บทที่ 14

ไม่น่าเลย! เธอไม่น่าถามเรื่องนี้เลยจริง ๆ เพราะมันไม่ได้จบแค่เท่าที่คีตะบอกเล่า เธอดันเก็บเอาฉากนั้นมาจินตนาการภาพตามไปด้วย

หมายความว่าคีตะกับผู้หญิงคนนั้นกำลัง...

“ตาผมแล้ว” คีตะเรียกสติหญิงสาว คว้าขวดไวน์มาหมุนอย่างไม่รอช้า

และครั้งนี้ ปากขวดชี้ไปทางคีรติจนได้!

“ท้ามาเลยค่ะ หรือจะถามอะไรก็ตามสบาย” ปากแม้จะพูดแบบนั้น ใจหญิงสาวกลับอดกลัวไม่ได้ เธอเล่นถามเรื่องน่าอายกับเขาไปแล้ว ไม่รู้ว่าคีตะจะเอาคืนเธอด้วยคำถามแนวไหน

“คุณมีแฟนหรือยัง”

“คะ?”

ถามแค่นี้เนี่ยนะ!

“ผมอยากรู้ว่าคุณมีแฟนหรือยัง ถ้าให้เดาจากที่เพื่อนคุณเข้าใจผิดเรื่องเราเมื่อเช้า ผมเดาว่าคุณคงโสดอยู่ แต่ถึงยังไงก็อยากได้ยินจากปากคุณมากกว่า” คีตะจ้องเธอด้วยสายตาจริงจัง

“ฉันยังโสดค่ะ” คีรติตอบ ก็ไม่ใช่ความลับอะไรอยู่แล้วนี่? เธอสามารถตอบคำถามได้อย่างง่ายดาย ในใจก็นึกหมั่นไส้รอยยิ้มของคนตั้งคำถามไปด้วย

“เหรอครับ ไม่อยากเชื่อเลยว่ามีคนปล่อยคุณหลุดมือมาได้”

หึ หรือต่อให้เธอมีคนรักก็ไม่ใช่ปัญหา ถ้าคีตะอยากได้ เขาก็ต้องได้!

“เรียกว่าฉันไม่ยอมอยู่ในกำมือผู้ชายคนไหนง่าย ๆ จะดีกว่าค่ะ” คีรติเท้าคางสบตาชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว เธอรู้ว่าคีตะกำลังหว่านเสน่ห์ และก็ยอมรับด้วยว่าเขาทำเธอใจสั่นได้ อาการหนักถึงขั้นที่เธอยังต้องโมโหตัวเองเลยละ

“ดีครับผมชอบผู้หญิงแบบนี้ อ่อ ส่วนผมก็ไม่มีนะครับ...ผมโสด” คีตะอยากให้เธอรู้แม้ว่าเธอจะไม่ได้ถาม ดวงตาคู่คมก็คอยจับจ้องปฏิกิริยาเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหญิงสาวไปด้วยราวกับเหยี่ยวร้ายจับจ้องเหยื่อ

นั่นไง...เป็นอย่างที่คิด

สายตาแกร่งกล้าเมื่อครู่หลบวูบไปจากเขาอย่างรวดเร็ว ไม่เห็นเก่งเหมือนคำคุยเมื่อครู่เลยสักนิด?

“ต่อเลยดีกว่าค่ะ ตาฉันแล้ว” คีรติรีบหมุนขวดไวน์ต่อ กลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างในใจ

ทว่า ฟ้าช่างไม่เข้าข้างเอาเสียเลย ปากขวดดันชี้ตรงมาที่เธออีกแล้ว!

“หวังว่าครั้งนี้คุณคงไม่ถามอะไรไร้สาระอีกนะคะ” หญิงสาวทำสีหน้าเย่อหยิ่งแก้กระดากอาย

“คุณชอบผู้ชายแบบไหน แบบผมพอมีสิทธิ์ไหมครับ...”

“คุณคีย์! ฉันเพิ่งบอกว่าอย่าถามอะไรไร้สาระ” คีรติดุเสียงเข้ม

ชายหนุ่มเจ้าเล่ห์ตรงหน้ากลับยิ้มแย้มเหมือนไม่รู้สึกอะไร กลับกันยิ่งเห็นหญิงสาวเขินเขาก็ยิ่งสนุกที่ได้ไล่ต้อน “แล้วนี่มันไร้สาระตรงไหน สำหรับผมมันมีความหมายมากนะ ผมอยากรู้ว่าผู้ชายแบบไหนถึงจะชนะใจคุณได้ แค่ตอบผมเองคีรติ”

“ฉัน...” ในหัวคีรติมีความคิดมากมายตีกันมัวไปหมด ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะเรียบเรียงมันออกมาอย่างไรดี

ปึก!

“ฉันดื่มก็ได้ค่ะ”

คีรติยอมรับความพ่ายแพ้ ยกแก้วไวน์ดื่มหมดในรวดเดียว จริงอยู่ว่าเธอทำงานกลางคืนและต้องชิมเครื่องดื่มตัวเองเป็นประจำ แต่การดื่มหมดแก้วในครั้งเดียวก็สามารถทำเธอมึนได้เช่นกัน

“อะไรกัน ผมว่าคำถามไม่เห็นจะยากตรงไหน นี่คุณถึงกับยอมกลืนน้ำลายตัวเองเลยเหรอ” คีตะเย้าขัน ๆ “ไม่เป็นไรครับ ผมบอกแล้วไงว่าจะทำให้คุณยอมดื่มกับผมให้ได้”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ดูร้ายกาจทว่าหล่อเร้าใจเหลือเกินผุดบนใบหน้าคีตะอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะหยิบแก้วไวน์ตัวเองขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด

“ผมดื่มเป็นเพื่อนคุณแล้วกัน”

“ไม่จำเป็นค่ะ กติกาก็คือกติกา อีกอย่างตอนนี้ฉันไม่ได้มองว่าคุณเป็นลูกค้า คุณเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง แล้ว ‘ผู้ชายคนหนึ่ง’ เกี่ยวอะไรกับกฎที่ฉันเคยบอกเอาไว้คะ” หญิงสาวเถียงกลับยิ้ม ๆ แม้ใจจะเริ่มไม่เป็นสุขก็ตามที เธอไม่น่าหลวมตัวมาเล่นเกมกับผู้ชายอันตรายคนนี้เลยจริง ๆ

“เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะคีรติ” คีตะพยักหน้า ยิ้มพอใจกับคำแถของหญิงสาว แต่แล้วไงล่ะ...จะดื่มในสถานะอะไร สุดท้ายเธอก็ยอมเปิดโอกาสให้เขาได้ใกล้ชิดอีกก้าวหนึ่งแล้วอยู่ดีนี่?

“ตาคุณแล้ว เริ่มสิคะ เดี๋ยวจะหมดสนุกซะก่อน”

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไวน์ขวดนี้จะมีฤทธิ์ทำให้คีรติมึนศีรษะได้ง่ายดายขนาดนี้ อาจเพราะไวน์ที่คีตะเลือกเป็นขวดที่มีปริมาณแอลกอฮอล์สูงที่สุดละมั้ง เธอเองก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท เพราะมัวแต่คิดว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร เธอคงไม่จนมุมเขาแน่...เป็นไงล่ะ เธอหลงกลเขาจนได้

คีตะเทไวน์ลงแก้วของเขาและเธอ ก่อนจะดื่มรวดเดียวหมดอีกครั้ง รสหวานอมเปรี้ยวกรุ่นแอลกอฮอล์ทำให้เขากระชุ่มกระชวย ทั้งยังสนุกที่ได้เห็นคีรติกำลังท้าทายเขามากขึ้น

“ฉันว่าไม่ต้องเล่นแล้วมั้งคะ ดูท่าคุณคงอยากดื่มมากกว่า”

“ผมอยากเล่น” คีตะไม่ฟังคำทัดทานนั้น ยกมือเริ่มหมุนขวดไวน์อีกครั้งทันที

คราวนี้ปากขวดชี้มาที่ตัวเขาเอง ชายหนุ่มเงยหน้าสบตากับบาร์เทนเดอร์สาวด้วยความคาดหวัง

อยากรู้จังนะว่าครั้งนี้เธอจะเลือกถามอะไรเขา

“จริง ๆ ฉันไม่มีอะไรอยากจะถามแล้ว” หญิงสาวทำทีเป็นไหวไหล่เบา ๆ ด้วยเกรงว่าหากถามอีกเขาคงจะหาคำตอบมาทำเธอใจสั่นเหมือนครั้งแรกอีก

“ถามเถอะ ผมรู้ว่าคุณมีเรื่องสงสัยในตัวผมอีกเยอะ”

“โอเคค่ะ เห็นคุณบอกว่าเพิ่งกลับมาอยู่ไทยได้ไม่นานแล้วก็มีธุรกิจครอบครัวที่กำลังทำอยู่ แต่ฉันอยากรู้ค่ะว่าถ้าเลือกได้ตอนนี้ คุณอยากทำอะไรมากที่สุดคะ” คีรติถามด้วยความอยากรู้จากใจจริง ไม่ใช่ว่าเธออยากรู้เรื่องส่วนตัวของเขา คำถามนี้มันซับซ้อนกว่านั้น เธออยากรู้ว่าคนที่มีพร้อมทุกอย่างเพียบพร้อมแบบคีตะ หากเลือกได้ เขาจะยังเลือกสืบทอดธุรกิจของครอบครัวอยู่ไหม

“อยากรู้จริง ๆ เหรอว่าผมอยากทำอะไร” คีตะสบตาคนตรงหน้า รอยยิ้มเขาเลือนลับหาย หลงเหลือเพียงแต่สายตาที่เปี่ยมปรารถนามากล้น

ความต้องการที่รุ่มร้อนดั่งไฟสุมก่อตัวขึ้นอย่างที่คีตะเองก็ไม่คาดคิด พลันสายตาเลื่อนลงมองริมฝีปากอวบอิ่มของคีรติอย่างอดใจไม่ไหวอีกครา

หนนี้เขาหักห้ามใจตัวเองไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!

หมับ!

“อื้อ...?!” คีรติไม่ทันตั้งตัวเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกคนตัวโตคว้าต้นคอแล้วกดจูบในเวลาไม่ถึงเสี้ยววิฯ หญิงสาวพยายามปฏิเสธจูบอันจาบจ้วงของเขา ทว่าเรี่ยวแรงเธอไม่สามารถต้านทานชายหนุ่มได้เลย ครั้นเมื่อเขาพยายามจูบเธออย่างนุ่มนวลมากขึ้น ความรู้สึกบางอย่างก็ก่อเกิดจนคีรติหูอื้อตาลาย มือที่เคยผลักไสแปรเปลี่ยนเป็นวางลงบนบ่าแข็งแกร่งราวกับต้องการหาที่ยึดหลัก ก่อนเริ่มจูบตอบอย่างไม่ประสีประสา

ท่าทีตอบสนองของหญิงสาวทำให้คีตะพึงพอใจอย่างมาก เขาค่อย ๆ จูบริมฝีปากนุ่มอย่างใจเย็น เมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทีโอนอ่อนค่อยสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปชิมความหวานข้างใน ไม่ต่างจากผึ้งที่กำลังไล่กวาดชิมน้ำหวานอย่างไม่รู้จักพอ

ชายหนุ่มเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กของเธออย่างคนมากประสบการณ์ ขณะเดียวกันแขนทั้งสองข้างก็รั้งร่างบางมาอยู่ในอ้อมกอดได้สำเร็จ

หวาน...หวานเหลือเกิน

คีรติหอมหวานจนคีตะอยากทำมากกกว่านี้ ทว่าเขาจำต้องถอนจูบออกอย่างน่าเสียดาย

“ผมอยากจูบคุณ”