บทที่ 11

‘มาลิน’ มองเพื่อนสนิทกับชายหนุ่มหน้าตาดูดีด้วยท่าทางไม่อยากจะเชื่อสายตา

อะไรกันนี่ หิมะจะตกในประเทศไทยรึเปล่า?!!

ผู้หญิงที่ปฏิเสธผู้ชายมานับไม่ถ้วนอย่างคีรติคิดจะสละโสดแล้วเหรอ แถมเพื่อนเธอยังไวไฟถึงขั้นพาคนรักมาค้างคืนที่บาร์ด้วย?

เป็นข่าวที่เรียกได้ว่าสุดอะเมซิ่ง สุดอึ้ง แล้วก็สุดจะน่าทึ่งมากสำหรับเธอ!

“ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมแกไม่เล่าให้ฉันฟังเลย!”

คีรติกะพริบตาถี่เรียกสติตัวเองหลังมัวแต่ยืนอึ้งอยู่นาน ส่วนตัวต้นเรื่องอย่างคีตะน่ะเหรอ...เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ปฏิเสธสักคำ!

“เดี๋ยวใจเย็น” เธอรีบยกมือทำท่าห้ามปราม “มันไม่ใช่อย่างที่แกคิด”

เห็นคีรติเอาแต่อ้ำอึ้ง เป้าหมายของมาลินจึงเบนไปทางหนุ่มรูปหล่อคนนี้แทน “คุณเป็นแฟนยัยเค้กใช่ไหมคะ ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย”

จะว่าไปคีรติก็ตาถึงไม่เบานะ เก็บซิงไว้ชิงโชค ดูซิ ได้โชคใหญ่หล่นทับเป็นหนุ่มหล่อราวกับเทพบุตรด้วย

“เอ่อ คือว่า...” คีตะเกาศีรษะแก้เก้อ ทำทีเป็นอมยิ้มมองคีรติ

“ไม่ใช่ คุณคีย์ไม่ได้เป็นแฟนฉันยัยเพื่อนบ้า” คีรติเข้าไปประจันหน้ากับเพื่อนอย่างเหลือทน ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความ ‘ไม่เล่น’ นั่นทำเอามาลินนิ่งไปครู่หนึ่ง สมองหมุนเร็วจี๋รีบใช้ความคิด

“แต่ว่า...ฉันเห็นเขาออกมาจากห้องแกนะ”

“คุณคีย์เขาเป็นลูกค้า เรื่องมันยาวน่ะ แต่เอาเป็นว่าเขาไม่ใช่แฟนฉัน โอเคไหม”

“ตอนนี้ไม่ใช่แฟน แต่ต่อไปคงไม่แน่ใช่ไหมคะ” มาลินหันไปแซวชายหนุ่ม

พ่อคนเจ้าเล่ห์ตอบด้วยรอยยิ้มแสนหวาน

ไม่ยอมรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ...

“คุณ! ทำไมไม่บอกเพื่อนฉันไปว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน” หญิงสาวหันไปโวยวายใส่คีตะที่เอาแต่ทำหน้าตายไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

“ผมแค่ไม่อยากด่วนสรุปอนาคตที่ยังมาไม่ถึง” เขายักไหล่ ส่งยิ้มมีเลศนัย

หน๊อย ๆ

คีรติละแทบอยากจะกางเล็บข่วนหน้าเขาสักทีสองทีให้หายมันเขี้ยว

“อุ๊ย ฉันคงมาผิดจังหวะแล้วจริง ๆ เอ่อ ฉันชื่อมาลินนะคะ เรียกว่าหลินก็ได้ เป็นเพื่อนสนิทของเค้ก ยินดีที่ได้รู้จักคุณ...”

“ผมคีตะ...คีย์ครับ หวังว่าต่อไปเราคงได้เจอกันอีกนะครับ” คีตะส่งยิ้มให้มาลินอย่างเป็นมิตร

“คุณคีย์…” คีรติขมวดคิ้ว

“งั้นวันนี้คุณอยู่กับเพื่อนเถอะ ผมไม่กวนดีกว่า คืนนี้เจอกันนะ เค้ก” คีตะสบตาหญิงสาวอย่างสื่อความหมาย ทันเห็นเธอเริ่มหน้าแดงขึ้นทีละนิด ดูทั้งน่ารักและน่าแกล้งในคราเดียวกัน

“อ๊ายยย ยัยเค้ก ๆ บอกมานะว่าแกไปหาแฟนแบบนี้ได้จากที่ไหน มีเสน่ห์ แล้วก็กร๊าวใจเป็นบ้า” ทันทีที่ชายหนุ่มออกไปมาลินก็เขย่าแขนเพื่อนด้วยความตื่นเต้น

“ยัยหลิน ฉันบอกแล้วไงว่าเขาเป็นลูกค้า แล้วที่แกเห็นเขาออกมาจากห้องทำงานฉันก็เพราะว่าเขาเมาจนกลับบ้านไม่ไหว ฉันเลยจำเป็นต้องให้เขานอนที่นี่”

“หมายความว่าเมื่อคืนนี้แกกับเขา...อ๊ายยย?”

“ฉันกลับไปนอนที่บ้าน หยุดคิดอะไรอกุศลเดี๋ยวนี้” คีรติรีบแย้งก่อนมาลินจะมโนไปถึงไหนต่อไหน

“อกุศลอะไรกัน ดูก็รู้ว่าเขาชอบแก ฉันว่าแกอย่าเล่นตัวนักเลย หนุ่มหล่องานพรีเมียมแบบนี้หลุดมือไปเสียดายตาย” มาลินอยากเห็นใครสักคนเอาชนะใจเพื่อนเธอได้สักที อืม ดู ๆ ไปแล้วท่าทางคุณคีย์คนนี้ก็เหมาะสมกับคีรติดีนะ?

“ไม่ใช่แค่เขาที่งานพรีเมียม ฉันก็งานพรีเมียมเหมือนกันย่ะ อีกอย่างคุณคีย์เขาไม่ได้ชอบฉัน แกหยุดเพ้อเจ้อได้ละ” หญิงสาวสลัดความคิดไร้สาระออกจากหัว จริงอยู่ว่าคีตะมีท่าทีแปลก ๆ ทำให้เธอใจสั่นหลายครั้งแล้ว แต่ลองคิดดูนะ ผู้ชายที่ทั้งหล่อและมีเสน่ห์ขนาดนั้น จะเป็นไปได้เหรอที่เขาจะยังโสดอยู่ อ้อ นอกจากว่าเขาจะเป็นพวก ‘ล่าเหยื่อ’ กินไปวัน ๆ น่ะนะ

“ก็เพราะแกสวยขนาดนี้ไง คุณคีย์เขาถึงได้ตามจีบ ถามจริงเถอะ นี่แกจะใจแข็งไปได้อีกนานแค่ไหน ถ้าฉันสวยแบบแกนะ โหยยย ป่านนี้ผัวเยอะเป็นโหลแล้วมั้ง คุณคีย์น่ะงานดีกว่าผู้ชายทุกคนที่เคยมาจีบแกด้วยซ้ำ ไม่สิ...ยกเว้นพี่เหมไว้คนหนึ่ง นั่นก็งานดีแต่แกไม่สนใจ แต่กับคุณคีย์ ห้ามแกปล่อยให้หลุดมือไปนะ ฉันมั่นใจว่าเขากำลังจีบแกอยู่ นี่ถ้าเขาไม่คิดอะไรกับแก เมื่อกี้เขาคงปฏิเสธที่ฉันถามไปแล้วละ...”

“พอ ๆ เลิกพูด ทั้งพี่เหมแล้วก็คุณคีย์ไม่มีใครจีบฉันทั้งนั้น แกเลิกมโนได้ละ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะ ถ้ามีแฟนเมื่อไหร่ฉันจะรีบบอกแกคนแรกเลย” คีรติตัดจบบทสนทนาของเพื่อนด้วยการเดินหนีกลับเข้าห้องทำงาน

แต่...หัวใจเจ้ากรรมของเธอดันเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

เพียงแค่คิดถึงอ้อมกอดของใครบางคน นึกถึงสายตาสื่อความหมายที่เขามองมา คีรติก็จำต้องเตือนสติตัวเองซ้ำ ๆ แล้วว่า

อย่า - คิด - เกิน - เลย!

***

สามเดือนแล้วสินะที่ไม่เคยได้หลับสนิทเลย...

คีตะจ้องตาตัวเองผ่านกระจกมองหลังรถยนต์ เงาสะท้อนนั้นฉายให้เห็นแววตาอิดโรยอ่อนล้า รอยยิ้มอบอุ่นสดใสต่อหน้าคีรติหายวับไปนานแล้ว หลงเหลือไว้แต่ความเย็นชา ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ

ชายหนุ่มลงจากรถ ก้าวขาเดินเข้าคฤหาสน์ที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง ในใจหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน...

ความจริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยตัวให้เมามายขนาดนั้น เพียงแต่เมื่อได้ระบายเรื่องราวน้ำเน่าของครอบครัวตัวเองแล้ว ความยับยั้งชั่งใจก็คล้ายจะลดต่ำลง เขาเผลอดื่มแอลกอฮอล์มากเกินลิมิตจนแทบคงสติไม่อยู่ ต้องขอบคุณตัวเองที่แม้จะเมาแค่ไหนก็ยังคงรักษา ‘ความลับ’ ของตัวเองไว้ได้

ยอมรับว่าคีรติรู้จักใช้จิตวิทยา ทำให้คนที่อยู่ใกล้ ๆ อยากเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้เธอฟัง และเธอก็มีเสน่ห์เหลือล้นจนเขาแทบไม่อยากห่างไปไหน

แต่...คีตะไม่มีวันเป็นคนโง่เผลอหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนั้นแน่!

“ไง คีตะหายไปหลายวัน นี่อย่าบอกนะว่าแกไปจัดการเรื่องนั้น”

เสียงฝีเท้าผู้เป็นอามาพร้อมคำทักทายแสนเย้ยหยัน ใช่! ตฤณภัทรรู้ดีกว่าใครว่าคีตะกำลังทำอะไรอยู่

“อาจะไปทำงานเหรอครับ” คีตะถามเสียงแหบเนือย

“ใช่สิ นายกรัฐมนตรีอย่างฉัน ชนะแล้วแต่ก็ยังต้องออกไปทำคะแนนกับประชาชน ฉันไม่ได้อยากเป็นนายกแค่สมัยเดียวนี่ จริงไหม” ตฤณภัทรฉีกยิ้มแล้วเดินเข้าไปตบบ่าหลานชาย

“ขอให้สิ่งที่แกทำอยู่ สำเร็จไว ๆ ละกัน”

“ครับ...” คีตะหยักยิ้มจาง ๆ ตอบ ดวงตาอ่อนล้ามองตามแผ่นหลังอีกฝ่ายที่เดินอาด ๆ จากไป

หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น...

ไม่สิ มันต้องสำเร็จเท่านั้น!

คีตะนึกถึงใบหน้าแดงก่ำขัดเขินของคีรติยามถูกเขาป้อนคำหวานมากมายใส่ โดยเฉพาะตอนที่เขาแกล้งละเมอดึงเธอมากอดนั่น...

แหงสิ เขาแค่ ‘แกล้ง’ ละเมอเฉย ๆ คีรติคงไม่รู้ตัวสินะว่าผู้หญิงเย่อหยิ่งอย่างเธอไม่เหลือมาดอะไรเลยต่อหน้าเขา ทำตัวเป็นผู้หญิงไร้เดียงสาไปได้ ทั้งที่ความจริงเธอมันปลอมเปลือกเสียยิ่งกว่าอะไร

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แผนการของเขาจะได้สำเร็จไว ๆ

“คุณง่ายกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะ...เค้ก”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพรายขึ้นบนใบหน้า เขาขอสาบานว่าจะทำทุกอย่างให้คีรติต้องเจ็บปวดปางตาย เหมือนที่เขาต้องเจ็บอยู่ในตอนนี้!

***