ข้อตกลง

"นัดสี่โมงเช้ามาสี่โมงเย็น" พายุพูดเชิงบ่นกับตัวเอง แต่มันดันไปเข้าหูคนที่นั่งข้างๆ จึงได้คำตอบจากเธอ

            "คุณบอกว่าสี่โมง ฉันคิดว่าสี่โมงเย็น" กรรัมภาเถียงเพราะเธอถามเขาย้ำๆหลายรอบ เขาก็ยืนยันว่าสี่โมง ใบหน้าดุตึงขึ้นเมื่อได้ยินประโยคนี้ เถียงได้แบบนี้คงจะไม่ได้นุ่มนิ่มปวกเปียกแบบที่เขาคิด

            "ผมหมายถึงสี่โมงเช้า!"

            "อ้าว...ฉัน" คำพูดที่เหลือค้างไว้แค่ริมฝีปาก เมื่อชายหนุ่มขัดขึ้น

            "ชั่งเถอะ!" พายุตัดบทเรื่องนี้เถียงกันสามวันก็ไม่จบ เพราะเข้าใจไปคนละความหมาย เขาไม่ผิดเธอก็ไม่ผิด คิดแล้วก็ยังแปลกใจตัวเองที่อดทนรอเธอตั้งหลายชั่วโมง ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่ไม่ชอบการรอคอย

            "พรุ่งนี้ค่อยจดก็แล้วกัน" พูดพร้อมกับเหยียบคันเร่งรถเพื่อเพิ่มความเร็ว ระยะทางจากตัวจังหวัดกว่าจะถึงบ้านก็คงค่ำ หน้าฝนแบบนี้อากาศครึ้มทั้งวัน ฝนตกมาจะลำบาก

            "จดอะไรคะ" คนหูดียังถามต่อ

            "จดทะเบียนสมรสไง มาเป็นเมียไม่ใช่เหรอ" เสียงกร้าวตะคอกกลับ เมื่อเธอถามไม่เข้าหู

            "เออ...ฉันคิดว่า"

            "ไม่อยากจด เพราะอยากเปลี่ยนใจ" พายุขัดขึ้น ทั้งๆที่เธอยังพูดไม่จบประโยคเสียด้วยซ้ำ เพราะดูแล้วก็น่าจะเป็นแบบนั้น

            กรรัมภากัดปากรับรู้อีกอย่างว่า นอกจากเขาจะห่ามแล้ว ยังเป็นประเภทหัวร้อนและเอาแต่ใจตัวเองที่สุด เธอยังพูดไม่จบเลย

            "ฉันหมายถึงยังไม่ต้องจดก็ได้ รอจนแน่ใจก่อนค่อยมาจดทีหลังแบบนี้ค่ะ"

            "นั่นไงคิดไว้ไม่มีผิด ถ้าเปลี่ยนใจก็กลับไป เดี๋ยวไปส่งท่ารถ"

            "ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แล้วแต่คุณก็แล้วกัน" ตอบเพื่อตัดปัญหา เพราะคิดว่าคงคุยกันไม่รู้เรื่อง

            "ฟังนะคุณ...กรอะไรนะ มีชื่อเล่นไหมที่เรียกง่ายๆน่ะ"คำถามของเขาทำให้ใบหน้าสวยงอง้ำ ชื่อเธอเขายังจำไม่ได้เลย แสดงว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเธอ

            "กรรัมภาค่ะ ชื่อเล่นชื่อเพลง"

            "โอเคผมจะเรียกคุณว่าเพลงนะ ฟังนะคุณเพลงผมบอกไว้ชัดเจนว่าต้องการผู้หญิงมาเป็นภรรยา นั่นเท่ากับว่าความหมายของผมครอบคลุมทุกอย่าง และทุกเรื่องที่ภรรยาต้องทำ ยกตัวอย่างนะ..." เว้นวรรคเมื่อปรายตามามองเธอ

            "เช่นเรื่องบนเตียงผมต้องมีสิทธิ์เอาคุณ แบบที่สามีทั่วไปเขาทำกัน นั่นหมายถึงคุณต้องยอมให้ผมทำแบบนั้น และอนาคตคุณก็ต้องเป็นแม่ของลูกผมด้วย ผมเลยจะถามคุณอีกครั้งว่าเต็มใจไหม ถ้าคุณเปลี่ยนใจผมจะได้พากลับไปส่ง" พายุพูดไปตามตรงเขาต้องการเมียที่สามารถทำอะไรแบบที่ผัวเมียเขาทำกัน ไม่ใช่มานอนนับนิ้วดูใจ และขอกลับเมื่อแน่ใจว่าไปกันไม่ได้

            "ถ้าผมพาคุณเข้าบ้านนั่นเท่ากับว่า ผมเอาคุณได้เลย"

            "คุณ!" ไม่ได้ปฏิเสธเพราะคิดเรื่องนั้นมาแล้ว ที่ตกใจก็คือคำพูดตรงๆของเขา คำว่าเอามันหยาบเกินไปสำหรับเธอ

            "ยังไง เปลี่ยนใจไหม" ถามพร้อมกับชะลอรถ ข้างหน้าเป็นทางกลับรถ ถ้าเธอเปลี่ยนใจจะได้กลับไปส่งจะได้จบๆกันไป มือบางกำกระเป๋าผ้าไว้แน่น เมื่อต้องตอบคำถามเขา

            "ไม่กลับค่ะฉันเต็มใจ"

            "งั้นก็ต้องจดทะเบียนก่อน พร้อมวันไหนก็บอกผมจะได้ไปสู่ขอตามประเพณี"

            "ไม่ต้องสู่ขอค่ะ แค่อยู่ด้วยกันก็พอ" คำตอบของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน

            "หนีอะไรมาหรือเปล่า"

            "ไม่ได้หนีค่ะ" ตอบอย่างรีบร้อน

            "ผมคงไม่น่าพาไปให้ใครเห็นใช่ไหม" พายุสรุปให้ตามภาพรวมที่เขาเห็น

            "ไม่ใช่ค่ะ คุณรู้แค่ว่าฉันเต็มใจมาอยู่กับคุณก็พอ"

            "อืม...ก็ตามนั้น" สิ้นเสียงรถสี่ประตูก็ทะยานไปบนถนนด้วยความเร็วสูง อยู่ๆพายุก็น้อยใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาพาเธอเข้าบ้านเขา ในขณะที่เธอไม่บอกอะไรเกี่ยวกับตัวเธอสักอย่าง และไม่อยากให้เขาไปยุ่งเกี่ยวกับบ้านเธอด้วย ดูก็รู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยสักนิด ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ทำไม กำลังประชดอะไรอยู่ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เขาต้องการผู้หญิงสักคนมาเป็นเมีย เพราะอายุเลยมาจนเกือบจะถึงหลักสี่ เธอสมัครมาและสวยถูกใจ แค่นี้ก็จบ เพราะเธอก็บอกแล้วว่า เขาทำอะไรกับเธอก็ได้ทั้งนั้น