บทที่ 10

เช้าวันต่อมา

เมื่อคืนคีรติแทบไม่ได้นอน เพราะเอาแต่ห่วงผู้ชายที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ในบาร์ของเธอ!

เช้านี้เธอเลยรีบออกจากบ้านตั้งแต่แปดโมง หลีกเลี่ยงเวลาอาหารเช้าของคนที่บ้าน เพื่อจะได้ไม่ต้องคอยตอบคำถามจากฐานทัต เดิมทีคิดว่ามาถึงบาร์ตัวต้นเรื่องน่าจะฟื้นแล้ว แต่เปล่าเลย...คีตะยังคงหลับอุตุ ดูเหมือนว่าจะฝันดีไม่เลิกด้วย เพราะเวลานี้เจ้าตัวยังคงอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก

เพิ่งเคยเห็นคนนอนแล้วยิ้มก็ครั้งนี้...

หญิงสาวเผลอยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะนั่งลงแล้วก้มมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาใกล้ ๆ เวลาที่ชายหนุ่มยังไม่ตื่นเช่นนี้ช่างดูไร้พิษสงและใสซื่อกว่าตอนที่เจ้าตัวตื่นอยู่หลายเท่า การแสดงออกเช่นนั้นคงเป็นเพราะชายหนุ่มต้องการปกปิดความเจ็บปวดเมื่อครั้งสมัยเด็ก รวมถึงความร้าวรานที่ต้องสูญเสียพ่อไปโดยยังไม่ทันได้มีความทรงจำดี ๆ ร่วมกัน

จะว่าไปเขาก็เป็นผู้ชายน่าสงสารคนหนึ่ง การที่คีตะเลือกมาใช้บริการบาร์ของเธอตลอดหนึ่งเดือน เขาคงพยายามหาวิถีทางเยียวยาตัวเอง เพื่อจะลืมเลือนความเจ็บปวดสินะ?

คิดมาถึงตรงนี้คีรติก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ ก่อนหน้านี้เธอเอาแต่แสดงท่าทีไม่เป็นมิตรกับเขาเท่าไรนัก

“อืม...” เสียงงัวเงียของคนตรงหน้าทำหญิงสาวตกใจ คิดจะลุกขึ้นยืน ทว่า...

หมับ!

“อ๊ะ? คุณคีย์ปล่อยนะคะ!” คนตัวเล็กร้องเสียงหลง เมื่อจู่ ๆ เธอถูกคนมือไวคว้าตัวลงไปนอนแนบชิดด้วยกันบนโซฟา แถมยังกอดแนบแน่นเสียจนคีรติหายใจแทบไม่ออก

หัวใจของคีรติเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนตัวโต ใบหน้าเธอก็ยิ่งร้อนผ่าว

“อื้ม...นุ่มจัง” คีตะยังคงละเมอเหมือนคนไม่ได้สติ ดวงตาเขาหลับพริ้มขณะกอดคนตัวเล็กไว้แนบแน่นมากขึ้น

เวลานี้คีรติทำอะไรไม่ถูก เธอพยายามผลักอกชายหนุ่มออกแต่ยิ่งผลักไสเขาก็ยิ่งออกแรงกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น หน้าอกอวบบดเบียดเข้ากับอกแกร่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ ครั้นเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนหลับไม่รู้เรื่องก็พบว่าเวลานี้ใบหน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

นั่นทำเอาผู้หญิงที่ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมาก่อนอย่างเธอแทบลืมหายใจ...

คีรติมองคนตรงหน้า หยุดดิ้นโดยปริยาย

“อืม...”

ดวงตาที่เคยปิดสนิทค่อย ๆ ปรือเปิดเชื่องช้า ทันใดนั้นคีตะก็ได้สบตากับ ‘นางฟ้า’ ในฝัน

ราวกับกาลเวลาหยุดลงชั่วขณะ ทั้งสองคนต่างสบมองตากัน เสียงหัวใจในอกเต้นกระหน่ำแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“ปล่อย!” คีรติรีบผลักอกชายหนุ่มอย่างแรง ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้อยู่ในสภาพปกติที่สุด เวลานี้เธออับอายจนไม่กล้าสู้หน้าชายหนุ่มแล้ว

“คุณเค้ก ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” คีตะที่เพิ่งได้สติลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นยกมือกุมศีรษะตัวเอง นึกทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“นี่อย่าบอกนะคะว่าคุณจำอะไรไม่ได้”

“นี่ผมทำอะไรไม่ดีลงไปหรือเปล่า” สีหน้าคีตะเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“แน่สิคะ เมื่อคืนคุณเมามากจนกลับไม่ไหว ก็เลยงอแงขอฉันนอนค้างที่บาร์นี่” หญิงสาวพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

“ผมหมายถึงเมื่อคืนนี้ผมทำอะไรคุณหรือเปล่า ทำไมเมื่อกี้เราถึงนอนกอดกัน”

“คะ?” คำถามของชายหนุ่มทำเอาคีรติพูดไม่ออก ใบหน้าสวยเห่อร้อนราวถูกลนด้วยไฟ พอจะเดาได้เลยละว่าเวลานี้ผิวแก้มเธอคงเปลี่ยนสีเป็นแดงระเรื่อให้ได้อับอายต่อหน้าเขาอีกรอบแล้ว

“เราสองคนไม่ได้...”

“ไม่มีค่ะ เมื่อคืนฉันกลับไปนอนที่บ้าน ส่วนเรื่องเมื่อกี้ก็แค่อุบัติเหตุ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” คีรติรีบตอบก่อนที่คีตะจะคิดอะไรเลยเถิดไปไกลถึงไหนต่อไหน

“อ่อ...อย่างนี้นี่เอง น่าเสียดายจัง”

“ว่าไงนะคะ” เธอถามซ้ำเมื่อได้ยินพ่อคนเจ้าเล่ห์พูดไม่ค่อยถนัด

“เปล่าครับ ผมขอโทษคุณจริง ๆ นะที่ทำให้เดือดร้อน แล้วก็ขอบคุณมากด้วยที่อุตส่าห์ยอมให้ผมนอนค้างที่นี่ ไม่อย่างนั้นป่านนี้ผมได้นอนข้างถนนแน่ ๆ” คีตะวาดรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นลูกค้า ยังไงฉันก็ต้องช่วยเหลือคุณเท่าที่จะทำได้ แต่หวังว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีกนะคะ” เจ้าของบาร์กอดอกมองคุณลูกค้าอย่างคาดโทษ

“ครับ นอกเสียจากว่าผมตั้งใจ” คีตะเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์

เวลานั้นเองที่คีรติพลันระลึกถึงคำพูดของชายหนุ่ม...

“ถ้าผมเมาก็ขอให้รู้ไว้เลยว่าเพราะผมยอมให้คุณมอมต่างหาก”

“นี่คุณตั้งใจปล่อยตัวเองให้เมาอย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“อย่าเรียกว่าตั้งใจเลย ผมแค่อยากทำอะไรโดยไม่ต้องคิดมาก ทุกวันนี้มีเรื่องให้ต้องคิดมากพอแล้ว คุณอย่าโกรธผมเลยนะเค้ก” คีตะยืนขึ้นมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด

“เฮ้อ...ช่างเถอะค่ะ เอาเป็นว่าครั้งหน้าคุณก็บอกที่อยู่กับฉันแล้วกัน ฉันจะได้เรียกรถไปส่งคุณถูก”

“น่ารักจัง เวลาที่คุณใจดีไม่แยกเขี้ยวใส่ผมแบบนี้ คุณน่ารักมากรู้ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยชมจากใจ ยิ่งเห็นหญิงสาวอยู่ในชุดไปรเวทธรรมดา บนใบหน้านวลไร้ซึ่งเครื่องสำอางใด ๆ เขายิ่งรู้สึกว่าเธอมีเสน่ห์น่าค้นหามากขึ้นเป็นเท่าตัว

“เอ่อ ฉันว่าคุณกลับได้แล้วละค่ะ ฉันจะทำงาน”

“ขอผมเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนได้ไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เป็นอีกครั้งที่คีรติตอบโดยไม่ต้องคิด

“แต่ผมไม่อยากนอนที่นี่ฟรี ๆ นี่นา อีกอย่างผมรู้สึกผิดมากด้วยที่เมื่อคืนเผลอทำตัวงี่เง่าใส่คุณ ยังไงก็ให้ผมตอบแทนด้วยการเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อเถอะนะครับ” เขายังคงตื๊อไม่เลิกด้วยหวังว่าจะทำให้หญิงสาวเปลี่ยนใจได้

“ไม่ค่ะ ถ้าคุณอยากตอบแทนฉัน ขอแค่อย่าเมาไม่รู้เรื่องแบบนั้นอีกก็พอ” ให้ออกไปกับผู้ชายที่อันตรายต่อหัวใจแบบนี้ คีรติไม่ขอเสี่ยงดีกว่า

“โอเค คุณว่าไงก็ว่างั้น” คีตะยักไหล่อย่างจนใจ

“ขอบคุณที่ไม่ดื้อนะคะ” หญิงสาวยิ้มประชดใส่คนที่ทำตัวไม่ต่างจากเด็กน้อยกำลังอ้อนวอนขออะไรบางอย่าง

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เจอกันนะครับ” คีตะว่าพลางเดินออกจากห้องทำงานตามหลังหญิงสาว

“หวังว่าคุณจะไม่...” คำพูดหญิงสาวถูกกลืนลงคอโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญเปิดประตูเข้ามาในบาร์

ร้อยวันพันปียัยเพื่อนตัวแสบไม่เคยจะโผล่มาที่นี่ ไหงถึงมาได้ถูกวันขนาดนี้นะ!

“หลิน?”

“ยัยเค้ก นี่แกนอนกับแฟนที่นี่เหรอ!”