All Chapters of ที่แค้นเพราะไม่คิดรัก #Fallen: Chapter 1 - Chapter 10

“คุณตฤณภพมาแล้ว!”เสียงปรบมือและเสียงกู่ร้องอื้ออึงดังขึ้นเป็นระลอกราวคลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่ง เมื่อชายวัยกลางคนที่เต็มด้วยความมุ่งมั่นก้าวเข้าสู่ห้องประชุมใหญ่ บรรยากาศ ณ ที่แห่งนั้นพลันอบอวลด้วยพลังแห่งความหวังเปี่ยมล้น ศรัทธาที่ผู้คนมีต่อว่าที่ ‘นายกรัฐมนตรี’ คนต่อไปไม่ใช่ธรรมดาเลย ท่ามกลางสมรภูมิการเมืองที่อุดมไปด้วยกลยุทธ์ การแข่งขัน และการช่วงชิงขับเคี่ยวระหว่างพรรคการเมืองใหญ่ ชายผู้นี้ย่อมผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย ก้าวเดินผ่านเส้นทางอันตรายแสนยาวนานที่ท้าทายจิตใจมานักต่อนักแล้วกว่าครึ่งปีที่ผ่านมา ‘ตฤณภพ ภักดีสกุล’ กลายเป็นชื่อที่ประชาชนพูดถึงอย่างกว้างขวาง ไม่เพียงแค่ในฐานะหัวหน้าพรรคไทยธรรมรงค์ ตฤณภพยังเป็นผู้นำที่กล้าเสนอนโยบายสะท้อนความต้องการที่แท้จริงของประชาชนอย่างไม่กริ่งเกรงสิ่งใด ทุกคำพูดและทุกการกระทำของเขาล้วนเป็นไปเพื่อสร้างคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นให้แก่คนในประเทศชาติและวันนี้เอง วินาทีแห่งชัยชนะที่ทุกคนในพรรคต่างรอคอยก็มาถึงแสงแฟลชจากกล้องผู้สื่อข่าวนับสิบสาดใส่เขาราวกับพายุเพลิง ชายที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงจ้านั้นกลับยังคงมีรอยยิ้มอบอุ่นสง่างามไม่เปลี่ยน เสียงของ ‘ตฤณภั

ทุกวันคีรติจะมาที่บาร์ก่อนเวลาเปิดร้านประมาณสามถึงสี่ชั่วโมง แม้ว่าจะมีน้ำผึ้งคอยเป็นแอดมินรวมถึงดูแลความเรียบร้อยในร้านให้ ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังอยากช่วยเหลือพนักงานของตนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สำคัญเธอต้องมาแต่งตัวที่ร้านด้วย เพราะต่อให้คีรติจะเป็นเจ้าของบาร์ มีอำนาจตัดสินทุกอย่างโดยไม่ต้องขอความเห็นใคร แต่หญิงสาวมองว่าตนไม่ได้สวมแค่ ‘หมวก’ เจ้าของบาร์ ยังมี ‘หมวก’ ของการเป็นบาร์เทนเดอร์อีก ดังนั้น ยามต้องทำหน้าที่ชงเครื่องดื่มให้ลูกค้า คีรติจะแต่งกายให้เหมาะสมกับหน้าที่เสมอส่วนเหตุผลที่เธอเลือกมาแต่งเสื้อผ้าหน้าผมที่ร้าน ก็เพราะอยาก ‘ตัดความรำคาญ’ จากคนที่บ้าน อย่างที่บอก ครอบครัวไม่ใคร่จะสนับสนุนงานของเธอสักเท่าไร ทุกวันนี้แม้ Your Night Bar จะเปิดมาได้เกือบปีแล้ว แทบทุกคนในบ้านก็ยังคอยเหน็บแนมให้เธอระคายหูอยู่เสมอ คีรติรู้ดีว่าค่าตอบแทนที่ได้มันน้อยนิด ไม่คุ้มกับทุนที่เสียไป ถึงอย่างไรเธอก็เชื่อว่าสักวันบาร์แห่งนี้จะต้องมีชื่อเสียง สักวันลูกค้าที่มีความชอบในลักษณะเดียวกันจะค้นพบร้านของเธอเคยมีคนแนะนำว่าให้เปิดบริการในรูปแบบทั่วไป รับทั้งวอล์กอินและแบบจองคิว ว่าง่าย ๆ คือปรับเปลี่ยนส

คฤหาสน์หลังใหญ่ของหัวหน้าพรรคไทยยั่งยืนตั้งอยู่ใจกลางเมือง ไม่ว่าใครขับรถผ่านไปมาเป็นอันต้องเหลียวมอง เพราะคฤหาสน์หลังนี้ไม่เพียงมีขนาดใหญ่โตหรูหรา บริเวณด้านหน้ายังเต็มไปด้วยบอดีการ์ดสวมชุดสูทสีดำ คอยจับจ้องรถทุกคันที่ขับผ่านอย่างไม่คลาดสายตาชีวิตนักการเมืองใหญ่ก็เป็นเช่นนี้...คีรติคุ้นเคยกับสิ่งนี้มาตั้งแต่เด็ก ต้องบอกด้วยว่าคุ้นเคยแต่ไม่เคยชิน เธออึดอัด รู้สึกว่าบ้านไม่ต่างจากคุก จะทำอะไรก็ต้องอยู่ในสายตาบอดีการ์ดของพ่อ นี่จึงเป็นเหตุผลที่หลายครั้งคีรติมักจะนอนค้างคืนที่บาร์ของตน ที่นั่นแม้ไม่ได้โอ่อ่าหรือสะดวกสบายเท่าอยู่คฤหาสน์ แต่อย่างน้อยก็มีบรรยากาศที่ช่วยให้เธอหายใจได้เต็มปอด ไม่ต้องอึดอัดใจเหมือนที่บ้าน“ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวฉันจะนอนบ้านเป็นด้วย” ไม่ทันจะหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ ประมุขใหญ่ของบ้าน ‘ฐานทัต อัศวพิทักษ์’ ก็กล่าวทักทายลูกสาวนอกคอกอย่างเธอด้วยคำพูดเหน็บแนม“ถ้าพ่อไม่อยากเห็นหน้าเค้ก ไว้คืนนี้เค้กไปนอนที่บาร์ก็ได้นะคะ”“ยัยเค้ก!”“ทานข้าวเถอะครับพ่อ อาหารพร้อมแล้ว” เป็นเหมือนทุกครั้งที่ ‘เขตคาม’ พี่ชายต่างมารดาจะต้องคอยห้ามศึกระหว่างพ่อลูก เขาหันไปยิ้มให้น้องสาวเ

ทุกค่ำคืนที่คีรติรู้ว่ามีลูกค้าจองเข้ามาใช้บริการที่บาร์ เธอจะรู้สึกตื่นเต้นเสมอ ทั้งที่เปิดบาร์มานานเกือบปีแล้วก็ยังเป็นแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยน ทว่าสำหรับครั้งนี้ คงต้องบอกว่าเป็นอารมณ์ตื่นเต้นระคนประหม่าอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับลูกค้าคนไหนมาก่อนจะต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดหนึ่งเดือนเลยสินะ...หญิงสาวพยายามถามตัวเองหลายครั้งว่าเพราะอะไร ทำไมกันนะ ผู้ชายที่ชื่อคีตะถึงได้มีผลต่อหัวใจเธอนัก คิดไปคิดมาอยู่นานเธอถึงได้คำตอบ...ก็เพราะเขาไม่เหมือนลูกค้าชายคนไหนอย่างไรล่ะจริงอยู่ว่าตลอดการเป็นบาร์เทนเดอร์ที่ผ่านมา คีรติต้องเจอกับลูกค้ามากมาย หลายคนหวังจะเข้าหามากกว่าตั้งใจมาลิ้มลองเครื่องดื่มที่เธอตั้งใจชงให้สุดฝีมือ แต่กับคีตะ เขาคนนี้ไม่เหมือนใคร เธอสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มพยายามเข้าหาด้วยการชวนคุยอย่างสนิทสนม ในทางกลับกัน เธอก็รู้สึกถึงกำแพงสูงเสียดฟ้าที่เขาตั้งขวางไว้ด้วย เพราะแบบนี้คีรติเลยรู้สึกสนใจ อยากจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วเบื้องลึกของผู้ชายคนนี้เป็นอย่างไรกันแน่ภายใต้สายตาเจ้าเล่ห์แฝงแววเย็นยะเยือกคู่นั้น มีอะไรซ่อนอยู่กัน?“เหม่อคิดถึงผมอยู่หรือเปล่า”“อุ๊ย! คุณคีย์ เล่นอะไรของคุณ ฉันตกใจหมด” หญิ

“คุณคีย์! ฉันจะปิดร้านแล้วนะคะ” “อืม...อะไรกัน ผมยังไม่อยากกลับเลยยยยย”คีรติมองคนเก่งเมื่อครู่ที่ตอนนี้ตกอยู่ในสภาพหมดท่า พูดแทบจะไม่เป็นภาษา จากตอนแรกที่มั่นอกมั่นใจเหลือเกินว่าตัวเองคอแข็ง ดื่มกี่แก้วก็ไม่เมา เอาเข้าจริงก็อย่างที่เห็น...คีตะฟุบลงคอพับคออ่อนอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจากอาการมึนเมา ดวงตามากเสน่ห์คู่นั้นเวลานี้ดูฉ่ำเยิ้มและหวานหยดกว่าเดิมเป็นเท่าตัวแต่ตอนนี้คีรติไม่มีเวลามาชื่นชมความดูดีของคีตะ เธอต้องส่งเขากลับบ้านให้ได้ก่อน!“คุณเมามากแล้วนะคะ นี่ถ้ารู้ว่าคุณจะเก่งแต่ปากแบบนี้ ต่อไปฉันไม่ตามใจแล้วนะ” หญิงสาวอดดุเขาไม่ได้ ทว่าคนโดนดุจู่ ๆ กลับเงยหน้ามองเธอแล้วยิ้มหวาน“เวลาเค้กดุนี่...น่ารักจัง”รู้ทั้งรู้ว่าเขาพูดด้วยความเมามาย คีรติก็ไม่ได้ขัดเขินน้อยลงเลยสักนิด ว่ากันว่าคนเมามักจะพูดความจริง สิ่งที่คีตะพูดเมื่อครู่...เขาคงคิดแบบนั้นจริง ๆ สินะ?“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้วค่ะ ฉันว่าคุณเรียกรถกลับเถอะ เมาขนาดนี้น่าจะขับรถไม่ไหว”“ใจร้ายจังน้า ผมเป็นผู้ชายตัวเล็ก ๆ คุณกล้าปล่อยผมกลับบ้านคนเดียวได้ไง” ว่าพลางทำแก้มป่องเหมือนเป็นเด็ก ก่อนจะคว้าแก