Nobela ni LadyRaina

สองหนุ่มสาวใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดทั้งวัน คีตะพาเธอไปรับประทานอาหารที่ห้องอาหารสุดหรูของรีสอร์ต ก่อนจะพาเธอไปทำกิจกรรมมากมาย ไม่ว่าจะเป็นขี่ม้าชมสวนป่ารอบรีสอร์ต อ้อ นี่เป็นอีกเรื่องที่คีรติแอบเซอร์ไพรส์ ไม่คิดว่าคนรักจะขี่ม้าได้เก่งถึงเพียงนี้ ตอนแรกคิดว่าผู้ชายหน้าตาสะอาดหมดจดอย่างเขาจะเป็นหนุ่มสำอาง ไม่รักการละเล่นผาดโผน แต่เธอคิดผิดถนัดเมื่อกิจกรรมต่อไปที่ต้องเจอคือการขับโกคาร์ต!คีรติชักไม่แน่ใจแล้ว นี่เขาพาเธอมาเดต หรือพามาทรมานกันแน่…ถึงบ่นอย่างนั้น กิจกรรมสมบุกสมบันกลับทำให้เธอมีความสุขมากกว่าที่คิด ชายหนุ่มคล้ายจะตั้งใจพาเธอไปปลดปล่อยความเครียดที่สะสมมานานหลายปี กว่าจะเล่นเสร็จเวลาก็ผ่านพ้นไปจนถึงช่วงค่ำของวันแล้วทั้งสองคนเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปดินเนอร์ข้างนอก หลังกลับห้องมาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย คีตะจึงสั่งพนักงานให้เตรียมอาหารกับเครื่องดื่มมาเสิร์ฟถึงที่ พวกเขาจึงกำลังนั่งจิบไวน์ดูดาวท่ามกลางบรรยากาศผ่อนคลายหลังตะลุยเล่นหนักกันมาทั้งวัน“คืนนี้ดาวสวยจังเลยนะคะ เค้กจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองดูดาวครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” คีรติอมยิ้ม เหม่อมองภาพฟากฟ้าเกลื่อนทะเลดาวอย่างเผลอไผล“ผมก็เ

หลังจากพาคนรักมาเจอครอบครัวเป็นครั้งแรก ความไม่สบายใจก็เกาะติดอยู่กับคีรติไม่ยอมจาง ครั้นรู้ว่าคีตะจะไปดูงานที่รีสอร์ต แถมเขายังชวนเธอไปเที่ยวเขาใหญ่ด้วยกัน หญิงสาวจึงตอบตกลงทันที ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธออยากใช้เวลาอยู่กับคนรัก อีกส่วนเป็นเพราะเธออยากให้คีตะเชื่อมั่นในตัวเธอ ต่อให้พ่อหรือพี่ชายจะไม่เปิดใจต้อนรับเขา ไม่ยินดีให้เธอคบหากับเขา แต่เธอจะยืนหยัดเพื่อความรักครั้งนี้ โดยจะไม่ยอมให้คนอื่นมามีผลต่อความรู้สึกเธอที่มีให้ชายหนุ่ม“หน้าตาคุณดูไม่สดชื่นเลยนะ” คีตะถามขึ้นในความเงียบบนรถยนต์“คุณคีย์คะ เรื่องเมื่อวานเค้กขอโทษแทนพ่อกับพี่เขตด้วยนะ”“ที่จริงตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยโดนใครพูดจาแบบนั้นใส่เลย แต่ก็เข้าใจได้นะ คุณเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน พ่อกับพี่ชายคุณย่อมต้องห่วงหวงมากเป็นธรรมดา” คนขับรถหันไปยิ้มแสนอบอุ่นให้สาวสวยด้านข้าง“คุณอย่าโกรธท่านเลยนะคะ จริง ๆ พ่อกับพี่เขตใจดีมาก อาจจะดูดุหรือปากร้ายไปหน่อย แต่ถ้าลองได้รักชอบใครแล้วพวกเขาจะใจดีด้วยจนน่าใจหายเลยละค่ะ”คืนนั้นคีรติลองทบทวนดูแล้ว เธอพอเข้าใจว่าทุกสิ่งที่พ่อกับพี่ชายทำ เป็นเพราะทั้งสองคนห่วงเธอฐานทัตผู้เป็นพ่อแม้จะไม่เคยพูด

คีตะกลับไปแล้ว...ในที่สุดคีรติก็หายใจหายคอได้เต็มปอดเสียที ไม่ใช่เพราะเธออึดอัดที่คนรักมาบ้าน แต่เธอไม่ชอบใจท่าทีปฏิบัติต่อแขกของพ่อและพี่ชายตัวเองต่างหาก ทั้งที่คีตะไม่ได้แสดงท่าทีหยาบคายเลยแม้แต่น้อย พวกเขากลับตั้งแง่อคติ ออกตัวชัดว่าไม่ชอบหน้าแฟนเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน“แกจะคบกับมันจริง ๆ เหรอ” ฐานทัตจ้องหน้าลูกสาว ดวงตา สีหน้า รวมถึงน้ำเสียงเขาทั้งดุดันและคมกริบ“ค่ะ”“ทั้งที่แกยังไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้ามันเนี่ยนะ”“คุณคีย์เพิ่งกลับมาสานต่อธุรกิจรีสอร์ตของครอบครัว เขาก็บอกพ่อแล้วนี่คะ”“ยัยเค้ก! แล้วแกคิดว่ามันจะรักแกจริงหรือไง แกลืมไปแล้วเหรอว่าแกคือลูกสาวฉัน ใคร ๆ ก็เข้าหาแกเพราะผลประโยชน์กันทั้งนั้น”“ตอนที่เขาเข้าหาเค้ก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้กเป็นลูกใคร” คีรติเถียงหน้าบึ้ง พ่อดูถูกความรักของเธอกับคีตะมากเกินไปแล้ว“แกนี่มัน...โง่ ไม่ทันคนเหมือนเดิมเลย”นี่เป็นอีกเหตุผลที่ฐานทัตไม่สามารถปล่อยวางเรื่องคีรติได้ ภายนอกลูกสาวเขาอาจจะดูแข็งแกร่ง เข้าถึงยาก แต่ความจริงเธอใจอ่อน หัวอ่อน เขาถึงได้ห่วงลูกสาวจอมดื้อคนนี้มากกว่าใคร“คุณคะ ฉันว่าใจเย็น ๆ ก่อนดีกว

คีตะเหม่อมองคฤหาสน์หลังใหญ่ของหัวหน้าพรรคไทยยั่งยืนเห็นจะจริงอย่างที่เคยได้ยินมา...ไอ้เดรัจฉานนั่นเป็นคนตระกูลใหญ่โต มีคนมากมายนับหน้าถือตา มากถึงขั้นที่หากไอ้ฐานทัตทำผิดมหันต์แค่ไหนก็สามารถเก็บกวาดได้หมดจด ไม่เหลือหลักฐานใดให้เอาผิดเหอะ มันจะรู้สึกอย่างไรกันนะ หากรู้ว่าวันนี้ลูกชายของคนที่มันเคยสั่งฆ่าต่อหน้าสาธารณชนกลางที่ทำการพรรค กำลังจะเหยียบย่างเข้ามาในบ้านพร้อมลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของมัน!สาเหตุที่คีตะอยากมาที่นี่ เพราะเขาอยากมั่นใจว่าคีรติเป็นลูกชังอย่างที่หล่อนว่า หรือจริง ๆ แล้วเป็นแก้วตาดวงใจของไอ้ชั่วนั่นกันแน่ เรื่องแบบนี้ลำพังฟังจากปากคีรติฝ่ายเดียวไม่พอหรอก“คุณคีย์คะ คุณคีย์” เสียงหวานดังขึ้นฉุดสติเขากลับมาคีตะเก็บสายตาแฝงเลศนัย เอ่ยตอบ “ครับ?”“คุณโอเคไหมคะ เค้กเห็นคุณเหม่อมาสักพักแล้วนะ กลัวพ่อเค้กเหรอ” หญิงสาวกุมมือคนรักอย่างให้กำลังใจหลังทะเลาะกันในคืนนั้น คีรติจึงรวบรวมความกล้าบอกพ่อและพี่ชายว่าเธอจะพา ‘คนรัก’ มารับประทานข้าวที่บ้าน ณ เวลานั้นสายตาดุดันของคนเป็นพ่อตวัดมองมา พร้อม ๆ กับสายตาสงสัยใคร่รู้จากเขตคาม คราแรกพ่อเธอทำท่าเหมือนจะไม่อนุญาต เรื่องนี้คงต้อ

คีรติสงบลงเมื่อรู้ว่าสู้แรงคนโกรธาไม่ไหว ยอมปล่อยให้เขาพาเธอไปยังลานจอดรถ แฟนหนุ่มดันเธอเข้าไปนั่งประจำที่ ส่วนเขาเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับตามปกติ คีตะเวลานี้กำลังหอบหายใจแรง ไม่มีท่าทีว่าจะผ่อนปรนลงแม้แต่น้อย ร้อนให้เธอต้องเอื้อมมือแตะแขนคนรัก หวังจะบรรเทาอารมณ์โมโหของเขาให้จางลงบ้าง“คุณคีย์คะ เค้กขอโทษแทนพี่เหม…”“ดูไม่ออกหรือไงว่ามันชอบคุณ!” เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างคาดคั้น“คะ?” คีรตินิ่วหน้า “ไม่หรอกค่ะ พี่เหมเป็นเพื่อนสนิทพี่เขต เราสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเขาก็เลยเป็นห่วงเค้กแค่นั้นเอง”“ผมไม่ได้ต้องการฟังคุณรำลึกความหลังถึงมันหรอกนะ ผมต้องการคำตอบจากใจจริงของคุณ” คีตะไม่เชื่อหรอกว่าคนฉลาดอย่างคีรติดูไม่ออกว่าเหมราชคิดอย่างไรกับเธอแล้วไอ้การที่เธอยอมนั่งกินข้าวอี๋อ๋อหัวร่อต่อกระซิกกับมัน จะมีอะไรไปมากกว่าการทอดสะพานให้ผู้ชายอื่น ทั้งที่ตัวเองก็มีคนรักอยู่ทนโท่แล้วเหอะ! ยังไม่ทันไรลูกสาวไอ้ฐานทัตก็ฉายแวว ‘ร่าน’ แล้วสินะ“โอเคค่ะ เค้กก็ไม่แน่ใจ พี่เหมดูสนใจเค้กแต่เขาไม่เคยบอกเค้กตรง ๆ ซึ่งมันก็ดีแล้วค่ะ เพราะเค้กไม่ได้คิดอะไรกับเขา” คีรติยอมตอบชายหนุ่มในที่สุดใครต่อใครต่างบอกว่

“คุณคีย์...” น้ำเสียงคีรติแฝงแววกังวล ทันทีที่คนรักหย่อนกายลงนั่งเคียงข้างเธอพลางเขม็งมองเหมราชไม่วางตา เธอก็รู้สึกประหม่าปนหวั่นเกรงอย่างบอกไม่ถูก“เพื่อนเค้กเหรอ” เหมราชจ้องหน้าผู้มาใหม่ รู้สึกไม่ถูกชะตาชอบกล อาจเป็นเพราะแววตาวาวโรจน์คู่นั้น บวกรวมกับท่าทีแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของคีรติ ที่อ่านออกได้ชัดเจนราวกับอีกฝ่ายต้องการจะป่าวประกาศให้โลกรู้อย่างไรอย่างนั้นแน่นอน เหมราชผู้ผ่านชีวิตมามากมายมองแค่ปราดเดียวก็ดูออก ไอ้หมอนี่มันกำลัง ‘หึง’ น้องเค้ก!“เอ่อ คือ...” หญิงสาวอึกอัก“แฟน ผมเป็นแฟนเค้ก” คีตะแทรกเสียงแข็งพลางเหล่มองหญิงสาวที่เอาแต่อ้ำอึ้งเหมือนไม่อยากบอกสถานะทั้งคู่ให้คนอื่นรับรู้วินาทีที่คีตะเห็นเธอนั่งอยู่กับผู้ชายคนอื่น แรกเริ่มเขาแค่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ครั้นเมื่อเดินเข้ามาใกล้ จนได้ยินประโยคที่มันพูด...“หลังกินมื้อเย็นเสร็จ พี่ขอไปดื่มที่บาร์ของน้องเค้กได้ไหม”แม่งตั้งใจจะจีบ ‘ผู้หญิงของเขา’ อย่างหน้าด้าน ๆ งั้นสิ!“พี่เหมคะ นี่คุณคีย์ แฟนเค้กเองค่ะ คุณคีย์คะ นี่พี่เหม เพื่อนของพี่ชายเค้ก” หญิงสาวแนะนำชายทั้งสองคนให้รู้จักกันด้วยน้ำเสียงปกติ แม้จะสัมผัสได้ถึงรังส

“น่ารักจริง ๆ เหมยรู้ไหม เราน่ะเป็นเด็กดีมาก ไปไหนมาไหนก็รายงานป้าตลอด” เยาวมาศเอ่ยแทรกก่อนที่เหมยลี่จะพูดจบ ต่อให้เหมยลี่ไม่รายงานละเอียดยิบเช่นนี้ เธอเองก็ไม่คงไม่ซักไซ้ให้มากความ ด้วยรู้ดีว่าหลานรักไม่ใช่คนเถลไถลหรือชอบโกหก การที่เหมยลี่ขอออกจากบ้านยามดึกดื่นย่อมมีเหตุผลแน่“ก็คุณป้าเป็นผู้ปกครองของหนูนี่คะ หนูเกรงใจ” เหมยลี่พูดเสียงเบา ถึงทุกคนจะปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้อีกคน แต่เธอรู้ตัวเองดีว่าเป็นแค่ผู้อาศัย อะไรที่อาจทำให้เจ้าของบ้านลำบากใจ เธอก็ควรเลี่ยงให้ไกลไว้ก่อน“ไม่ต้องเกรงใจ เหมยไปเถอะ ป้าอยู่ได้”“ไม่ให้หนูเรียกพี่แก้วตามาอยู่เป็นเพื่อนจริง ๆ เหรอคะ” ไม่รู้ทำไมเหมยลี่ถึงรู้สึกไม่สบายใจชอบกล มันทั้งเป็นห่วงและรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก“ป่านนี้แก้วตาคงยุ่ง ๆ กับการเก็บครัวละมั้ง ไปเถอะลูก ป้าอยู่ได้จริง ๆ ถ้ากลัวว่าตาเหมจะดุละก็ เดี๋ยวป้าช่วยพูดให้ ป่านนี้เพื่อนรอแย่แล้ว” หญิงวัยกลางคนยืนยันอีกครั้ง“ถ้าอย่างนั้นหนูจะรีบกลับมานะคะ”เหมยลี่เข้าไปกอดเยาวมาศเหมือนทุกครั้งที่ต้องเอ่ยปากลาท่านออกไปไหน ทว่า...อ้อมกอดครั้งนี้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจระคนใจหายอ

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ความเศร้าเมื่อครั้งเก่าก่อนค่อย ๆ เลือนหาย หลงเหลือเพียงความทรงจำที่ดีเอาไว้ให้เหมยลี่ได้หวนคิดถึงพ่อแม่ผู้จากไป เด็กสาวอายุสิบแปดปีเติบโตมาท่ามกลางผู้คนที่ให้ความรักความเอ็นดูเธอเหมือนอย่างที่พ่อเคยบอกเอาไว้ไม่มีผิด เห็นทีพ่อกับแม่คงวางเส้นทางอนาคตไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้วละมั้งเฉียนเปาและภาวินีน่าจะมั่นใจว่าครอบครัวของรุ่นพี่คนสนิทจะดูแลลูกสาวให้อย่างดี ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ หัสดินและเยาวมาศไม่เพียงแต่มอบที่อยู่อาศัยและความอบอุ่น ทั้งสองยังส่งเสียเหมยลี่ให้เรียนหนังสือ จนกระทั่งเด็กสาวใกล้จะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกแน่นอนว่าต่อให้ได้รับการส่งเสริมเรื่องการเงินอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เหมยลี่ก็ไม่ลำพองตน เธอตั้งใจเรียนให้สมกับที่ท่านทั้งสองให้ความเมตตา จนในที่สุดก็สามารถสอบเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยชื่อดังได้ในที่สุดตอนนี้เหลือเพียงสอบวิชาสุดท้าย ชีวิตวัยมัธยมของเธอก็จะจบลงอย่างสวยงามทุกอย่างเหมือนกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี จะมีก็แต่เยาวมาศที่พักหลังมานี้สุขภาพร่างกายเริ่มไม่ค่อยแข็งแรงนัก หญิงวัยกลางคนมีโรคประจำตัวเป็นโรคความดันสูง ยิ่งนานวันอาการยิ่งหน

“ชอบไหมจ๊ะ” เยาวมาศเอ่ยถามอย่างเมตตาหลังพาเหมยลี่มาเก็บข้าวของ พร้อมสั่งให้คนรับใช้ช่วยจัดแจงสิ่งของให้เรียบร้อย สีหน้าของเด็กสาวดูผ่อนคลายขึ้นจากตอนแรกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นดวงตายังเต็มไปด้วยรอยเศร้าหมอง“ขอบคุณคุณป้ากับคุณลุงมากนะคะที่ช่วยหนูไว้ หนูอยู่ที่ไหนก็ได้จริง ๆ ค่ะ”“เหมย ป้าอยากบอกเหมยตามตรงนะ ว่าที่ป้ากับลุงช่วยเหมยไม่ใช่แค่เพราะเป็นคำขอของคุณเฉียนกับคุณวิ แต่ป้าเอ็นดูเหมยจริง ๆ นะลูก สำหรับป้าหนูเป็นเด็กที่น่ารัก กิริยามารยาทก็ดี หนูทำให้ป้าอยากมีลูกสาวอีกคนเลยนะ”“...” เหมยลี่ที่เงียบฟังอยู่ครู่หนึ่งเริ่มน้ำตาคลอ ความอบอุ่นของคนตรงหน้าแทรกซึมเข้าโอบกอดหัวใจที่แตกสลายของเธออย่างอ่อนโยน ยากเหลือเกินที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้ไหว“เฮ้อ ถึงอยากจะมีตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วละ อายุอานามป้าก็ขนาดนี้แล้วนี่นะ หนูจะว่าอะไรไหมถ้าป้าขอให้หนูมองป้าเหมือนเป็นแม่อีกคน ไม่ต้องเรียกป้าว่าแม่ก็ได้ แต่แค่ให้รู้ไว้ว่าป้ารักหนูเหมือนลูก” หญิงวัยกลางคนลูบศีรษะเด็กน้อยที่เวลานี้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างสุดทน“ฮึก หนูไม่เหลือใครแล้ว พวกญาติ ๆ ก็ไม่มีใครอยากเอาหนูไปอยู่ด้วยสักคน ทุกคน...ฮึก มองว่าหนูเป็นตัว

โลกทั้งใบของเธอได้แตกสลายไปแล้ว...รอยยิ้มของเด็กวัยสิบสองปีไม่มีเหลืออยู่บนใบหน้าเหมยลี่อีกต่อไป เธอได้แต่ตั้งคำถามในสิ่งที่ต่อให้ตายไปก็ไม่มีวันได้รับคำตอบ นั่นคือ พ่อกับแม่ทิ้งเธอไปแบบนี้ได้อย่างไรเธอรู้ว่าพวกท่านมีเรื่องราวหนักใจ รู้ว่าทุกปัญหาที่ถาโถมเข้ามาคงหนักหน่วงจนท่านทั้งสองแบกรับเอาไว้ไม่ไหวแต่ว่า...ความตายคือทางออกที่ดีแล้วอย่างนั้นหรือทิ้งลูกสาวเพียงคนเดียวให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวทำให้พวกท่านหมดทุกข์หมดโศกได้จริง ๆ ใช่ไหม เหมยลี่คงไม่เจ็บปวดขนาดนี้เลยหากพวกท่านพาเธอไปด้วยกันในคราวเดียวเด็กอย่างเธอไม่มีปัญญาช่วยกอบกู้ธุรกิจของทางบ้าน แต่อย่างน้อยเธอก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างพ่อแม่ตราบจนลมหายใจสุดท้ายตอนนี้เธอไม่ใช่ ‘เหมยลี่’ ลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังอีกต่อไป หากแต่เป็นเพียงลูกสาวนักธุรกิจผู้ปลิดชีพตัวเองเพราะทนรับความผิดหวังไม่ได้ พ่อของเธอล้มละลาย เขาไม่หลงเหลืออะไรไว้ให้เธอเลย นอกจากจดหมายฉบับหนึ่งจดหมายฉบับนั้นเขียนเอาไว้ว่าพวกท่านขอโทษ พ่อกับแม่รักเธอมากเกินกว่าจะยอมให้เธอทอดทิ้งชีวิตตัวเอง เพียงเพราะความผิดพลาดของพวกท่านที่เธอไม่มีส่วนร่วมก่อ ทางออกที่พวกท่านเลือกให้เหมย

22.00 น.เขายอมปล่อยเธอแล้ว...เหมยลี่ปล่อยให้สายสะพายกระเป๋าเลื่อนหลุดจากไหล่บอบบางลงไปกองอยู่บนพื้น ก่อนก้าวไปทรุดกายลงบนเตียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง บ้านหลังเล็กที่เธออาศัยตั้งอยู่ห่างจากตึกใหญ่ซึ่งเป็นที่อยู่ของคนใจร้ายคนนั้นพอสมควร ที่นี่เงียบสงบและมีแค่เธอ หญิงสาวจึงปลดปล่อยน้ำตาแห่งความอดสูให้ไหลพรั่งพรูออกมาในที่สุดเธอโกรธ เกลียด และสมเพชตัวเองเหลือเกินที่ยอมให้ชายหนุ่มหักหาญน้ำใจได้ถึงเพียงนี้เหมราช...ผู้ชายที่เธอเคยหลงรักเมื่อสิบสองปีก่อน กับปีศาจร้ายที่ขยันทำร้ายจิตใจกันในเวลานี้ ช่างต่างกันราวกับเป็นคนละคนเรื่องนี้เหมยลี่โทษใครไม่ได้ นอกจากโทษตัวเองเพราะเธอเป็นคนทำลายทุกสิ่งอย่างลงกับมือ เป็นเธอเองที่สร้างความเกลียดชังให้กับเขาก่อน บางทีหากฆ่าคนได้แล้วไม่ผิดกฎหมาย เหมราชก็คงจะฆ่าเธอให้ตายไปนานแล้ว...***สิบปีที่แล้ว“เหมยลงมาไหว้ลุงดินกับป้าเยาว์เร็วลูก”“ค่าาา~” น้ำเสียงสาวน้อยวัยสิบสองปีขานรับอย่างสดใส ทันทีที่ภาวินีผู้เป็นแม่เรียกเธอที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้านให้ออกไปเจอกับเพื่อนรุ่นพี่ของพวกท่าน หากเป็นเด็กคนอื่นคงจะเบื่อเต็มทนที่ต้องนั่งฟังเรื่องเครียด ๆ เวลาผ

กลิ่นอายสายฝนที่ผสมผสานกับกลิ่นเครื่องหอมในห้องรับแขกชั้นบนสุดของคอนโดหรู มอมเมาอารมณ์ของสองหนุ่มสาวที่กำลังคลอเคลียกันให้ลืมสิ้นทุกสิ่งทว่าคงไม่มีกลิ่นใดหอมหวนหรือยอดเยี่ยมได้เท่ากับกลิ่นกายของคนตรงหน้า...ไม่ว่าเหมราชจะพรมจูบไปตรงส่วนไหน อารมณ์ดิบในกายเขาก็พุ่งเตลิดไกลจนแทบอยากจะฉีก ‘ข้อตกลง’ ระหว่างกันทิ้งให้สิ้นซาก“อื้อ คุณเหมพอก่อนค่ะ” เสียงหวานหอบกระเส่าเริ่มปรามเมื่อถูกเขารุกเร้ารุนแรง ปากร้อนที่ป้อนจูบราวไม่รู้เบื่อเคลื่อนไปซุกไซ้ต้นคอระหง ทั้งดูดทั้งเลียไปทั่ว เรียกได้ว่าไม่มีส่วนไหนที่เหมราชไม่ดอมดม“อย่าห้าม” เหมราชเอ่ยเพราะคนที่บอกว่า ‘พอ’ ได้ มีเพียงแค่เขาเท่านั้นสำหรับเหมราชแล้ว เหมยลี่ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่เพิ่งโตเต็มวัยเท่านั้น ทว่าเธอยังเป็นสาวสวย เรือนกายกลิ่นหอมเย้ายวนใจ ดูราวกับดอกไม้งามอ่อนหวานที่เขาจะเด็ดมาเชยชมหรือขว้างทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ตามใจอยาก ใช่แล้ว ขว้างทิ้ง...อาจไม่ใช่ตอนนี้หรือเร็ว ๆ นี้ แต่ไม่ต้องห่วง สักวันเขาจะทิ้งเธอแน่นอนคนอย่างเหมยลี่เป็นได้แค่นั้นจริง ๆ“อ๊ะ!” คนตัวเล็กพยายามตั้งสติไม่ให้แตกกระเจิงเพราะสัมผัสของชายหนุ่ม แต่เมื่อมือหนาวางลงบนหน้า