู้หญิงผมทองหน้าตาบูดบึ้ง ดูไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ร้องเรียกฉันแล้วก้มหน้าก้มตาเขียนแผ่นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ แข็ง ๆ เธอเงยหน้าขึ้น พอเห็นหน้าฉันสีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปทันที อ่อ .. จิตวิญญาณในก

หลังเลิกงาน ฉันออกจากที่ทำงานได้ก็มุ่งตรงไปที่บ้านคุณยาย ซึ่งตอนนี้เป็นบ้านของพี่กิ๊งไปแล้ว ฉันจำทางไปที่นั่นได้อย่างแม่นยำ เพราะฉันไปนั่งกินข้าวเป็นประจำ คุณยายท่านเอ็นดูฉันมาก ตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ คุณยายก็เป็นคนคอยสอนงานต่าง ๆ ให้ฉันเสมอ ท่านใจดี อยู่ด้วยแล้วสงบเย็น ฉันจึงรักและเคารพคุณยายอย่างที่สุด นั่งรถไฟฟ้ายาวมาจนสุดสายก็ถึงปากทางเข้าบ้านของพี่กิ๊ง ฉันลงแล้วเดินต่อเข้าซอยไปอีกไม่นาน ก็ถึงบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดใหญ่หลังหนึ่ง ประตูรั้วไม้สีน้ำตาลช่องถี่ปิดสนิท ฉันกดกริ่งแล้วยืนรอ ครู่เดียวเสียงรองเท้าเหยียบใบไม้แห้งก็เดินตรงเข้ามาที่ประตู ประตูเปิดออกพี่กิ๊งในชุดลำลองยืนยิ้มกว้างให้ฉัน ฉันเดินตามเธอเข้าไปในบ้านที่ฉันคุ้นเคย ระหว่างทางเดินเข้าไปในบ้านมองเห็นสวนดอกไม้ของคุณยายยังบานสะพรั่ง แม้จะไม่งามเท่าตอนที่คุณยายยังอยู่ แต่ก็ถือว่าพี่กิ๊งดูแลสวนดอกไม้ของคุณยายไว้ได้เป็นอย่างดี เดินเข้ามาในบ้านไม่มีคนอยู่ พี่กิ๊งเปิดเพลงดังไปทั่วบ้าน ฉันเดาว่าเธอคงจะเหงาที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว หลังจากหย่าขาดจากสาม

นั่นอะไรน่ะ! .. ลำแสงสว่างแวบขึ้นตรงหน้าของฉัน แสงนั้นจ้าขึ้นแรงมากเสียจนฉันต้องหรี่เปลือกตาลงตามสัญชาตญาณ พลันเสียงเพลงในบ้านที่เปิดก้องทั่วบ้านอยู่เมื่อครู่นี้ก็เงียบหายไป ฉันรู้สึกว่าบ้านกำลังหมุน นี่ฉันหิวจนจะเป็นลมไปแล้วหรือไงนะ ฉันยังไม่รู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วจู่ ๆ ภาพตรงหน้าก็กระตุกวูบ ฉุดฉันผงะถอยหลังอย่างแรง หลังฉันชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่แข็ง แข็งมาก ๆ .. โอ๊ย!! ฉันร้องลั่น มันไม่ใช่เบาะนวมที่ฉันนั่งอยู่หรือ ถ้าเป็นเบาะที่ฉันนั่งมันต้องนุ่มสิ แต่นี่มัน .. เสาหิน! ตาฉันเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก เกิดอะไรขึ้น! แล้วห้องหนังสือของคุณยายหายไปไหนเสียแล้ว เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับฉัน หรือฉันเป็นลมไปแล้วจริง ๆ แล้วตอนนี้ฉันกำลังแหวกว่ายอยู่ในความฝันอย่างนั้นหรือ ฉันมองไปรอบ ๆ อย่างหวั่นใจ สถานที่แห่งนี้งดงามราวกับความฝันจริงเสียด้วย ที่ที่ฉันยืนอยู่ลักษณะเหมือนวิหารหินอ่อน มันใหญ่โตมโหฬารมาก ๆ มากกว่าที่ไหน ๆ ที่ฉันเคยอ่านหรือว่าพบเจอมาก่อน ที่แห่งนี้ ให้ความรู้สึกเง

ฉันวิ่งตึงตังลงมาข้างล่างด้วยความเร็วสูง ไม่ได้ยั้งส้นเท้าอย่างที่แม่เคยพร่ำสอนไว้เลยแม้แต่นิดเดียว พร้อมหอบหิ้วหนังสือศาสตร์แห่งการพยากรณ์โดยไพ่ทาโร่ต์เล่มหน้าเตอะลงมาด้วย เสียงเพลงในบ้านกลับมาดังเหมือนเดิมแล้ว “พี่กิ๊ง .. พี่กิ๊งคะ” ฉันวิ่งหน้าตั้งพลางตะโกนร้องเรียกพี่กิ๊งไปด้วย จนในที่สุดก็ถึงห้องครัว ฉันหอบแห่ก “หือออ .. มีอะไรน้องตา ทำไมหน้าตื่นมาแบบนั้นล่ะ” พี่กิ๊งกำลังตักน้ำซุปควันฉุยใส่ถ้วยสองถ้วย ที่มีเส้นอุดงวางขดไว้แล้วเรียบร้อย เงยหน้ามามองฉันอย่างฉงนใจ ฉันยืนก้มหน้าเอามือเท้าไปที่เข่าหนึ่งข้าง แขนอีกข้างอุ้มหนังสืออยู่ หายใจหอบถี่ “นี่กี่โมงแล้วคะเนี่ยยย หนูอยู่ข้างบนนานเท่าไหร่แล้วเหรอคะ” ฉันถามพร้อมพยายามบังคับลมหายใจให้เป็นจังหวะ “ตอนนี้เหรอ .. แหมไม่รู้สิ มือถือพี่อยู่บนโต๊ะตรงนู้น ให้พี่เดาคงน่าจะประมาณ 30-40 นาทีมั้งจ๊ะ ปกติพี่ก็ทำอุด้งใช้เวลาประมาณนี้แหละ” เธอโรยต้นหอมญี่ปุ่นซอยลงไป กลิ่นหอมยวนใจมาก ฉันที่ยังยืนอึ้งไม่หาย พี่กิ๊งก็พูดแทรกข

ฉันสะดุ้งตื่นด้วยเสียงจากนาฬิกาปลุกเพื่อนยาก .. โอ๊ย .. ให้ตายย! ฉันเผลอหลับไปหรอกหรือนี่ ไม่น่าเลยคิดเอาแท้ ๆ ว่าจะอ่านให้หนำใจมาหลับไปเสียได้อะไรกัน สงสัยฉันคงเพลียสะสมละมั้ง จะว่าไปหลังฉันยังระบมอยู่เลย คิดแล้วก็เอื้อมมือไปลูบหลังที่ยังรู้สึกปวดร้าว “น้องตา .. ช่วยหันหน้ามาทางนี้หน่อยสิลูก” หญิงชราหน้าตาใจดี ผมเทาแซมขาวรวบเป็นมวยต่ำไว้ที่ท้ายทอย หลังของเธององุ้มแต่ขยับเขยื้อนตัวได้อย่างคล่องแคล่วกระฉับกระเฉง “คะ" ฉันหันหน้าไปหาเธอ พลางเขยิบเก้าอี้กระดึ๊บ ๆ เข้าไปให้ใกล้ตามคำขอ “ไหนดูสิ” หญิงชราจับปลายคางของฉันเบา ๆ เลื่อนไปซ้ายทีขวาที เพ่งพิจารณาใบหน้าของฉันด้วยสายตาที่อบอุ่น ฉันรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก คุณยายของฉันเสียไปตั้งแต่แม่ยังสาว ฉันจึงไม่มีโอกาสได้รับความรู้สึกเช่นนี้ หัวใจฉันพองโตด้วยความปีติ “อะไรเหรอคะ” ฉันถามและแย้มยิ้มให้หญิงชราที่ฉันเคารพรัก “น้องตาเป็นเด็กมีวาสนาดีนะรู้มั้ย ..” เธอพูดน้ำเสียงอบอุ่นกินใจฉันเสียจริง ทำฉันยิ้มกว้างตอบกลับไปทันที “วัน