พ่อเพื่อนบำเรอรัก บทที่ 2

“ใครมันท้องแก่จะคลอดลูกวะ ก็ไม่มีนี่หว่า หรือจะเป็นนักท่องเที่ยว” เดโชก็เดาสุ่มเพราะไอ้เข้มไม่บอกให้ละเอียด

            “ไม่ใช่ครับนายหัว”

            “โอ๊ย! มึงจะถนอมปากถนอมคำไว้แลกทองหรือไงวะไอ้ห่าเข้ม! มีอะไรมึงก็พูดมาให้หมดสิวะ” เดโชเริ่มหงุดหงิด

            “อีเปรี้ยวครับอีเปรี้ยว”

            “ถ้าเรื่องอีนี่ มึงไม่ต้องบอก กูรู้ตั้งแต่ออกข่าววันแรก” ว่าแล้วเดโชก็หันหลังเดินหนี เบื่อที่ไอ้เข้มมันใช้สอยคำพูดอย่างประหยัด ถามยาวเหยียดตอบมาสั้นๆ กว่าจะรู้กันก็คงข้ามวัน ดีที่มันเป็นคนซื่อ เลี้ยงมันไว้ไม่เสียหายอะไร

            “นายหัว!” เสียงของไอ้เข้มดังขึ้นเหมือนมันก็เริ่มจะเบื่อตัวเอง “อีเปรี้ยวน่ะควายผม มันจะออกลูก นายช่วยทำคลอดให้มันที” แล้วทุกอย่างก็หลุดจากปากไอ้เข้ม

            บนเกาะปะการังมีความอุดมสมบูรณ์ขนาดมีแอ่งน้ำใหญ่ที่ใช้สำหรับทำนาข้าวได้ นาข้าวบนเกาะนี้เกือบ 50 ไร่ ก็เป็นของครอบครัวไอ้เข้ม เก็บเกี่ยวได้ก็นำมาขายให้นายหัวของมัน ไม่ต้องระเห็จไปขายให้โรงสีบนฝั่งแผ่นดินใหญ่ เพราะกิจการของนายหัวเดโชมีมากมาย รีสอร์ต 5 แห่งบนเกาะนี้เป็นของนายหัว ผู้คนบนเกาะก็นับหน้าถือตานายหัวเดโชประหนึ่งเจ้าพ่อของจังหวัดนี้

            เขาเก่งทุกอย่าง ทำได้ทุกเรื่อง แต่ทำไม...ไอ้บ้าเข้มต้องเห็นเป็นหมอตำแยทำคลอดให้วัวควายของมันประจำ

            “กูไม่ใช่หมอตำแย ไม่ใช่สัตวแพทย์”

            “แต่นายหัวเก่งที่สุดบนเกาะนี้ นายหัวต้องทำได้” ไอ้เข้มยังยืนยันคำเดิม

            “ไอ้เข้ม! กูเป็นนายหัว” เท้าใหญ่กระทืบพื้นดินอย่างยัวะ

            “ครับผมรู้ แต่อีเปรี้ยวมันน่าจะยอมนายหัว”

            “นี่มึงว่ากูเป็นผัวอีเปรี้ยวหรือไงไอ้เข้ม!!”

            บาทาลอยมาแต่ไกล ดีนะคนซื่ออย่างไอ้เข้มหลบทันไม่งั้นมีหวังปากแตก

            “ไม่ใช่ๆ ใครจะกล้าคิดอย่างนั้น ผมหมายถึง...นายหัวต้องดึงลูกออกจากท้องอีเปรี้ยวได้แน่ๆ เพราะมันเชื่องกับนายหัวครับ”

            เดโชพ่นลมหายใจอย่างแรง ไอ้เข้มมันพูดถูก ที่จริงมันพูดไม่เคลียร์ และเขาก็กวนประสาทมันเอง แต่เห็นหน้าซื่อๆ ของมันแล้วก็อดไม่ได้ สุดท้ายเดโชก็เลยไปทำคลอดให้อีเปรี้ยว นอกจากจะเป็นนายหัวแห่งเกาะปะการังแล้วยังควบตำแหน่งสัตวแพทย์ของเกาะนี้อีกด้วย เก่งจริงๆ มึง...ไอ้เดย์

            หลังจากทำเป็นหมอตำแยจำเป็นเสร็จเรียบร้อย เดโชก็ออกมายืนมองน้ำทะเลสีสวยๆ อีกฟากหนึ่งของเกาะ ชายหาดฟากนี้จัดเป็นหาดส่วนตัวของเดโช เขามักจะใช้เวลาอยู่ที่นี่ตามลำพังเวลาต้องการพักผ่อน ร่างสูงเหยียดตัวขึ้นก่อนจะถอดเสื้อถอดกางเกงเหลือไว้เพียงกางเกงว่ายน้ำที่มักจะใส่แทนกางเกงชั้นในเป็นประจำด้วยความที่ชอบว่ายน้ำ

            กายแกร่งกำยำก้าวลงทะเล ครู่เดียวก็แหวกว่ายอยู่ในสายน้ำอย่างเพลิดเพลิน เป็นช่วงเวลาที่ได้ปลดปล่อยความเครียดที่มักจะเข้ามามีบทบาทในสมองร่ำไป

            มายาวดีมองเกาะปะการังอย่างตื่นตาตื่นใจ เธอคิดว่าเป็นเกาะเล็กๆ แต่ภาพที่เห็นเกาะตรงหน้านั้นใหญ่มากเลยทีเดียว ที่สำคัญบนเกาะมีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมากๆ มายมานอนอาบแดดหน้าหาดใกล้ๆ กับท่าเรือเล็กๆ

            “สวยล่ะสิ มองตาค้างเลย” ประกายแก้วกระเซ้าเย้าแหย่เพื่อน

            “สวย สวยมาก”

            “บนเกาะนั่นก็มีคนหล่อมากๆ อยู่ด้วยนะ”

            มายาวดีถอนใจ รู้ดีว่าเพื่อนรักหมายถึงใคร

            “เธอยังไม่เลิกจับคู่ฉันกับพ่อเธออีกเหรอ เขาคงไม่สนใจเด็กๆ อย่างเราหรอก นี่รุ่นลูกเลยนะ”

            “พ่อฉันทำแม่ท้องตั้งแต่อายุ 19 ตอนนี้อายุแค่ 40 ยังหนุ่มยังแน่น ถ้าเห็นแล้วเธอจะเชื่อ ฉันไม่ได้โกหก” ประกายแก้วหัวเราะคิกคัก แล้วหันไปจับมือคนรักเดินนำหน้าเพื่อนขึ้นเกาะ

            มือที่ประสานกันอยู่นั้นเตือนมายาวดีถึงสาเหตุของการมาที่นี่ เธอมาเพื่อเป็นไม้กันหมา เอ๊ย! มาเพื่อให้พ่อยอมรับในตัวลูกเขย แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยเธอก็ยังงงๆ พ่อประกายแก้วจะมาเชื่ออะไรกับคำพูดของเธอ ไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ของเขาสักหน่อย ทว่ามายาวดีมาแล้วก็ต้องทำให้เพื่อนประสบความสำเร็จได้แต่งงานอยู่กินกับคนรักสมปรารถนา

            “คุณหนู! คุณหนูกึ้งมาแล้ว!!!” ป้าลำเจียกที่อยู่ใกล้ชิดกับนายหัวมานานเห็นประกายแก้วกลับมาก็ดีใจ วิ่งเข้าใส่แต่ยั้งฝีเท้าไว้ได้ทันก่อนจะทำคุณหนูหงายท้อง

            “ป้าเจียก คิดถึงจังเลย” ประกายแก้วกอดป้าลำเจียก ได้กอดแล้วก็คิดถึงทุกๆ คนที่อยู่บนเกาะนี้

            “พวกเราคิดถึงคุณหนูมาก”

            “แต่คงไม่ใช่พ่อ เพราะพ่อไม่เคยไปหากึ้งเลย ได้แต่โทร.ถามตลอด” เธอบอกคล้ายจะน้อยใจ ซึ่งจริงๆ แล้วประกายแก้วไม่รู้สึกแบบนั้น เธอรู้จักพ่อของตนดีที่สุด เขาจะไม่ค่อยแสดงออกว่ารักหรือห่วงแค่ไหน พ่อเข้มแข็งมากเป็นซุปเปอร์แมนของเธอและของทุกคนบนเกาะ

            “คุณหนูอย่าน้อยใจ นายหัวก็เป็นแบบนี้ ไปค่ะไป ไปหานายหัวกัน ไอ้เฒ่า!” ป้าลำเจียกตะโกนเรียกผัวตัวเองสุดเสียง “เอารถออกไปหานายหัวเร็ว” สำเนียงทองแดงชัดเจน ประกายแก้วฟังไปยิ้มไป

            เมื่อรถกระบะของลุงหยวนหรือไอ้เฒ่าของป้าลำเจียกมาถึงชายหาดอีกฟากหนึ่งของเกาะ มายาวดีก็แทบจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นหาดทรายสีขาวสว่างมาก ราวกับมีออร่อลอยขึ้นมาจากเม็ดทราย

            พระเจ้า!!

            พอลงจากรถได้เธอก็เดินลิ่วไปหาเม็ดทรายเหมือนถูกมนตร์สะกด มายาวดีนั่งยองๆ กอบทรายสีขาวละเอียดขึ้นมา มันนุ่มมาก ขาวสะอาดเงยหน้ามองไปทางไหนก็ไม่เห็นแม้แต่เศษขยะสักชิ้น

            แต่เอ๊ะ!!

            นั่น...มีคนกำลังเล่นน้ำอยู่ด้วย

            “นายหัวลงไปว่ายน้ำเล่นหลังจากทำคลอดให้อีเปรี้ยวเสร็จ คุณหนูรอนายหัวอยู่ตรงนี้นะคะ ใต้ร่มไม้ นั่งมองทะเลสวยๆ ไปก่อน”

            “ค่ะป้าเจียก” ประกายแก้วรับคำแล้วจุ๊บแก้มป้าเจียกให้สมกับความคิดถึง แล้วก็โบกไม้โบกมือให้คนในน้ำทะเลต่อ

            “พ่อ!!! พ่อขึ้นมาได้แล้ว!!! กึ้งกลับมาหาพ่อแล้ว!!!” ยกมือป้องปากตะโกนสุดเสียงเรียกคนที่อยู่ในทะเล